ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 826

สัมผัสถึงความเยือกเย็นที่เข้าสู่ร่างกาย สีหน้าของฟู่จื้อเฉียงก็แปรเปลี่ยนเป็นซีดเซียว เพียงแค่เท่านี้ ก็ทำให้เขาสูญเสียกำลังการต่อสู้ไปมากกว่าครึ่ง

“ไป！”

ในช่วงเวลาสำคัญเจี่ยซือหวี่ได้พุ่งเข้ามา ทั้งสั่งให้งูพิษโจมตีปีศาจเลือดไปด้วยและก็ลากตัวฟู่จื้อเฉียงถอยกลับมาด้วยอย่างรวดเร็ว

ปีศาจเลือดยิ้มเยาะ ไม่วางงูพวกนี้ไว้ในสายตา เพียงแค่ขยับมือ งูหลายตัวที่พุ่งเข้าใส่ก็ได้ถูกแช่แข็งในทันที และตกหล่นลงสู่พื้นแตกหักเป็นหลายท่อน

แต่ว่า การเสียสละของงูพิษหลายตัวก็ได้ทำให้ฟู่จื้อเฉียงทั้งสองคนถอยกลับออกมาได้ ถือว่าตายได้คุ้มค่าแล้ว

มองดูงูพิษหลายตัวที่ตายอย่างอนาถอยู่บนพื้น แววตาของเจี่ยซือหวี่มีความเสียใจ แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งเสียใจ จึงหันไปถามฟู่จื้อเฉียงว่า “นายไม่เป็นไรใช่มั้ย?”

“ไม่เป็นไร！”

ฟู่จื้อเฉียงยิ้มขมขื่นและส่ายหัว แต่แขนขวาที่ถูกแช่แข็งจนสั่นดูเหมือนไม่เป็นอะไรซะที่ไหนกันละ?

ขณะที่พูดคุย เขาก็ได้นำเอาดาบสั้นที่อยู่ในมือขวาสลับไปที่มือซ้าย ท่าทางอย่างคนไม่ตายจะไม่ยอมหยุด

“ฉันเคยบอกไปแล้วว่าพวกแกไม่มีทางสามารถเอาชนะฉันได้หรอก！”

ปีศาจเลือดหัวเราะเยาะ แววตาส่องแสงน่ากลัวเย็นยะเยือก “เวลาไม่เช้าแล้ว ฉันเองก็ไม่มีเวลาจะมาเล่นกับพวกแกต่อแล้ว！”

“สารเลว！แกอย่าดูถูกคนอื่นให้มาก！”

ในเวลานี้ หยวนเข่อเหวยใช้โอกาสนี้อ้อมไปถึงด้านหลังของปีศาจเลือด ตะโกนด่าออกมา และพุ่งเข้าใส่ปีศาจเลือดอย่างรวดเร็วดั่งเสือชีตาร์

“คิดว่าฉันไม่รู้ว่าแกอ้อมมาที่ด้านหลังฉันแล้วจริงๆงั้นหรอ?“

ปีศาจเลือดยิ้มเยาะอย่างดูถูก และปล่อยน้ำแข็งย้อยมากมายเข้าใส่หยวนเข่อเหวย และได้พุ่งใส่หยวนเข่อเหวยเต็มๆจนกระเด็นลอยออกไปหลายเมตร

หยวนเข่อเหวยที่หล่นลงพื้นแล้วได้กระอักเลือดออกมา รู้สึกว่าไม่มีส่วนไหนในร่างกายที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดเลย จึงทำให้ไม่สามารถลุกขึ้นยืนได้ในทันที

“เกะกะขวางทาง！”

ตั้งแต่ต้นจนจบปีศาจเลือดไม่หันมองหยวนเข่อเหวยสักนิดเลยด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่วางหยวนเข่อเหวยไว้ในสายตาเลย

หรือเปลี่ยนคำพูดว่า ปีศาจเลือดไม่คิดเลยว่าหยวนเข่อเหวยจะสามารถทำให้เขาบาดเจ็บได้ สายตาจึงเอาแต่จับจ้องที่ตัวฟู่จื้อเฉียงเท่านั้น

“แกมาสู้กับฉัน！”

เมื่อเห็นว่าสายตาของปีศาจเลือดมองมา คิ้วของเจี่ยซือหวี่ขมวดเล็กน้อย ริมฝีปากแดงพูดออกมาอย่างเย็นชา จากนั้นก็พุ่งเข้าใส่ปีศาจเลือดอย่างไม่ลังเล

“แกอย่าใจร้อน รอฉันจัดการมันให้เรียบร้อยก่อน เดี๋ยวก็ถึงคิวของแกแล้ว！”

ปีศาจเลือดโบกมือ จากนั้นก็มีกำแพงน้ำแข็งก่อขึ้นมารอบด้านทั้งสี่ทิศทันที ขังเจี่ยซือหวี่ไว้ด้านใน เธอคงจะออกมาไม่ได้ในตอนนี้แล้วละ

“ครั้งนี้เสียหนักเลย ถ้าหากว่ารอดชีวิตไปได้จะต้องให้เจ้าเย่เทียนมันชดใช้ให้คุ้ม！”

ฟู่จื้อเฉียงเห็นอย่างนั้นแล้วก็บ่นออกมาด้วยความขมขื่น จะไม่รู้ได้ยังไงกันว่าปีศาจเลือดคิดอยากจะจัดการกับตัวเขาก่อน

เพียงแต่ ตอนที่เขายังไม่ได้รับบาดเจ็บก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของปีศาจเลือดอยู่แล้ว ยิ่งตอนนี้ได้รับความบาดเจ็บเพิ่มมาอีกก็ยิ่งไม่ใช่คู่ต่อสู้ของปีศาจเลือดยิ่งขึ้นไปอีก

