ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 917

แต่ละคนบนอัฒจันทร์ต่างฝืนกลั้นหัวเราะไม่ให้ออกเสียงกัน ยิ่งตัวเจ้าสำนักหมอเทพ เองยิ่งมีสีหน้าออกพิลึก กับเรื่องส่วนตัวของน้องสาวตัวเองคนนี้ที่เขาก็รู้ดีอยู่ เมื่อครั้งที่เสิ่นซิงอวี่หนีออกไป เขาถึงขนาดไปตามด้วยตัวเองที่บ้านตระกูลเสิ่น แต่พอได้ไปรับรู้ถึงสาเหตุปัญหาต่าง ๆ แล้ว ก็เล่นเอาเขามึนไปเหมือนกัน ในใจก็ให้รู้สึกเห็นใจเสิ่นซิงอวี่อยู่ เพราะเมื่อลองเปลี่ยนมุมมองแล้ว ถ้าเป็นตัวเขาเองก็คงต้องไปเหมือนกัน ใครมันจะไปทนอยู่ไหว

เรื่องต่าง ๆ ที่เกี่ยวด้วยกับเขาทั้งสองคนนั้น ก็ได้แต่ลืมตาข้างหลับตาข้าง แกล้งทำมองไม่เห็น ถึงยังไงมันเป็นเรื่องหยุมหยิมของชายหญิง ก็ต้องเป็นเรื่องการตัดสินใจแก้ไขกันเองเป็นดีที่สุด

“ฮา ๆ ๆ......”และแล้วในขณะนั้นเอง เสียงหัวเราะแว่วดังเข้ามา ตามมาด้วยสายตาแต่ละคนวูบเป็นเงาผ่านแวบไป บนเวทีประลองมีผู้ชายในชุดพรางกลางคืนปรากฏขึ้น “พวกเจ้าคนประเทศจีนนี่เป็นแต่ทำตัวเป็นเต่าหดหัว ขนาดโดนผู้หญิงท้าขนาดนี้ยังไม่มีความกล้าที่จะขึ้นเวทีมา มันช่างน่าขายหน้าแทนผู้ชายพวกนี้จริง ๆ！”

“แกเป็นใคร？”เห็นมีคนกระโดดขึ้นเวทีมา เหย้าอู๋ซันเลิกคิ้วสูง ถามไปด้วยเสียงเยือก

“ข้าเรอะ？ชื่อฟูจีโน ซาบูโระหลายวันก่อนเห็นว่าเมืองจีนนี่เขามีการเล่นจัดงานชุมนุมประลองบู๊อะไรกันนั่น ก็เลยสู้อุตส่าห์ถ่อตัวมาจากมหาประเทศญี่ปุ่นของข้าว่าจะมาชมดูสักหน่อย ทว่ามาเห็นสภาพวันนี้แล้ว ผิดหวังมากจริง ๆ เลยนะ” ฟูจีโน ซาบูโระทำหน้าเหยียดหยาม ส่ายหน้าไปมาพูดเสียงเหยียด “ผู้หญิงอย่างเจ้านี่ก็เหลือเกินนะ ถ้าเป็นอยู่ที่ญี่ปุ่น ป่านนี้ต้องโดนจัดการขั้นเด็ดขาดไปแล้ว！”

“ฟูจีโน ซาบูโระ？”สีหน้าหลู่ซูหางเปลี่ยนไปวูบ “มันมาทำอะไรกัน？”

“อือม์ คุณอาหลู่ เขาร้ายกาจมากหรือ？”เย่เทียนสังเกตุเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของหลู่ซูหาง ถามไปอย่างสงสัย เรื่องเกี่ยวกับคนญี่ปุ่น เขาก็เคยปะมือกับคนตระกูลฟูจิโมโตะเท่านั้น จึงไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก

“ก็ไม่ได้บอกว่าเขาร้ายกาจ แต่ก็จัดว่าไม่เลวนัก หนึ่งในสี่นินจาระดับดิน ด้วยมีความสามารถเฉพาะตัวที่จัดว่าสูงมาก อายุก็ยังน้อยที่สุดในสี่นินจาดิน ตอนนี้อายุก็แค่สามสิบสอง ถ้าให้เขามีอายุสูงขึ้นไปอีก เป็นไปได้จะบรรลุไปถึงขั้นนินจาห้วงจักรวาลได้”หลู่ซูหางค่อย ๆ เอ่ยปากเล่าไป

พักหยุดนิดหนึ่ง คงจะมองเห็นความฉงนจากแววตาของเย่เทียน หลู่ซูหางก็อธิบายเพิ่มเติมว่า “พวกนินจาของชาวญี่ปุ่นจะแบ่งอันดับขั้นเป็นนินจาล่าง นินจากลาง นินจาบน นินจาดิน，นินจาฟ้า สุดท้ายก็จะเป็นนินจาห้วงจักรวาล ระดับนินจาดินจะเทียบของประเทศจีนเราก็อยู่ระดับแดนฟ้ามนุษย์ผนึกรวมหนึ่งขอบฟ้าแล้ว”

“คุณอาหลู่ คนต่างเผ่าพันธุ์กับเราความคิดย่อมแตกต่าง หรือไม่ก็น่าจะใช้โอกาสตอนนี้จัดการเก็บมันทิ้งไปเลยดีไหม？”เย่เทียนแสดงอาการเหี้ยมจนหนาว กับพวกกลุ่มคนชาวญี่ปุ่นพวกนี้ เขาไม่มีความรู้สึกดีด้วยเลยแม้แต่น้อย เวลานี้บังอาจเข้ามาที่นี่ ไม่ใช่รนหาที่ตายแล้วมาทำไม

