ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 959

“คุณ!” หวู่ฉือยกคิ้ว โกรธเล็กน้อย แต่เขายังไม่รู้ตัวตนของเย่เทียน จึงไม่กล้าทำอะไร และสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนกลับมาอย่างรวดเร็ว “ไม่ทราบว่าน้องชายดำรงตำแหน่งอะไรหรือ?”

“โอ้?”เย่เทียนลากยาว และเข้าใจในทันทีในใจว่าดูเหมือนว่าหวู่ฉือเรียกเขามาที่นี่เพียงเพื่อสืบรากเหง้าของเขา

“เรียกไม่ได้ว่าดำรงตำแหน่งหรอก อาจจะดีกว่าคุณหลิวนิดหน่อย พอจะมีกินเท่านั้นเอง” เย่เทียนยิ้มจางๆ

“น้องชาย พูดอะไรก็ระวังหน่อย ถ้าคุณทำให้คนที่คุณไม่สามารถรุกรานได้ขุ่นเคือง ระวังจะถูกกินจนไม่เหลือกระดูกเลยนะ!” เย่เทียนเยาะเย้ยซ้ำแล้วซ้ำอีก และหวู่ฉือก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ช่วยไม่ได้นะ ผมเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้แหละ ถ้ามีคนอยากกินผม ก็ต้องดูว่าเขามีฟันหรือเปล่า?” เย่เทียนยักไหล่อย่างเฉยเมย “ผมนะ เป็นคนยึดหลักการนี้มาโดยตลอด คนไม่รุกรานผม ผมก็จะไม่รุกรานใคร!"

หลังจากพูดอย่างนั้น ก่อนที่หวู่ฉือจะตอบ เย่เทียนก็ดื่มไวน์ในแก้วจนหมดแล้วพูดต่อ “โอเค ไวน์ก็ดื่มแล้ว พูดก็พูดแล้ว ผมขอไม่รบกวนคุณต่ำทรามละ”

หลังจากพูดจบ เย่เทียนก็ลุกขึ้นและเดินออกไปข้างนอก โดยไม่คำนึงถึงปฏิกิริยาของหวู่ฉือ

“เจ้านาย...” เมื่อเห็นเย่เทียนออกไป บอดี้การ์ดที่ประตูก็ถามทันที

“ไม่ต้องรีบ การเดินทางยังอีกยาวไกล เราค่อยๆเล่นกับเขาเถอะ!” หวู่ฉือโบกมือ ดวงตาของเขาหมุนไปมา และไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

เย่เทียนไม่ได้ไปสนใจความคิดของหวู่ฉือเพราะตนเองได้พูดไปแล้ว ถ้ายังกล้ามาหาเรื่อง อย่างมากก็แค่เติมสารอาหารให้กับปลาในทะเล!

เมื่อเย่เทียนเดินกลับไปที่ตำแหน่งเดิม จินไห่เซวียนและโข่งจื่อโถงกลับมาแล้ว ใบหน้าของทั้งสองแดงก่ำเล็กน้อย พวกเขานั่งอยู่ที่นั่นอย่างเงียบๆโดยไม่พูด

“พี่เย่ คุณไปไหนมา?”จินไห่เซวียนถามอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นเย่เทียนกลับมา

“เดินไปดูรอบๆ” เย่เทียนยิ้มและนั่งลงทันที รู้สึกถึงอารมณ์รักระหว่างทั้งสอง และยิ้มให้โข่งจื่อโถงอีกครั้ง “ผมไม่ชินกับสภาพแบบนี้ของพวกคุณสองคนจริงๆ จะไปพบพ่อแม่แล้ว ยังมาเขินอายแบบนี้ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ”

“พี่เย่!” เมื่อได้ยินเช่นนี้ โข่งจื่อโถงอุทานด้วยความโกรธ

“โอเค โอเค ผมจะไม่พูดแล้ว” เย่เทียนขอร้องอ้อนวอนอย่างรวดเร็ว เขาทนเห็นโข่งจื่อโถงแบบนี้ไม่ไหวจริงๆ

“พี่เย่ คุณสังเกตเห็นไหม ผมคิดว่าเรือลำนี้มีผู้แข็งแกร่งหลายคน” จินไห่เซวียนเปลี่ยนเรื่องทันที

