ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 819

“ลงมือ！”

แทบจะเป็นตอนที่หยวนเข่อเหวยพูดจบทันที พวกของชิวหย่าทั้งหลายก็หยิบระเบิดที่ยังพอเหลืออยู่ในตัวออกมา แล้วก็โยนไปทางฝั่งของปีศาจเลือด

ตูม！

สถานการณ์ก็เข้าสู่ความวุ่นวาย ไม่ว่าจะเป็นระเบิดแสง แก๊สน้ำตา และพวกระเบิดทั้งหลายก็ระเบิดกันออกมาหมด จนปกคลุมตัวของปีศาจเลือดไปหมด

เย่เทียนที่ไม่ได้พกระเบิดมาด้วยก็จ้องมองตัวของปีศาจเลือด ดูทุกการเคลื่อนไหวของเขา

ทันใดนั้นเอง เย่เทียนก็เห็นปีศาจเลือดบิดลำตัว แล้วเย่เทียนก็ผงะขึ้นในใจ จากนั้นก็รอบพูดเตือนทุกคนว่า “ระวัง！”

เพียงแต่ว่า สุดท้ายเขาก็บอกช้าไป ตอนที่สิ้นเสียงพูดของเขานั้น ด้านหลังก็เป็นเสียงร้องโอดโอยจนเกือบจะตายดังออกมา

พวกคนทางฝั่งของเย่เทียนก็รีบหันไปมอง เห็นว่ามีลูกทีมสองคนเลือดไหลที่ลำคอ เลือดไหลออกมาเป็นสาย

สองคนนั้นก็เอามือไปจับมือที่ลำคอพร้อมกัน จนกระทั่งล้มลงพื้นก็ยังไม่รู้ว่าตนเองตายได้อย่างไร

หยวนเข่อเหวยก็ดวงตาแดงก่ำขึ้นมาทันที คิดไม่ถึงว่าเพิ่งได้สู้กันเอง ก็ร่วงไปสองคนแล้ว ยิ่งกว่านั้นพวกเขาไม่รู้ด้วยว่าปีศาจเลือดวิ่งออกมาตอนไหน！

มุมปากของปีศาจเลือดก็เผยรอยยิ้มที่เยาะเย้ยออกมา “เอาพวกเด็กๆ นี่มารับมือกับกู พวกมึงไม่กลัวตายกันหรือไง！”

“บัดซบ！กูขอสู้ตายกับมึง！”

เปาโสงก็อึ้ง แล้วก็โมโหขึ้นมาทันที แล้วก็พุ่งเข้าใส่ปีศาจเลือดอย่างเสียสติ

หยวนเข่อเหวยเห็นก็ตกใจมาก รีบตะโกนไปว่า “เปาโสง กลับมาเดี๋ยวนี้！”

ต้องรู้ก่อนว่า สารพันธุกรรมนั้นอยู่ที่ตัวของเปาโสง ถ้าไม่ระวังทำแตกไป การเดินทางอย่างยากลำบากในครั้งนี้ก็สูญเปล่า！

เพียงแต่ว่า พอเห็นว่าเพื่อนพ้องสองคนล้มลงตรงหน้า เปาโสงที่มีอารมณ์ร้อนก็ถูกความแค้นเข้าบดบังดวงตา มีหรือจะฟังคำเตือน?

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หยวนเข่อเหวยก็ทั้งกังวลทั้งโมโห แต่ก็ได้แต่ทนทนมองเปาโสงพุ่งตัวบุกออกไปราวกับลูกดอก

“ไม่ดูกำลังตัวเอง！”

เสว่อิ่งยิ้มเย็นเยาะเย้ย แต่ก็ไม่เห็นว่าจะเคลื่อนไหวอะไร ที่ด้านหน้าของเขาก็มีกำแพงน้ำแข็งโผล่ขึ้นมา เสียงดังตูม ป้องกันการโจมตีของเปาโสงไว้ได้

วินาทีต่อมา บนกำแพงน้ำแข็งก็เกิดเป็นหนามแหลมขึ้นมามากมาย ปักเข้าไปที่ตัวของเปาโสงอย่างรุนแรง

เปาโสงก็แค่ถูกความโกรธเข้าครอบงำไปชั่วขณะ ตอนที่กำแพงน้ำแข็งมาขวางการโจมตีไว้นั้น ก็ตั้งสติขึ้นมาได้ ในใจก็คิดว่าท่าไม่ดีแล้ว เลยรีบถอยทันที

เพียงแต่ว่า ถึงแม้เขาจะเร็ว แต่ก็ยังช้ากว่าการพุ่งตัวของหนามน้ำแข็งพวกนั้นนิดหน่อย

สึบ！

หนามน้ำแข็งปักเข้าที่แขนของเปาโสงอย่างแรง เลือดก็ไหลออกมาทันที

ในขณะที่หยวนเข่อเหวยโล่งอกมาเล็กน้อยนั้น ก็รีบเข้าไปทันที ยื่นมือไปพยุงตัวเปาโสงไว้ “ไม่เป็นอะไรนะ?”