“ไม่ได้”หลู่ซูหางส่ายหน้า “เจ้าฟูจีโน ซาบูโระคนนี้เป็นถึงลูกของหัวหน้ากองกลุ่มพรรคโคกะ ถ้าให้มันตายที่นี่ เดี๋ยวพวกกลุ่มพรรคโคกะมันจะต้องจ้องเข้ามาหาเรื่องแก้แค้นกับพวกเรา ถึงเวลานั้นจะกลายเป็นชนวนสงครามใหญ่ระหว่างประเทศจีนกับญี่ปุ่น！”

“ถ้างั้นจะเอายังไงดี？จะปล่อยให้มันทำซ่าอยู่อย่างนี้หรือ？”ได้ยินดังนั้นทำเอาเย่เทียนโก่งเลิกคิ้วขึ้นสูง

“แบบนั้นก็คงไม่ได้แหละ เพียงแต่อย่าไปฆ่ามันเท่านั้น ไม่ได้ว่าจะไม่ให้อัดมัน”หลู่ซูหางหัวเราะหุ ๆ

……

“ฮึ รับกระบี่！”บนเวทีประลอง พอได้ยินฟูจีโน ซาบูโระพูด แววตาไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่เหี้ยมหนาว หล่อนเองจะด่าเสิ่นซิงอวี่มันเรื่องของหล่อน แต่คนอื่นจะมาว่านั้นไม่ได้！

ขาดคำเสียงพูด ไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ตีหน้าเข้ม วาดควงกระบี่ในมือ แผ่วงกระแสรัศมีกว้างไปสามวาพุ่งเข้าใส่ฟูจีโน ซาบูโระ

“โอ้โฮเฮะ มิน่าพวกนั้นถึงไม่กล้าขึ้นเวทีมารับคำท้า ที่แท้เจ้าก็ยังมีพลังฝีมือของจริงอยู่นี่นะ” ฟูจีโน ซาบูโระชะงักไปนิดหนึ่ง แล้วก็หัวเราะพูดไป “แต่ก็น่าเสียดาย ฝีมือขนาดนี้ไม่มีทางเทียบข้าได้หรอก ไม่สู้ตามข้ากลับไป ไปอยู่เป็นสาวรับใช้ข้าเป็นไง？”

ขณะกำลังพูด ขาของฟูจีโน ซาบูโระก็ได้ขยับไปมา ฉากหลบถอยการจู่โจมของไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ออกไปได้อย่างง่ายดาย

“ไอ้บัดซบ ไปตายเสียเลยแก！”ได้ยินฟูจีโน ซาบูโระพูดเข้า ไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ยิ่งเดือดดาลหนัก ขยับขาถีบตัวขึ้น แทงกระบี่ตรงใส่เข้าไป

“ไม่มีทางอยู่แล้ว ข้ารู้อยู่แน่ว่าเจ้าไม่มีทางที่จะไม่คิดปกป้องข้า” ไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ซุกตัวเข้าแนบชิดตัวเขา “ภาพปรากฏชัดเจนแล้ว ว่าเจ้ายังมีเยื่อใยกับข้าอยู่”

“เหอ ๆ ” ” เสิ่นซิงอวี่แค่นหัวเราะเขิน ๆ แล้วส่ายหน้าไปพูดว่า “ที่พูดไปเมื่อก่อนหน้านี้ พูดเป็นเรื่องจริง ๆ นะ？”

“อือม์ ” ไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ ผงกหัวอย่ามีความสุข “ต่อไปข้าจะไม่บังคับท่านอีกแล้ว ขอเพียงให้ท่านอยู่เคียงข้างข้า นั่นคือความปราถนาสูงสุด！”

เสิ่นซิงอวี่หัวเราะ แล้วผลักไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ให้อยู่ข้างหลัง ตาทั้งคู่จ้องไปที่ฟูจีโน ซาบูโระ “น้องซิน มันบังอาจทำร้ายเจ้า มันนั้นสมควรตาย เจ้าลงไปก่อน คอยดูข้าจะจัดการแก้แค้นให้เธอยังไง！”

“อือม์” ไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ผงกหัวอย่างว่าง่าย กระโดดลงจากเวทีประลองไป เดินเข้าไปที่มุมของตระกูลเสิ่น

หลังจากที่ไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ออกจากไป เสิ่นซิงอวี่จึงได้หันตัวกลับมา พูดอย่างเกรี้ยวกราดว่า “แกฟูจีโน ซาบูโระใช่ไหม？แกบังอาจทำร้ายผู้หญิงของข้า สมควรตายสักหมื่นครั้ง！ทั้งยังสบประมาทประเทศจีนพวกข้า แกสมควรแล้วที่ต้องตาย！”

“อาศัยแกนี่นะ ที่ว่าจะฆ่าข้า？” ฟูจีโน ซาบูโระหัวเราะอย่างสบประมาท ใช้สายตามองเสิ่นซิงอวี่อย่างสมเพช ไม่ได้เห็นเสิ่นซิงอวี่อยู่ในสายตา

สวบ！

เสิ่นซิงอวี่มือกุมด้ามกระบี่ที่สะพายอยู่ที่หลังชักออก กระบี่อยู่ที่มือ ทำบุคลิกภาพของเขาเปลี่ยนตามไป เหมือนหลอมรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกับกระบี่ แววตายิ่งส่อเห็นเป็นความคมกริบ บีบสะกดคนรอบข้าง