ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 11

เฉียวเหลียนเหลียนแก้มแดง

ที่จริงแล้วสมัยก่อนนั้นป้าหลิวไม่ได้เข้าใจผิดหรอก แต่เฉียวเหลียนเหลียนคนเดิมใจคอโหดเหี้ยมอำมหิตจริงๆ

เพียงแค่ตอนนี้กลายเป็นเธอมาอยู่ในร่างนี้แทน พูดไปก็เท่านั้น

เมื่อเพื่อนบ้านแยกย้ายกันไป เฉียวเหลียนเหลียนก็เปิดประตูไม้เก่าผุพังเข้าไปในบ้าน เมื่อเธอกลับเข้ามา เธอเห็นเด็กทั้งห้าคนยืนอยู่ตรงประตู บางคนสะดุ้ง บางคนก็เฉื่อยชา และบางคนก็ประหลาดใจ

มีเพียงกู้เกอเท่านั้นที่มองเธอแล้วตาเป็นประกายเดินบิดตัวไปมา

“มีอะไรเหรอ?” เธอหัวเราะเบาๆ แล้วอุ้มกู้เกอไว้ในอ้อมแขน “ตื่นแล้วเหรอลูก หิวไหม? ไปกินข้าวเช้ากัน”

กู้เกอโอบคอเธอและพูดอย่างนุ่มนวลว่า "ไปกันเลย"

หลังจากผ่านไปได้สองวัน กู้เกอตัวน้อยก็ถูกครอบงำโดยแม่เลี้ยง เด็กน้อยมักจะลืมง่าย ตอนนี้เธอจำได้เพียงดวงตาที่ยิ้มแย้มของแม่เลี้ยงเท่านั้น

กู้เชวี่ยเหลือบตามองกู้เกอด้วยแววตาแข็งกร้าว

เฉียวเหลียนเหลียนทำเป็นมองไม่เห็น อุ้มกู้เกอไปวางบนเตียงและห่มผ้าให้

เมื่อเธอหันกลับมาและเห็นว่ากู้จงและกู้โหลวเดินอย่างลำบาก เธอจึงถอนหายใจและอุ้มพี่น้องฝาแฝดมาบนเตียง

กู้โหลวเป็นลูกคนที่สาม เขาพิการทางขา ว่ากันว่าขาของเขาหักและไปรักษาที่โรงพยาบาลไม่ทันเวลาขาเลยพิการ ในที่สุดเขาต้องทนทุกข์ทรมาน

โชคดีที่เด็กน้อยคนนี้กินได้เป็นปกติ และเขาค่อนข้างแข็งแรง เขาหนักกว่ากู้จงน้องชายของเขาประมาณห้ากิโลกรัม

เขาไม่มีพิษภัย กินอย่างละโมภเช่นเดียวกัน มือปริศนาที่หยิบเค้กดอกหอมหมื่นลี้ชิ้นที่สองไปกินคือเขา

คนเช่นนี้มีข้อดีคือมีนมดื่มนับว่ามีแม่ ให้ของกินคือคนดีสำหรับเขา

ดังนั้น แทนที่เขาจะกลัวเฉียวเหลียนเหลียนเป็นพิเศษ เขาเงยหน้าขึ้นและถามอย่างโง่เขลา “แม่ พวกเรากินเนื้อแกะอีกไหม?”

“ไม่กินแล้ว กินแต่เนื้อแกะ เบื่ออาหารแย่เลย” เฉียวเหลียนเหลียนชอบเกลี้ยกล่อมเด็กแบบนี้ “เสี่ยวโหลวชอบบะหมี่แบบเส้นหรือแบบแผ่น?”

“ผมชอบกินบะหมี่” กู่โหลวพูดโดยไม่ลังเล

“งั้นก็กินบะหมี่ เดี๋ยวแม่ไปทำให้กิน” เฉียวเหลียนเหลียนวางพี่น้องฝาแฝดไว้บนเตียง

กู้โหลวคานไปนั่งกับกู้เกอ

เหลือเพียงกู้จงที่นั่งติดขอบเตียง ขมวดคิ้วและไม่พูดอะไรสักคำ

เด็กคนนี้...มีจิตใจที่หนักอึ้ง เขาคงมีสิ่งฝังใจ

จากนั้นเฉียวเหลียนเหลียนก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อทำอาหาร

หลังจากกินเนื้อแกะสองมื้อติดต่อกัน เธอก็รู้สึกเบื่อๆก็เลยทำบะหมี่จืดๆกินแทน

เธอต้มซุปโดยนำหอมหัวใหญ่ ขิง และกุ้งแห้งเจียวในน้ำมันให้มีกลิ่นหอมก่อนจากนั้นเติมน้ำลงไปและต้มจนเดือด แล้วใส่เส้นบะหมี่ที่แข็งลงไปก่อน จากนั้นรอน้ำเดือดแล้วใส่บะหมี่แผ่นลงไป

ระหว่างรอเส้นบะหมี่สุก เธอก็แกะกะหล่ำปลีที่ซื้อมาเมื่อวาน ล้าง 2 รอบ หั่นบางๆแล้วใส่ลงไปในน้ำ เคี่ยวสักพัก ก็พร้อมเสิร์ฟให้เด็กๆกิน .

