ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 857

“ที่ควรมาสุดท้ายก็ต้องมา ทำไมฉันต้องหลบ!”

สำหรับคำแนะนำของจิงไห่เชียน เย่เทียนคิดก็ไม่คิดส่ายหน้าปฏิเสธแล้ว “ถ้านายกลัว ก็ไม่ต้องลงไปเป็นเพื่อนฉันหรอก ดูอยู่ตรงนี้เถอะ!”

พูดจบ เย่เทียนไม่มองจิงไห่เชียนอีกสักแวบเลย ก้าวใหญ่ๆ เดินลงไปด้านล่าง แม้กระทั่งเดิมทีไม่ได้มองกัวหมิงเลี่ยงสักแวบ เข้าไปหาข่งเทียนหยินข้างเคาน์เตอร์โดยตรง

แต่ เย่เทียนไม่สนใจกัวหมิงเลี่ยง ไม่ได้หมายความว่ากัวหมิงเลี่ยงไม่สนใจเย่เทียน

แทบจะขณะที่เย่เทียนเพิ่งเดินลงบันไดขั้นสุดท้าย ข้างหูก็มีเสียงที่เต็มไปด้วยความหยิ่งยโสนั้นของกัวหมิงเลี่ยงดังขึ้นทันที “คนนั้นที่ลงบันไดมา นายน่าจะไม่ใช่คนของเมืองเถาหยวนมั้ง? นายชื่ออะไร?”

นี่เป็นเวลาที่ไม่มีความผิดให้วิจารณ์ได้ เขาไม่รู้หน้าตาของเย่เทียน หลังวิ่งเข้ามาย่อมเจอใครก็ถามขึ้นเป็นธรรมดา

เย่เทียนยักคิ้ว ดวงตาดำมืดคู่นั้นมีแสงเย็นเฉียบผลิบานออกมา พูดเย็นชา “ในเมื่อเป็นนายถามฉัน งั้นท่าทีนายไม่แย่เกินไปหน่อยเหรอ?”

กัวหมิงเลี่ยงตะลึง ลุกยืนขึ้นจากเก้าอี้ฉับพลัน พูดเยาะเย้ย “ถ้าฉันเดาไม่ผิด นายน่าจะเป็นเย่เทียนสินะ?”

“ถูกต้อง ฉันก็คือเย่เทียน”

เย่เทียนยักไหล่ เบ้ปากบอก “นายก็คือกัวหมิงเลี่ยงที่คนเรียกว่าอัจฉริยะเหนือชั้นหาได้ยากของเมืองเถาหยวนเหรอ? มิน่าพูดจาไม่เกรงใจขนาดนี้ แค่ไม่รู้ว่านายมีฝีมืออันนั้นจริงหรือเปล่า!”

พูดแบบนี้ออกมา ชั่วขณะหนึ่งผู้คนในนั้นแตกตื่นฮือฮา ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็นึกไม่ถึงว่าเย่เทียนยังกล้าเป็นฝ่ายยั่วยุกัวหมิงเลี่ยงก่อน

แม้แต่คนที่ดูเรื่องสนุกกลุ่มนี้ยังเป็นเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงกัวหมิงเลี่ยงเจ้าตัวที่โดนพูดถึงเองเลย หน้าตาอึมครึมลงถึงขีดสุดในชั่วพริบตา ขณะเดียวกันยื่นมือจับกระบี่บนโต๊ะขึ้นค่อยๆ เดินไปยังเย่เทียน พูดเสียงหนาวเย็น “อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสนาย ตอนนี้นายรีบไสหัวออกไปจากเมืองเถาหยวนซะ และรับปากว่าตั้งแต่นี้เป็นต้นไปจะไม่เจอหน้าซีซานอีก!”

“ยังไม่พูดถึงนายมีสิทธิ์อะไรให้ฉันออกไปจากเมืองเถาหยวน ขอถามนายว่าจะขัดขวางฉันเจอซีซานได้อย่างไร? มีสิทธิ์อะไรมาจำกัดการติดต่อของฉันกับหล่อน?”

เย่เทียนส่ายหน้าเล็กน้อยแล้ว พูดเย้ยหยัน “ไม่เสียแรงที่นายเป็นอัจฉริยะเหนือชั้นเสียจริง นี่คงคิดเอาเองสินะว่ายังไม่มีใครเทียบฝีมือนายได้จริงๆ !”

ชั่วขณะนั้นกัวหมิงเลี่ยงโกรธเคืองขึ้นมาพอสมควร พูดด้วยเสียงทุ้ม “หล่อนเป็นคู่หมั้นของฉัน ฉันจะไม่มีสิทธิ์จำกัดการติดต่อของนายกับหล่อนได้อย่างไร!”

เย่เทียนแบมือสองข้างออก พูดเหยียดหยาม “ขอร้องล่ะ ตอนนี้มันยุคสมัยไหนแล้ว? แต่งงานแล้วก็หย่าร้างกันได้ นับประสาอะไรกับหล่อนที่เป็นแค่คู่หมั้นของนาย นายยุ่งมากเกินไปหน่อยหรือเปล่า?”

กัวหมิงเลี่ยงในเวลานี้มาถึงด้านหน้าของเย่เทียนแล้ว พูดอย่างแอบโมโห “นายรู้หรือเปล่าว่า ขืนนายยั่วโมโหฉันแบบนี้ต่อไปอีก ก็คือกำลังหาที่ตายชัดๆ!”

