ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 710

ตามองเห็นประตูใหญ่ของร้านน้ำชาถูกปิดสนิท ที่ไกลออกไปยังมีมือปืนซุ่มยิงที่รอโอกาสเคลื่อนไหว ดวงตาดำมืดของเย่เทียนคู่นั้นแย้มแสงเย็นเฉียบออกมา ถึงจะบอกว่าสถานการณ์ไม่ค่อยสู้ดีนัก แต่ถ้าเขาอยากหลุดพ้นก็ไม่ใช่เรื่องลำบากอะไร!

แต่ เหตุการณ์นี้ซึ่งมีกับดักวางไว้ล่วงหน้าสำหรับพวกเขาแล้วนั้นยังเป็นโอกาสอันดีมาก ขอเพียงเขาสามารถถ่วงอีกฝ่ายไว้ได้ ให้หยวนเข่อเหวยสร้างโอกาสแอบเข้าไป ไม่แน่อาจจะค้นหาผู้จัดการอะไรนั้นออกมาได้อย่างรู้เบาะแสบ้าง

พิจารณาถึงตรงนี้ เวลานี้เย่เทียนก็ไม่รีบร้อนวิ่งออกไป แต่ว่าวิ่งวนมั่วอยู่ในร้านน้ำชาดึงดูดความสนใจของอีกฝ่าย ยินยอมเป็นเป้าล่อ

ปังๆ!

เพียงแค่ อีกฝ่ายเพิ่งยิงมาได้สองนัด หยวนเข่อเหวยที่วิ่งขึ้นชั้นสองก็วิ่งลงมาด้านหน้าอย่างเร่งรีบ

เย่เทียนขมวดคิ้ว “เชี่ยเอ๊ย! นายไม่ใช่ไปข้างบนหาโอกาสลอบเข้าไปเหรอ? ทำไมยังวิ่งกลับมาแล้ว?”

บนหน้าหยวนเข่อเหวยเต็มไปด้วยความรีบร้อน บนหน้าผากยิ่งเป็นเม็ดเหงื่อเปียกเต็ม พูดประโยคหนึ่งเสียงโอดครวญ เหมือนเป็นภาษาถิ่นอะไร แต่เห็นเขาดูรีบร้อนมาก

“นายพูดภาษานกอะไรกัน?”

เย่เทียนขมวดคิ้วลึกกว่าเดิมทันที ในเวลานี้เขายังมีกะจิตกะใจพูดไร้สาระกับหยวนเข่อเหวยที่ไหน

“ข้างบนมีแต่ระเบิดหมดเลย!”

หยวนเข่อเหวยพูดอย่างขมขื่นเต็มปาก “บนหน้าต่างติดระเบิดไว้หมด ไม่ว่าโดนสักหน่อย ยังถึงเวลาจะระเบิด!”

“ยังติดระเบิดไว้ด้วย?”

เย่เทียนตะลึง นึกไม่ถึงอีกฝ่ายจะเตรียมพร้อมไว้แต่แรก ชั่วขณะนั้นสีหน้าขึงขังขึ้นมา “ยังเหลือเวลาอีกเท่าไร?”

หยวนเข่อเหวยตอบแบบไม่ต้องคิด “เมื่อกี้ตอนฉันลงมาเหมือนจะเหลือเวลาหนึ่งนาทีแล้ว”

“งั้นนายแม่งยังไม่รีบวิ่งอีก? ยังเป็นตอนที่เพิ่งลงมาด้วย ตอนนี้ไม่ใช่เหลือไม่กี่วินาทีแล้วเหรอ?”

เย่เทียนรีบส่งเสียงด่าอย่างโมโห คิดไม่ถึงหยวนเข่อเหวยเจ้าหมอนี่จะไม่น่าไว้ใจขนาดนี้

แต่ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นด้านบนเกิดระเบิดเสียงดังกึกก้องดังขึ้นทีหนึ่ง แรงสั่นสะเทือนมหาศาลทำให้หน้าต่างชั้นหนึ่งแตกละเอียดออกมาหมด

แวบต่อมา เห็นเพียงเปลวไฟขนาดใหญ่พ่นออกมาจากหน้าต่าง ภาพนั้นอย่างกับภาพสโลโมชั่นในภาพยนตร์ ในเสียงระเบิดที่ดังขึ้นไม่หยุด ห้องอาหารที่ชั้นสองระเบิดออกแต่ละห้องอย่างเป็นระบบ คลื่นความร้อนที่ดุเดือดทะลักไปทั่วทุกด้าน

ฝุ่นผงฟุ้งกระจาย เปลวไฟแผ่ไปโดยรอบ เหมือนลูกบอลลูนที่ใส่น้ำจนเต็มระเบิดออกครึ่งหนึ่ง ด้วยระดับความเร็วที่ไวมากครอบคลุมที่ว่างโดยรอบ

“ซวยแล้วๆ!”

หยวนเข่อเหวยอดส่งเสียงคำรามไม่ได้ ภายใต้การระเบิดที่รุนแรงแบบนี้ ถึงแม้เขาจะมีการฝึกฝนระดับดิน เดิมทีก็ไม่อาจหนีออกไปได้

“คิดไม่ถึงฉันหยวนเข่อเหวยฉลาดมาทั้งชาติ จะตายอย่างขี้ขลาดอยู่ที่นี่ ฉันทำผิดต่ออาจารย์ ทำผิดต่อสำนัก ยิ่งทำผิดต่อคนที่แอบรักจำนวนมากและเหล่าหญิงสาวที่รักฉัน ถ้ายังมีโอกาส ชาติหน้าฉันจะต้องเป็นพี่หยวนของพวกเธอ......”

