ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 800

น้ำเสียงที่กวนประสาทของเย่เทียนดังเขามาในหู บวกกับเกิดขึ้นตรงหน้าของจี้คุนหัวหน้ารปภก็ทำหน้าหม่นหมองขึ้นมาทันที คนที่เขาพามา แปบเดียวก็ถูกเย่เทียนจัดการได้อย่างสบายๆ ไปแล้วสี่คน ส่วนคนอื่นๆ ก็ตกใจจนช็อกไปแล้ว?

พอคิดได้อย่างนั้น เขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมา จึงได้ตวาดไปว่า “พวกแกยังมัวยืนบื้ออยู่ทำไม? มันมีแค่คนเดียวมีอะไรให้กลัว? หรือว่าอยากจะตกงานกัน?”

พอพูดแบบนั้นออกมา มันก็ทำให้รปภที่เหลือมีความมั่นใจขึ้นมาทันที เขายังพูดกันอยู่เลยว่าสองมือนั้นสู้สี่มือยาก นับประสาอะไรกับพวกเขาที่มีกันตั้งสิบกว่าคน?

แน่นอนว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เมื่อคำนึงถึงเรื่องปากท้องแล้ว พวกเขาก็จำเป็นต้องบุกเข้าไปสถานเดียวเท่านั้น!

เย่เทียนส่ายหน้าด้วยความจนใจ “ในเมื่อพวกคุณเข้ามารนหาที่ตายเอง งั้นก็อย่ามาโทษว่าผมไม่ปรานีแล้วกัน”

ระหว่างที่พูด เย่เทียนก็ได้เคลื่อนตัวเข้าไปในกลางฝูงชนอีกครั้ง จากนั้นก็เป็นการต่อสู้ที่ล้มอยู่ฝ่ายเดียว!

ถึงแม้ฝ่ายรปภจะได้เปรียบเรื่องจำนวน แต่พวกเขาก็เป็นแค่คนธรรมดา จะไปเป็นคู่ต่อสู้ของเย่เทียนได้ยังไง ถึงขั้นที่ว่าชายเสื้อของเย่เทียนยังไม่ได้แตะก็ถูกจัดการจนล้มลงพื้นไปแล้ว และทนไม่ไหวจนร้องครวญครางออกมา

ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้ารปภ หรือจี้คุนทั้งสองต่างมองดูจนปากค้าง ไม่นึกไม่ฝันว่าเย่เทียนที่ดูไม่เอาไหนจะแข็งแกร่งได้ขนาดนี้

ถ้าจะบอกว่าในบรรดาของคนพวกนี้คนที่นิ่งที่สุดก็ต้องเป็นฟู่เซิ่งหนานอยู่แล้ว พอเห็นเย่เทียนล้มรปภได้คนหนึ่ง เธอก็จะตะโกนโห่ร้องออกมา คนที่ไม่รู้ก็อาจจะคิดว่าเธอเป็นพวกเดียวกับเย่เทียนก็ได้ และกำลังเชียร์เย่เทียนอยู่!

ในเวลาเพียงไม่นาน รปภทั้งหมดก็ถูกเย่เทียนล้มจนหมด และกำลังส่งเสียงครวญครางออกมา

หันมองมาที่เย่เทียน ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน อย่างกับเพิ่งทำเรื่องอะไรที่ง่ายแสนง่ายมา

เย่เทียนยืนอยู่ที่เดิมอย่างไร้รอยขีดข่วน จ้องมองจี้คุนด้วยสีหน้าที่จะยิ้มไม่ยิ้ม “รปภของโรงแรมคุณมันไม่กากไปหน่อยเหรอ? แบบนี้ยังมีหน้าเรียกตัวเองว่าโรงแรมห้าดาวอีกเหรอ?”

จี้คุนตกใจจนสะดุ้ง เขาจะเคยเจอคนที่แข็งแกร่งขาดนี้ได้ยังไง ตอนนี้พอถูกเย่เทียนจ้องมอง ก็ถึงกับถอยหลังไปสองก้าวอย่างไม่ตั้งใจ แต่เขาก็ตั้งสติกลับมากได้อย่างรวดเร็ว เพราะเขายังมีหัวหน้ารปภอยู่!

“นี่แกจะมัวยืนบื้ออยู่ทำไม? รีบๆ เข้าไปสิ!”

ภายใต้การเร่งเร้าของจี้คุนสีหน้าของหัวหน้ารปภดูแย่ได้แค่ไหนก็แย่ได้เท่านั้น ยังจะให้เข้าไปอีก? ไม่เห็นรึไงว่าคนมากมายขนาดนี้ถูกเย่เทียนจัดการไปแล้วน่ะ? ถ้าเขาเข้าไปก็เท่ากับไปโดนยำเหมือนกันไม่ใช่รึไง?

