ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 960

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ชายวัยกลางคนก็ส่ายหัวและพึมพำว่า “แต่ก็นะ คุณอายุแค่เท่าไหร่กัน ถ้าผมอายุน้อยกว่านี้อีกสี่สิบหรือห้าสิบปี เกรงว่าผมก็ดูไม่ค่อยเป็นเหมือนกัน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง ชายวัยกลางคนคนนี้ดูเหมือนเขาอายุเพียง 50 ต้นๆ เท่านั้น หากเขาอายุน้อยกว่านี้อีกสี่สิบหรือห้าสิบปี งั้นเขาไม่ใช่เด็กทารกหรอกหรือ?

บางทีอาจรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเย่เทียนข้างๆเขา ชายวัยกลางคนพูดโดยไม่หันศีรษะ “ไม่ต้องเดาแล้ว ปีนี้ผมอายุเจ็ดสิบกว่าแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็ตกใจเช่นกัน คิดไม่ถึงว่าชายวัยกลางคนคนนี้จะเป็นคนแก่ ด้านลึกลับของบูโดนี่มันสุดยอดจริงๆ ที่มันสามารถทำให้คนแก่กลับกลายเป็นคนหนุ่มสาว

เมื่อคิดเช่นนี้ทำให้เย่เทียนมีความสุขเล็กน้อย เนื่องจากชายวัยกลางคนคนนี้สามารถรักษาความเยาว์วัยของเขาได้ในธาตุทั้งห้ารวมกัน ดังนั้นเขาก็เกือบจะทำได้แล้ว

“อย่าเพ้อฝันเลย เพราะวิชายุทธ์ผมจึงสามารถรักษารูปลักษณ์นี้ได้” ก่อนที่เย่เทียนจะคิดเพ้อไปไกล ชายวัยกลางคนก็พูดอีกครั้ง

“ไม่ทราบว่าผู้อาวุโสหาผมทำไม?” เย่เทียนเบะปาก รู้สึกว่าชายวัยกลางคนนั้นแค่ไม่มีอะไรทำแล้วมาหยอกล้อเขาเล่น ดังนั้นเขาจึงขี้เกียจที่จะคุยกับชายวัยกลางคน และถามตรงประเด็น

“แค่มาทักทายคุณ” ชายวัยกลางคนยักไหล่อย่างเฉยเมย “หรือคุณคิดเหรอว่าปรมาจารย์ไร้เจตสิกจะปล่อยให้ลูกศิษย์ที่รักของเขาไปที่ประเทศวาติกันกับคุณไปหาที่ตายเหรอ?”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ชายวัยกลางคนก็พูดต่อว่า "ไม่ต้องห่วง พวกคุณอยากจะทำยังไงก็ทำ แน่นอนว่าผมจะปรากฏตัวในยามอันตราย"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็ตกตะลึง แต่เขาคาดไม่ถึงว่าชายวัยกลางคนคนนี้จะเป็นคนที่ปกป้องพวกเขาอย่างลับๆที่ปรมาจารย์ไร้เจตสิกจัดการให้เขาและคนอื่นๆ

“แหม ดูเหมือนว่าคืนนี้จะมีการแสดง!” ก่อนที่เย่เทียนจะพูด ชายวัยกลางคนก็เขย่าแก้วไวน์และโบกมือให้เย่เทียนมองไปทางนั้น

เดิมที บนเวทีสูงมีคนหลายคนที่เห็นได้ชัดว่าแต่งตัวเป็นบริกรที่จัดเวที และการตกแต่งที่ยอดเยี่ยมก็ทำให้ตาพร่า

“ไม่รู้ว่ามันเป็นการแสดงระบำเปลื้องผ้าหรือเปล่า?” ชายวัยกลางคนก็พูดขึ้นมาทันที เกือบทำให้เย่เทียนพุ่งไวน์ออกมาเต็มปาก

“แฮว่กๆ” เย่เทียนสำลักโดยไม่ทันระวัง รู้สึกหมดคำพูด “ผมว่านะผู้อาวุโส คุณกำลังคิดอะไรอยู่?ที่นี่จะมีการแสดงแบบนั้นได้อย่างไร”

นี่ยังเป็นผู้แข็งแกร่งที่ไร้เทียมทาน? นี่มันไอ้เฒ่าหัวงูชัดๆ!

ตอนนี้รู้ว่าชายวัยกลางคนถูกปรมาจารย์ไร้เจตสิกเป็นคนส่งมา เย่เทียนก็ไม่ได้เกรงขนาดนั้น แน่นอน การระมัดระวังที่จำเป็นยังคงรักษาไว้

ในใจเย่เทียนก็ร้ายเช่นกัน โดยแอบคาดเดาว่าชายวัยกลางคนผูกมิตรกับปรมาจารย์ไร้เจตสิกเพราะเป็นเพื่อนร่วมทางที่ชอบเหมือนกันหรือเปล่า เพราะว่า ตามที่จิ่วเจี้ยกล่าว ปรมาจารย์ไร้เจตสิกก็ดูเหมือนจะมีด้านที่ผู้คนไม่รู้จักเช่นกัน ..

