ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 972

เย่เทียนหันไปมองเสวียนเฉิงและถามว่า "เสวียนเฉิงแล้วนายล่ะ? ทำไมถึงฝึกฝน?"

"เพื่อปกป้องคนที่อยากปกป้อง" เสวียนเฉิงยังคงมองวิวที่สวยงามตรงหน้าและถามอย่างเฉยชาว่า "แล้วนายล่ะ? ผู้นำเย่ฝึกฝนเพื่ออะไร? "

"ถ้าเป็นปีที่แล้ว ฉันอาจเป็นเหมือนนายฝึกฝนเพื่อปกป้องคนที่ตัวเองรัก เพื่อให้พวกเขาใช้ชีวิตอย่างไร้ความกังวล" เย่เทียนยิ้มเล็กน้อยและเงยหน้ามองทะเลอีกครั้ง

หลังจากเงียบกันไปสักพัก รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เทียน "แต่ด้วยการพัฒนาของสิ่งต่างๆ ฉันก็ได้เข้าใจความจริงมากขึ้นเรื่อยๆ ดังคำกล่าวว่า ความยากจนจะทำให้เราเก่งขึ้น พอเก่งขึ้นก็จะเป็นประโยชน์แก่โลก ถ้าเหมือนกับเสว่อิ่งเพื่อฝึกฝนเพื่อแดนที่สูงกว่า แล้วฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างโหดเหี้ยม ถ้าอย่างงั้นก็ไม่ฝึกฝนจะดีกว่าเพราะทั้งหมดนี้ก็เพื่อประโยชน์ส่วนตัว!"

พูดถึงตอนท้ายๆ เสียงของเย่เทียนก็มีความแน่วแน่ นั้บตั้งแต่เขาได้พบกับเสว่อิ่ง เขาก็ได้คิดและงงกับปัญหานี้มาก

เมื่อก่อนห่วงแค่ชื่อเสียงของตัวเอง ตอนนี้ได้ปล่อยวางในส่วนนี้แล้ว แต่กลับยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

ถ้าเปลี่ยนคนแข็งแกร่งของสามยอดรวมเกล้าคนหนึ่ง บางทีอาจจะไม่มีข้อสงสัยใดๆ แต่เย่เทียนนั้นแตกต่างออกไป เขาอายุเพิ่งจะเท่าไหร่เอง แม้ว่าปกติแล้วเขาจะดูเหมือนผู้ใหญ่มากแต่เขาอายุแค่ยี่สิบเอง แต่ว่าเขาได้ไปถึงแดนที่ทั้งตลอดชีวิตคนอื่นยังไม่สามารถไปถึงได้ ในขณะเดียวกัน ความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ความสับสนก็ตามมาด้วย

ในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เย่เทียนรู้สึกราวกับว่ามีร่างหนึ่งที่อยู่ข้างหลังเขาค่อยผลักดันอยู่ตลอด แต่เขาเหมือนหมากรุกบนกระดาน ที่ทำได้แค่ติดตามผู้เล่นหมากรุกก็เท่านั้น

ความรู้สึกแบบนี้อึดอัดมากและทำให้เย่เทียนค่อนข้างจะคิดในแง่ลบ เขาไม่รู้ว่าใครเป็นคนคำนวณทั้งหมดนี้ ไม่รู้ทำไมเขาถึงจัดเตรียมสิ่งเหล่านี้

แต่ว่าหลังจากที่ได้ดูวิวที่งดงามตรงหน้านี้แล้ว จู่ๆ เขาก็ได้เข้าใจทันทีว่า ไม่ว่าจะมีใครอยู่เบื้องหลังหรือไม่ มีการสมรู้ร่วมคิดหรือไม่ก็ตามก็ไม่สำคัญแล้ว เพราะเขามาถึงระดับนี้แล้ว เป็นผู้นำศิลปะการต่อสู้ของโลก งั้นตัวเองก็ควรรับผิดชอบกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น!

