ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 973

"เอ๊ะ พี่เย่ทำไมรู้สึกว่าคุณเปลี่ยนไป?" จินไห่เซวียนหันกลับไปมองแล้วรู้สึกตัว เกาหัวของตัวเองพูดด้วยความจริงจัง

"โอ้? ใช่เหรอ? แล้วนายว่าฉันเปลี่ยนไปตรงไหนบ้าง?" เย่เทียนยิ้มแล้วก้าวไปสองก้าวโอบไหล่ของจินไห่เซวียน

"ไม่รู้ว่าต้องพูดยังไง รู้สึกแค่ความออร่าและอารมณ์ของพี่เปลี่ยนไปหมดเลย"จินไห่เซวียนเลิกคิ้วเล็กน้อยและพูดตามจริง "ก่อนหน้านี้เนี่ยนะ ผมรู้สึกว่าพี่เย่นิ่งมากและขาดความสดใส ตอนนี้เหมือนว่าจะร่าเริงขึ้นหน่อยแล้ว"

"ทำไมฉันรู้สึกว่านายกำลังบูลลี่ว่าตอนนั้นฉันแก่?" เย่เทียนเลิกคิ้วพร้อมกับน้ำเสียงที่พูดล้อเล่น

"ก็ใช่ไงครับ ถ้าไม่เชื่อก็ให้ถามจิ่วเจี้ย" จินไห่เซวียนได้ยินน้ำเสียงของเย่เทียนก็ชี้ไปที่จิ่วเจี้ย

"ใช่ครับน้องเย่ อย่าหาว่าผมว่านะ ตอนนั้นเหมือนเราไม่ใช่คนชั้นเดียวกัน" จิ่วเจี้ยก็พยักหน้าและกระซิบว่า "ถ้าไม่ใช่เพราะเราเคยท่องยุทธจักรด้วยกันมาก่อน เราก็คงไม่ได้มาอยู่ด้วยกันแบบนี้หรอก"

"แล้วตอนนี้ล่ะ?" เย่เทียนหัวเราะฮ่าฮ่า มืออีกข้างของเขาก็โอบกอดไหล่ของจิ่วเจี้ยด้วย

"ตอนนี้เหรอ ก็มีชีวิตชีวามากขึ้น ให้ความรู้สึกเหมือนสายลมในฤดูใบไม้ผลิที่ทุกคนอยากเข้าใกล้ ฉันว่านะน้องเย่ คุณคงเป็นดอกไม้ในกองหญ้าแน่นอน!" จิ่วเจี้ยพูดอย่างหยอกล้อ

"ตามที่นายพูดฉันในตอนนั้นเป็นเด็กที่แสร้งทำเป็นโต และตอนนี้ฉันก็เผยเสน่ห์แบบที่ผู้ชายควรมีงั้นสินะ?" เย่เทียนเลิกคิ้วและชมตัวเอง

"อืม ก็ประมาณนั้นแหละ" จิ่วเจี้ยพยักหน้าพร้อมผลักมือของเย่เทียนออก

"จิ่วเจี้ยไอ้ตัวดี หาเรื่องโดนตีจริงๆเลย!" เย่เทียนไม่คิดว่าจิ่วเจี้ยจะพยักหน้าตอบรับ เขาหมั่นไส้แล้ววิ่งไล่ตาม

"ฉันแค่พูดความจริง!" จิ่วเจี้ยตะโกนแล้ววิ่งหนีไป

สักพักสองคนก็เริ่มต่อสู้กันอีกครั้ง ในขณะนี้เย่เทียนก็มีพลังที่คนอายุยี่สิบควรมี ไม่เหมือนตอนนั้นแล้วที่นิ่งมาก

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ แม้แต่เสวียนเฉิงเองก็ยิ้มมุมปากแต่รอยยิ้มนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็วแล้วเดินผ่านไปอย่างเบาๆ

หลังจากที่ทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว ก็ทนฟังคำอ้อนวอนของจินไห่เซวียนไม่ไหว เย่เทียนและเพื่อนๆก็เลยต้องไปที่คาสิโนอีกครั้ง

