ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 801

เมื่อเห็นการจากไปอย่างสง่างามของฟู่เซิ่งหนาน จี้คุนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าฟู่เซิ่งหนานนั้นตั้งใจล้อเลียนเขาอย่างชัดเจน เพื่อที่จะให้เขาไปหาเรื่องเย่เทียน แล้วถูกเย่เทียนสั่งสอนกลับ!

เป็นผู้หญิงที่ใจคอโหดร้ายจริงๆ!

จี้คุนคำรามในใจ แต่เขาก็รู้ว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะไปหาเรื่องฟู่เซิ่งหนาน ดวงตาที่หวาดกลัวเล็กน้อยของเขาจ้องไปที่เย่เทียนที่อยู่ตรงหน้า

เย่เทียนยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน มองไปที่ จี้คุนด้วยรอยยิ้มเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม: "เอาไงกันดี นายว่าฉันจะจัดการนายอย่างไรดี?"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จี้คุนอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายของเขา เขาเพียงแค่ถอนหายใจในใจและพูดอย่างหนักแน่นว่า "นาย นายกระทำฉันไม่ได้! นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?"

แม้ว่าเขาจะรู้ว่า เย่เทียนนั้นทรงพลังมาก แต่เขาก็ไม่ต้องการที่จะเสียหน้าในอาณาเขตของเขา นี่จะให้เขาเอาหน้าไหนไปบริหารต่อไปล่ะ?

เย่เทียนนิ่งไปครู่หนึ่งและถามด้วยรอยยิ้มว่า "นายก็เป็นผู้รับผิดชอบโรงแรมที่นี่ไม่ใช่เหรอ หรือว่านายยังมีตัวตนที่ยอดเยี่ยมกว่านี้?

“ฉัน-ฉันเป็นผู้รับผิดชอบที่นี่ก็เพียงพอแล้ว! ถ้านายกล้าแตะต้องฉัน ฉันสัญญาว่านายจะออกไปจากที่นี่โดยนอนราบ!”

ใบหน้าของ จี้คุนนั้นเต็มไปด้วยความเป็นธรรม แต่คำที่เขาพูดออกมานั้น ดูเหมือนจะหายใจไม่ออก

ใครๆ ดูออกว่าการต่อสู้ของเย่เทียนนั้นแข็งแกร่งเกินไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหลายสิบคนก็ถึง

ครึ่งหนึ่งของสมาชิกรักษาความปลอดภัยของโรงแรม ถึงแม้ว่าอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือจะปรากฏตัว ก็ไม่สามารถทำอะไรเย่เทียนได้

“ยะ นายกำลังขู่ฉันเหรอ?”

เย่เทียนนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย เขากำลังครุ่นคิดคิดว่าจะจัดการผู้ชายคนนี้อย่างไรดี?

จี้คุนตระหนักดีถึงความไร้ความปรานีในสายตาของเย่เทียน ความหวาดกลัวในใจของเขายิ่งมากขึ้นไปอีก แต่สิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นก็เหมือนกับน้ำที่สาดออกไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะนำมันกลับคืนมาได้

เมื่อนึกถึงเช่นนี้ เขาก็ยอมรับว่า "ใช่!ฉันกำลังขู่นายอยู่ แล้วจะทำไม!"

ปากของเย่เทียนขดเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ "นายรู้ไหมว่าฉันเกลียดอะไรมากที่สุด?"

"อะไร?"

จี้คุนเลิกคิ้ว แต่เขาไม่สามารถตามวงจรสมองของเย่เทียนได้ เขาไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร

" สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือเวลาที่คนอื่นข่มขู่ฉัน!"

วินาทีต่อมา รอยยิ้มบนปากของเย่เทียนหุบลง ใบหน้าของเขามืดลงทันที ทำให้เขาดูน่ากลัวขึ้นเป็นพิเศษ

หัวใจของ จี้คุนเต้นไม่เป็นจังหวะ จะไม่รู้ได้ไงว่าเย่เทียนกำลังจะทำอะไรบางอย่าง ดังนั้นเขาจึงหันกลับอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะวิ่งหนี

แต่ว่า เย่เทียนไม่ได้ให้โอกาสเขาเลยสักนิด เขายกมือขวาขึ้นเร็วอย่างกับสายฟ้าและมุ่งไปยัง จี้คุนด้วยการตบอย่างดุเดือด

ผลัวะ!

