ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 757

“ไอ้คนไหนที่มันกล้าดีคิดอยากจะแตะต้องคุณชายเย่？ถามฉันก่อนแล้วหรือยัง？！”

ตามมาด้วยการปรากฏตัวของเหลยเหลาหู่ เกิดการเปลี่ยนแปลงในที่เกิดเหตุทันที

เดิมทีเย่เทียนเพิ่งจะจัดการคนเกือบครึ่งแล้ว บวกกับเหลยเหลาหู่ที่พาคนเข้ามาอีกสามสิบกว่าคน สถานการณ์ของทั้งสองฝ่ายพลิกกลับกันทันที

เห็นว่าในที่สุดเหลยเหลาหู่ก็มาถึงสักที เย่เทียนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า ： “ทำไมถึงได้มาช้าแบบนี้？นี่ถ้าหากมาช้าอีกหน่อยไม่จำเป็นต้องให้คุณมาแล้ว”

“คุณชายเย่ พอผมรับสายก็รีบพาพวกลูกน้องมาเลย เพียงแต่……”

เหลยเหลาหู่ ตกตะลึง รีบพูดอธิบายทันที ： “เส้นทางการจราจรของที่นี่ต่างกันกับเจียงหนัน ไม่ใช่รถเยอะธรรมดาๆจริงๆนะครับ！”

“พอแล้ว ฉันไม่ได้โทษคุณ”

เย่เทียนพยักหน้าคิดแบบนี้เช่นกัน ถึงยังไงเขาก็อยู่ที่เมืองจินช่วงระยะเวลาหนึ่ง จะไม่รู้ได้ที่ไหนกันล่ะว่าการจราจรของเมืองจินน่ากลัวแค่ไหน

สายตาของเขามองไปยังกู่หงเลี่ยงที่ตกตะลึงจนพูดไม่ออก พูดเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มว่า ： “เป็นยังไงบ้าง？ไม่รู้ว่าตอนนี้แกยังคิดที่จะจัดการฉันยังไง？”

ขณะที่เสียงพูดของเย่เทียนจบลง คนสามสิบกว่าคนที่มากับเหลยเหลาหู่ต่างก็กระจายกันออกแล้ว ล้อมนอบกลุ่มคนรวมถึงต้าเปียวไว้ทั้งหมดอย่างเป็นระเบียบ

เรื่องราวมาถึงขั้นนี้ ไม่ว่าจะเป็นต้าเปียวหรือกู่หงเลี่ยง สีหน้าแย่ลงตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึงอย่างมากว่าเย่เทียนนอกจากชกต่อยเป็นแล้ว จู่ๆสามารถเรียกคนจำนวนมากมายขนาดนี้มาในระยะเวลาสั้นๆได้

“คุณชายกู่ ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงกันดี？”

ต้าเปียวถอยลงไปยังข้างกายของกู่หงเลี่ยงสามสี่ก้าวโดยทันที พูดสอบถามด้วยน้ำเสียงเบาๆ

“ฉันแม่งจะไปรู้ได้ยังไงว่าควรจะทำยังไง？”

กู่หงเลี่ยงอดไม่ได้ด่าออกมาแล้ว สถานการณ์ในตอนนี้ ไม่มีเวลาให้คิดมากมายเลยด้วยซ้ำ พยายามทำให้ตัวเองสงบนิ่ง พูดเยาะเย้ยว่า ： “อะไรกันล่ะ ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่การเข้าใจผิดกันทั้งนั้น มีอะไรเรามานั่งคุยกันดีๆดีกว่านะ ไม่จำเป็นต้องลงไม้ลงมือกัน ”

เย่เทียนหัวเราะดังลั่นอย่างอดไม่ได้ พูดอย่างหยอกล้อว่า ： “คุณชายกู่ แกไม่คิดว่าคำพูดนี้ค่อนข้างพูดช้าไปหน่อยเหรอ？”