ส่วนโข่งจื่อโถงครั้งนี้ไม่ได้ตามไป เธอดึงช่ายเหมยเป่ามาพูดคุยถึงความลับระหว่างสาวๆ เสวียนเฉิงเพิ่งนึกขึ้นได้บางอย่างเขาก็รีบไปฝึกซ้อม ส่วนจิ่วเจี้ยหมกมุ่นอยู่กับละครตามที่เย่เทียนคิดส่วนใหญ่ก็เพราะนางเอกในเรื่อง

เมื่อก้าวเข้าสู่คาสิโน เย่เทียนและจินไห่เซวียนดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนมากในทันที สาเหตุมาจากการเคลื่นไหวของสองคนเมื่อคืนนี้ดังมาก ยากที่จะไม่ให้ผู้คนสนใจ

แม้ว่าคาสิโนจะเพิ่งเปิด แต่คาสิโนก็เต็มไปด้วยผู้คนจำนวนมาก นอกจากชมวิวทะเลที่สวยงามแล้ว ล่องเรือก็น่าเบื่อ ดังนั้นก็ต้องหาความสนุกบ้าง

ทันทีที่เขาเข้าไปในคาสิโน จินไห่เซวียนเหมือนจะปลดปล่อยอย่างเต็มที่ เขาพาเย่เทียนไปแลกเปลี่ยน 20 ล้านชิปที่หน้าต่างประตู

เย่เทียนไร้การเคลื่อนไหวใดๆ สายตาเขาจ้องมองเจ้ามือสาว

ภายใต้สัญญาณจากเจ้ามือสาว ทุกคนเริ่มเดิมพันกันอีกครั้ง เย่เทียนไม่แม้แต่จะเลิกคิ้ว เหมือนเดิมเขาหยิบห้าหมื่นชิปวางลงไปบนตำแหน่งสูง

เมื่อนักพนันคนอื่นเห็นสิ่งนี้ มีบางคนวางลงบนตำแหน่งสูงติดตามเย่เทียนอย่างไม่เชื่อ เวลาเดียวกันก็มีคนทำตรงกันข้ามพวกเขาวางบนตำแหน่งต่ำ

เย่เทียนไม่ใส่ใจเรื่องนี้ ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา จ้องมองไปที่ตำแหน่งตรงหน้าของเจ้ามือสาวที่ตัวเองวางอย่างภูมิใจ

หลังจากที่ทุกคนเดิมพันเรียบร้อยแล้ว เจ้ามือสาวสั่งเปิดฝาอีกครั้ง ออกต่ำอีกแล้ว เย่เทียนยิ้มอย่างข่มขืนในใจดวงตัวเองซวยขนาดนั้นเลยเหรอ? พยายามมาขนาดนี้เงินหนึ่งแสนบาทหายไปในพริบตา

เพราะเป็นแบบนี้เขาเล่นติดต่อกันอีกหลายรอบ สังเกตการณ์ต่เย่เทียนแพ้มากกว่าชนะเงินหนึ่งล้านบาทหายไปในพริบตาเหลือเพียงหนึ่งแสน แต่ทุกคนก็ดูออกแล้วคนส่วนใหญ่ที่มาเล่นการพนันกับเย่เทียนเหมือนจะมาเสียอย่างเดียว

ยังไงเย่เทียนก็มีแผนของตัวเองอยู่แล้ว เมื่อคืนนี้โชว์ฝีมือขนาดนั้น ถ้าวันนี้ยังชนะอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับคนที่เล่นตามตัวเองอีก คนเบื้องหลังของเรือสำราญนี้จะต้องล้มละลายแน่นอน กลัวว่าตัวเองจะทำให้เจ้าของเรือสำราญนี้เคืองแล้วถูกโยนลงทะเลก่อนจะถึงอิตาลี

"หนึ่งแสนสุดแล้วนะครับคนสวย คุณคิดว่าลงอันไหนดี?" เย่เทียนเล่นสองชิปสุดท้ายที่อยู่ในมือแล้วถามเจ้ามือสาวด้วยรอยยิ้ม

หน้าแดงเล็กน้อยเธอก็คิดเหมือนกับทุกคน แค่คิดว่าเย่เทียนแค่ทำตัวดูดีก็เท่านั้น อย่างไรก็ตามเสียไปตั้งเก้าแสนสีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง เธอมีคำตอบในใจแล้ว แต่ก็ไม่สามารถตอบคำถามของเย่เทียนได้เธอแค่ยิ้มให้เขา