ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 860

“ท่ามังกรเก้า ท่าสอง ตี้ถงแปดด้าน!”

ในเสียงคำรามต่ำๆ ของเย่เทียน เงาลวงตี้จวินด้านหลังค่อยๆ ยื่นมือซ้ายออก กุมเข้าไปหากัวหมิงเลี่ยงแล้ว

“สมควรตาย!”

กัวหมิงเลี่ยงเห็นแบบนี้ ยังไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เย่เทียนแกล้งทำเป็นอ่อนแอที่ไหนกัน ในใจแอบพูดว่าไม่ได้การแล้ว มีความคิดอยากจะถอยหลังออกไป แต่โดยเฉพาะก็ยังเป็นคุณที่เสียเปรียบไปหน่อย

ปัง!

มือใหญ่มายากุมกัวหมิงเลี่ยงเอาไว้อย่างแรง กดแรงกระบี่อันทรงพลังรอบตัวของกัวหมิงเลี่ยงไว้สุดชีวิต ประสงค์จะบีบมันให้เละเป็นก้อน

“ดูแล้วถ้าฉันไม่เอาความสามารถแท้จริงออกมา คงยังถูกนายเห็นเป็นแมวป่วย(พวกอ่อนแอ)ตัวหนึ่งจริงๆ สินะ!”

มองออกว่าแรงกระบี่เดิมทีไม่มีทางขัดขวางการบดขยี้ของมือใหญ่มายาได้ เวลานี้กัวหมิงเลี่ยงไม่มีการสงวนใดๆ อีกต่อไป เร่งใช้พลังภายในอย่างบ้าคลั่ง บนตัวสาดยิงพายุดุร้ายออกมา ระเบิดกระจายออกมาทั่วสารทิศ ยิ่งพัดพามือใหญ่มายานั้นจนหายลับตาไปหมดเกลี้ยง

“เป็นแดนระดับฟ้าตามคาด!”

เย่เทียนโดนพัดจนถอยไปหลายก้าวอย่างคาดไม่ถึง สัมผัสถึงลักษณะพลังแกร่งกล้าที่กัวหมิงเลี่ยงปล่อยออกมา ถึงแม้ในใจเขามีการเตรียมพร้อมแต่แรก แต่มุมปากยังอดวาดรอยยิ้มอันขมขื่นขึ้นมาไม่ได้

กัวหมิงเลี่ยงที่แสดงออกสุดกำลังในเวลานี้ก็เหมือนเป็นเทพสงครามเหนือชั้นที่สู้ไม่เคยแพ้ตนหนึ่ง ทั่วทั้งตัวแพร่ลักษณะพลังสยองขวัญที่คล้ายกับสัตว์ป่ายุคดึกดำบรรพ์ออกมา เดิมทีทำให้คนเกิดความคิดต้านทานขึ้นมาไม่ได้สักนิดเดียว

แต่ ขอเพียงตรองดูอย่างละเอียด ต้องสามารถพบว่ามือขวาที่ถือกระบี่ของกัวหมิงเลี่ยงสั่นเทาเล็กน้อยเหมือนกัน ตรงกระบี่ยาวมีเลือดสดสองสามหยดไหลลงด้านล่าง เห็นได้ชัดว่าเมื่อสักครู่ตอนที่ผ่ามือใหญ่มายาออกยังสิ้นเปลืองวิชาส่วนหนึ่ง

รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ง่ามตรงหัวแม่มือและนิ้วชี้ถูกฉีกขาดออกมา สีหน้ากัวหมิงเลี่ยงอึมครึมลงถึงขีดสุด ถ้าไม่ใช่เมื่อสักครู่นี้เขาโลภมาก จะได้รับบาดเจ็บที่ไหนกัน?

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากสถานการณ์เมื่อสักครู่ ขอเพียงเขาสู้ด้วยความสุขุมมั่นใจ เดิมทีเย่เทียนคงไม่กล้าลงมือมั่วซั่ว ส่วนเขาก็จะเป็นต่ออยู่ในสถานะไม่อาจแพ้ได้

น่าเสียดายเพียงว่า บนโลกใบนี้ไม่มียาแก้ความเสียใจอะไร

เพราะไม่ได้พิจารณาถึงความโลภในช่วงเวลาหนึ่งจะโผล่มาแบบบุ่มบ่าม ถึงบอกว่าเพียงแค่บาดเจ็บเล็กน้อย และไม่ได้กระทบต่อการสำแดงความสามารถ แต่อารมณ์ของกัวหมิงเลี่ยงกลับหงุดหงิดขึ้นมา

“กระบี่เป็นเอกหยินหยาง!”

