ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 716

พอเห็นว่าบอดี้การ์ดคนนั้นหักข้อมือตนเองเลยโดยไม่พูดไม่จา สองตาดำๆ ของเย่เทียนก็หยีลง ในใจก็ระวังฮาชิโมโตะ มินาโตะมากขึ้น

แม้แต่ลูกน้องที่ผู้หญิงคนนี้ชุบเลี้ยง ยังโหดเหี้ยมแบบนี้ ไม่ใช่คนที่ควรค่าแกการเชื่อถือ หัวหน้านักฆ่าแบบนี้จะต้องระวังไว้ก่อนดีกว่า！

บนใบหน้าของฮาชิโมโตะ มินาโตะไม่มีสีหน้าอะไร ดวงตาสวยๆ จ้องมองไปยังกู้เฉียง “คุณชายกู้ ไม่ทราบว่าจัดการแบบนี้คุณพอใจไหมคะ?”

อย่างไรกู้เฉียงก็เป็นแค่ลูกคุณหนูที่เที่ยวเล่นไปวันๆ เคยเจอเรื่องแบบนี้เสียที่ไหน อยู่ๆ ก็หักข้อมือตนเอง ตอนนั้นก็ตกใจไม่น้อยเหมือนกัน

จนกระทั่งเสียงของฮาชิโมโตะ มินาโตะดังเข้ามาในหู เขาถึงตั้งสติกลับมาได้ แล้วพยักหน้าพูดว่า “พอ.....พอใจ....”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะได้ยินดังนั้น มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมา “ในเมื่อคุณชายกู้ไม่มีปัญหาอื่นแล้ว อย่างนั้นเรื่องของพวกเราก็เป็นอันว่าจบแล้วนะ！”

เดิมทีกู้เฉียงอยากจะพูดว่าที่ตู้เหล่าเฮยตบหน้าตนเอง จะคิดอย่างไร แต่ดูจากใบหน้าที่เย็นชาของฮาชิโมโตะ มินาโตะแล้ว ไหนเลยจะกล้าพูดออกมา ได้แต่เก็บความคิดนี้ไว้ข้างใน แล้วก็คิดในใจว่าเดี๋ยวกลับไปค่อยคิดบัญชีกับตู้เหล่าเฮย！

“อย่างนั้นผมก็กลับไปได้แล้วใช่ไหม?”

แค่นี้ในใจของกู้เฉียงก็เกิดความเกรงกลัวต่อฮาชิโมโตะ มินาโตะมากแล้ว ไหนเลยจะกล้าอยู่ที่นี่ต่อ

“แน่นอนค่ะ！คุณชายกู้จะไปที่ไหนก็เป็นอิสระของคุณชายกู้เลยค่ะ เชิญกลับเถอะค่ะ！”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะยิ้มเบาๆ ไม่ได้เข้าไปขวางกู้เฉียง

กู้เฉียงก็เหมือนได้รับการอภัยโทษ แม้แต่ความคิดที่จะเข้ามาสั่งเย่เทียนในตอนแรกก็ได้ลืมไปเสียจนสิ้น รีบวิ่งไปยังฝั่งรถของตนเองทันที ท่าทางนั้นรีบร้อนจนอยากจะมีขาเพิ่มอีกสักสองขา จะได้วิ่งเร็ว

หลังจากแสงไฟหลังรถของกู้เฉียงหายลับไปแล้ว ฮาชิโมโตะ มินาโตะดึงสติกลับมา แล้วสีหน้าที่มองไปยังบอดี้การ์ดมือหักคนนั้นก็อ่อนโยนลงมาก พูดเสียงเบาๆ ว่า “นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“เจ้านาย ผมไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อยเท่านั้นเอง”

บอดี้การ์ดคนนี้ฉีกยิ้มออกมา มือซ้ายก็ประคองมือขวาที่หลุดไป แล้วก็ออกแรงจนเกิดเสียงดังแคร่กอีกครั้ง กระดูกก็เข้าที่เดิม！

บางทีสำหรับคนทั่วไป กระดูกหลุดแบบนี้เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก แต่สำหรับพวกนักฆ่าอย่างพวกเขาแล้วนั้น เรื่องนี้มันก็เหมือนถูกยุงกัดเท่านั้นเอง

เย่เทียนที่ยืนดูทั้งหมดอยู่ด้านข้างก็อดปรบมือขึ้นมาไม่ได้ แล้วส่ายหัวยิ้มพูดว่า “ละครฉากนี้มันช่างดีจริงๆ ทำไมพวกคุณไม่ไปแสดงละครกันล่ะ? ใช้ความสามารถด้านนี้เป็นอาชีพได้ ทำไมจะต้องมาใช้ชีวิตอยู่กับการฆ่าฟันไปวันๆ แบบนี้ด้วยล่ะ?”

“อยู่ในวงการยุทธภพแบบนี้ ยากที่จะเป็นตัวของตัวเองได้！”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะมองค้อนใส่เย่เทียน แล้วก็พูดด้วยท่าทางจะยิ้มไม่ยิ้ม “เอาเถอะ ตอนนี้เรื่องมันก็จบแล้ว ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว งั้นฉันก็ขอตัวก่อนแล้วกัน”

เย่เทียนยิ้มพยักหน้า “ได้”

พอได้รับคำตอบ ฮาชิโมโตะ มินาโตะกับลูกน้องอีกสองคนก็ไม่อยู่ต่อ และก่อนที่จะกลับ ยังพาพวกของตู้เหล่าเฮยทั้งหมดไปด้วย

พอมองดูแสงไฟรถพวกเขาลับสายตาไป รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เทียนก็หายไปทันที

“ฮาชิโมโตะ มินาโตะคนนี้ มีจุดประสงค์อะไรกันแน่นะ?”

