ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 771

“เสี่ยวหยุน ฉันรอคำนี้ของเธอมานานมาก!”

สวีพานหัวเราะลั่น ถามอย่างไม่ค่อยไว้ใจ “เป็นยังไง? เธอมั่นใจแค่ไหน?”

แม้เขาหวังให้กู้หยุนรับตำแหน่งของเขา แต่เขาก็ไม่อยากให้กู้หยุนเขาสู่วงการน่าสะพรึงเช่นนี้ กลัวมากว่าหากเธอไม่ทันระวังตัว จะโดนแทะจนไม่เหลือแม้กระทั่งกระดูก!

“ลุงรอง หนูจะบอกทุกอย่างแบบไม่กลัวอะไรเลยนะคะ หนูร่วมมือกับเย่เทียนแล้ว เขารับปากว่าจะช่วยหนู!”

กู้หยุนส่ายหัวเล็กน้อย พูดอย่างอ่อนใจ “ไม่อย่างนั้น หนูคงไม่มาพูดแบบนี้กับลุงหรอกค่ะ”

สวีพานเงียบทันที คิ้วขมวดเล็กน้อย นัยน์ตาขุ่นมัวนั้นฉายประกายซับซ้อนเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

กู้หยุนไม่พูดอะไร ครุ่นคิดด้วยสีหน้าซับซ้อนเช่นกัน ห้องรับแขกตกสู่ความเงียบ

ผ่านไปพักใหญ่ ราวกับสวีพานตัดสินใจได้แล้ว เขาเงยหน้ามองกู้หยุนและเอ่ยเสียงเข้ม “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เสี่ยวหยุน ฉันจะช่วยเธออีกหน่อย ฉันจะเล่นละครเป็นเพื่อนกับเธอ!”

“เล่นละคร?”

คิ้วเรียวของกู้หยุนผูกปมเข้าหากัน ไม่เข้าใจความหมายของสวีพานเท่าไหร่

แต่หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง กู้หยุนก็เข้าใจจุดประสงค์ของสวีพานแล้ว

ในเขตพลุกพล่านของเมืองจิน รถสองคันชนกันอย่างโชคร้าย คนขับรถตายในที่เกิดเหตุ สวีพานที่นั่งอยู่เบาะหลังบาดเจ็บสาหัส ถูกส่งไปที่โรงพยาบาล

ที่สำคัญที่สุดคือภายใต้ความช่วยเหลือจากประชาชน แม้จะจับคนขับอีกฝ่ายได้ในที่เกิดเหตุ แต่เขากลับยิงตัวเองตาย!

เรื่องนี้สร้างความสะเทือนให้กับทั้งแก๊งหวงจี๋ พี่ใหญ่สวีพานไม่รู้ชะตากรรมว่าเป็นหรือตาย

แก๊งหวงจี๋วุ่นวายอย่างสิ้นเชิง นาทีสำคัญ เป็นกู้หยุนที่ออกมาคุมสถานการณ์ และประกาศข่าวว่าคืนนี้จะจัดประชุมด่วนในฐานทัพใหญ่

และจุดประสงค์ของการประชุมครั้งนี้ คือการเลือกพี่ใหญ่ต่อจากสวีพาน

เมื่อข่าวนี้แพร่ออกไป เล่นงานกู่เจิ้นเจียงกับอูชิงเจ๋อโดยไม่ทันตั้งตัว ความคิดในใจพวกเขาก็เหมือนกันโดยไม่ได้นัดหมาย ต่างสงสัยว่าอีกฝ่ายเป็นคนลงมือกับสวีพาน!

“เจ้าอูชิงเจ๋อคนนี้บ้าไปแล้วเหรอ ถึงขั้นไปแตะสวีพานเองเลยเหรอ!”

ดวงตาดุดันของกู่เจิ้นเจียงเป็นประกายดุดัน ต่อให้เขาโง่แค่ไหน ก็เข้าใจว่าคืนนี้คือโอกาสที่ดีที่สุด!

ขอเพียงคว้าโอกาสนี้ไว้ได้ เขาก็จะเล่นงานอูชิงเจ๋อจนไม่อาจลุกขึ้นใหม่ได้อีก พร้อมขึ้นบัลลังก์หัวหน้าใหญ่ของแก๊งหวงจี๋

ไม่ต้องสงสัย อูชิงเจ๋อเองก็ไม่อยากพลาดโอกาสนี้!

“กู่เจิ้นเจียง เจ้าใจกล้าบ้าบิ่น!”