พ่นลมหายใจออกมาลึกๆ กัวหมิงเลี่ยงไม่มีความหมายมัวแต่พูดไร้สาระอยู่กับเย่เทียนสักคำ ยกมือโบกกระบี่ไปทางเย่เทียนแล้ว

ทั้งที่เขาเพียงแค่ควงกระบี่ออกมา แต่บนคมกระบี่กลับเกิดภาพมายาของรอยกระบี่นับไม่ถ้วนออกมา บดบังท้องฟ้าอย่างหนาทึบ ต่างปกคลุมเข้าไปยังเย่เทียนทั้งหมด

เย่เทียนมองเห็นชัดเจน นี่กัวหมิงเลี่ยงใช้ความสามารถแท้จริงแล้ว หัวสมองอดนึกถึงปีศาจเลือดที่เผชิญหน้าเมื่อก่อนหน้านี้ไม่ได้ ในใจรู้สึกหวาดหวั่นนิดหน่อยแบบยากจะเลี่ยงได้ แต่เขากลับไม่กล้าถอยหลัง

นี่เป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้ ปัจจุบันนี้จิตสำนึกกระบี่ไทเก๊กของกัวหมิงเลี่ยงถือว่าทะลวงชั่วคราวแล้ว ถ้าให้เขารวบรวมก่อตัวขึ้นอีกครั้ง นั่นเขายิ่งไม่ต้องคิดว่าจะชนะได้เลย

นึกถึงตรงนี้ สีหน้าเย่เทียนดูเคร่งขรึม รีบสำแดงคัมภีร์หวงมาถึงขั้นสุดแล้ว ค่อยๆ ยื่นมือซ้ายออกมา “ท่ามังกรเก้า ท่าสาม จักรพรรดิจับกุมจตุสมุทร!”

เงาลวงตี้จวินที่อยู่ด้านหลังเขาค่อยๆ ยื่นมือซ้ายออกมาเหมือนกัน ใช้ท่วงท่าแบบแรงกดดันหนักมากมาบดขยี้ลงไปหากัวหมิงเลี่ยง

โครม!

ร่องรอยกระบี่นับไม่ถ้วนต่างระเบิดอยู่บนฝ่ามืออันมหึมา เสียงระเบิดออกที่สนั่นหวั่นไหวระลอกหนึ่งดังขึ้น

ต้องรู้ว่า กัวหมิงเลี่ยงคืออัจฉริยะเหนือชั้นหายากที่มีชื่อเสียงของเมืองเถาหยวน เป็นผู้ได้รับเลือกเพียงคนเดียวของผู้แข็งแกร่งสุดในรุ่นคนหนุ่ม เย่เทียนยืนหยัดกับเขาได้เช่นนี้ พอจะพิสูจน์ได้ถึงความยิ่งใหญ่เกรียงไกรของเย่เทียน

หลู่ลี่หาวยิ่งมองจนหน้าซับซ้อนเต็มที่ อดส่ายหน้าบ่นพึมพำไม่ได้ “นึกไม่ถึงเจ้าสารเลวนั่นจะเก่งกาจขนาดนี้ สามารถยืนหยัดในน้ำมือพี่เขยได้ยาวขนาดนี้ มิน่าฉันถึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน......”

ถ้าให้สองคนนั้นรู้ว่า บุคคลที่ได้เปรียบคนนั้นเดิมทีไม่ใช่กัวหมิงเลี่ยง แต่เป็นเย่เทียนล่ะก็ ไม่รู้ว่าพวกเขาสองคนจะตกใจจนอ้าปากหล่นลงถึงพื้นกันเลยหรือเปล่า?

ปึงๆ!

และสู้การด้วยมือเปล่าอย่างฮึกเหิมผ่านไปไม่กี่นาที สองฝ่ายที่อยู่ในการปะทะกระแทกเข้าด้วยกันอีกครั้ง ในที่สุดภาพคนแยกออกมาทันที

ซู่ๆ!

ปลายกระบี่กรีดบนพื้นจนเกิดร่องรอยออกมา กัวหมิงเลี่ยงถอยหลังต่อเนื่องไปเป็นระยะทางครึ่งเมตร ครั้งนี้หยุดร่างกายลงได้แล้ว

กลับมามองที่เย่เทียน ซึ่งถอยหลังออกไปไกลเจ็ดก้าวเต็มๆ เหมือนกัน บนพื้นผิวหลงเหลือรอยเท้าเจ็ดก้าวที่ล้ำลึกไว้ จากนั้นถึงฝืนหยุดร่างกายนิ่งลงแล้ว

เพียงสิ่งเดียวที่เหมือนกันคือ ทั้งสองคนต่างฝ่ายหลังจากที่ยืนนิ่งแล้วล้วนไม่ได้เข้าโจมตีอีก แต่ว่ายืนอยู่ที่เดิมหายใจหอบเฮือกใหญ่ๆ บนหน้าผากมีเม็ดเหงื่อผุดออกมาหนาแน่น อธิบายแบบไม่ต้องพูดถึงความไม่ง่ายของสองคนอย่างไม่ต้องสงสัย

“สะใจ! ไม่ได้สู้แบบสะใจขนาดนี้นานมากแล้ว!”

ดวงตากัวหมิงเลี่ยงแย้มความปรารถนาต่อสู้อันเข้มข้นออกมา เริ่มตั้งแต่ตอนเด็ก คนรุ่นเดียวกันไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของเขา ทำให้เขาแอบมีภาพลวงตาว่าเป็นยอดฝีมือไร้ศัตรู ปัจจุบันนี้เจอเย่เทียนเข้า ทำให้เขายิ่งสู้ยิ่งตื่นเต้น

เดิมที โลกนี้เหนือฟ้ายังมีฟ้า เหนือคนเก่งยังมีคนเก่งอยู่จริงๆ ด้วย!