“ไม่เป็นไร”

เปาโสงส่ายหัว แต่แขนของเขาถูกแทงจนเป็นรูหลายรู ไม่เป็นอะไรที่ไหนกัน?

เย่เทียนก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมตั้งแต่แรก ตั้งสติจ้องมองไปที่ตัวของเสว่อิ่ง เพื่อต้องการหาจุดอ่อนของเขา

แต่น่าเสียดาย ต่อให้เมื่อครู่นี้เปาโสงโจมตีอย่างกะทันหัน ปีศาจเลือดก็ไม่มีจุดอ่อนอะไรเลย ทำให้คนมองออกยากจริงๆ ว่ามีจุดอ่อนอะไร！

ถ้าพูดอย่างไม่น่าฟังหน่อยก็คือ ถ้าเรื่องทุกอย่างมันยังไม่จบจริงๆ เกรงว่าเฉินหวั่นชิงจะไปที่ไหน พวกเขาก็จะตามไปที่นั่นด้วย

ถึงแม้จะพูดแบบนี้ ในฐานะที่คุณย่าเย่เป็นคนที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน มีหรือจะไม่รู้ความคิดของเฉินหวั่นชิง ถ้าไม่พาเธอไปด้วย จากนี้ก็คงจะไม่ได้เย่เทียนแล้วจริงๆ แล้วมันก็จะกลายเป็นความเสียดายที่สุดในชีวิตของเฉินหวั่นชิง！

พอคิดถึงจุดนี้ คุณย่าเย่ก็พยักหน้าอย่างจำเป็น แล้วก็พูดอย่างจริงจังว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นทุกคนก็ไปด้วยกันเถอะ！”

“แต่ว่า ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ถ้ามีใครคิดจะก่อเรื่องอะไรตอนที่วุ่นวายล่ะก็ ทางที่ดีก็คิดกันให้ดี ยัยแก่อย่างฉันไม่ใช่จะให้ใครมาหาเรื่องได้ง่ายๆ หรอกนะจะบอกให้！”

คำพูดตอนท้าย คุณย่าเย่ตั้งใจพูดให้เซวหมานจื่อฟัง

เรื่องนี้ก็พอเข้าใจได้ ตระกูลเย่กับตระกูลเซวไม่ถูกกันอยู่แล้ว เธอก็เลยระแวงเซวหมานจื่อมากเป็นธรรมดา

เซวหมานจื่อก็ยิ้มแหยๆ และก็ไม่ได้อธิบายอะไร

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม หลายคนที่ตัดสินใจจะไปก็เดินออกไปจากห้องทดลอง รีบเดินทางไปยังเขตทหารที่พวกเย่เทียนจะไปยังที่นั่นอย่างไม่รอรี

คุณย่าเย่ที่นั่งอยู่บนรถก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก แล้วก็โทรหาเจียวซินข่ายที่สถานีตำรวจ

“ผู้กองเจียว คาดว่าคุณคงจะรู้เหตุการณ์ที่ถนนเลี่ยงเมืองวงแหวนสายสามแล้วนะ? ทำไมยังไม่ออกมาตรวจอีก คุณคิดจะออกมาตอนไหนกันแน่?”

การโทรมาของคุณย่าเย่ทำให้เจียวซินข่ายที่อยู่ในสถานีตำรวจไกลออกไปต้องเกรงกลัว เลยรีบอธิบายว่า “เอ่อ เจ้าบ้านเย่ครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่ออกไปตรวจ แต่เบื้องบนได้บอกกล่าวไว้แล้ว ว่าไม่ให้พวกเราไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ครับ！”

คุณย่าเย่ก็ไม่อยากจะพูดมากกับเจียวซินข่าย เลยพูดง่ายๆ ตามตรงว่า “ฉันไม่สนใจว่าคุณจะรับคำสั่งใครมา เย่เทียนเป็นหลายชายของฉัน ถ้าคุณมองดูเรื่องเฉยๆ โดยไม่ช่วยล่ะก็ ฉันรับรองเลยว่าพอจบเรื่องนี้คุณได้เจอดีแน่！”

พูดจบ คุณย่าเย่ก็วางสายไปทันที มองดูเฉินหวั่นชิงที่สีหน้าไม่เป็นสุขอยู่ข้างๆ ก็อดเอามือไม่จับมือของเธอไว้ไม่ได้

“หวั่นชิง วางใจเถอะ ฉันจะไม่ยอมให้เย่เทียนเป็นอะไรไปแน่นอน.......”