ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 990

ด้วยการปรากฏตัวของช่ายเหมยเป่า เสี่ยวหลิงก็ตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมีผู้หญิงอยู่ในห้อง

“คุณพูดความจริงจะดีกว่า และฉันไม่ใช่เขา” ช่ายเหมยเป่าเดินไปต่อหน้าเสี่ยวหลิงอย่างช้าๆ และเบาๆ และชี้ไปที่เย่เทียน

“หื้ม!” เสี่ยวหลิงพึมพำอย่างเย็นชา “อยากรู้อะไรจากฉันคนนี้งั้นเหรอ พวกคุณฝันไปเถอะ!”

สวบ!

เสียงของเสี่ยวหลิงเบาลงและมีแสงเย็นวาบในห้อง จากนั้นก็ได้ยินเสียงเสี่ยวหลิงกรีดร้อง และมีแผลบนใบหน้าเพิ่ม ผิวหนังถูกกรีดออก ทั้งเลือดยังคงไหลไม่หยุด และในทันใดนั้น หน้าข้างขวาของเสี่ยวหลิงกลายเป็นสีแดงเข้มแล้ว

ช่ายเหมยเป่ารีบร้อนเกินไปแล้ว เย่เทียนเองถึงกับตกใจมาก ให้ตายสิ ลงมือก็ทำให้เสียโฉมแล้ว ช่ายเหมยเป่าช่างโหดเหี้ยมจริงๆ!

“คุณจะให้หรือไม่ให้ความร่วมมือ?” ช่ายเหมยเป่าพูดอย่างเย็นชา เธอถือมีดที่ก่อนหน้านี้เย่เทียนได้ขว้างไว้ที่มุมห้อง ทั้งมีดก็มีเลือดหยดไม่หยุด

“ไอ้สารเลว! ฉันจะไม่ให้คุณได้อยู่เป็นสุขแน่!” เสี่ยวหลิงสาปแช่งด้วยความเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา

ทันทีที่เสี่ยวหลิงพูดเช่นนี้ เย่เทียนก็รู้แล้วว่ามันจะต้องเลวร้ายแน่นอน

“หืม?” ตามที่คาดการณ์ไว้ สายตาของช่ายเหมยเป่าก็เย็นยะเยือกลง เธอที่กำลังจะลงมือ แต่ก็โดนเย่เทียนห้ามไว้

“ทำไม? คุณสงสารเธองั้นเหรอ?” ช่ายเหมยเป่าเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ และมองไปที่เย่เทียน ดวงตาของเธอเย็นชามาก

เย่เทียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจปล่อยมือ เขาเกลี้ยกล่อมเสี่ยวหลิง “นี่ คนสวย ผมว่าคุณมาร่วมมือกับพวกเราดีๆ เถอะครับ ไม่เช่นนั้น ผมไม่อาจรับรองได้ว่าเธอคนนั้นจะลงมือต่อหรือเปล่า”

“ถุย!” เสี่ยวหลิงตอบด้วยการถ่มน้ำลายใส่เย่เทียนทันที

สวบ!

โดนฟันอีกแผล การเคลื่อนไหวนี้เร็วราวกับสายฟ้า ช่ายเหมยเป่าลงมืออีกครั้ง คราวนี้มาที่ใบหน้าซ้ายของเสี่ยวหลิง หน้าที่สวยงามของเสี่ยวหลิงก็กลายเป็นเหมือนกับแมวไปแล้ว

“ฆ่าฉันสิ! มีปัญญาพอก็ฆ่าฉันสิ!” หลังจากโดนฟันสองรอบ เสี่ยวหลิงดูเหมือนจะสูญเสียการควบคุม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเจ็บปวดหรือเพราะใบหน้าที่เสียโฉมของเธอ ที่ทำให้เธออยากตายในตอนนี้

“ทำไมล่ะ!” ช่ายเหมยเป่าหัวเราะอย่างเย็นชา มีดในมือก็โจมตีอีกครั้ง มันเป็นอีกจังหวะหนึ่งที่แทงไปตรงแขนของเสี่ยวหลิง

เสี่ยวหลิงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เกราะป้องกันที่ถือแน่นอยู่ในมือของเขาก็ตกลงมา เผยให้เห็นองุ่นสองผล

“คุณไม่พูดก็ไม่เป็นไร เพียงแต่ว่า รอบถัดไป ฉันรับรองได้เลยว่าในอนาคตถึงคุณจะมีลูก แต่คุณก็จะไม่มีทางให้นมลูกคุณได้แน่นอน!” ช่ายเหมยเป่าหัวเราะอย่างเย็นชา มีดในมือของเธอยังคงหมุน และดวงตาของเธอจ้องไปที่เสี่ยวหลิงด้วยเจตนาร้าย

เย่เทียนก็พูดไม่ออกเช่นกัน หากพูดตามหลักความเป็นจริงแล้ว นอกจากเรื่องที่เสี่ยวหลิงจะอยู่ค่ายอื่นแล้ว ก็ไม่เคยทำอะไรผิดต่อพวกเขาเลย เพียงแต่เขาได้มาเจอกับหญิงเลือดเย็นอย่างช่ายเหมยเป่าคนนี้ ยังไงก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว

