ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 793

“ตายไปซะ!”

กู่เจิ้นเจียงแสดงสีหน้าที่เหี้ยมโหดออกมา ใช้เศษเซรามิกที่เเหลมคมนั้นแทงไปยังหู้หยุน

ในความคิดของเขา เรื่องทั้งหมดนี้มันเริ่มจากกู้หยุน ถ้ากู้หยุนตายไป เขาก็ยังมีโอกาสที่จะได้ขึ้นเป็นผู้นำของแก๊งหวงจี๋!

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นมันค่อนข้างกะทันหัน ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตั้งตัวกันไม่ทัน ไม่นึกไม่ฝันว่ากู่เจิ้นเจียงจะยังไม่ยอมลดละ

ต่อให้เป็นสวีพานที่อยู่ใกล้ทั้งคู่ที่สุด ก็ทำได้แค่ตะโกนออกมาว่า ‘ระวัง’ เท่านั้น

ไม่ทันที่จะยกปืนในมือเล็งไปที่กู่เจิ้นเจียงเลย ถ้าไม่ได้เสียงตะโกนที่ดังขึ้นอย่างกะทันหันนั้น กู้หยุนก็คงตายไปอย่างไม่ต้องสงสัยแล้ว

ทันใดนั้นเอง ที่ข้างๆ ของสวีพาน ลูกน้องคนหนึ่งของอูชิงเจ๋อก็ได้พุ่งออกไปอย่างราวกับสายฟ้า ความเร็วของเขาสูงมาก ในตอนที่ของมีคมจะแทงเข้าไปที่ตัวของกู้หยุนนั้น เขาก็ได้มาถึงอย่างฉิวเฉียด

ลูกน้องคนนั้นได้ตบไปที่มือของกู่เจิ้นเจียงอย่างแรงด้วยความเร็วที่สูงมาก

ป๊าบ!

เกิดเสียงที่ดังสนั่นขึ้น มาพร้อมกับเสียงแกร็งเบาๆ แขนของกู่เจิ้นเจียงถูกตบจนหักในทันที!

“อ้า! มือฉัน!”

ความเจ็บปวดที่ลึกเข้าไปถึงวิญญาณทำให้กู่เจิ้นเจียงโอดครวญออกมา กุมมือของตัวเองไว้แล้วอยากที่จะก้าวถอยหลัง

แต่ว่า ลูกน้องคนนั้นไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ทำ แย่งเศษเซรามิกในมือของเขามาทันที กลับด้าน แล้วแทงเข้าไปที่ลำคอของกู่เจิ้นเจียงอย่างไม่ปรานี

ฉึก!

เสียงโอดครวญของกู่เจิ้นเจียงหยุดลงทันที มือซ้ายที่ไม่เป็นอะไรกุมไปยังลำคอที่ถูกแทง มีเสียงอันน่าประหลาดดังออกมาจากลำคอ ร่างกายที่ใหญ่โตค่อยๆ ล้มลงกับพื้น ไม่นานก็สิ้นใจไป

จนถึงตอนนี้ ทุกคนถึงตั้งสติได้ สายตาต่างมองไปที่ลูกน้องคนนั้น ที่แท้ก็เป็นลูกน้องที่เย่เทียนสรรหามาจากเมืองจินและถูกทำลายวิชาไปแล้ว ที่มีชื่อว่าหยางซิงไห่นั่นเอง!

…..

ในเวลาเดียวกัน ตึกสูงที่อยู่ข้างๆ สำนักงานใหญ่

พนักงานบริษัทหลายคนที่ไม่เอาไหนล้มอยู่บนพื้น เย่เทียนที่ยืนอยู่คนเดียวมองไปรอบๆ แล้วส่ายหน้าด้วยความจนใจ

ไม่นึกเลยว่าพวกนี้จะใจเด็ดถึงขนาดนี้ พอเห็นว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตน ก็ตัดสินใจยิงชายหมวกแก๊ปที่เขาทำให้สลบ จากนั้นก็กัดลิ้นตัวเองจนตายหมดเลย

“บัดซบ!”

เย่เทียนทนไม่ไหวจนต้องสบถออกมา ไม่นึกเลยว่าการประมาทแค่นิดเดียวก็ทำให้พลาดโอกาสที่จะได้จับตัวอีกฝ่ายไปแล้ว

ต้องรู้ก่อนว่า บริษัทนักฆ่าอะไรนั่นไม่เพียงวางแผนที่จะฆ่าเขา แต่ยังมีความเป็นไปได้สูงว่าจะทำร้ายถุงเหวินหลงไปแล้ว!

“ไอ้บัดซบเอ๊ย อย่าให้ฉันมีโอกาสจับแกได้อีกนะ!”

