ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 709

ภายใต้ความช่วยเหลือของแผนที่นำทาง ไม่นานเย่เทียนก็มาถึงร้านน้ำชาซื่อไห่ที่นัดเอาไว้กับหยวนเข่อเหวยแล้ว

สิ่งที่ทำให้เย่เทียนนึกมาถึงคือ หยวนเข่อเหวยเจ้าหมอนี่ไม่ได้เข้าไปด้านในร้านน้ำชา แต่ทว่ารอเขาอยู่บนถนนใหญ่ด้านนอก

เย่เทียนขับรถไปจอดรถอยู่ด้านข้างของหยวนเข่อเหวย อมยิ้มพูดยั่วยุ “ด้านในมีของให้กิน อยู่ตากลมตรงนี้ทำไมกัน?”

“นี่นายไม่รู้แล้วมั้ง?”

หยวนเข่อเหวยส่ายหน้าเล็กน้อย กดเสียงต่ำพูดว่า “เมื่อคืนตอนที่ฉันตามเช็ดก้นให้นาย พวกฉันเจอใบเสร็จของร้านน้ำชาแห่งนี้บนตัวของหลายคนเข้าแล้ว ฉันสงสัยว่าไม่แน่ที่นี่อาจจะเป็นสถานที่ติดต่อกันของพวกเขา!”

“เก่งนี่! ยังทำให้พวกนายหาอันนี้เจอได้”

เย่เทียนยกหัวแม่มือขึ้นแบบไม่ใจแคบสักนิด “นายให้ฉันเข้ามาที่นี่ คืออยากเข้าไปดูหน่อยสินะ?”

“ค่อนข้างมีความหมายแบบนี้แหละ”

หยวนเข่อเหวยพยักหน้า กลับไม่ได้ปฏิเสธ

“งั้นยังรออะไรอยู่ตรงนี้อีกล่ะ? เข้าไปดูหน่อยสิ!”

เย่เทียนหัวเราะหึๆ ก้าวเท้าเข้าไปข้างในอย่างวางมาด “ฉันรีบเข้ามาแต่เช้าตรู่นี้ ยังไม่ได้กินอาหารเช้าเลยล่ะ? ถือโอกาสจัดการด้วยกันไปเลยแล้วกัน”

“ไม่ใช่ เย่เทียนนายหยุดก่อน”

หยวนเข่อเหวยรู้สึกตกใจ รีบร้อนยื่นมือห้ามเย่เทียนไว้ พูดเตือน “ถ้าเกิดที่นี่เป็นสถานที่ติดต่อกันของพวกเขาจริง ไม่แน่อาจจะมีกับดักอะไรอยู่ด้วย ถ้าเดินเข้าไปแบบนี้ ไม่กลัว......”

“นายเป็นลูกผู้ชายจะกลัวอะไร? ถ้ามีกับดักอะไรจริง ด้วยฝีมือของพวกเรา ถ้าเกิดสู้ไม่ชนะยังวิ่งหนีไม่รอดอีกหรือไง?”

เย่เทียนจะเอาเรื่องนี้มาเก็บใส่ใจที่ไหน สะบัดมือของหยวนเข่อเหวยออกแล้วเดินเข้าไปอย่างว่องไว

“อยู่ทีมเดียวกับนายยังโคตรโชคร้ายจริงๆ เลย! หลังภารกิจครั้งนี้เสร็จสิ้นฉันจะขอย้ายทีมกับหัวหน้าซ่านแน่!”

หยวนเข่อเหวยที่อยู่รั้งท้ายหัวเราะขื่นอย่างจำใจ รีบก้าวเท้าออกมาวิ่งเข้าด้านในร้านน้ำชาเหมือนกัน

เขาจะไม่เข้าใจความหมายของเย่เทียนได้อย่างไร ด้วยการฝึกฝนระดับดินของพวกเขาสองคน ถึงแม้มีกับดักอะไร อยากหนีก็ยังไม่ใช่เรื่องง่ายดายอีกเหรอ?

ประเด็นสำคัญคือ ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นย่านเมืองคึกคัก ปัจจุบันนี้เมืองจินอยู่ในภาวะฉุกเฉิน ก่อเรื่องจนใหญ่เกินไปคงจะอธิบายต่อเบื้องบนไม่สะดวก!

บางทีอาจเป็นสาเหตุของเวลาที่ยังเช้าอยู่ ด้านในร้านน้ำชาซื่อไห่กลับไม่มีลูกค้าอะไร เย่เทียนพวกเขาเพิ่งเดินเข้าไป ก็มีพนักงานรีบเข้ามาต้อนรับทันที “คุณผู้ชาย ขอโทษนะคะมากี่ท่านคะ?”

“แค่พวกเราสองคน!”

อย่ามองว่าหยวนเข่อเหวยตอนอยู่ด้านนอกเล่นหยอกล้อไม่หยุด แต่พอเดินเข้ามาก็เข้าสู่บทบาทได้ทันใด ในหน้าตาที่เหนื่อยล้ามีความหยิ่งยโสระดับหนึ่ง บวกกับเสื้อผ้าราคาแพงบนตัวชุดนั้น จึงไม่ได้ดึงดูดความน่าสงสัยอะไร

เย่เทียนรู้สึกสนุก แอบพูดว่าหยวนเข่อเหวยคนนี้ยังเป็นบุคคลคุณภาพในการแสดงจริงๆ

พอนึกถึงการแสดง เย่เทียนอดคิดถึงเซ่เจียไม่ได้ ดาราดังที่เคยมีความสัมพันธ์กับตนเองคนนั้น ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนกัน?

