ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 880

เย่เทียนกับจิ่วเจี้ยลงมาชั้นล่างพร้อมกัน กลับเห็นว่าจินไห่เซวียนกำลังเอาอกเอาใจโข่งจื่อโถงเต็มที่ แต่ดูจากสีหน้าท่าทางของโข่งจื่อโถงเห็นได้ชัดว่ารำคาญใจมาก

“ในโลกนี้มีผู้หญิงสวยๆมีมากมาย ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมศิษย์พี่จินถึงไปหลงรักคุณจื่อโถงได้นะ?”

เมื่อจิ่วเจี้ยเห็น อดไม่ได้ที่ส่ายหัวถอนหายใจแล้วพูดว่า “เพราะยังไง หากจะพูดถึงรูปร่างหน้าตา ศิษย์พี่หญิงแห่งสำนักซวนซวงก็ไม่ได้ด้อยกว่า แต่ถ้าพูดถึงนิสัยใจคอแล้วพวกเธอดีกว่าจื่อโถงมาก”

“มันจะมีอะไรน่าแปลก บางทีเขาอาจมีความสุขกับการถูกรังแก หรือชอบคนอารมณ์ร้อนแบบนี้ก็ได้”

เย่เทียนอมยิ้ม และเรียกจินไห่เซวียนที่อยู่ไม่ไกลนัก “ไห่เชียน!”

จิตใต้สำนึกจินไห่เซวียนได้หันหัวกลับมา เห็นเป็นเย่เทียนกับจิ่วเจี้ย ก็เลยรีบวิ่งมาหา “พี่เย่ หัวล้านน้อย”

เย่เทียนซักถาม “วันนี้เป็นวันเริ่มต้นการแข่งขันรอบคัดเลือกอย่างเป็นทางการไม่ใช่เหรอ คุณคิดจะไปเมื่อไหร่?”

เพราะนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้าร่วมการแข่งขันรอบคัดเลือก แน่นอนต้องมีเรื่องมากมายที่ยังไม่เข้าใจ ถ้าสามารถไปพร้อมกับจินไห่เซวียน ก็คงจะสะดวกกว่าอย่างแน่นอน

“เรื่องนี้ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจ ผมต้องถามความคิดเห็นของจื่อโถงก่อน”

จินไห่เซวียนหันไปมองจื่อโถง ส่ายหัวและพูดว่า “แต่ว่า น่าจะใกล้แล้วล่ะ”

จิ่วเจี้ยพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “พี่เย่ ศิษย์พี่จิน ยังไงวันนี้ก็เป็นวันแรกของการแข่งขันรอบคัดเลือก ผมต้องไปพร้อมกับอาจารย์ จึงไม่ไปกับพวกเธอนะ”

เย่เทียนเอื้อมมือตบไหล่ของจิ่วเจี้ย อมยิ้มและพูดว่า “ไม่เป็นไร พวกเราเข้าใจ”

ในขณะนี้ ปรมาจารย์ไร้เจตสิกพากลุ่มลูกศิษย์ลงมาจากชั้นบน และตะโกนเรียกจิ่วเจี้ย “จิ่วเจี้ย พวกเราใกล้ถึงเวลาไปแล้วล่ะ”

พี่เย่ ศิษย์พี่จิน ผมขอตัวก่อนนะ ค่ำๆค่อยเจอกันใหม่”

จิ่วเจี้ยหันมามอง แล้วก็ทักทายเย่เทียนกับ จินไห่เซวียนอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินตามปรมาจารย์ไร้เจตสิก แล้วเดินออกจากโรงเตี๊ยมพร้อมกัน

“ไอ้หมอนี่!”

มองตามแผ่นหลังที่รีบร้อนของจิ่วเจี้ย เย่เทียนส่ายหัวและยิ้มแหย่ๆ

ไอ้หมอนี่เห็นได้ชัดว่าเป็นลูกศิษย์ของสำนักปรมาจารย์ไร้เจตสิกและยังตั้งชื่อทางธรรมว่าจิ่วเจี้ย ไอ้หมอนี่กลับไม่เข้าใจอะไรเลย เรื่องของความเหมาะสม ความรอบคอบและมีสติเหล่านี้ เขาไม่เคยมีมาก่อน

“พี่เย่ ผมว่าพวกเราไปกันเถอะ!”

ไม่รอใหัเย่เทียนไตร่ตรองมากไปกว่านี้ เสียงของจินไห่เซวียนก็แว่วอยู่ข้างหู

จิตใต้สำนึกของเย่เทียนเงยหน้าขึ้นมองโข่งจื่อโถง เห็นเธอกำลังเดินไปที่ประตู ดูท่าทีมีแนวโน้มที่จะออกไปข้างนอก

ทำให้เย่เทียนยิ่งพูดไม่ออก แม้ว่าจิ่วเจี้ยจะเป็นคนยอดเยี่ยม แล้วจินไห่เซวียนก็ใช่ว่าจะไม่ใช่คนยอดเยี่ยม?