อูชิงเจ๋อนั่งอยู่บนโซฟา หน้าตากราดเกรี้ยว แต่ความปิติที่ฉายอยู่ในสายตาของเขา ต่อให้คนโง่แค่ไหนก็ดูออก

ส่วนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามของเขา หากไม่ใช่ฮาชิโมโตะ มินา แล้วจะมีใครอีก

คิ้วเรียวของฮาชิโมโตะ มินาขมวดเล็กน้อย ใบหน้างดงามประณีตฉายแววสงสัย แม้เธอจะคิดเช่นกันว่านี่เป็นโอกาสสุดยอดที่หาได้ยากมาก แต่ช่วงเวลาที่สวีพานเกิดอุบัติเหตุจะบังเอิญไปหรือเปล่า?

คิดมาถึงตรงนี้ เธออดพูดกับอูชิงเจ๋อไม่ได้ “เรื่องคืนนี้ฉันไม่ไปกับคุณดีกว่า”

“หืม?!”

อูชิงเจ๋อที่กำลังตื่นเต้นชะงัก และถามด้วยความงุนงง “คุณรู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลใช่ไหม?”

“สำคัญด้วยเหรอ”

“โจรร้องให้จับโจร? ฉันว่านายต่างหากที่เป็นวัวสันหลังหวะ”

กู่เจิ้นเจียงถากถางด้วยรอยยิ้มเย็น “ตอนนี้พี่ใหญ่ยังไม่ตาย นายผิดหวังมากเลยใช่ไหม?”

ไม่รอให้อูชิงเจ๋อตอบ เสียงของกู้หยุนดังขึ้นเสียก่อน “เอาล่ะ มีอะไรนั่งลงก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

อูชิงเจ๋อย่อมไม่ว่าอะไร นั่งลงตรงข้ามกู่เจิ้นเจียง

“ในเมื่อทุกคนมากันครบแล้ว เรามาเริ่มอย่างเป็นทางการกันเถอะ!”

ตาคู่สวยของกู้หยุนกวาดมองผู้คนรอบๆ ไม่มีพิธีรีตองอะไร เธอยืนขึ้นพลางเอ่ย “เชื่อว่าทุกคนน่าจะรู้ ลุงรองของฉันเกิดอุบัติเหตุ เนื่องจากอุบัติเหตุก่อให้โรคเก่ากำเริบ เขาจึงฝากฉันมาบอกว่าเขามีความคิดจะสละตำแหน่ง ไม่ทราบว่าทุกคนคิดเห็นยังไง?”

“สละตำแหน่ง? แบบนี้ไม่ค่อยดีมั้ง เป็นพี่ใหญ่หนึ่งวัน เป็นพี่ใหญ่ตลอดไ!”

กู่เจิ้นเจียงรีบแสดงความภักดี ทว่าความเบิกบานบนใบหน้านั้นไม่ว่าใครก็ดูออก

อูชิงเจ๋อก่นด่ากู่เจิ้นเจียงในใจว่าเสแสร้ง และแกล้งหาเรื่อง “พูดแบบนั้นก็ถูก แต่แก๊งหวงจี๋ของเราจะไม่มีหัวหน้าไม่ได้ ฉันขอเสนอให้ตัวฉันรับตำแหน่งหัวหน้าแทนชั่วคราวระหว่างที่พี่ใหญ่ยังไม่ออกจากโรงพยาบาล”

“อูชิงเจ๋อ นายมันหน้าด้านเกินไปไหมวะ?”

กู่เจิ้นเจียงคิดไม่ถึงเลยว่าอูชิงเจ๋อจะเถรตรงขนาดนี้ เอ่ยขึ้นทันทีด้วยโทสะ “ใครๆก็รู้ลูกไม้ของนาย รับหน้าที่แทนชั่วคราวรึ? เกรงว่าคงจะไม่ได้ตำแหน่งคืนอีกเลยน่ะสิ?”

อูชิงเจ๋อยิ้มเย็นๆ และพูดเย้ยหยัน “กู่เจิ้นเจียง นายมัวเล่นละครอะไรอยู่? มีใครในแก๊งหวงจี๋ของเราไม่รู้บ้างว่านายหมายตาตำแหน่งหัวหน้าใหญ่มาโดยตลอด ปลอม!”

กู่เจิ้นเจียงบันดาลโทสะในบัดดล เขาตอกกลับ “นายพูดเหลวไหลอะไร? พี่ใหญ่ยังไม่ตายนะ นายก็คิดจะขึ้นนั่งแท่นแล้ว ฉันว่าคนที่หมายตาตำแหน่งหัวหน้าใหญ่คือนายถึงจะถูก!”

ชั่วขณะนั้น ภายให้ห้องประชุมเดือดดาลถึงขีดสุด ประหนึ่งว่าพร้อมจะตีกันทุกเมื่อ…..