สีหน้าของกู่หงเลี่ยงค่อนข้างอึดอัดนิดหน่อย มีความทุกข์ใจแต่ยากจะพูดได้ ถ้าหากเขารู้ว่าเย่เทียนชกต่อยเป็นแบบนี้ ถ้าหากรู้ว่าเย่เทียนเรียกคนมาได้มากมายเช่นนี้ จะไปหาเรื่องวุ่ยวายกับเย่เทียนได้ที่ไหนกันล่ะ？จะคิดฉวยโอกาสแบล็กเมล์เอาเงินจากเย่เทียนที่ไหนกันล่ะ？

เรื่องมาถึงตอนนี้ พูดอะไรล้วนแต่สายไปอย่างไม่ต้องสงสัย กู่หงเลี่ยงทำได้เพียงเดินออกมา ละสายตาไปยังเหลยเหลาหู่ “เพื่อน ไม่ทราบว่าแกอยู่ที่ไหน？ฉันชื่อกู่หงเลี่ยง พ่อของฉันคือกู่เจิ้นเจียง เรื่องนี้แกอย่ามายุ่งได้ไหม？”

กู่หงเลี่ยง ทำได้เพียงฝากความหวังไปยังเหลยเหลาหู่ พยายามใช้ชื่อเสียงของพ่อตัวเองปราบอีกฝ่าย

เพียงแค่เสียดาย เหลยเหลาหู่เพิ่งจะมาได้ไม่กี่วัน ก็รู้เพียงแค่ว่าพี่ใหญ่ของแก๊งหวงจี๋คือสวีพานจะรู้ได้ยังไงว่ากู่เจิ้นเจียงเป็นใครกัน？แน่นอนว่า แม้ว่าเขาจะรู้ จะเห็นมันอยู่ในสายตาได้ที่ไหนกันล่ะ？

ถ้าหากไม่ใช่เย่เทียน ก็ไม่มีแก๊งมังกรฟ้า และก็ไม่มีชีวิตของเขาในวันนี้ ใครหน้าไหนที่กล้าแตะต้องเย่เทียน ก็เท่ากับว่าหาเรื่องเขา หาเรื่องทั้งแก๊งมังกรฟ้า！

“กู่เจิ้นเจียง？ไม่รู้จัก！”

เหลยเหลาหู่กวาดมองไปยังกู่หงเลี่ยงด้วยสีหน้าที่ดูถูก เบะปากอย่างดูถูก หันหน้าไปสอบถามเย่เทียนว่า ： “คุณชายเย่ คุณว่าตอนนี้จะจัดการยังไงดีครับ？”

เย่เทียนหัวเราะเหอะๆ ยื่นมือชี้ไปยังต้าเปียวที่อยู่ข้างๆกู่หงเลี่ยง“ไอ้หัวล้านที่อยู่ข้างหมอนั่นเพิ่งพูดออกมาว่าจะหักขาฉันทั้งสองข้าง ทำให้ครึ่งชีวิตต่อจากนี้ของฉันต้องนั่งอยู่บนรถเข็น คุณก็ทำให้เขาได้ลิ้มรสดูหน่อยแล้วกัน！”

ในเมื่อตอนนี้เหลยเหลาหู่มาที่นี่แล้ว เขาก็ไม่จำเป็นต้องลงมือจัดการเองแล้ว

เหลยเหลาหู่ได้ยินเข้า จะมีความคิดเห็นอะไรได้ที่ไหนกัน โบกไม้โบกมือทันที ก็มีลูกน้องของแก๊งมังกรฟ้าสามสี่คนวิ่งเข้าไปยังต้าเปียวแล้ว

“เย็ดแม่ บุกเข้าไปให้หมด ！”

สีหน้าของต้าเปียวเปลี่ยนแปลงอย่างมากทันที จะยอมถูกจับตัวแต่โดยดีได้ยังไงกัน คำรามเสียงด้วยความโมโหออกมา นำพวกกุ๊ยที่เหลือบุกเข้าไปแล้ว