แต่นึกถึงเซ่เจีย เขาก็อดนึกไปถึงผู้หญิงลึกลับที่เลี้ยงงูคนนั้นขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน ผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวอยากฆ่าตนเอง เดี๋ยวก็ช่วยชีวิตตนเองแล้ว สรุปหล่อนหมายความว่าอย่างไร?

“เย่เทียน ที่นี่เหมือนไม่มีอะไรผิดปกตินะ!”

จนกระทั่งเสียงของหยวนเข่อเหวยดังขึ้น ในที่สุดเย่เทียนก็หยุดชะงักความคิดเหลวไหลในหัวสมองลง ฟื้นกลับสู่สภาพเดิมภายใต้สภาพที่เหม่อลอย

สองคนในเวลานี้หาตำแหน่งมุมหนึ่งนั่งลงมาเรียบร้อย บนโต๊ะจัดวางขนมแป้งในเข่งที่น่าอร่อยไว้ ยังมีน้ำชาร้อนที่กลิ่นชาหอมกรุ่นกาหนึ่ง ไม่มีอะไรแตกต่างกับร้านน้ำชาทั่วไป

เย่เทียนได้สติกลับมา เห็นหยวนเข่อเหวยที่อยู่ด้านหน้าหยิบขนมแป้งขึ้นมาค่อยๆ กินแล้ว จึงพูดเยาะเย้ย “ที่นี่ดูภายนอกไม่มีปัญหาอะไร แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังจะเป็นแบบไหน? ไม่แน่คนอื่นเขาอาจใส่ยาพิษลงในขนมแป้งล่ะ?”

“ถุยๆ!”

หยวนเข่อเหวยตะลึง รีบคายอาหารในปากออกมาทันที หยิบน้ำชาขึ้นมากลั้วปากสุดชีวิตด้วยสภาพกระเซอะกระเซิงมาก คล้ายว่าด้านในขนมแป้งมีพิษอยู่จริง

วินาทีต่อมา ลูกกระสุนยิงเข้าพื้นโดยตรง ฝุ่นกระจายขึ้น

“สมควรตาย!”

เย่เทียนที่หลบออกมาหันหน้ามองไป ดูจากรูกระสุน ชัดเจนก็คือเป็นปืนสไนเปอร์สร้างขึ้น มองเข้าไปตามร่องรอยที่กระสุนยิงมาอย่างฉับไว

แม้จะอยู่ห่างกันไกลมาก อีกฝ่ายก็ดูไม่กังวลสักนิดเดียว เล็งเป้ายังเย่เทียนต่อไปแบบสงบ บนปืนไนเปอร์ของเขา ติดตั้งอุปกรณ์ตรวจจับความร้อนไว้ด้วย สามารถมองทั้งสองคนที่ด้านในร้านน้ำชาทะลุกำแพงได้อย่างชัดเจน

เวลานี้ เย่เทียนมองเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายแจ่มชัด นอกจากเป็นเจ้าคนที่ซุ่มฆ่าหัวหน้าเผิงเมื่อคืนนี้ยังจะเป็นใครได้อีก?

ในใจเย่เทียนโมโหเดือดดาล อดส่งเสียงสบถออกมาได้ “ฉันไม่ไปหาแกก็แล้วไป แกแม่งยังกล้ามายิงฉัน คิดว่าฉันทำอะไรแกไม่ได้จริงๆ งั้นเหรอ?”

แต่วินาทีต่อมา ประตูใหญ่ของร้านน้ำชาโดนคนปิดสนิทกะทันหัน เวลานี้เย่เทียนพวกเขาก็ถูกปิดประตูตีแมวจริงๆ แล้ว

หยวนเข่อเหวยขมวดคิ้ว พูดเสียงทุ้ม “ไปชั้นสองก่อน!”

“ได้!”

สำหรับอันนี้เย่เทียนไม่มีปัญหาอะไรเหมือนกัน ทั้งสองวิ่งไปด้านบนอย่างรวดเร็วตามกัน

ปังๆ!

เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้ง เย่เทียนวิ่งอยู่ระหว่างทาง อีกฝ่ายก็กดลั่นไกต่อเนื่อง พยายามอย่างหนักที่จะยิงฆ่าเย่เทียน

ซึ่งล้วนเล็งเป้ามาที่ตนเองต่อเนื่องกันหลายนัด เย่เทียนเดาไม่ออกที่ไหนว่าอีกฝ่ายมุ่งมาที่ตนเอง รีบตะโกนบอกหยวนเข่อเหวย “นายขึ้นไปก่อน!”

หยวนเข่อเหวยไม่มีอะไรให้ลังเลใจมาก อีกอย่างเขาก็เชื่อใจฝีมือของเย่เทียน ถ้าโดนอีกฝ่ายกำจัดทิ้งง่ายดายขนาดนี้ งั้นเขาก็คงไม่คู่ควรเรียกว่าเป็นหนึ่งในสมาชิกของทีมสายฟ้าแล้ว!

ตามองเห็นหยวนเข่อเหวยวิ่งขึ้นชั้นสอง เย่เทียนสีหน้าเย็นชา นึกไม่ถึงอีกฝ่ายจะคำนวณแม่นว่าพวกเขาจะเข้ามา ถึงวางกับดักรอพวกเขาแต่แรก พอเสือไม่แสดงความองอาจก็เห็นฉันเป็นแมวป่วยจริงๆ งั้นเหรอ?