ยืนคิดอยู่ที่เดิมพักใหญ่ ในที่สุดเย่เทียนก็ล้มเลิกสนใจปัญหาที่ไม่มีบทสรุปนี้ไปเสีย แล้วก็ไม่อยากอยู่ที่โรงน้ำชาไม้ไผ่นาน รีบขึ้นรถกลับไปทันที

กู้เฉียงที่ถูกเหยียดหยามอีกครั้ง ไหนเลยจะกล้าขับรถเที่ยวเล่นอีก เลยเลือกที่จะกลับบ้านไปอย่างโมโห

วันนี้เป็นวันที่เขาอัดอั้นที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลย เดิมทีคิดจะไปแก้แค้นเย่เทียนให้หายโกรธ คิดไม่ถึงว่ากลับถูกเหยียดหยามกลับมาหนักกว่าเดิมเสียอีก นี่มันคือความอัปยศจริงๆ ！

“ไอ้บ้านั่นมันน่าโมโหจริงๆ ！ถ้ายังไม่มีแผนการที่เพรียบพร้อมก็อย่าเพิ่งไปคิดบัญชีกับมันดีกว่า！”

กู้เฉียงด่าในใจ รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ส่งมาจากใบหน้า ก็เดินสะบัดมือกระทืบเท้าเดินเข้าบ้านไป จะไปหายามาทาเสียหน่อย

เพียงแต่ว่า เขาเพิ่งได้เข้าบ้านมา ด้านบนก็มีเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นเป็นจังหวะดังขึ้นมา

กู้เฉียงคิดในใจว่าแย่แล้ว แล้วก็รีบไปหาที่ซ่อนตัว แต่เขาก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง มีเงาสวยๆ เดินลงมาจากด้านบนช้าๆ

กู้เฉียงก็รีบส่ายหัวรัวๆ ขึ้นมาทันที แล้วพูดอธิบายว่า “พี่ครับ ไม่ใช่อย่างที่พี่คิด.......”

“ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดงั้นหรือ?”

แต่ว่า ไม่ทันให้กู้เฉียงพูดจบ กู้หยุนก็ตัดบทขึ้นมา “หรือว่าแกคิดจะบอกว่าเมื่อคืนกินเหล้าเมาแล้วลมเองงั้นสิ? แกคิดว่าฉันจะเชื่อเหตุผลบ้าบอแบบนี้งั้นหรือไงห้ะ? รีบบอกมาตามตรง！ว่าเรื่องมันเป็นอย่างไรกันแน่？！”

กู้เฉียงก็เก็บคอเข้าไปโดยสัญชาตญาณ ไหนเลยจะกล้าปกปิด จึงรีบเล่าเรื่องเมื่อคืนและก่อนหน้านี้ออกมา

“เย่เทียนงั้นหรือ？！”

กู้หยุนอึ้ง สีหน้าก็แปลกๆ ขึ้นมาทันที

เธอไม่ใช่กู้เฉียง ถึงแม้เธอจะไม่ได้ร่วมงานเลี้ยงที่ตระกูลเซวจัดขึ้น แต่เรื่องลูกที่ถูกขับไล่ออกจากตระกูลเย่ดังๆ แบบนี้ เธอก็พอรู้บ้าง

เดิมทีเธอยังคิดอยู่ว่าจะไปเจอเย่เทียนสักหน่อยดีไหม ตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่เจอไม่ได้แล้ว！

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องของตระกูลกู้ หลังจากที่เย่เทียนกลับออกมาจากโรงน้ำชาไม้ไผ่ ก็ขับรถไปยังที่อยู่ของเหลยเหลาหู่

ก่อนหน้านี้ เหลยเหลาหู่ได้ส่งข้อความหาเขาแล้ว บอกว่าเหมาโรงแรมแห่งหนึ่งไว้แล้ว จัดแจงให้พี่น้องทุกคนได้พักผ่อนหมดแล้ว

อย่างไรเสียเย่เทียนก็ไม่มีธุระอะไร ที่มาก็เพื่อมาดูว่าเหลยเหลาหู่เป็นอย่างไรบ้าง สองก็มาเพื่อบอกกับเขาเรื่องที่ร่วมมือกับฮาชิโมโตะ มินาโตะ

ไม่นานมาก เขาก็มาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง เหลยเหลาหู่ที่รู้ข่าวก่อนหน้านี้แล้ว ก็มารอที่หน้าประตู พอเห็นเย่เทียนมาถึง ก็รีบเข้าไปต้อนรับทันที “สวัสดีครับคุณชายเย่”

เย่เทียนลงรถ แล้วยิ้มถามว่า “ทุกคนพักผ่อนกันดีแล้วใช่ไหม?”

“จัดการหมดแล้วครับ เรื่องกินเรื่องนอนพร้อมหมดแล้วครับ เหลือแค่หาผู้หญิงมาให้เท่านั้นแหละครับ” เหลยเหลาหู่พูดหยอกล้อขึ้นมานิดหน่อย

เย่เทียนก็หัวเราะออกเหมือนกัน แล้วก็เดินเข้าโรงแรมไปพร้อมกับเหลยเหลาหู่........