ซวบ!

ยังไม่รอเย่เทียนตอบกลับ ด้านนอกประตูมีเสียงดังของฝีเท้าเร่งรีบลอยมา วินาทีสำคัญนี้ดึงดูดสายตาของทุกคนเข้าไปอย่างไม่ต้องสงสัย

“เย่เทียน แกไอ้สารเลวคนนี้ ฉันบอกแกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าเรื่องระหว่างพวกเราไม่ถือว่าจบ ครั้งนี้แม้แต่พี่เขยฉันแกยังกล้าหาเรื่อง ฉันจะดูว่าแกจะตายอย่างไร!”

หลู่ลี่หาววิ่งเข้ามาจากด้านนอกประตูอย่างว่องไว พอมองเห็นสีหน้ากัวหมิงเลี่ยงอึมครึม ยังเดาว่าเกิดเรื่องอะไรไม่ออกที่ไหน

หลังจากเมื่อวานพูดเรื่องพวกนั้นกับกัวหมิงเลี่ยงไป เขาก็ส่งคนจ้องร่องรอยการเดินทางของกัวหมิงเลี่ยงเอาไว้ พอรู้ว่ากัวหมิงเลี่ยงมาที่โรงเตี๊ยมไฉ่สิ่ง จึงรีบตามเข้ามาทันที ไม่อยากพลาดเหตุการณ์ที่เย่เทียนคุกเข่าอ้อนขอชีวิต

เย่เทียนจำใจถึงที่สุดแล้ว ยังเดาไม่ออกที่ไหนว่ากัวหมิงเลี่ยงเป็นหลู่ลี่หาวเรียกเข้ามา เขานึกไม่ถึงว่านิสัยของน้องเขยคนนี้จะดื้อขนาดนี้

ถึงจะพูดแบบนี้ เขากลับไม่ได้สนใจหลู่ลี่หาว ดวงตาดำมืดจ้องที่กัวหมิงเลี่ยงโดยตรง “ดูแล้วระหว่างพวกเราคงไม่มีอะไรให้พูดกันดีๆ แล้ว ให้ฉันเห็นหน่อยว่านายมีฝีมืออะไร!”

“กลับเป็นนาย การหมั้นของนายกับซีซานเป็นแค่เรื่องที่ผู้ใหญ่กำหนดมา เดิมทีหล่อนไม่ชอบนาย ถ้านายหวังดีกับหล่อนจริง น่าจะเลือกปล่อยมือสิ!”

“หล่อนไม่ชอบฉัน? นี่เป็นไปไม่ได้! การหมั้นของฉันกับหล่อนเป็นผู้ใหญ่กำหนดไว้ไม่ผิด แต่ฉันกับหล่อนโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ยิ่งไปกว่านั้นฉันยังดีเลิศขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่หล่อนจะไม่ชอบฉัน!”

กัวหมิงเลี่ยงส่ายหน้าแล้ว พูดอย่างจริงจัง “ช่างเถอะ ดูแล้วเอาแต่ใช้ปากพูดกับนายคงไม่มีประโยชน์ พวกเรามาทำการตัดสินโดยตรงเลยดีกว่า!”

ซู่!

ขณะที่พูดจาจบลง กัวหมิงเลี่ยงดึงกระบี่ในมือออกฉับไว ตัวกระบี่สั่นเล็กน้อย แสงเย็นเฉียบเปล่งประกาย ราวกับกำลังอยากดื่มเลือดเพื่อให้รู้สึกเบิกบาน

ในสถานการณ์อันตรายล่อแหลมนี้ ข่งเทียนหยินปรากฏตัวอยู่ตรงกลางระหว่างสองคนฉับพลัน บนหน้าเต็มไปด้วยความจำใจ “นี่ๆ หลานชายทั้งสอง ฉันว่าตอนนี้ไม่ใช่เป็นสังคมสนับสนุนความปรองดองเหรอ? มีอะไรพวกเรานั่งลงคุยกันดีๆ ไม่จำเป็นต้องพูดจาไม่เข้าหูก็ชกต่อยกันนะ!”

ชั่วขณะนั้นเย่เทียนหมดคำจะพูด นี่เพิ่งนานแค่ไหนกัน? ข่งเทียนหยินดูขี้กลัวขนาดนี้ได้อย่างไร? เปลี่ยนไปเร็วเหลือเกิน และไม่มีหลักการเกินไปแล้วกระมัง?

“ฉัน......”

ข่งเทียนหยินยังอยากพูดอะไรบ้าง กลับรู้สึกเสียววาบที่ด้านหลังขึ้นกะทันหัน หันหน้ามองไป กลับเห็นดวงตาของกัวหมิงเลี่ยงที่สาดส่องเข้ามาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้น

นี่ทำให้ข่งเทียนหยินขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาทันที ขยับฝีเท้าเด้งออกในชั่วพริบตา ยิ่งไม่พูดอะไรมากอีกเลย

เย่เทียนเห็นแบบนี้ ในใจระมัดระวังขึ้นมากกว่าเดิม ชัดเจนว่าข่งเทียนหยินหวาดกลัวกัวหมิงเลี่ยงมาก ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำเช่นนี้ จากจุดนี้เห็นได้ว่ากัวหมิงเลี่ยงไม่ธรรมดามากแค่ไหน!