ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 827

หมัดเดียวต่อยควายให้ตาย กับหมัดเดียวต่อยให้แหลกสลาย สองอย่างนี้มันมีความแตกต่างกัน

ถ้าหากแค่เพียงสามารถต่อยตายได้ แค่มีกำลังมากพอก็สามารถทำได้แล้ว แต่หากต้องการต่อยให้แหลกสลาย อย่างนั้นกำลังที่ต้องใช้ จำเป็นต้องมากขึ้นไปอีกหลายเท่า！

หากปล่อยหมัดนี้ออกไป ไม่พูดว่าน่ากลัวถึงขั้นทำลายฟ้าดิน แต่ก็คงไม่แตกต่างกันมาก！

“นายนี่มักจะสร้างความประหลาดใจให้ผู้อื่นเสมอเลยนะ ดูแล้วความพยายามของพวกเราทำถูกแล้วละ！”

ฟู่จื้อเฉียงมองเย่เทียนอย่างลึกซึ้ง บนใบหน้าลดความกังวลอย่างเห็นได้ชัด

เย่เทียนเหลือบมองฟู่จื้อเฉียงที่ร่างกายเต็มไปด้วยเลือด แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ลุงฟู่ คุณบาดเจ็บหนัก ที่เหลือมอบหมายให้ผมเอง คุณไปรักษาบาดแผลก่อนเถอะครับ！”

“ระวังหน่อย ยังไงซะมันก็เป็นผู้แข็งแกร่งระดับฟ้า”

ฟู่จื้อเฉียงไม่ได้ยืดเยื้ออะไรมาก แค่กล่าวเตือนคำหนึ่งแล้วก็จากไป ไม่มีความกลัวว่าปีศาจเลือดจะข้ามผ่านเย่เทียนมาฆ่าเขาเลยสักนิด

เย่เทียนพยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของกำแพงน้ำแข็งที่อยู่ไม่ไกล จึงปล่อยหมัดไปกลางอากาศ

โครม！

เพียงหมัดเดียว กำแพงน้ำแข็งที่ขังเจี่ยซือหวี่ไว้นานแล้วก็ได้ทลายลง แต่ก็ไม่รุนแรงมากเกินไปจนทำร้ายโดนเจี่ยซือหวี่

“เย่เทียน?！”

เดิมทีเจี่ยซือหวี่ยังเต็มไปด้วยความระมัดระวัง แต่เมื่อเห็นเย่เทียน บนใบหน้าเองก็รู้สึกคลายกังวลด้วยเช่นกัน “นายฟื้นฟูสภาพแล้วงั้นหรอ?”

เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องหลักการปกติ กำแพงน้ำแข็งที่เธอพยายามทำลายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ กลับถูกเย่เทียนทลายทิ้งอย่างง่ายดาย เห็นได้ชัดถึงความแข็งแกร่งของเย่เทียน หากต้องการจัดการกับปีศาจเลือด ก็คงจะจะต้องคาดหวังไปที่ตัวเย่เทียนแล้วละ

“ไม่เพียงแค่ฟื้นฟูสภาพเท่านั้นนะ”

เย่เทียนยิ้ม ชี้นิ้วไปทางหยวนเข่อเหวยที่ฟุ่บอยู่กับพื้น “ต้องรบกวนเธอพาตัวเขาออกไปไกลหน่อยละ เจ้านี้ปล่อยให้ฉันจัดการเอง！”

ขณะที่กำลังพูด สายตาของเย่เทียนมองไปยังปีศาจเลือด ดวงตามีไอสังหารที่มากมายแผ่ออกมาอย่างไม่ปิดบัง

เจี่ยซือหวี่ไม่มีความเห็นอะไรอยู่แล้ว จึงไม่ได้พูดอะไรมาก เคลื่อนไหวฝีเท้าไปที่ข้างกายหยวนเข่อเหวย จากนั้นลากเขาไว้แล้วถอยกลับอย่างรวดเร็ว

ปีศาจเลือดเองก็ไม่ได้ขัดขวางทีทั้งสามคนจากไป แววตาจ้องมองเย่เทียน แค่ฝันยังคาดไม่ถึงเลยว่าเย่เทียนที่เมื่อกี้ทำได้แค่ทรมานอยู่ในกำมือของเขา จะกลายมาแข็งแกร่งมากถึงเพียงนี้

แต่ว่า เขากลับไม่ใส่ใจ แม้ว่าเย่เทียนจะแข็งแกร่งกว่าก่อนหน้านี้มาก แต่เขาก็ยังเชื่อว่าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของตัวเองเหมือนเดิม！

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่เขาก็ยังสงสัยว่าเย่เทียนทำได้ยังไง? ตัดเรื่องความแตกต่างของความแข็งแกร่งทิ้งไป ก่อนหน้านี้เย่เทียนโอนเขาต่อยไปหนึ่งหมัด แต่ตอนนี้กลับเหมือนคนปกติไม่เป็นอะไร สิ่งนี้จะไม่ทำให้เขาสงสัยได้ยังไงละ?

