ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 825

เมื่อเห็นว่าหยวนเข่อเหวยพุ่งเข้าไปช่วยเหลืออย่างรวดเร็ว หัวใจของชิวหย่าก็เจ็บปวดขึ้นมา ในใจเธอรู้ดีว่าการไปครั้งนี้ของหยวนเข่อเหวย อาจจะกลับมาไม่ได้อีกเลยตลอดกาล แต่เธอก็ไม่ลืมหน้าที่ของตัวเธอเอง และพูดอย่างเด็ดเดี่ยวว่า “ไม่ได้ยินว่าหัวหน้าหยวนพูดอะไรงั้นหรอ? ยังนิ่งกันอยู่ทำไม? รีบวิ่งสิ！รีบกลับไปปกป้องเย่เทียนซะ！”

ก่อนจะพูดจบ ชิวหย่าก็ได้เพิ่มเข้าไปอีกประโยคหนึ่ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอแอบมีความรู้สึกว่าเย่เทียนเป็นบุคคลที่สำคัญที่สุด

ถึงแม้เธอจะไม่ได้เข้าร่วมการแข่งขันคัดเลือกคนแกร่งของทีมสายฟ้า แต่ก็เคยได้ยินมาบ้างว่าฝีมือการแพทย์ของเขาเก่งเกินคน บวกกับความแข็งแกร่งนั้น ชีวิตของผู้มากความสามารถเช่นนี้เทียบกับพวกเธอแล้วต้องมีค่ามากกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย！

ดังนั้นแล้ว พวกเธอสามารถตายได้ แต่เย่เทียนห้ามตาย ประเทศชาติต้องการคนแบบนี้！

ทุกคนได้ยินอย่างนั้น ถึงแม้ภายในใจจะมีความไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าถ้าอยู่ต่อก็เป็นการทิ้งชีวิตไปเสียเปล่า

เปาโสงถึงขั้นทนต่อความเจ็บปวดที่ก้นพูดว่า “ฉันหยุดด้านหลังไว้เอง พวกนายไปกันก่อนเลย ร่างกายแข็งแกร่งบึกบึนอย่างฉัน เนื้อหนังหนาทนต่อการต่อสู้！”

จนถึงสถานการณ์อันตรายเช่นนี้เขายังมีอารมณ์ที่จะพูดเล่นอีก ไม่รู้ว่าจะต้องพูดว่าเขาเป็นคนไม่คิดอะไรมาก หรือว่าไม่กลัวตายกันแน่

ไม่ว่ายังไง ให้พวกฟู่จื้อเฉียงทั้งสามคนสกัดกั้นปีศาจเลือดไว้ ทุกคนต่างก็ทยอยกันถอยทัพ แม้แต่ตี๋ต้าจื้อและเหลยเหลาหู่เองก็เช่นกัน ต่างก็ไม่อยากทิ้งชีวิตอยู่ที่นี่กันไปเสียเปล่า

ปีศาจเลือดรู้ทันความคิดของพวกชิวหย่า ทั้งปล่อยการโจมตีน้ำแข็งใส่พวกฟู่จื้อเฉียงสามคน และก็ทั้งหัวเราะตะโกนว่า “พวกแกหนีไม่พ้นหรอก！นี่คือพื้นที่ของฉัน ฉันไม่อยากให้พวกแกออกไป พวกแกก็ไม่สามารถออกไปได้！”

วินาทีต่อมา ไม่เห็นว่าเขามีการกระทำอะไร เห็นเพียงด้านหน้าของทางที่พวกชิวหย่าหนีไปมีกำแพงน้ำแข็งขนาดหนาสูงห้าเมตรกว่าผุดขึ้นมา ปิดกั้นเส้นทางของพวกเธอไว้

“ก็แค่น้ำแข็งก้อนเดียวเองไม่ใช่หรือไง? ฉันไม่เชื่อหรอกว่าจะระเบิดไม่แตก！”

ก่อนที่จะรวมตัวกับพวกคุณย่าเย่ เปาโสงขอระเบิดมาอีกหลายลูก จึงคิดอยากจะเอาออกมาใช้

“เปาโสง！นายอยากจะให้ทุกคนตายด้วยกันกับนายที่นี่งั้นหรอ?”

ชิวหย่าพูดออกมาทันที พวกเขาอยู่ใกล้ขนาดนี้ ไม่พูดถึงว่าแรงระเบิดจะสามารถระเบิดกำแพงน้ำแข็งแตกได้มั้ย แต่พวกเขาจะต้องได้รับแรงกระทบอย่างแน่นอน

เปาโสงได้สติขึ้นมา แล้วยิ้มเยาะหยุดมือที่กำลังจะดึงสลักระเบิดออก

ชิวหย่าสีหน้าเคร่งขึ้นมา พูดอย่างหนักแน่นว่า “ตอนนี้ยังมีโอกาส ถ้าหากว่าถึงสถานการณ์ที่หมดหวังแล้วจริงๆค่อยใช้ระเบิดลองก็ไม่เป็นไร！ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าแม้แต่ระเบิดก็ยังทำอะไรเจ้านั่นไม่ได้！”

เมื่อคำพูดนี้พูดออกมา ทุกคนต่างก็ตกใจ ไม่คาดคิดเลยว่าชิวหย่าจะมีความคิดนี้อยู่ด้วย

เปาโสงพยักหน้าอย่างหนักแน่น “เธอวางใจได้ ถ้าถึงขั้นนั้นแล้วจริงๆ ฉันจะออกตัวเป็นคนแรกเอง！”

ชิวหย่ายิ้มอย่างปล่อยวาง อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหยวนเข่อเหวยที่พุ่งเข้าใส่ปีศาจเลือด แล้วส่ายหัวพูดว่า “ถึงตอนนั้นค่อยว่ากัน！ตอนนี้พวกเราลองดูกันก่อน！”