แต่ว่า ด้วยความที่จี้คุนเป็นผู้ดูแลของโรงแรม เขาก็จำต้องเข้าไป ไม่อย่างนั้น งานที่อุตส่าห์ไต่เต้าจนได้เงินเดินเป็นหมื่นก็จะหายไปทันที

พอคิดได้อย่างนั้น เขาจึงกัดฟันแล้วพุ่งเข้าใส่เย่เทียนทันที

ในใจก็ได้แต่ขอพรให้เย่เทียนลงมือเบาๆ หน่อย

พอเห็นหัวหน้ารปภยังมีความกล้าที่จะเข้าไป จี้คุนก็นึกว่าเขาเป็นยอดฝีมือที่เก่งกาจ ในใจก็เกิดหวังขึ้นมา

แต่ยังไม่ทันที่มุมปากของเขาจะได้ยิ้มออกมา มันก็ต้องเกร็งไปทันที

เพราะว่า ถึงหัวหน้ารปภจะบุกไปถึงหน้าเย่เทียนแล้ว แต่กลับไม่กล้าลงมือ!

“นี่แกกำลังทำอะไรอยู่? รีบๆ ลงมือสิ!”

หัวหน้ารปภนั้นมีทุกข์แต่ระบายออกมาไม่ได้ เขาจะกล้าลงมือได้ยังไง ตอนนี้สิ่งที่เขาคิดคืออยากให้เย่เทียนจัดการเขาแบบส่งๆ จากนั้นก็จะแกล้งตายไปเลย ให้พ้นภัยรอบนี้ไปก่อนค่อยว่ากัน

“พะ พี่ใหญ่ พี่ช่วยทำผมเบาๆ หน่อยได้มั้ยครับ?”

พอคิดได้อย่างนั้น หัวหน้ารปภก็ได้ทำหน้าที่น่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ออกมา

“คุณเป็นถึงหัวหน้ารปภเลยไม่ใช่รึไง? ทำไมถึงไม่มีศักดิ์ศรีเอซะเลย?”

เย่เทียนตกใจ แต่ก็ตั้งสติได้อย่ารวดเร็ว จนแทบจนหัวเราะออกมา

หัวหน้ารปภรู้สึกขมขื่น แอบพูดในใจว่าแกแข็งแกร่งขนาดนี้ ถ้าฉันไปทำตัวปอดแหกหน่อย ใครจะไปรู้ว่าแกจะเล่นงานฉันยังไง!

พอเห็นหัวหน้ารปภก็ล้มลงไปแล้ว ในที่สุดจี้คุนก็แสดงสีหน้าที่หวาดกลัวออกมา ต่อให้ฝันเขาก็ยังนึกไม่ถึงว่า รปภสิบกว่าที่มาจะยันได้แค่ได้แค่สิบกว่านาทีก็ถูกเย่เทียนจัดการไปหมดแล้ว

จี้คุนรู้สึกหวาดกลัว หมุนตัวแล้วคิดที่จะหนี

แต่ว่า เย่เทียนได้จับตาจี้คุนไว้ตั้งนานแล้ว แล้วจะปล่อยให้หนีไปได้ยังไง ขยับขาไม่กี่ก้าวก็มาขวางอยู่ตรงหน้าของ จี้คุนแล้ว

“แหม๋ 坤少 คุณจะรีบร้อนไปไหนเหรอครับ? ตอนนี้ไม่คิดจะเล่นงานผมแล้วเหรอ?”

สีหน้าของจี้คุนเปลี่ยนไปทันที และรีบเค้นรอยยิ้มที่เอาใจออกมา “พะ พี่ใหญ่ ทั้งหมดนี้มันเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด….”

“เข้าใจผิด?”

ไม่ทันที่เขาจะได้พูดจบ เย่เทียนก็พูดสวนขึ้นมา แล้วยิ้มอย่างไม่สบอารมณ์ “ทำไมผมถึงไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดล่ะ? เมื่อกี้คุณยังปากดีอยู่เลยไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ผมก็มาอยู่ตรงหน้าแล้ว เอาเลยสิ!”

จี้คุนอับอายจนแทบจะร้องไห้ออกมาแล้ว จึงรีบหันไปขอความช่วยเหลือจากฟู่เซิ่งหนานว่า “คุณฟู่ คุณช่วยผม….”

ทว่า ฟู่เซิ่งหนานกลับทำหน้าเหมือนไม่รู้จักเขาเลย เบะปากแล้วพูดไปว่า “คุณคือใคร? ฉันรู้จักคุณด้วยเหรอ?”

จี้คุนช็อกไปทันที ต่อให้ฝันก็ยังนึกไม่ถึงว่าฟู่เซิ่งหนานจะตัดขาดกับตัวเองไปทั้งอย่างนี้

ฟู่เซิ่งหนานไม่สนใจหรอกว่าจี้คุนจะคิดยังไง เธอได้เดินมาข้างๆ เย่เทียน แล้วพูดเร่งไปว่า “เร็วๆ เข้า พ่อฉันกำลังรออยู่ข้างบนนะ!”

พูดจบ เธอหมุนตัวแล้วเดินเข้าโรงแรมไป ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ได้มองหน้าจี้คุนแม้แต่นิดเดียว

จี้คุนรู้สึกอึดอัดอย่างถึงที่สุด แอบพูดในใจโบราณว่าไว้ไม่มีผิด คนที่โหดเหี้ยมที่สุดก็คือผู้หญิงนี่แหละ