เสียงตบดังขึ้น จี้คุนถูกเย่เทียนตบจนหมุนไปมาหลายครั้งตรงจุดที่ถูกตบ เขาเดินเซไปมาเกือบจะล้มลงกับพื้น

“ตบนี้สำหรับก่อนหน้านี้ที่นายใช้เงินมาทุบใส่หน้าฉัน!”

รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เทียน เขาตบอย่างไร้ความปรานีขณะที่เขาพูด

"ไอ้เวรเอ๊ย นายกล้าตบฉันนั้นเหรอ? ฉันให้นาย..."

จี้คุนคำราม แต่ยังไม่รอที่เขาจะพูดจบ เย่เทียนก็ตบลงอีกครั้ง เขาหมุนตัวอีกครั้งโดยไม่สมัครใจ

"ตบนี้สำหรับก่อนหน้านี้ที่นายให้คนมาสอนบทเรียนให้ฉัน!"

ผลัวะ!

“ตบนี้สำหรับนายที่ไม่ดูกำลังของตนแล้วมายั่วยุฉัน!”

ชั่วขณะหนึ่ง เย่เทียนเข้าทั้งซ้ายและขวา ตบแล้วตบอีก ตบได้อย่างมีความสุข

ในทางกลับกัน จี้คุนหมุนตัวราวกับลูกข่าง ใบหน้าที่สดใสของเขาแต่เดิมนั้น กลับกลายเป็นแดงและบวมใหญ่

หน้าตาจะไปหล่อเหลาเหมือนตอนแรกได้อย่างไร ราวกับหัวหมูที่ขยะแขยงถึงที่สุด

ผู้จัดการราวกับว่าไม่ได้ยิน เขาคิดในใจว่าแย่แล้ว เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคนที่มีความขัดแย้งกับ จี้คุน จะเป็นเย่เทียน!

ไม่ว่าใครก็ตามที่ทำงานตำแหน่งเดียวกับเขา ไม่มากก็น้อยที่จะไม่รู้จัก

ช่วงนี้เย่เทียนอยู่ในความสนใจในเมืองจินมาระยะหนึ่งแล้ว เขาจะไม่รู้จักได้ไงล่ะ?

ตระกูลเย่เป็นตระกูลที่ใหญ่มหึมา ใครจะกล้ามีเรื่องด้วยล่ะ?

ยิ่งไปกว่านั้น โรงแรมโฟร์ซีซั่นนี้ มีหุ้นส่วนของตระกูลเย่อีกด้วย!

หลังจากชั่งน้ำหนักในใจแล้ว ผู้จัดการก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ตระกูลจี้เป็นแค่ผู้ถือหุ้นส่วนอันน้อยนิด

แต่เย่เทียนเป็นลูกชายคนโตของตระกูลเย่ แม้แต่คนโง่ก็ยังรู้ว่าต้องเลือกอย่างไร

เมื่อนึกถึงเช่นนี้ ผู้จัดการก็กลับมารู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว เดินมาตรงหน้าเย่เทียนด้วยรอยยิ้มที่ประจบประแจง “คนชายเย่ครับ ท่านมาเยือนถึงที่นี่เลยเหรอครับ?ท่านมาที่นี่เพื่อตรวจสอบงานใช่ไหมครับ?”

เย่เทียนนิ่งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตอบสนองทันทีและขมวดคิ้ว: "ตรวจสอบงาน?นายต้องการจะบอกฉันว่านี่เป็นธุรกิจของตระกูลเย่ด้วยใช่ไหม"

“ตระกูลเย่เป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่นี่ครับ!”

ผู้จัดการพยักหน้า เมื่อกี้ยังจะปกป้องจี้คุนอยู่เลย

แต่ตอนนี้เขาทำได้เพียงภาวนาว่า เย่เทียนจะไม่หาเรื่องเขา

เย่เทียนเองก็ไม่คิดว่าจะกลายเป็นสถานการณ์เช่นนี้ เขายิ้มและพูดว่า "ตามที่นายพูด ก็คือน้ำได้ท่วมวิหารราชามังกรงั้นเหรอ?"

"ใช่ครับ ใช่ครับ ใช่ครับ!"

ผู้จัดการพยักหน้าอย่างเร่งรีบ คิดว่าเรื่องนี้จะผ่านไปได้แล้ว

โดยยังไม่รอให้ผู้จัดการถอนหายใจด้วยความโล่งอก เสียงที่โกรธจัดของเย่เทียนก็ดังก้องในหูของเขา "ใช่ครับพ่อนายสิ!ฉันเกือบจะถูกคนทุบตีที่นี่ นายไม่ต้องอธิบายหน่อยเหรอ?!”