ระหว่างพูดจา หยวนเข่อเหวยก็หลับตาลงแบบหมดหวัง อ้าแขนทั้งสองอย่างกว้างออกไปด้านข้าง ท่วงท่าแบบต้อนรับความตายอย่างสงบ

วินาทีอันตรายล่อแหลมมากนี้ ถ้าให้เย่เทียนรู้ว่าในใจหยวนเข่อเหวยกำลังคิดเรื่องที่ไร้สาระพวกนี้ เชื่อว่าตีให้ตายเขาคงไม่ช่วยชีวิตเจ้าโง่คนนี้

เผชิญหน้ากับสถานการณ์สิ้นหวังแบบนี้ เย่เทียนจะไม่ยินยอมรอความตายเฉยๆ เวลานี้ยังกล้าอยู่ต่อที่ไหน การฝึกฝนของฝึกพลังชั้นเจ็ดระเบิดออกสุดกำลัง ใช้ระดับความเร็วที่ไวสุดในชีวิตคว้าคอเสื้อของหยวนเข่อเหวยขึ้น พุ่งออกไปด้านหน้าอย่างบ้าคลั่ง

ตู้ม!

ภาพวืดแฉลบผ่านไปฉับไว เส้นสายตาเย่เทียนจ้องประตูใหญ่ของร้านน้ำชาไว้ตรงๆ ชี่ทิพย์ภายในร่างกายโคจรด้วยความเร็วสูง ตะโกนเสียงทุ้ม “ท่ามังกรเก้า ท่าแรก จุนหลินเทียนเซี่ย!”

โครม!

เย่เทียนหัวเราะเยาะ “นั่นคือแกประเมินความสามารถของพวกฉันสองคนต่ำเอามากๆ ของแบบนี้ระเบิดพวกฉันไม่ตายหรอก!”

อย่ามองว่าตอนนี้เขาพูดอย่างง่ายดาย แต่เส้นความเป็นความตายเมื่อสักครู่นี้ เขาก็คิดว่าจะได้ลงไปพบยมบาลแล้วเช่นกัน

ชั่วขณะที่ระเบิดดังตูมตามในร้านน้ำชาซื่อไห่ เย่เทียนระเบิดผนังด้านหนึ่งพังอย่างดุเดือด วิ่งแจ้นออกมาจากร้านน้ำชาก่อนก้าวหนึ่ง

เย่เทียนกลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร แต่ในกระบวนการหนีเอาตัวรอด เขารังเกียจที่หยวนเข่อเหวยเกะกะเหลือเกิน ทิ้งเขาออกไปโดยตรงเสียเลย

สิ่งที่ซวยยิ่งกว่าคือ หยวนเข่อเหวยหน้าลงพื้นก่อน จมูกไถลจนเลือดกำเดาไหลออกมาแล้ว

หยวนเข่อเหวยในเวลานี้โกรธแค้นถึงขีดสุดตั้งแต่แรก ถึงแม้อาการบาดเจ็บของเขาเป็นเย่เทียนก่อขึ้นโดยตรง แต่จะว่าอย่างไรเย่เทียนนั่นก็เพื่อชีวิตของเขาไว้ ความโกรธแค้นนี้เขาย่อมทำได้เพียงระบายไปยังมือปืนซุ่มยิงเป็นธรรมดา

“แกไอ้หนุ่มเมื่อกี้ยิงปืนยิงจนเพลินเลยสินะ! ตอนนี้ให้ฉันเพลิดเพลินหน่อยสิ!”

ชั่วขณะที่เพิ่งพูดจบ หยวนเข่อเหวยกระโจนเข้าไปฉับไว ช่วงเวลากะพริบตากระโดดมาถึงด้านหน้าของมือปืนซุ่มยิง หมัดใหญ่โตต่อยบนท้องของเขาแบบไม่ปรานี

มือปืนซุ่มยิงมีความคิดอยากต่อต้าน แต่แขนขากลับมีปฏิกิริยาไม่ทันตามเส้นประสาท สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดรุนแรงที่ท้องลอยมา ทำให้เขางอตัวขึ้นแบบทนไม่ไหว ร้องว้ากพ่นเลือดออกมา

เขาเพียงรู้สึกว่าอวัยวะภายในล้วนเหมือนจะบิดเบี้ยวเป็นก้อนเดียวกัน เจ็บจนแม้แต่แรงจะกัดฟันพิษที่เขาใส่ไว้ในปากยังไม่มีเลย

ในเวลานี้เอง เย่เทียนกลับแฉลบเข้ามา เอามือกดคางของมือปืนซุ่มยิงไว้ ฝืนดึงฟันพิษของเขาออกมาเต็มแรง เดิมทีไม่ให้โอกาสฆ่าตัวตายแก่เขา

“ได้แล้ว เจ้าหมอนี่เอาให้นายจัดการแล้วกัน จำไว้ง้างเอาข้อมูลจากปากเขาออกมาก่อนค่อยทำให้เขาสุขสบาย!”

เย่เทียนไม่ได้มองมือปืนซุ่มยิงมากมาย พูดเตือนสติหยวนเข่อเหวยสักหน่อย หมุนตัวแล้วเดินอย่างสง่า......