พูดจบ ชิวหย่าก็ไม่รีรออีก พุ่งตัวเข้าใส่กำแพงน้ำแข็งก่อนใคร

ทุกคนเห็นอย่างนั้นแล้วก็รีบตามติดไป ทำการโจมตีใส่กำแพงน้ำแข็ง

เห็นได้ชัดว่าปีศาจเลือดมีความมั่นใจต่อกำแพงน้ำแข็งที่ตัวเองสร้างขึ้นมาอย่างมาก ถึงขั้นขี้เกียจจะหันไปสนใจพวกเขาด้วยซ้ำ แต่วางสายตาไปที่ตัวของพวกฟู่จื้อเฉียงทั้งสามคนที่ทำการโจมตีอย่างติดๆกัน

ยังไงซะ ฟู่จื้อเฉียง เจี่ยซือหวี่และหยวนเข่อเหวยทั้งสามคนล้วนเป็นแดนระดับดินทั้งนั้น แต่ถึงแม้เขาจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับฟ้า แต่ถ้าหากมีความประมาท ก็อาจจะเกิดข้อผิดพลาดขึ้นได้

แม้กระทั่งได้รับบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย แต่สำหรับเขาแล้วก็ถือเป็นความอัปยศอย่างหนัก！

ถึงแม้จะพูดอย่างนี้ แต่ปีศาจเลือดก็ไม่มีทางแสดงความคิดเช่นนี้ออกมาให้เห็น ยิ้มเยาะพูดว่า “ไม่ยอมรับไม่ได้ว่าพวกนายทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ แต่ก็แค่นี้เท่านั้นแหละ！”

ขณะที่พูด มือของปีศาจเลือดขยับ น้ำแข็งย้อยขนาดใหญ่ตรงหน้าก็กลายเป็นน้ำแข็งก้อนแบ่งเป็นลูกๆ

ขณะที่พูด มือของปีศาจเลือดก็ร่ายรำขึ้นมา แล้วตรงหน้าก็มีก้อนน้ำแข็งมากมายปรากฏขึ้น และได้ยิงพุ่งออกมา ความรวดเร็วถือว่าเร็วกว่าเมื่อกี้มาก

ถึงแม้หยวนเข่อเหวยจะถูกคัดเลือกเข้าทีมสายฟ้า แต่ภายในสามคนถือว่าความสามารถอ่อนหัดที่สุด เมื่อเห็นว่ามีก้อนน้ำแข็งก้อนหนึ่งพุ่งมา เขาจึงหลบอย่างเร่งรีบ เฉียดฉิวจากก้อนน้ำแข็งเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เขากลับรู้สึกว่าที่แขนมีความรู้สึกเย็นเยือกจนชา อดไม่ได้ที่จะคร่ำครวญออกมา เห็นได้ชัดเลยว่าก้อนน้ำแข็งพวกนี้มีความเย็นยะเยือกมากเพียงใด

เมื่อหันกลับมาดูเจี่ยซือหวี่และฟู่จื้อเฉียง ดูจะรู้สึกง่ายดายกว่ามาก ฝีเท้าขยับเคลื่อนย้ายเรื่อยๆ ไม่ปล่อยให้ก้อนน้ำแข็งได้เข้าใกล้เลย จึงไม่ได้รับบาดแผลใดๆ

“เห็นว่าฉันไม่ใช้กำลังหน่อยคิดว่าฉันเป็นแค่แมวอ่อนแอจริงๆงั้นหรอ?”

ฟู่จื้อเฉียงที่แข็งแกร่งที่สุดในสามคนนั้นใช้แรงกำลังภายในเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วที่สุด หาโอกาสเข้าไปใกล้หลายร้อยเมตร ส่งเสียงคำรามออกมา ดาบสั้นในมือฟาดฟันใส่แสงเยือกเย็นพวกนั้น แล้วพุ่งเข้าไปแทงใส่หัวกะโหลกของปีศาจเลือดอย่างกล้าหาญ

ปีศาจเลือดเบะปาก ดูไม่ใส่ใจถึงการโจมตีของฟู่จื้อเฉียงเลยสักนิด ถึงขั้นที่มุมปากยกยิ้มเยาะเย้ย และยืนอยู่กับที่อย่างนิ่งงัน

แกร๊ง！

เสียงสะท้านดังก้อง ดาบของฟู่จื้อเฉียงไม่ได้แทงเข้าใส่ปีศาจเลือด ในตอนที่ดาบเข้าใกล้ปีศาจเลือดอีกเพียงครึ่งเมตร ก็ได้ถูกกำแพงน้ำแข็งขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ขวางไว้ แล้วดาบสั้นก็ไม่สามารถโจมตีเข้าใกล้ได้อีก！

ดูเหมือนฟู่จื้อเฉียงจะคาดคิดถึงเหตุการณ์นี้ไว้แล้ว จึงทำการขยับเคลื่อนไหวฝีเท้าคิดจะโจมตีต่อไป ในหูก็มีเสียงดังในอากาศเข้ามาให้ได้ยิน

พรุ่บ！

ไม่รอให้เขาได้มีการตอบสนองใดๆ หัวไหล่ของแขนข้างที่ถือดาบไว้ก็ได้ถูกก้อนน้ำแข็งก้อนหนึ่งทะลุทะลวง แต่กลับไม่มีเลือดไหลออกมาเลยสักนิด เพราะถูกความเย็นทำให้แข็งตัวไปแล้ว

ไม่เพียงเท่านี้ ไอเย็นยังแผ่เข้าภายในร่างกายของเขา และเริ่มทำลายอวัยวะภายในของเขาทิ้ง…..