ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 820

คุณย่าเย่ยื่นมือออกไปจับมือของเฉินหวั่นชิง แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “หวั่นชิง ฉันจะไม่ยอมให้เย่เทียนเป็นอะไรไปแน่นอน！”

คำพูดนี้ของเธอถึงแม้จะกำลังปลอบใจเฉินหวั่นชิง แต่ก็เป็นการพูดปลอบใจเธอเองด้วยเหมือนกัน

เฉินหวั่นชิงพยายามยิ้มออกมา สายตาก็มองไปยังภาพที่เคลื่อนผ่านรวดเร็วทางด้านนอก แล้วพูดในใจว่า “เย่เทียน คุณอย่าไปอะไรไปนะ.....”

ส่วนจี้เยียนหรันในรถคันหลัง ก็มีความคิดแบบนี้เหมือนกัน

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ที่สนามต่อสู้ทางฝั่งของเย่เทียน สามารถใช้คำว่าเละเทะมาอธิบายได้เลย

ไม่ว่าทุกคนจะพยายามอย่างไร แต่ก็ไม่สามารถทำอันตรายใดๆ ต่อเสว่อิ่งได้เลย กำแพงน้ำแข็งที่พิสดารยากจะคาดเดานั้น มันสามารถโผล่ออกมาได้ตลอด ป้องกันการโจมตีของทุกคนได้หมด

“ยอมแพ้เสียเถอะ！พวกมึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของกูหรอก จะยื้อสู้ไปแบบนี้ให้เสียแรงเปล่าไปทำไมกัน?”

เสว่อิ่งยิ้มเยาะเย้ยที่มุมปาก มองข้ามพวกของหยวนเข่อเหวยไปเลย แล้วมองไปยังตัวเย่เทียน

เย่เทียนก็มีสีหน้าจริงจังสุดขีด เรื่องมาถึงขั้นนี้ เขามีหรือจะไม่รู้ว่าพวกของหยวนเข่อเหวยอยู่ต่อไปก็เป็นการส่งตัวเองไปตายเท่านั้น?

พิคิดถึงจุดนนี้ เย่เทียนก็ทนไม่ได้แล้วลุกขึ้นมา พูดเสียงต่ำว่า “ปีศาจเลือด คิดๆ แล้วจุดประสงค์ของมึงกูคือตัวกู เดี๋ยวกูสู้กับมึงเอง ถ้ากูแพ้กูยอมให้มึงจัดการได้หมด！”

“ที่มึงพูดแบบนี้ คงจะหวังว่ากูจะปล่อยพวกมันไปละสิ?”

ปีศาจเลือดอึ้งๆ ทันใดนั้นก็เข้าใจความคิดของเย่เทียนทันที มองหยามไปยังพวกของหยวนเข่อเหวย แล้วก็ทำท่าไหล่ตกพูดว่า “พวกมดกระจอกๆ อย่างพวกมึงเนี่ยนะ กูไม่เอามาใส่ใจหรอกว่ะ ขอเพียงมึงทิ้งสารพันธุกรรมไว้ กูก็ปล่อยพวกมันไปได้！”

พอพูดออกมา เย่เทียนก็โล่งอกขึ้นมาหน่อย แล้วตะโกนไปยังหยวนเข่อเหวย “ได้ยินหรือยัง? เอาสารพันธุกรรมทิ้งไว้ แล้วพวกคุณรีบหนีไป！”

หยวนเข่อเหวยก็อึ้งอย่างเห็นได้ชัด ขมวดคิ้วพูดว่า “เย่เทียน นี่คุณ........”

ไม่รอให้เขาตะโกนออกมา เย่เทียนก็พูดขัดขึ้นมาทันที แล้วก็พูดอย่างกล้าหาญว่า “ผมตายคนเดียว ก็ยังดีกว่าทุกคนตายกันหมด！”

หยวนเข่อเหวยยังอยากพูดอะไรต่อ “แต่ว่า....”

“เสียเวลา！”

ปีศาจเลือดหน้านิ่ง แล้วก็สะบัดมือเบาๆ แล้วในมือก็เกิดเป็นน้ำแข็งทรงกรวยแหลมขึ้นมา แล้วก็พุ่งไปยังหยวนเข่อเหวยราวกับกระสุนออกจากกระบอกปืน

หยวนเข่อเหวยก็ตกใจขึ้นมาทันที แล้วเข้าไปหลบที่ด้านข้าง เสียงดังตุบ น้ำแข็งเข้าไปปักที่พื้นถนนคอนกรีตอย่างรุนแรง

ภาพนี้ทำให้ทุกคนตกใจกันหมด กังวลใจกันเป็นอย่างมาก

“เสว่อิ่ง นี่มึงทำอะไร！”

เย่เทียนก็ร้อนรนขึ้นมาทันที จากสภาพในตอนนี้ ไม่แน่ว่าพวกของหยวนเข่อเหวยอาจจะต้องทิ้งชีวิตไว้ที่นี่กันหมด！