ทันใดนั้น ในที่เกิดเหตุก็เกิดความชุลมุนทันที

ปัง！

ก็ไม่รู้ว่ามือลื่น หรือว่าเป็นความตั้งใจของเหลยเหลาหู่ ท่อเหล็กไม่ได้ตกใส่ตัวต้าเปียวเลยด้วยซ้ำ แต่ทุบใส่พื้นข้างขาของต้าเปียวอย่างรุนแรง กระทบลงจนเกิดประกายไฟ

ต้าเปียวในฐานะที่เป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์ตกใจจนหน้าถอดสี มีน้ำสีเหลืองค่อยๆไหลออกมาจากส่วนล่างอย่างควบคุมไม่ได้ กลิ่นฉี่ฟุ้งกระจายทันที ตกใจจนฉี่แตกเลย

“ฮ่าๆ！”

ภาพฉากนี้ทำให้ฝูงชนที่ล้อมรอบอดไม่ได้ที่จะหัวเราะดังลั่น แต่ละคนต่างก็คิดไม่ถึงว่าสถานการณ์จะกลับกลายมาเป็นเช่นนี้

เหลยเหลาหู่มองไปยังต้าเปียวอย่างรังเกียจเช่นกัน อุดจมูกถอยลงไปสองก้าวโดยทันที พูดเยาะเย้ยว่า : “แกนี่เป็นพวกขี้ขลาดอย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ！แค่นี้ก็ตกใจจนฉี่ไหลแล้ว？ ”

“ฉันคือคนขี้ขลาด！ฉันคือคนขี้ขลาดอย่างมาก！พี่ใหญ่ คุณเป็นผู้ใหญ่มีความใจกว้างอย่าได้ถือสาคนขี้ขลาดอย่างฉันเลยนะ ครั้งนี้ปล่อยฉันไปเถอะนะ？”

ต้าเปียวจะมีเวลาไปสนใจเรื่องน่าอายที่ไหนกันล่ะ พยักหน้าเหมือนลูกเจี๊ยบจิกข้าวอย่างรีบร้อน กลัวว่าจะยั่วยุให้เหลยเหลาหู่ไม่พอใจหักทั้งสองขาให้ทุพพลภาพจริงๆ

ลูกสมุนกลุ่มนั้นที่คอยติดตามต้าเปียวเห็นเช่นนี้ สีหน้าแดงก่ำขึ้นมาเช่นกัน แอบรู้สึกเสียใจภายหลังทำไมถึงได้ติดตามพี่ใหญ่ที่ขี้ขลาดเช่นนี้？

“คนแบบแกยังหัดที่จะเป็นพี่ใหญ่ของคนอื่น？ ฉันว่าแกก็อย่าออกไปใช้ชีวิตในสังคมไหนเลย กลับบ้านไปกินนมแม่แกดีกว่านะ！”

พี่ใหญ่เหลยส่ายหน้าอย่างดูถูก ในใจกลับว่าไม่ได้คิดที่จะลงมือกับต้าเปียวอย่างโหดเหี้ยม

“ครั้งนี้ฉันจะปล่อยแกไป แต่ครั้งหน้าจะไม่โชคดีขนาดนั้นแล้ว！”

เหลยเหลาหู่เตะใส่ต้าเปียวอย่างรุนแรง พูดดูถูกว่า: “ไสหัวไปสิ！”

“ต้าเปียวรีบลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว อย่าว่าแต่ลูกสมุนกลุ่มนั้นเลย แม้แต่กู่หงเลี่ยงก็ไม่มีเวลาไปสนใจ สวมใส่กางเกงที่เปียกโชกวิ่งหนีไปอย่างอับอาย หายไปจากเส้นสายตาของทุกคนอย่างรวดเร็ว…… ”