คิดถึงนี่ สีหน้าของฟู่จื้อเฉียงนิ่งขรึม แล้วก็พุ่งเข้าใส่ปีศาจเลือดอย่างไม่ลังเล

นี่เป็นเวลาที่ไม่มีทางเลือก หากยืนรออยู่กับที่นั่นต้องตายอย่างแน่นอน แต่ถ้าหากพุ่งเข้าใส่อาจจะสามารถทำให้ปีศาจเลือดบาดเจ็บได้บ้าง

“ฉันจะดูสิว่าแกจะทนได้นานแค่ไหน！”

ปีศาจเลือดเห็นเช่นนั้นแล้วมุมปากก็ยกยิ้มอย่างโหดเหี้ยมขึ้นมา แค่คิดตรงหน้าก็มีก้อนน้ำแข็งปรากฏออกมาอีกหลายก้อน แล้วก็พุ่งเข้าไปทางฟู่จื้อเฉียงอย่างรวดเร็วดั่งสายฟ้า

ภายในร่างกายของฟู่จื้อเฉียงมีไอเย็นส่งผลกระทบอยู่ แม้เขาคิดอยากจะหลบ แต่การตอบสนองของร่างกายกลับไม่เร็วเท่าความคิด ดังนั้นแขนซ้ายจึงถูกก้อนน้ำแข็งทะลุทะลวงอีกข้าง

แต่ เขาก็ทำเพียงแค่หยุดฝีเท้าครู่เดียวเท่านั้น บนใบหน้ามีสีหน้าของความเจ็บปวดปรากฏขึ้น แต่ไม่นานก็กลับสู่สภาพเดิม แล้วก็พุ่งเข้าใส่ปีศาจเลือดพร้อมกับเจี่ยซือหวี่อีกครั้ง

ทั้งๆที่ระยะห่างก็ใกล้เคียงกัน แต่เวลาที่ฟู่จื้อเฉียงใช้กลับเยอะมากเป็นหลายเท่าของก่อนหน้านี้

ฟู่จื้อเฉียงที่เป็นผู้ถูกกระทำกลับมีสีหน้าปล่อยวาง เบิกตามองดูเผชิญหน้ากับความตาย

ฟู่จื้อเฉียงไม่ได้พบเจออันตรายถึงแก่ความตายเป็นครั้งแรก แต่ครั้งนี้เขากลับสงบนิ่งมากที่สุด เขาได้จัดการเรื่องราวและสั่งเสียต่อฟู่เซิ่งหนานไว้แล้ว เขาจึงไม่มีความเสียใจอะไรแล้ว

ในระยะเวลาสั้นๆ สมองของฟู่จื้อเฉียงปรากฏภาพของหญิงสาวที่รักมากที่สุดคนนั้นขึ้นมา แต่ที่น่าเสียดายคือ คนที่สองมือเต็มไปด้วยเลือดของผู้คนมากมายอย่างเขา คงจะไม่มีโอกาสได้ไปพบเจอกับเธอบนสวรรค์แล้วละมั้ง?

“เธอรอหน่อยนะ อีกไม่นานฉันก็จะไปหาเธอแล้ว”

คิดมาถึงจุดนี้ ฟู่จื้อเฉียงพึมพำในใจ แล้วค่อยๆปิดตาลง

เพียงแต่ เขารอมานานหลายวินาทีแล้วแต่กลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆบนร่างกายเลย จึงอดที่จะแปลกใจไม่ได้

“หรือว่านี่คือการตายที่แท้จริงอย่างนั้นหรอ? ไม่มีความเจ็บปวดใดๆเลย?”

ฟู่จื้อเฉียงคิดในใจ แต่ไม่นานก็ได้สติแล้วลืมตาขึ้น ตรงหน้าของเขามีร่างกายของคนหนึ่งมาปรากฏตัว นอกจากเย่เทียนแล้วจะเป็นใครได้อีก?

“ขอโทษด้วย ที่เหลือก็มอบหมายให้ฉันจัดการเองแล้วกัน！”

เย่เทียนหันหน้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมั่นใจ

เพียงแค่สบตาเดียวเท่านั้น ฟู่จื้อเฉียงก็สัมผัสได้อย่างรวดเร็วว่าเย่เทียนไม่เหมือนกับเมื่อก่อน แต่ไม่เหมือนในจุดไหน เขาก็คิดไม่ออกในทันที

แต่ไม่นานเขาก็คิดออกแล้ว ก่อนหน้านี้เขาก็ยังพอเห็นถึงความสามารถของเย่เทียนอยู่บ้าง แม้ว่าเส้นกั้นระหว่างแดนระดับดินกับแดนระดับฟ้าจะมีความไม่ชัดเจน แต่ความรู้สึกที่ให้กับเขาจะเอนเอียงไปทางแดนระดับดินมากกว่า

แต่ในเวลานี้ เย่เทียนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากลับให้ความรู้สึกกับผู้อื่นว่าคาดเดาไม่ออก ทำให้เขาไม่สามารถคาดเดาถึงสถานการณ์ของเย่เทียนได้เลย

“นาย…นายถึงระดับฟ้าแล้วงั้นหรอ?”

“น่าจะมั้ง！”

สำหรับสิ่งนี้แล้วเย่เทียนเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่นัก ตอนนี้เขามีความรู้สึกว่า แม้ตรงหน้าจะมีควายสักตัว เขาก็สามารถปล่อยหมัดเดียวจนแหลกสลายได้！