ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 991

ขณะที่เย่เทียนพูดออกมา เห็นได้ชัดว่าฝีเท้าของฉายเซิ่ง ก็หยุดชะงักลงทันที แต่ครู่เดียวก็ตั้งสติกลับมาเหมือนเดิม และจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เย่เทียนพิงอยูู่ที่ขอบประตู ใช้สายตาที่เย็นชามองข้างหลังของฉายเซิ่งที่่เดินหายลับตา จากนั้นพูดเบาๆ “คืนนี้คุณพักกับผมเถอะ ดูแล้วคืนนี้คงจะไม่สงบแน่……”

เมื่อเย่เทียนพูดเช่นนี้ออกมา ช่ายเหมยเป่าอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ตั้งสติขึ้นมาอย่างรวดเร็ว มีรอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นที่มุมปาก “คุณคงไม่ใช่คิดจะทำอะไรกับฉันนะ?”

“ไปไปไป” เย่เทียนกลอกตาใส่ช่ายเหมยเป่า ถึงเขาจะยอมรับว่า ช่ายเหมยเป่าเป็นคนที่มีหน้าตาสะสวยเหมือนกัน แต่เย่เทียนก็ไม่ใช่คนที่พอเห็นสาวสวยก็อดใจไม่ไหว บวกกับเมื่อกี้นี้พฤติกรรมที่ช่ายเหมยเป่าปฏิบัติต่อเสี่ยวหลิง ก็เพียงพอที่จะพิสูจน์ให้เห็นถึงจิตใจที่โหดเหี้ยม เป็นไปไม่ได้ที่เย่เทียนจะคิดเกินเลย

นิ่งชั่วครู่ เย่เทียนพูดต่อ “ถ้าคุณไม่เต็มใจก็ช่างเถอะ ผมจะไม่บังคับ แต่ว่า ถ้าถึงตอนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้นจริงๆ คุณอย่ามาโทษผมแล้วกัน”

“เชอะ คุณคงคิดว่าฉันอยากอยู่ห้องเดียวกับคุณสินะ” ช่ายเหมยเป่าพูดอย่างไม่พอใจ “เอาเถอะ ฉันไม่อยากอยู่กับคุณต่อไปแล้ว จะกลับห้องแล้ว”

พูดจบโดยไม่รอให้เย่เทียนตอบ ก็เดินบิดไปมาอย่างช้าๆเพื่อเปิดประตู แล้วค่อยๆหายไปจากสายตาของเย่เทียน

มองแผ่นหลังช่ายเหมยเป่าที่เดินจากไป เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแหย่ๆ สำหรับช่ายเหมยเป่าแล้วเขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจริงๆ พูดตามตรง ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าที่ช่ายเหมยเป่ามาช่วยตนเองนั้นจริงใจหรือจอมปลอม

รอจนช่ายเหมยเป่าเดินจากไป ทิ้งเย่เทียนไว้ที่ห้องตามลำพัง ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเบื่อหน่ายขึ้นมาเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงทำได้แต่จ้องดูละครน้ำเน่าที่กำลังฉายอยู่ในทีวี

ไม่เพียงแค่นี้ สมองของเย่เทียนคิดขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว อย่างน้อยตอนนี้ก็สามารถแน่ใจได้ว่า เรือลำนี้จัดตั้งขึ้นมาโดยองค์กรลึกลับ ดังนั้น ปรมาจารย์ไร้เจตสิกจึงจัดการวางแผนเป็นพิเศษเพื่อให้ตัวเองมาที่นี่? หรือว่าเป็นการกระทำที่ไม่ได้ตั้งใจ? รอบนี้ ทำไมจู่ๆจ้าวเกาหมิงจึงกล้าตกลงพนันกับเขา? มีที่พึ่งพาอะไรหรือเปล่า?

อีกอย่าง ทำไมท่านจ้าวถึงรู้ว่าเรือลำนี้ไม่ธรรมดา? แล้วทำไมเขาถึงไม่ลงมือ แต่ปล่อยให้ตัวเองออกหน้า เหตุผลนี้คืออะไรกันแน่?

เพียงแต่เย่เทียนยังไม่ทันได้ค้นหาคำตอบ ท้องก็ร้องจ๊อกๆขึ้นมา จากนั้นเย่เทียนก็ส่ายหัว และโยนความคิดฟุ้งซ่านในสมองออกไป ในเมื่อคิดไม่ออก งั้นก็ไม่ต้องคิดแล้ว เมื่อเรื่องมาถึงที่สุดทุกอย่างก็ต้องมีทางออกเอง สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้คือจัดการเรื่องปากท้องก่อน!