“ผมรู้ ไม่เป็นไร ปล่อยให้พวกเขาดูเถอะ ตราบใดที่พวกเขาไม่มาหาเรื่องเรา เราก็ถือว่าพวกเขาไม่มีอยู่” เย่เทียนยิ้ม

ตามที่จินไห่เซวียนพูด เย่เทียนรู้ตั้งนานแล้ว ตอนแรกเขายังตกใจ คิดว่าปรมาจารย์ไร้เจตสิกตั้งใจทำร้ายเขา แต่ต่อมา ด้วยการสัมผัส เขาก็ตระหนักว่ามันเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งที่เป็นมานะสร้างหรือ ฟ้ากำหนดเท่านั้น อาจจะทรงพลังในสายตาของคนทั่วไป แต่ต่อหน้าเย่เทียนยังอ่อนเกินไป

“โอเค”จินไห่เซวียนพยักหน้าเล็กน้อย หันศีรษะและพบว่าโข่งจื่อโถงวิ่งหนีไปอีกครั้ง ยิ้มและขออภัยเย่เทียน ​​และรีบไล่ตามเธอไปอย่างรวดเร็ว

“คุณน่าจะเป็นเย่เทียนผู้นำยุทธภพในปีนี้ใช่ไหม?ผมเคยได้ยินปรมาจารย์ไร้เจตสิกพูดถึงคุณ” ชายวัยกลางคนไม่ตอบเย่เทียน แต่เทไวน์ให้ตนเองอย่างสงบ สายตามองไปรอบๆ ยากที่จะเข้าใจว่าเขาคิดอะไรในขณะนี้

ปรมาจารย์ไร้เจตสิก?หรือเป็นปรมาจารย์ไร้เจตสิก? แล้วเขากับปรมาจารย์ไร้เจตสิกเป็นอะไรกัน? แม้ว่าจะมีความคิดมากมายในหัวของเขา แต่เย่เทียนก็พยักหน้าเล็กน้อย “ใช่ ผมคือเย่เทียน”

“อายุยังน้อยคุณก็มีความสามารถเช่นนี้ ผมเชื่อว่าความสำเร็จของคุณในอนาคตอาจสูงกว่าของผม และคุณอาจไปถึงแดนที่เราไม่เคยรู้มาก่อน” ชายวัยกลางคนยิ้ม แต่ดวงตาของเขาไม่เคยมองเย่เทียน จ้องมองไปที่หน้าอกของหญิงสาวสวยที่เดินผ่านมา

ปากของเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย เมื่อเห็นการกระทำของชายวัยกลางคน เย่เทียนยังคงพูดอย่างถ่อมตนว่า "ผู้อาวุโสชมเกินไปแล้ว"

ชายวัยกลางคนจิบไวน์ในมือ ทันใดนั้นคำพูดของเขาก็เปลี่ยนไป และเขาก็จ้องมองผู้หญิงสวยอีกคนอีกครั้ง "แหม่ๆๆ ถ้าเป็นคุณ คุณจะให้กี่คะแนน? "

“เอ่อ อะไรกี่คะแนน?” เย่เทียนตะลึงงัน เขาไม่เข้าใจ

“คุณโง่หรือเปล่า?” ชายวัยกลางคนหันมามองเย่เทียนหัวจรดเท้า แล้วหันไปหาผู้หญิงสวยอีกครั้ง “ผมบอกเธอ”

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เทียนก็เข้าใจทันที แม้ว่าเขาจะตะลึง แต่เขาก็เหลือบมองชายวัยกลางคนและพูดว่า "เจ็ดคะแนน"

“แหมๆๆ มาตรฐานคุณต่ำจริงๆ คุณสังเกตวิธีที่เธอเดิน ไม่ซิงแน่ๆ และฝีมือการแต่งหน้าของเธอก็ไม่เลว ถ้าเธอล้างเครื่องสำอางออกจะแย่กว่านี้อีกมาก ถ้าเป็นผม อย่างมากก็สามคะแนน!” ชายวัยกลางคนส่ายหัว เขาพูดช้าๆ...