ไม่ว่ายังไง สามคนก็รีบออกจากโรงเตี๊ยมไฉ่สิ่ง อย่างรวดเร็ว จินไห่เซวียนตัดใจทิ้งเย่เทียนโดยไม่เหลือความภักดี และเข้าไปใกล้โข่งจื่อโถงแล้วเดินไปข้างหน้า เย่เทียนกลับเดินตามหลังและห่างกันประมาณสองเมตร ไม่อยากไปมองพฤติกรรมที่ขี้ประจบของจินไห่เซวียนจริงๆ

เนื่องจากสถานที่จัดการแข่งขันรอบคัดเลือกอยู่ในใจกลางเมือง ถ้าออกจากโรงเตี๊ยมไฉ่สิ่งมันค่อนข้างจะไกล ในระหว่างทางนอกจากพวกเขาแล้ว ก็ยังมีคนจำนวนไม่น้อย

เพียงแต่เย่เทียนผู้น่าสงสาร เขาไม่ได้สนใจชื่อเสียงจอมปลอมเหล่านี้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการปลาครอบจักรวาลหยินหยางเพื่อมาปรับพลังงานทั้งสองอย่างที่อยู่ภายในร่างกายให้สมดุล ถ้าไม่ใช่เพราะเกี่ยวพันถึงตระกูลหลู่ และความแค้นระหว่างตระกูลกัวกับสำนักเหลียนหัว อย่าว่าแต่มาเข้าร่วมรอบคัดเลือกเลย แม้ว่าจะมาเมืองเถาหยวนเขาก็ไม่อยากมา

ไม่ว่ายังไง ยิ่งใกล้ตำแหน่งใจกลางเมือง ก็ยิ่งมีคนสัญจรไปมามากขึ้น เมื่อเย่เทียนตั้งสติได้อีกครั้ง จินไห่เซวียนกับโข่งจื่อโถงที่เคยเดินอยู่ข้างหน้าก็ไม่รู้ว่าไปทางไหนแล้ว

กับเรื่องนี้เย่เทียนก็จนปัญญาได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น คิดอยู่ว่าจะไปตามหา แต่ข้างหลังมีคนรีบเร่งให้เขาก้าวไปข้างหน้า อีกทั้งเห็นทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปในทิศทางข้างหน้าพร้อมกัน เขาจึงต้องล้มเลิกความคิดนี้ชั่วคราว ถึงที่หมายแล้วค่อยไปตามหา

แต่เวลาผ่านไปไม่นานนัก ความสนใจของเย่เทียนถูกดึงดูดโดยคนหนุ่มสาวสองสามคนที่อยู่ด้านข้างและอยู่ไม่ไกลนัก

“พวกคุณเคยได้ยินไหม? เจ้าสำนักของสำนักเหลียนหัวชื่อโฉวฝันเฟย จะเข้าร่วมการแข่งขันรอบคัดเลือกในครั้งนี้!”

“เขาบอกไม่ใช่หรือว่าการแข่งขันรอบคัดเลือกนี้เป็นแค่การแสดง?”

“ใช่แล้ว! เขาดูถูกการเข้าร่วมนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ?”

การเดินทางสู่ใจกลางเมืองอย่างเงียบๆ ซึ่งคงจะน่าเบื่อ มีจอมยุทธ์คนหนึ่งที่เดินทางมาคนเดียวและอายุก็ไม่ต่างกันกับพวกเขามากนักได้ยินเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะมาเข้าร่วมด้วย

“เรื่องนี้พวกคุณคงไม่รู้ใช่ไหม? โฉวฝันเฟยตอนนี้ได้รับบาดเจ็บ การแข่งขันรอบคัดเลือกครั้งนี้รางวัลที่หนึ่งของกลุ่มเยาวชนสามารถนำไปรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้ เขาจะไม่มาดูด้วยตัวเองเลยเหรอ?”

“ไม่จริงมั้ง? นี่จริงหรือเท็จ”

“โฉวฝันเฟยฝีมือสูงส่ง และยังเป็นผู้ก่อตั้งสำนักเหลียนหัวด้วยตัวเอง จะได้รับบาดเจ็บได้ไง?” หนุ่มสาวหลายคนรีบรุมล้อมจอมยุทธ์ที่เดินทางมาคนเดียวไว้ตรงกลาง และต่างพากันซักถาม

ดูเหมือนจอมยุทธ์ที่เดินทางมาคนเดียวจะเพลิดเพลินไปกับความรู้สึกที่ถูกรายล้อมไปด้วยผู้คน ลดเสียงของเขาลง"ผมจะโกหกพวกคุณไปทำไม? ลูกชายของเพื่อนบ้านของผมเป็นลูกศิษย์ของสำนักเหลียนหัว เขาเห็นกับตาตัวเองว่าโฉวฝันเฟยได้รับบาดเจ็บและกลับไปยัง สำนักเหลียนหัว!”