เสว่อิ่งก็ส่ายหัวสีหน้าเย็นชา แล้วพูดอย่างดูถูกว่า “กูไม่สนใจจะมาดูพวกมึงแสดงละครเป็นตายจากกันหรอกนะ กูให้เวลาพวกมึงอีก30วินาที ไม่งั้นก็รีบไสหัวไป หรือไม่ก็ตายกันหมด！”

เย่เทียนอึ้ง แล้วรีบตะโกนบอกหยวนเข่อเหวยว่า “พวกคุณอยู่ที่นี่ก็ตายเปล่า แถมยังเป็นตัวถ่วงผมด้วย ไม่ต้องลังเลอะไรแล้ว วางกล่องลงแล้วรีบไสหัวไปเสีย！อย่ามาเป็นตัวถ่วงผม！”

สู้กับปีศาจเลือดตรงๆ งั้นหรือ? เย่เทียนมีความมั่นใจไม่มากนัก

ตอนความคิดของเขานั้นง่ายมาก ก็คือให้พวกของหยวนเข่อเหวยไปก่อน จากนั้นเขาค่อยหาจังหวะหลบหนี ทำไมจะต้องมาสู้ตายกับปีศาจเลือดด้วยเล่า?

นี่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยอะไรไม่ได้ ปีศาจเลือดก็เป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับฟ้า เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้เสียด้วยซ้ำ ในเมื่อสู้ไม่ได้ เขาก็ไม่เชื่อหรอกว่าใส่เต็มแรงแล้วจะหนีไม่พ้น！

“เป็นไปไม่ได้！”

ปีศาจเลือดไม่เชื่อ “มึงเป็นลูกที่ถูกทอดทิ้งจากตระกูลเย่ ถ้ามีความสามารถจริง ไม่มีทางปกปิดไว้แน่ แถมยังอยากจะแสดงฝีมือออกมาเสียด้วยซ้ำ แบบนี้ตระกูลเย่ถึงจะยอมรับในตัวมึงอีกครั้ง！”

“เอาเถอะ พวกมันออกไปไกลแล้ว พูดเล่นกันเท่านี้พอ！”

ปีศาจเลือดดูเหมือนจะทนไม่ได้ ทำให้เย่เทียนถอนหายใจออกมายาวๆ “มาเลย！มาสู้กันให้รู้ไปเลยว่ามึงกับกูมันต่างกันแค่ไหน！”

“วางใจเถอะ กูจะไม่ฆ่ามึงง่ายๆ อย่างน้อยก่อนที่มึงจะบอกกูว่ามึงใช้วิธีอะไรเพิ่มพลังมึงมาได้ขนาดนี้ กูจะไม่ยอมให้มึงตายหรอก！”

ปีศาจเลือดยิ้มเย็นๆ วินาทีต่อมาก็ออกแรงที่เท้า กระโดดเข้าใส่ตัวเย่เทียนเร็วปานสายฟ้า

ดวงตาดำๆ ของเย่เทียนก็ผงะขึ้นเบาๆ ไหนเลยจะกล้าประมาทแม้แต่นิดเดียว รีบรวบรวมสติขึ้นมาทันที

นี่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยอะไรไม่ได้ ต่อให้เย่เทียนไม่ยอมรับ แต่ปีศาจเลือดก็แข็งแกร่งมากเกินไปจริงๆ เขาไม่มีโอกาสชนะเท่าไรนัก

ใช้ความชื้นของฟ้าดินมารวมเป็นก้อนน้ำแข็งเพื่อโจมตี และป้องกันก็ยังพอว่า หมอนี่ยังเคลื่อนไหวรวดเร็วมากอีกด้วย มองก็ยังไม่รู้เรื่องเลยว่าทำท่าอะไร บางทีอาจจะโจมตีไม่ถูกฝั่งตรงข้ามเลยด้วยซ้ำ แล้วจะไปเอาโอกาสชนะมาจากที่ไหน?

พอคิดถึงจุดนี้ เย่เทียนก็กลุ้มใจอย่างสุดขีด ทำให้เขารู้สึกเหมือนไม่มีแรงจะตอบโต้เลย หลังจากที่เขามีชีวิตรอดกลับมา ทุกอย่างก็ล้วนราบรื่นดี ตอนนี้มาถูกไอ้โรคจิตอย่างปีศาจเลือดมาจับจ้อง เขาก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกัน

แน่นอนว่า กังวลก็ส่วนกังวล เย่เทียนเองก็ไม่ได้จะยอมตายอย่างเดียว ต่อให้ผลลัพธ์คือความตาย เขาจะโจมตีปีศาจเลือดให้ได้สักครั้งเหมือนกัน！

ยิ่งกว่านั้น ไม่แน่เขาอาจจะไม่ตาย เพราะเขาวิ่งหนีได้ใช่ไหมล่ะ?

ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม พอเห็นปีศาจเลือดพุ่งเข้ามา เย่เทียนก็ผงะ กัดฟันแล้วเข้าไปรับมือ......