เย่เทียนตัดสินใจอย่างเงียบๆ พอเห็นว่าไม่มีอะไรที่จะสืบได้อีก เขาจึงไม่อยากตากลมอยู่บนดาดฟ้าต่อ หมุนตัวแล้วเตรียมที่จะจากไป

หลังจากที่ตัดกำลังทางนี้ไปแล้ว เชื่อว่าทางเหลยเหลาหู่ก็น่าจะเสร็จเรื่องแล้วเหมือนกัน เย่เทียนจึงไม่คิดที่จะไปเช็คดูว่าเป็นยังไง เตรียมที่จะกลับไปอุ่นที่นอนที่บ้านแล้ว

อย่างไรก็ตาม ทางเฉินหวั่นชิงก็ดำเนินการได้ไม่ช้า

เนื่องจากทางด้านเฉินหวั่นชิงก็ไม่ได้ช้า อีกสองวันก็น่าจะผลิตยาสำหรับยีนชุดแรกออกมาได้ นอกจากต้องเตรียมอะไรบางอย่างแล้ว เขายังต้องพักเอาแรงอีก

ปั้ง!

แต่ทันใดนั้นเอง ประตูของดาดฟ้าก็ถูกใครบางคนเปิดออก เงาของคนหลายคนได้ปรากฏเข้ามาในสายตาของเย่เทียน

ดวงตาสีดำคู่นั้นของเย่เทียนได้หรี่ลงเล็กน้อย ในแววตาก็แอบแสดงความเคร่งขรึมออกมา

“ไม่มีปัญหา!”

ชายที่ถูกเรียกว่าเสชื่อพยักหน้า ตอบด้วยน้ำเสียงที่แหบซ่าน ก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าวอย่างไม่รีบร้อน สายตามองตรงไปที่เย่เทียน

พอเห็นชายเสื้อกันลมใส่หน้ากากที่ปิดไปครึ่งหน้า คิ้วของเย่เทียนก็ขมวดขึ้นมาทันที และพอจะเดาออกว่าหมอนี่น่าจะเป็นคนของบริษัทนักฆ่า

“เย่เทียน ถ้าคืนนี้คุณสามารถออกไปจากที่นี่ได้ เรื่องที่คุณหลอกฉันก็จะถือว่าหายกัน!”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะยิ้มร่าออกมา “แน่นอน ถ้าคุณตายอยู่ที่นี่ ฉันรับรองได้เลยว่าแก๊งหวงจี๋ก็ยังจะเป็นของฉันอยู่ดี!”

พูดจบ ฮาชิโมโตะ มินาโตะก็ไม่รอให้เย่เทียนทันได้ตั้งตัว หมุนตัวเเล้วเดินออกไป ปล่อยพื้นที่ดาดฟ้าให้เป็นของเสชื่อกับเย่เทียนอย่างสมบูรณ์

เย่เทียนก็ไม่ได้ขัดขวาง สายตาจ้องมองไปยังเสชื่อ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ไม่สบอารมณ์ว่า “ทำไม? ไม่กล้าให้ใครเห็นหน้าใช่มั้ย?”

ฮาชิโมโตะ มินาโตะนั้นรู้ฝีมือของเขาดี แต่เธอก็ยังปล่อยให้เสชื่อเผชิญหน้ากับเขาตามลำพัง แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเสชื่อนั้นไม่ธรรมดาแน่นอน!

“แกไม่มีค่าพอที่จะได้เป็นใบหน้าที่แท้จริงของฉัน!”

เสชื่อส่ายหน้าเบาๆ ดวงตาที่เผยออกมาได้แสดงแรงอาฆาตอย่างไม่ปกปิด “แต่ว่า แกก็อย่าเสียใจไปเลย เพราะคนที่ทำให้ฉันออกมาจัดการด้วยตนเองได้ สำหรับแกแล้วมันถือเป็นเกียรติอย่างสูงแล้ว!”

ระหว่างที่พูด เสียงซิ่วดังขึ้น ในมือของเขาก็ได้ปรากฏกระบี่สั้นสีดำโปรงใสออกมาเล่มหนึ่ง

จากที่เห็นนั้น เสชื่อก็รู้ถึงความแข็งแกร่งของเย่เทียนเป็นอย่างดี จึงไม่กล้าประมาทแม้แต่น้อย

“ดูท่า คุณจะเป็นพวกที่ชอบปฏิบัติสินะ งั้นเราก็ไม่ต้องเสียเวลา เข้ามา!”

เย่เทียนทำหน้าเคร่งขรึม ขยับขาแล้วพุ่งตัวออกไป…..