ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 841

เมื่อรับรู้ราคาเดิมห้องพักของโรงเตี๊ยมกากแห่งนี้ว่าเพียงแค่ไม่กี่สิบหยวนจากในปากสาวชุดโบราณ เย่เทียนอึดอัดใจจนเกือบกระอักเลือดออกมา

แต่ เรื่องราวมาถึงปัจจุบันนี้ เขาก็ทำได้เพียงอดกลั้นลงมาเฉยๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วิ่งมาถึงเมืองเถาหยวนสถานที่ไม่คุ้นเคยแห่งนี้ และเมื่อพิจารณาถึงประเพณีโหดเหี้ยมของที่นี่อีกที จัดการธุระอย่างเรียบง่ายน่าจะเป็นวิธีการอันยอดเยี่ยม!

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ภายในการนำทางของสาวชุดโบราณ ไม่นานทั้งสองก็มาถึงตำแหน่งที่ชั้นสี่ หญิงสาวชี้ไปยังห้องพักสองห้องติดโถงทางเดินพลางพูดว่า “สองห้องนี้คือห้องของพวกนาย ไม่ว่ามีเรื่องหรือไม่มีเรื่องอะไรอย่าเรียกมั่วซั่ว พวกเราจะไม่สนใจ”

ชั่วขณะนั้นเย่เทียนพูดแบบไม่พอใจ “เธอกำลังล้อเล่นงั้นเหรอ? ดีเลวอย่างไรพวกฉันพักคืนหนึ่งก็เป็นเงินเยอะขนาดนั้น ถ้าเกิดส้วมในห้องตันอะไรทำนองนี้คงไม่ใช่ให้พวกฉันจัดการเองหรอกมั้ง?”

“ในเมื่อฉันก็จะไม่สนใจ ส่วนพ่อฉัน นั่นคงต้องดูว่าพวกนายจะเรียกใช้เขาได้หรือเปล่าแล้ว”

สาวชุดโบราณเบ้ปาก “เตือนสติพวกนายไว้หน่อย พ่อฉันคนนั้นชอบอาหารป่า ออกนอกโรงเตี๊ยมไปทางด้านซ้ายจะมองเห็นภูเขาสองสามลูก ปกติจะพอจับไก่ป่า กระต่ายป่าสองอะไรพวกนี้ได้สองสามตัว ไม่แน่ว่าโชคดียังจับหมีได้ ขอเพียงพ่อฉันอารมณ์ดีแล้ว เรื่องทั่วไปเขาจะช่วยเหลือหมด”

ตอนที่มองเห็นสาวชุดโบราณอยากจะออกไป ในที่สุดเย่เทียนถึงได้สติกลับมา สอบถามว่า “นี่ ฉันอยากถามหน่อยว่าตระกูลหลู่อยู่ที่ไหน?”

ดวงตาสาวชุดโบราณมีแสงสว่างแฉลบผ่านแบบสัมผัสไม่ง่ายนัก “ตระกูลหลู่? นายถามหาตระกูลหลู่ทำไม?”

เย่เทียนยิ้มตอบ “หลู่ซีซานเป็นเพื่อนของฉัน หล่อนกลับมาแล้ว ฉันเลยคิดจะหาโอกาสไปเยี่ยมเยือนสักหน่อย”

ตั้งแต่เข้าเมืองเถาหยวนนี้มา โดยพื้นฐานเจี่ยซือหวี่ไม่ได้ส่งเสียงพูดอะไรมาก เห็นได้ชัดว่ารู้บ้างไม่รู้บ้างต่อที่นี่ ยังต้องเป็นเขาที่คิดหาวิธีล้วงข้อมูล

“หล่อนกลับมาแล้วเหรอ?”

สาวชุดโบราณพูดพึมพำ ตอบกลับว่า “ตระกูลหลู่อยู่ใจกลางของเมือง นายออกจากโรงเตี๊ยมแล้วเดินตามทางประมาณสองกิโลก็ถึงแล้ว ฉันชื่อโข่งจื่อโถง ถ้ามีคนมาหาเรื่องเดือดร้อนนายเข้า ลองพูดชื่อของฉันไปดูก็ได้ ขู่คนทั่วไปคงไม่มีปัญหาอะไร”

พูดจบ สาวชุดโบราณไม่ได้อยู่ต่อไป หมุนตัวอย่างสง่างามมากแล้วเดินไป

“โข่งจื่อโถงเหรอ?”

เย่เทียนแอบพูดพึมพำเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรมาก ยื่นมือผลักประตูห้องพักออกโดยจิตใต้สำนึกหมายจะเดินเข้าไป

เอี๊ยด!

เสียงที่เสียดแก้วหูดังขึ้นฉับพลัน และมีกลิ่นอับตลบอบอวลลอยออกมา ราวกับว่านานมากแล้วที่ไม่มีใครเคยเข้าไป

“เชี่ย! ไอ้ที่กากๆ นี้คือที่พักซ่องโจรโดยแท้สินะ! มิน่าถึงตั้งชื่อว่าโรงเตี๊ยมไฉ่สิ่ง ที่แท้ก็คือเห็นพวกเราเป็นไฉ่สิ่ง(เทพเจ้าแห่งโชคลาภ)นี่เอง!”