"ฉันไม่คิดว่าตัวเองจะมีความรู้สึกดีๆ ในการช่วยคน" เย่เทียนหัวเราะเยาะตัวเอง "แต่ฉันก็ยังถือว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง ในเมื่อให้ฉันได้พบเจอเรื่องแบบนี้ จะให้ฉันไม่สนใจก็ไม่ได้"

เมื่อเสียงของเย่เทียนเงียบลง เสวียนเฉิงยิ้มเล็กน้อย จิตใจของเขาก็สั่นสะท้าน ดินแดนที่ติดอยู่เดิมคลายออกเล็กน้อย

เสวียนเฉิงดีใจมาก ไม่คิดว่าคำพูดของเย่เทียนจะทำให้เขาได้เข้าใจจริงๆ

ในเวลาเดียวกันหลังจากที่เย่เทียนได้ตัดสินใจในหัวแล้ว พบว่าพลังภายใน ในร่างกายของเขากำลังวิ่งอย่างบ้าคลั่งอย่างควบคุมไม่ได้ เขาทนไม่ไหวจนต้องใจเย็นๆและหลับตาลงช้าๆ

เสวียนเฉิงและจิ่วเจี้ยที่อยู่ข้างๆของเย่เทียนทันใดนั้นก็สังเกตเห็นความผิดปกติของเย่เทียน และดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความสยองขวัญ ในสายตาของพวกเขาเย่เทียนอารมณ์เขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง แม้ว่าเย่เทียนจะยืนอยู่ที่นั่น แต่ก็เหมือนเขาอยู่นอกไห่เชียน

"พี่เย่ คุณ...... " จินไห่เซวียนก็สังเกตเห็นสถานการณ์ของ ยื่นมือมาตบเย่เทียน

"อย่ารบกวนเขา" จิ่วเจี้ยรีบหยุดมือของจินไห่เซวียนไว้และพูดอย่างเคร่งขรึม แม้ว่าปกติจิ่วเจี้ยถามอะไรก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่ก็ไม่ใช่มือใหม่แน่นอนเมื่อพูดถึงการฝึกฝน

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ประมาณหนึ่งชั่วโมงต่อมา ดวงอาทิตย์ขึ้นสู่ท้องฟ้าแล้ว ทุกคนบนดาดฟ้าเรือก็กลับไปที่ห้องโดยสาร เหลือเพียงห้าคนอยู่ในนั้น ภายใต้แสงแดดที่แผดเผาเงาก็ถูกดึงเป็นยาวๆ

"ไม่ได้ ไม่ได้ ร้อนมากเลยฉันจะกลับไปพักผ่อนแล้ว" จินไห่เซวียนเป็นคนแรกที่ทนไม่ไหว

ในขณะนี้เย่เทียนที่หลับตาอยู่จู่ๆ ก็ลืมมาขึ้นมา แสงสีทองส่องประกายในดวงตา รัศมีอันดุร้ายส่องประกายทั่วร่างกายของเขา และรอยยิ้มร้ายๆ ก็ปรากฏขึ้น

เย่เทียนซึ่งไม่ได้นอนในตอนแรก ตอนนี้ดูเหมือนจะหายง่วงแล้ว ขณะนี้ดวงตาของเขาเป็นประกายเจิดจ้า เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ตอนนี้ดวงตาของเขาเป็นสีทองสว่างอย่างชัดเจน

สักพักเย่เทียนหันไปมองเสวียนเฉิงและจิ่วเจี้ยที่ยืนแข็งทื่อและอีกสามคนที่อยู่ข้างๆเขา เขาเข้าใจทันทีว่าทั้งห้าคนกำลังปกป้องตัวเองอยู่ "ลำบากทุกคนแล้วนะครับ"

"โอ๊ย ฉันเหนื่อยแล้ว" เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เทียนจิ่วเจี้ยก็รู้สึกผ่อนคลายในทันทีเขาขี้เกียจเป็นธรรมดาอยู่แล้ว คราวนี้เขาจริงจังมานานมากขนาดนี้ก็เกือบจะสติแตกเลยทีเดียว

เสวียนเฉิงเพียงยิ้มเล็กน้อย สำหรับเขานี่เป็นแค่เรื่องเล็กน้อย

สองสาวสบายดี เมื่อเห็นว่าเย่เทียนหายดีแล้วทั้งสองก็คุยกันต่อ แต่สายตาของช่ายเหมยเป่ามองไปที่เย่เทียนเป็นครั้งคราวไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่