ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 10

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนตักน้ำถังที่ห้ากลับมาบ้าน เธอเห็นป้าหลิวนั่งเลือกหอมอยู่

เธอก็เลยรีบคืนเงินยี่สิบเหรียญให้ป้าหลิว และถามป้าหลิวว่า "คุณป้า ใกล้ๆกับเรามีร้านขายผ้าห่มไหม? ตำบาลใกล้เคียงก็ได้"

ป้าหลิวผลักมือเฉียวเหลียนเหลียนออก “โดยทั่วไปคนในหมู่บ้านจะทำฟูกและผ้านวมเอง ถ้าจะซื้อสินค้าสำเร็จรูป ให้ไปดูที่ตำบลแต่เดินทางค่อนข้างไกล นี่ครอบครัวเหล่าซาน ซื้อฝ้ายมาทำเองไม่ดีกว่าเหรอ?”

เฉียวเหลียนเหลียนอายเล็กน้อย “ฉัน... คุณป้า ฉันทำไม่เป็น”

ป้าหลิวตกใจเล็กน้อย เธอมองดูเงิน 20 เหรียญในมืออีกครั้ง เธอรู้สึกประทับใจในตัวเฉียวเหลียนเหลียน และเธอก็พูดว่า “มีคนในหมู่บ้านของเราขายฝ้าย ไปซื้อมา แล้วฉันจะสอนเอง”

ในบ้านรางตระกูลตู้ เด็กทั้งห้าเห็นฉากนี้ก็รู้สึกกลัวมาก แม่เลี้ยงใจร้ายกำลังจะเตรียมจับได้ถือเข็มเย็บผ้านวม

หยิบเข็ม จับได้ เย็บขึ้นลง

แม้จะทะลุบ้างไม่ทะลุบ้างแต่ก็ไม่เกินความสามารถ

แรกเริ่มป้าหลิวยังคงต้องสอนแบบลงมือปฏิบัติ หลังจากเย็บไปสองครั้ง เฉียวเหลียนเหลียนก็เริ่มทำเองได้ เธอเย็บได้เร็ว การเย็บก็เรียบร้อยและเป็นระเบียบ ทำให้ป้าหลิวยกย่องฝีมือของเธออีกครั้ง

ในที่สุดตอนเย็นเธอก็ได้ผ้าห่มผืนใหม่บนเตียงหลังเก่า

ผ้าฝ้ายนุ่มใหม่เอี่ยมห่อด้วยผ้าสีขาว มีกลิ่นอายหอมของแสงแดดยามบ่าย

เด็กๆไม่มีอะไรมากไปกว่าการสนับสนุนและกลิ้งไปมาด้วยความปลื้มใจ แต่ลูกคนโตสองคนกำลังร้องไห้

พวกเขาไม่ได้นอนบนเตียงที่สะอาด สัมผัสผ้าปูที่นอนที่สะอาดมานานแค่ไหน?

จำไม่ได้ มันนานมาก

กู้เฉิงจ้องมองไปที่แม่เลี้ยงที่กำลังยุ่งด้วยสายตาว่างเปล่า หัวใจของเขาสั่นไหว และความรู้สึกต่างๆก็ปะดังเข้ามาในหัวใจ มันไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดได้

“พี่ชาย เกิดอะไรขึ้นกับผู้หญิงคนนี้?” เมื่อเทียบกับกู้เฉิง กู้เชวี่ยจะตรงไปตรงมามากกว่า “เธอวางแผนที่จะขายพวกเราทั้งหมดภายในสองสามวันหรือ?”

“อย่าคิดอย่างสุ่มสี่สุ่มห้า ฉันจะไม่ปล่อยให้แม่ขายพวกเรา” กู้เฉิงกล่าวอย่างเคร่งขรึม “บางที... แม่อาจจะเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ”

คืนนั้นเฉียวเหลียนเหลียนนอนหลับอย่างสบาย

ในความฝัน เธอหวนคืนสู่ยุคของตัวเอง เธอพก a7 อาวุธประจำตัวของเธอติดตัวไปด้วย และฆ่าผู้ที่ปองร้ายต่อเธอทีละคน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เฉียวเหลียนเหลียนลืมตาขึ้น มีคนเคาะประตู เธอจึงรีบสวมเสื้อผ้า ใส่รองเท้าแล้วเดินออกไป

“เปิดประตู เปิดประตูเร็วๆ แกมันไม่ใช่คน หล้าดียังไงมาทำร้ายคนอื่น” เสียงแหลมของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นด้านนอก

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างเย็นชา

พวกเขามาจากตระกูลจาง คนตระกูลจางนี่หาเรื่องไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ

เธอกระแทกประตูเปิดออก คนที่อยู่ข้างนอกที่กำลังเคาะประตูอย่างแรงก็เสียสมาธิไป และร่างกายที่อ้วนของเขาก็เซไปมา

โชคดีที่เฉียวเหลียนเหลียนคาดเดาไว้ก่อนหน้า

“หญิงเลว!” ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางตกตะลึง และก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อช่วยแม่สามีของเธอ “แม้แต่ยายแก่ๆแกยังไม่เว้น ใจคอทำด้วยอะไร"

ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมแม่สามีและลูกสะใภ้มาเอะอะโวยวายที่นี่แต่เช้า พวกเขามาเรียกร้องความยุติธรรมและขอกู้เฉิงเป็นลูกบุญธรรม

พวกดขาเกือบจะฉวยโอกาส แม่สามีและลูกสะไภ้คนนี้ช่างน่ากลัว

เพื่อนบ้านโดยรอบรู้สึกไม่มีความสุข และผู้หญิงหลายคนไม่พอใจ

ป้าจางโกรธและเขินอาย และจ้องไปที่ลูกสะใภ้คนที่สองหลายครั้งก่อนจะปล่อยให้ลูกสะไภ้พูด

“แม่ ฉันขอโทษ ฉันกำลังพูดเรื่องไร้สาระ ...” ลูกสะใภ้คนที่สองของตระกูลจางกล่าวขอโทษอย่างรวดเร็วและจริงใจ ทำให้ป้าจางไมตำหนิของเธอ

“เธอ...เอ่อ”

เมื่อถึงจุดนี้ ป้าจางก็ไม่สามารถทนอยู่อีกต่อไปได้ และลากลูกสะใภ้คนที่สองออกไป

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ที่ประตู พูดเสียงดังเถียงป้าจางไป

“ฉันบอกป้าจางแล้ว อย่าเข้ามายุ่งกับบ้านของฉัน กู้เฉิงเป็นลูกชายของฉัน และเขาจะเป็นลูกชายของฉันไปตลอดชีวิต ฉันจะดูแลเขาให้ดี และเป็นไปไม่ได้ที่จะยกเขาให้เป็นลูกบุญธรรมของใคร ตัดใจเสียเถอะ”

ป้าจางที่กำลังเดินอย่างเร่งรีบก็สะดุดล้มลงกับพื้น

เพื่อนบ้านชะโงกศีรษะดูทีละคน พวกเขาไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะพูดจาเป็นผู้เป็นคน

ป้าหลิวเดินตรงไปหาเธอ ปรบมือและพูดเสียงดัง “เด็กดี ก่อนหน้าป้าเข้าใจผิดในตัวเธออยู่นาน”

ป้าหลิวพูดอย่างมีนัยยะ