เย่เทียนอุดจมูกโดยจิตใต้สำนึกพลางมองไปด้านใน ชั่วพริบตาเดียวอดไม่ไหวตำหนิเสียงดังออกมา

ด้านในนั้นนอกจากโต๊ะเก้าอี้ไม้ไม่กี่ตัวแล้ว ก็มีเพียงเตียงไม้ตัวหนึ่ง แม้กระทั่งผ้าห่มแบบหนายังไม่มี พูดได้ว่าโกโรโกโสถึงขีดสุด

จ่ายด้วยราคาสูงถึงห้าล้านกลับเช่าห้องพักแบบนี้มา นี่ทำให้ในใจเย่เทียนเต็มไปด้วยความเสียใจ รู้แต่แรกว่าเป็นแบบนี้น่าจะไปกับหลู่ซีซานแล้ว

เย่เทียนยิ่งคิดยิ่งโมโห ตำหนิอย่างไม่พอใจมากๆ พอชำเลืองมองก็พบว่าเจี่ยซือหวี่หน้าตาเหน็ดเหนื่อยเต็มที่ จึงรีบบอกเธอสักหน่อย แล้ววิ่งลงไปด้านล่างอย่างเดือดดาล

เย่เทียนยิ่งคิดยิ่งโกรธ พูดคุยกับเจี่ยซือหวี่สักหน่อย จึงเดินลงไปข้างล่างอย่างโมโหเดือดดาล

ในขณะเดียวกัน ข่งเทียนหยินที่ด้านล่างพอเห็นเงินห้าล้านเข้าบัญชีก็ยัดถั่วเข้าปากไปไม่ขาดสาย และกรอกเหล้าลงในปากอยู่เรื่อยๆ เห็นได้ชัดว่าอารมณ์เบิกบานมากแค่ไหน

“ตาแก่ ผู้ชายคนนั้นบอกว่าเขาเป็นเพื่อนของพี่ซีซาน”

โข่งจื่อโถงที่ลงจากบันไดเดินมาไม่กี่ก้าวก็ถึงข้างกายของข่งเทียนหยิน ทั่วทั้งตัวไม่มีท่าทีของคนเป็นลูกสาวสักนิด

พูดถึงจุดนี้ เดิมทีเย่เทียนที่จิตใจเต็มไปด้วยไฟโกรธชั่วพริบตาเดียวก็หดหู่ลงมาราวกับมะเขือเหี่ยว หาเหตุผลใดๆ เพื่อมาระบายความกลัดกลุ้มในใจไม่เจอทั้งสิ้น

เวลานี้ โข่งจื่อโถงนำผ้าห่มสองผืนเดินกลับมาได้จังหวะเหมาะพอดี ทั้งที่เป็นผ้าห่มสองผืนซึ่งไม่เบานัก พออยู่ในมือเธอก็เหมือนเป็นของเบาหวิวสองอัน ใช้เพียงมือข้างเดียวแบกไว้

“นี่ นายลงมาอยากจะเอาผ้าห่มสินะ?”

พูดจบ เดิมทีเธอไม่รอเย่เทียนตอบสนองมา หมุนตัวเดินขึ้นบันไดอย่างสง่างามไปแล้ว

เย่เทียนที่โทษข่งเทียนหยินเนื่องจากเข้าใจผิดก็ไม่มีหน้าอยู่ต่อไปอีก รีบตามฝีเท้าของโข่งจื่อโถงเดินไปยังห้องพักด้านบนทันที

“เจ้าหนุ่มนี่ยังประหลาดเสียจริง เจ็บถึงขั้นนี้ยังไม่ตาย”

มองภาพด้านหลังของเย่เทียนจากไป ข่งเทียนหยินแอบบ่นพึมพำ จากนั้นส่ายหน้าพูดว่า “เขาจะเป็นหรือตายเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย? ฉันกังวลมากขนาดนั้นทำไมกัน!”

ปึง!

โข่งจื่อโถงที่เดินขึ้นตึกมาทิ้งผ้าห่มลงบนโต๊ะ กลับไม่ได้รีบร้อนออกไป แต่ว่ามองเย่เทียนด้วยสายตาประหลาด

เย่เทียนถูกจ้องจนในใจหวาดหวั่น “เธอ เธอมองฉันแบบนี้ทำไม? หรือว่าบนหน้าฉันมีดอกไม้บานงั้นเหรอ?”

โข่งจื่อโถงยังคงจ้องเย่เทียนอยู่ไม่เลิก “ฉันถามนายนะ นายกับหลู่ซีซานเป็นอะไรกัน?”

เย่เทียนตะลึง เบ้ปากตอบ “ฉันกับซีซานมีความสัมพันธ์อะไรกันเกี่ยวกับเธอด้วยเหรอ?”

ในที่สุดโข่งจื่อโถงก็เก็บสายตากลับแล้ว หมุนตัวพลางบอกว่า “นายไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก แต่ฉันขอเตือนนายไว้ หล่อนเป็นคนที่มีการหมั้นหมายแล้ว เกรงว่าหล่อนกลับมาครั้งนี้คงเพื่อจัดการงานหมั้นให้เรียบร้อย......”