“ยังไม่พูดอีก?” เย่เทียนขมวดคิ้ว และสงสัยในใจว่า เสี่ยวหลิงคนนี้กำลังยืนกรานอะไรอยู่กันแน่? หากเป็นคนอื่นละก็ คงยอมพูดตั้งแต่แรกแล้ว

เพราะความเจ็บปวด จึงทำให้เธอตัวของเธอไม่สามารถหยุดสั่นได้ เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เทียน เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง จ้องไปที่เย่เทียนด้วยสายตาที่ชั่วร้าย และใช้ท่าทางในการตอบคำถามของเย่เทียน

ไม่นานนักก็มีเสียงเคาะประตู และในขณะเดียวกัน เสียงของไช่เซิ่งก็ดังขึ้น “น้องน้อยเย่ ผมคือไช่เซิ่ง รบกวนเปิดประตูหน่อยได้มั้ย ผมมีเรื่องจะบอกกับคุณ”

ไม่บอกก็รู้ เย่เทียนเองก็เดาได้ว่าไช่เซิ่งมาที่นี่เพื่ออะไร เกรงว่าอาจจะเป็นเพราะเสี่ยวหลิง เขาเดินไปเปิดประตูด้วยรอยยิ้ม “เฮ้ ท่านไช่ มีอะไรหรือเปล่าครับ? เพิ่งจะแยกย้ายกันไป คิดถึงผมไวขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”

“ฮ่าฮ่า นี่น้องน้อยเย่ คนจริงเขาไม่พูดอ้อมค้อมนะครับ การมาของผมในครั้งนี้ คือหวังว่าน้องน้อยเย่จะเห็นแก่หน้าผม แล้วให้ผมพาเสี่ยวหลิงออกไป” ไช่เซิ่งพูดด้วยรอยยิ้ม สายตาของเขามองเข้าไปในห้องของเย่เทียน และเมื่อเห็นสภาพของเสี่ยวหลิง เขาตกตะลึงและรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาก็ดูไม่เป็นธรรมชาติ

“นี่ผมเข้าใจครับ เพียงแต่ว่า ท่านไช่ครับ แม้ว่านี่จะอยู่ในอาณาเขตของคุณ แต่เธอถือมีดมาเพื่อที่จะมาฆ่าผมอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ ควรต้องมีคำอธิบายให้ผมหน่อยมั้ยครับ?” เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้มที่เย็นชา

“น้องน้อยเย่ ผมจะอธิบายให้คุณเกี่ยวกับเรื่องนี้เองครับ” ไช่เซิ่งพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง แต่น้ำเสียงของเขาดูไม่สงบอย่างเห็นได้ชัดแล้ว

เป็นเพราะสภาพของเสี่ยวหลิงในตอนนี้ดูเศร้าหมอง ไช่เซิ่งเองก็กังวลในใจเช่นกัน หากช้ากว่านี้ เสี่ยวหลิงอาจจะเสียเลือดมากไปจนถึงขั้นตายได้!

“งั้นก็ได้ครับ ในเมื่อท่านไช่พูดเช่นนี้แล้ว คน ผมปล่อยอยู่แล้ว เพียงแต่ ผมหวังว่าท่านไช่จะให้คำอธิบายก่อนเกมจะเริ่มในเช้าวันพรุ่งนี้นะครับ!” เย่เทียนพยักหน้าและขยับให้เล็กน้อย

“ได้เลยครับ ถึงเวลาผมจะให้คำอธิบายกับน้องน้อยเย่เองครับ” ไช่เซิ่งก็พยักหน้า แล้วโบกมือ ทันใดนั้น บอดี้การ์ดสองคนก็รีบเข้าไปที่ห้อง หนึ่งในนั้นถอดเสื้อคลุมและสวมเสื้อคลุมของเขาให้เสี่ยวหลิง ทั้งสองช่วยกันประคองเสี่ยวหลิง

“น้องน้อยเย่ ต้องขอโทษด้วยนะครับ” ไช่เซิ่งไม่พูดอะไรทั้งนั้น เพราะยังไงการช่วยชีวิตคนก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุดแล้ว จะว่าไป พวกเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียเปรียบ และแม้จะเต็มไปด้วยความโกรธ แต่เขาเองก็ไม่สามารถระบายกับเย่เทียนได้ เขาทำได้เพียงมองข้ามมันไป

“กลับดีๆ นะครับท่านไช่ เพราะไม่ว่ายังไงตอนนี้ก็อยู่กลางทะเล ถ้ามีคลื่นลูกใหญ่หรืออะไรสักอย่างทำคุณกลิ้งตกเรือไปก็แย่เลยนะครับ” มองดูข้างหลังของท่านไช่ จู่ๆ เย่เทียนก็ตะโกนออกมา

ก่อนหน้าที่ไช่เซิ่งจะมา เย่เทียนคิดไว้แล้วว่า หากว่าความปัญหาระหว่างคนสองคนเป็นเพียงเพราะอยู่กันคนละค่าย งั้นตอนนี้ เขาได้ทำร้ายเสี่ยวหลิงขนาดนี้แล้ว นอกจากความตายก็ไม่มีอะไรทำให้เขาพักได้อีก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เย่เทียนก็ไม่จำเป็นต้องให้เกียรติอีก