คิดได้ก็ทำได้ เย่เทียนลุกขึ้นจากเตียงทันที อาบน้ำอาบท่าเสร็จ และเดินตรงไปที่ห้องอาหารของเรือสำราญ

สำหรับจิ่วเจี้ยและคนอื่นๆนั้น เย่เทียนก็ไม่ได้แจ้งพวกเขา ในเมื่อตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าจ้าวเกาหมิงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองและคนอื่นๆชัดเจนหรือเปล่า ถ้าหากกดดันจ้าวเกาหมิงจนเกินไป แล้วลงมือกับพวกเขา เช่นนั้นคงไม่ใช่ปัญหาเล็กๆแล้ว

มาถึงที่ห้องอาหาร หลังจากเย่เทียนสั่งอาหารไปเยอะแยะ จากนั้นก็หาโต๊ะเก้าอี้ที่ว่างมานั่งโดยไม่เรื่องมาก และเริ่มตั้งหน้าตั้งตาจัดการแก้ปัญหาเรื่องปากท้องของตัวเอง

“เฮ้ เฮ้ เฮ้ เสี่ยวซาน คุณเคยได้ยินไหม? เมื่อเช้านี้ที่ชั้นสามบ่อนคาสิโนมีคนชนะพนันหลายหมื่นล้านนะ!” โต๊ะข้างๆมีชายวัยกลางคนที่พุงป่องตะโกนบอกเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ

“ไม่จริงมั้ง? พี่หวง จริงหรือเท็จ? นี่คงไม่ได้โม้นะ?” เพื่อนของชายวัยกลางคนตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็ถามด้วยความสงสัย

“ใช่แล้ว น่าเสียดายมาก ถ้าผมสามารถเข้าไปดู ผมยินดีจ่ายหนึ่งแสนบาท!” พี่หวงก็ถอนหายใจเช่นกัน

เย่เทียนฟังแล้วรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย มีรอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นที่มุมปาก น่าสนใจขึ้นเรื่อยๆจริงๆ ต้องรู้ว่า เรื่องที่ตัวเองชนะสองหมื่นแปดพันแปดร้อยล้าน นอกจากตัวเองและจ้าวเกาหมิงแล้ว ในขณะนั้นไม่มีบุคคลอื่นอยู่ในห้องเลย

ในเมื่อเรื่องนี้สามารถแพร่กระจายออกมาได้ ถ้างั้นก็เป็นปัญหาทางฝ่ายจ้าวเกาหมิง เพียงแต่ว่า ตกลงเขาต้องการอะไรกันแน่? แพร่กระจายข่าวนี้ออกไป หรือเบื้องหลังยังมียอดฝีมืออยู่? จากนั้นเอาชนะตัวเองเพื่อเพิ่มชื่อเสียงของตัวเอง?

“เย่เทียน คุณก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?” ในขณะนี้ มีบุคคลที่สวยงามคนหนึ่งเดินมา และนั่งตรงข้ามกับเย่เทียนโดยตรง ขัดจังหวะเย่เทียนที่กำลังครุ่นคิด

“โอ้ พี่ฉาว มาที่นี่ได้ไง?” พอเห็นหน้าคนที่เดินมา เย่เทียนก็แปลกใจเล็กน้อย ผู้หญิงพี่ฉาวคนนี้เมื่อเช้านี้ได้แทงไฮโลตามเย่เทียนสองรอบ!

เพียงแต่เมื่อเทียบกับเมื่อเช้านี้แล้ว ตอนนี้เครื่องสำอางบนใบหน้าของฉาวจิ้งไม่ได้เข้มขนาดนั้นแล้ว เป็นเพียงการแต่งหน้าบางๆ และได้เปลี่ยนเสื้อผ้า พูดอย่างไม่น่าฟังก็คือ เมื่อเช้าเหมือนผู้หญิงข้างถนน แต่เธอณ.เวลานี้ ถือเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เหมือนผู้หญิงไฮโซ และเป็นสิ่งที่ทำให้เย่เทียนประหลาดใจ

“ทำไมฉันถึงมานี่?” ฉาวจิ้งกลอกตามองเย่เทียน “ขอร้องล่ะ นี่คือห้องอาหาร ฉันมากินข้าวไม่ได้เหรอ “

“เหอๆ” ได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็ได้สติ และเกาหัวด้วยรอยยิ้มเจิดจ้า