“นายทำได้ยังไง?”

เย่เทียนจะไม่เข้าใจความหมายของเขาได้ยังไงกัน จึงพูดตามตรงไปว่า “ง่ายมาก ฉันกินยาสารพันธุกรรม！”

“อย่างนั้นแล้วกล่องรหัสก่อนหน้านี้….”

ปีศาจเลือดนิ่งไป แล้วก็เข้าใจแผนการที่เย่เทียนและหยวนเข่อเหวยใช้ในทันที แต่เขาไม่ได้โมโห และยังหัวเราะพูดว่า “ช่างเถอะ ดูแล้วฉันคงต้องไปหาเฉินหวั่นชิงเมียของนายแล้วละ！”

ที่ครั้งนี้เขาต้องมาถึงเมืองจินก็เพราะยาสารพันธุกรรม เย่เทียนก็แค่สิ่งไม่คาดคิด วันนี้ได้เห็นถึงผลลัพธ์ของยาสารพันธุกรรมด้วยตาตัวเอง เขาพอใจเป็นอย่างมาก！

สีหน้าของเย่เทียนนิ่งขรึมขึ้นมาทันที แต่ยังไม่รอให้เขาตอบกลับ เปาโสงที่อยู่ไม่ไกลนักก็ตะโกนเสียงดังว่า “หัวหน้าเย่ครับ ไอ้สารเลวนี้ฆ่าพวกพ้องของเราไปสองคนครับ คุณต้องช่วยพวกเขาแก้แค้นนะครับ!”

เย่เทียนฟังแล้วยิ้มขมขื่น ตอนนี้เขาเองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองอยู่ในระดับไหนกันแน่ ไม่มีความมั่นใจมากพอเลยว่าจะสามารถเอาชนะเสว่อิ่งได้ แล้วยิ่งไปกว่านั้นจะสามารถฆ่าาเขาทิ้งได้ยังไงละ?

แม้จะพูดเช่นนี้ แต่สีหน้าของเย่เทียนกลับไม่มีการแสดงออกใดๆ แล้วโบกมือพูดว่า “พวกนายไปกันก่อนเถอะ！ปล่อยให้ฉันจัดการกับมันเอง！”

“พวกนายหลบไปหน่อย”

เย่เทียนหันไปออกคำสั่งกับพวกเปาโสง แล้วทุกคนต่างก็ถอยหลังหลบ เขาถึงได้ปล่อยหมัดไปที่กำแพงน้ำแข็งอย่างหนัก

พลั่ก！

เพียงแค่ครั้งเดียว กำแพงน้ำแข็งที่พวกเปาโสงพยายามทำลายอยู่นาน ได้กลายเป็นช่องรูขนาดใหญ่ทันที และเพียงพอให้พวกเปาโสงเขาหนีไปได้แล้ว

“เย่เทียน นายระวังหน่อยละ”

ทุกคนเห็นเช่นนั้นแล้วก็รีบออกไปทางช่องว่างทันที

หลังจากรอทุกคนจากไปแล้ว เย่เทียนถึงได้หันกลับไปมองที่ตัวปีศาจเลือดอีกครั้ง การต่อสู้ระหว่างพวกเขาสองคน เวลานี้ถึงจะนับว่าเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการ！

ไม่ว่ายังไง ไม่นานพวกกลุ่มฟู่จื้อเฉียงก็ได้ออกไปจากขอบเขตพื้นที่ของปีศาจเลือด เฉินหวั่นชิงและคนอื่นๆรีบเข้าไปต้อนรับ

“เย่เทียนละคะ?”

“เขายังอยู่ด้านใน”

ฟู่จื้อเฉียงส่ายหน้ายิ้มขมขื่น ฝีเท้าเซจนเกือบล้มลงกับพื้น การต่อสู้เมื่อกี้เป็นการทะลวงร่างกายเขาจนหมดจริงๆ หากไม่ใช้เวลาหลายเดือนคงจะรักษาไม่หาย

เมื่อพูดคำนี้ออกไป สีหน้าของพวกเฉินหวั่นชิงก็หนักใจขึ้นมาทันที พวกเธอมองดูเย่เทียนฟื้นคืนสติขึ้นมา รู้ดีว่าการที่เย่เทียนกินยาสาระพันธุกรรมมากขนาดนั้น จึงรู้สึกกังวลต่อสภาพร่างกายของเขาเป็นอย่างมาก

ชั่วขณะนั้น ทุกคนอดไม่ได้ที่จะเงียบตาม สายตาต่างก็มองไปที่กำแพงน้ำแข็งที่ไม่ไกลนักแห่งนั้น

แต่ กำแพงน้ำแข็งได้ปิดกั้นอีกครั้งหลังจากที่ทุกคนออกมาแล้ว พวกเขามองไม่เห็นเลยว่าด้านในเกิดอะไรขึ้นกันแน่…..