บะหมี่น้ำนี้แม้จะดูจืดชืด แต่รสชาติอร่อยมาก

ฝีมือของเฉียวเหลียนเหลียนไม่เลว เธอดึงเส้นบะหมี่หนาอย่างสม่ำเสมอ ใส่ใบกะหล่ำปลีช่วยดึงรสชาติ ฤดูหนาว เด็กๆจะได้ขับเหงื่อออกมา

“อ่า อร่อยจัง” กู้เกอตะโกนพร้อมกับถือชามเปล่าอย่างมีความสุข

“แม่ครับ เที่ยงแล้วเราจะกินอะไรดี?” ก่อนที่ชามอาหารเช้าจะวางลง กู่โหลวก็คิดถึงอาหารกลางวัน

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มปริ่มๆ ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น ประตูบ้านก็ถูกเคาะอีกครั้ง

เธอขมวดคิ้ว ใครมาอีก?

ลุงหนิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ถ้าต้องการหาเงินเพียงเล็กน้อย ขายอาหารดีกว่า ถ้าอาหารอร่อย และเป็นที่นิยมในเมืองซีหยางก็สามารถทำกำไรได้โดยไม่ขาดทุน”

เฉียวครุ่นคิดระหว่างที่ไปส่งลุงหนิว

เมื่อเธอไปที่ตำบลซีหยาง เธอสังเกตเห็นว่าเนื่องจากห่างไกลและเศรษฐกิจล้าหลัง ตลาดทั้งหมดจึงขายสินค้าทั่วไป เช่น ถังหูลู่ ซาลาเปา ขนมเค้กดอกหอมหมื่นลี้และของหายาก

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ความหายากอาจเป็นที่นิยมหรืออาจไม่มีความต้องการเลยก็ว่าได้

ถ้าเป็นเฉียวเหลียนเหลียนคนเดิม เธอคงจะลองเปลี่ยนจักรยานเป็นมอเตอร์ไซต์

แต่ตอนนี้เธอมีเงินค่อนข้างจำกัด ลูกก็ยังเล็ก เธอจึงทำได้เพียงรอเวลา

...

ตามคำขอของเด็กๆ ตอนเที่ยงเฉียวเหลียนเหลียนตุ๋นขาแกะให้เด็กๆกิน

เมื่อวานเธอทำเนื้อแกะตุ๋น และในตอนกลางคืนก็ตุ๋นกระดูกแกะกับกะหล่ำปลี วันนี้เฉียวเหลียนเหลียนทำเมนูที่แตกต่างออกไป เธอนำขาแกะหมักกับพริกแห้ง พริกไทย น้ำตาลและเกลือ

เมื่อเปิดฝาหม้อขึ้น กลิ่นหอมของขาแกะตุ๋นก็ลอยออกไปสิบไมล์ แม้แต่ป้าหลิวที่อยู่ติดกันก็ยังได้กลิ่น

“ฉันเคยชิมฝีมือของบ้านกู้เหล่าซานมาก่อน แทบกินไม่ได้เลย ทำไมทักษะในการทำอาหารจึงพัฒนาขึ้นมากในช่วงสองวันที่ผ่านมา กลิ่นหอมนี้ยิ่งทำให้ฉันกระหาย” ป้าหลิวคุยกับครอบครัว . .

ลุงหลิวเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไร

เช่นเดียวกับลุงหนิว เขามีบุคลิกตรงไปตรงมา วันนี้เฉียวทำเหลียนเหลียนทำให้ลุงหนิวประหลาดใจครั้งแล้วครั้งเล่า

“เมื่อวานฉันได้ซี่โครงหมูจากเธอมาหนึ่งชาม เดิมทีฉันตั้งใจจะให้เงินเธอยี่สิบเหรียญ ใครจะไปรู้ว่าเธอจะเอาเงินมาคืน ป้าหลิวคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเดินไปหยิบชามเปล่าของเฉียวเหลียนเหลียนและเตรียมนำไปคืนเธอ

“นี่ ทำอะไร พวกเขากำลังกินข้าวอยู่ ถือชามไปตอนนี้พวกเขาจะคิดว่าไปขอข้าวกินหน่ะสิ” ลุงหนิวรีบห้ามไว้