“ก็จริง” เมื่อคำพูดของเย่เทียนออกมา ชายวัยกลางคนก็พยักหน้าเห็นด้วย จากนั้นหมุนลูกตาและพูดด้วยรอยยิ้มที่ลามกเล็กน้อย “ชายหนุ่ม ดูจากการพูดคุยของคุณ คาดว่าคุณก็เป็นพวกเดียวกันใช่ไหม!”

“ผมว่านะท่านผู้อาวุโส สถานที่แบบนี้แค่ดูก็รู้ว่าเป็นสถานที่ที่สาวรวยชอบมา จะมีการแสดงเช่นนั้นได้อย่างไร ถ้าท่านอดใจไม่ไหวจริงๆ ก็เดินไปรอบๆ ดูว่ามีสตรีเศรษฐีคนใดที่หลงรักคุณ” เย่เทียนมองบนใส่ชายวัยกลางคน แต่ในใจของเขาก็นึกถึงว่ามันจะสุดยอดเพียงใด หากชายวัยกลางคนปะทะกับหญิงสาวผู้มั่งคั่งที่มีน้ำหนัก 250 กิโลกรัมที่เขาเห็นในห้องน้ำในตอนเช้า

“เหอะๆ” ชายวัยกลางคนมองบนใส่เย่เทียน “ผมชอบพวกเธอก็บุญมากแล้ว ผมยังต้องการให้คนอื่นมาเลือกเหรอ?”

หลังจากหยุดไปชั่วครู่ ชายวัยกลางคนก็พูดอีกครั้ง “โอเค ผมได้ทักทายคุณแล้ว ในเมื่อไม่มีงานระบำเปลื้องผ้าให้ดู ผมก็ไม่อยู่แล้ว มันน่าเบื่อ”

เมื่อมองไปด้านหลังโข่งจื่อโถง เห็นว่าจินไห่เซวียนกำลังเดินมาทางด้านนี้อย่างระมัดระวังพร้อมกับจานสูงสองกอง เย่เทียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก มันไม่ใช่จินไห่เซวียนอยากกินแน่นอน ต้องเป็นโข่งจื่อโถง

เมื่อหันสายตาไปอีกฝั่ง ก็เห็นว่าชายวัยกลางคนเดินไปตรงหน้าหญิงสาวสวยแล้ว ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน หลังจากสนทนาง่ายๆสองสามคำ เขาก็กอดหญิงสาวสวยคนนั้นและเดินไปที่ทางออก

เย่เทียนประหลาดใจมาก แปปเดียวก็จีบติดแล้วเหรอ?

เย่เทียนส่ายหัวอย่างหมดคำพูด นึกถึงสิ่งที่โข่งจื่อโถงพูดเมื่อกี้นี้ เขาก็คิดได้และถามว่า "จื่อโถง ผมได้ยินที่คุณเรียกเขาเมื่อสักครู่ ดูเหมือนคุณจะรู้จักท่านจ้าวคนนั้นใช่ไหม?"

“อืม ฉันรู้จัก”โข่งจื่อโถงพยักหน้าและนั่งลง “แม้ว่าดูเหมือนเขาจะอายุแค่สี่สิบห้าสิบเท่านั้น แต่ฉันเคยเห็นเขาตั้งแต่ยังเด็ก”

หลังจากหยุดชั่วคราว โข่งจื่อโถงพูดต่อ“พี่เย่ คุณไม่รู้หรอกว่าในตอนนั้นท่านจ้าว ปรมาจารย์ไร้เจตสิกและนักพรตเต๋าชิงเฟิง สนิทกับพ่อของฉันมาก พวกเขาชอบมาหาพ่อของฉันทุกวัน แอบพูดอะไรกันไม่รู้ และไม่ยอมให้ฉันฟังเลย”

“ฟู่!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ไวน์แดงทั้งคำก็พ่นออกมา และสาดบนกระโปรงของโข่งจื่อโถง โชคดีที่กระโปรงนั้นเป็นสีแดงจึงมองไม่ออก

เป็นเพราะปริมาณข้อมูลในคำพูดของโข่งจื่อโถงมากเกินไปจริงๆ ตามคำกล่าวของโข่งจื่อโถง รวมกับการกระทำของชายวัยกลางคนเมื่อกี้ และข่าวลือของปรมาจารย์ไร้เจตสิก เกรงว่านักพรตเต๋าชิงเฟิงและข่งเทียนหยินก็น่าจะซ่อนได้ดีมาก

“พี่เย่!” โข่งจื่อโถงขมวดคิ้ว บางทีอาจเป็นเพราะเธอดื่มไวน์ ใบหน้าเล็กๆของเธอหน้าแดงเล็กน้อย ดูแตกต่างออกไป

“โทษทีนะ โทษที ผมสำลักนะ” เย่เทียนตอบกลับอย่างรวดเร็วและหัวเราะสองสามครั้ง…