ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 113

หลังจากเฉียวเหลียนเหลียนเดินไปตามท้องถนนสักพัก เธอเดินเข้าไปที่ตลาดผักตามลำพัง

ในปัจจุบัน ผงอร่อยของภัตตาคารซื่อสี่นั้นถือว่าดีแล้ว แต่เฉียวเหลียนเหลียนยังไม่พึงพอใจ

ในตอนแรกไม่มีวัตถุดิบที่สามารถผสมกันได้ดี ส่วนใหญ่เธอใช้วัตถุดิบที่มีในเซี่ยหยาง แต่ตอนนี้เธอมาถึงเมืองที่ใหญ่กว่า เธอจึงหาวัตถุดิบเพิ่มความสดใหม่

หอยเป๋าฮื้อแห้ง หอยเชลล์แห้ง สาหร่ายแห้ง กุ้งแห้ง

สิ่งเหล่านี้ที่อันหยางมี เฉียวเหลียนเหลียนซื่อของแห้งที่เพิ่มความสดใหม่กลับบ้านพัก

เธอวางของที่ซื้อไว้บริเวณลานเล็ก ๆ เตรียมอาหารค่ำเสร็จ เด็ก ๆ ก็สอบเสร็จพอดี

เฉียวเหลียนเหลียนกำลังจะเดินไปทักทายเด็ก ๆ

กู้เฉิงยังคงไม่แสดงความรู้สึกเช่นเคย ส่วนหานมู่ยิ้มแย้มมีความสุข

พอถึงวันที่สองหานมู่ก็เริ่มกังวล

วันที่สามเริ่มหนักสำหรับเขา

วันที่สี่เขาไม่ค่อยมีความสุข

เฉียวเหลียนเหลียนไม่รู้จะปลอบเขาอย่างไร ดังนั้นเธอจึงได้แต่ออกไปซื้อของกินของอันหยางและบังคับให้เขากิน

ในวันที่ห้าของการสอบ จำนวนผู้เข้าสอบลดลงอย่างมาก อย่างน้อยจำนวนผู้เข้าสอบมีเพียงครึ่งหนึ่งของจำนวนผู้เข้าสอบในวันแรก

เฉียวเหลียนเหลียนไม่รู้ว่าทำไม

กู้เฉิงพูดเบา ๆ ว่า “สองสามวันก่อนหลายๆคนทำข้อสอบได้ไม่ดี พวกเขาเลยไม่มาสอบ”

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ ดวงตาของเธอจับจ้องไปที่หานมู่ด้วยความกังวลว่าเขาจะท้อถอยเช่นกัน

ไม่คิดว่าเด็กชายคนนั้นจะหันมาปลอบโยนเธอแทน "ไม่ต้องกังวลไป ผมสัญญากับพ่อแล้วว่าไม่ว่าจะยากแค่ไหนผมต้องทำให้ได้"

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า เป็นครั้งแรกที่เธอรู้จักลูกหลานของตระกูลที่ร่ำรวย

จิตใจของพวกเขาแข็งแกร่งกว่าเด็กทั่วไปจริงๆ

“ไปสอบเถอะ ฉันจะเก็บของ เราจะกลับบ้านคืนนี้หลังสอบเสร็จ” เธอยื่นย่ามให้เด็กสองคนตามลำดับ

ฮันมู่เอื้อมมือไปหยิบมัน

เมื่อถึงตาของกู้เฉิง เขายื่นมือออกไปแต่กลับว่างเปล่า

เมื่อเขาสังเกตดี ๆ ปรากฏว่ามีเท้ายื่นออกมาในแนวเฉียง และเตะย่ามสีน้ำเงินเข้มขึ้นไปในอากาศ

ไม่เพียงเท่านั้น เท้านั้นยังยื่นออกมา และเตะไปทางกู้เฉิง

กู้เฉิงขมวดคิ้ว เอนหลังไปครึ่งตัว และในขณะเดียวกันก็เอื้อมมือไปจับห่อสีน้ำเงินที่ร่วงหล่น

แม้ว่าเขาจะสอบ แต่กังฟูก็ไม่เคยเสียเปล่า ไม่ต้องพูดถึงว่าเขาเก่งแค่ไหน แต่เขาก็ยังมีพลังที่จะต่อสู้กลับ

เขาก็เตะกลับทันที

ชายคนนั้นออกแรงผลัก และถอยหลังหนึ่งก้าว

เนื่องจากอายุยังน้อย และไม่มีพละกำลังมาก กู้เฉิงสูญเสียการทรงตัวและถอยหลังไปสามเก้า

เฉียวเหลียนเหลียนรีบประคองลูกชายคนโต และตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว "ใครกัน นี่คือสถานที่สอบระดับต้น มารังแกผู้เข้าสอบ สิ่งนี้อยู่ในสายตาของนายอำเภออันหยาง!"

โดยทั่วไป เมื่อพูดคำเหล่านี้ อีกฝ่ายจะกลัวเล็กน้อย

ใครจะไปรู้ว่าคราวนี้อีกฝ่ายไม่แสดงอาการหวาดกลัว แต่กลับหัวเราะแทน

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว

บังเอิญว่าผู้คุ้มกันหลายคนของตระกูลหานมาด้วย พวกเขาตบไหล่กู้เฉิง "ไปสอบ ปล่อยเราจัดการเอง"

กู้เฉิงขมวดคิ้ว

เขาเป็นห่วงแม่เลี้ยงของเขามาก และเขาไม่ต้องการปล่อยให้แม่เลี้ยงของเขาเผชิญอันตรายเพียงลำพัง

แต่ดวงตาของเฉียวเหลียนเหลียนแน่วแน่ ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงหยิบห่อสีน้ำเงินเข้มไว้ในมือ และเดินไปเข้าไปสอบด้วยความยากลำบาก

เขาก้าวไปสองก้าวก็มีคนมาขัดเขาไว้อีกครั้ง

"อย่าแม้แต่จะสอบ แค่จะเดินเข้าประตูก็ฝันไปเถอะ" ชายคนนั้นแต่งตัวหรูหรา และอายุไม่มากนัก เขาดูอายุประมาณสิบห้าหรือสิบหกปี

ในเวลานี้ ประตูกำลังจะปิด

ก่อนที่จะสายเกินไป หานมู่ถูกผลักเข้าไป

และคนที่ผลักเขาก็คือกู้เฉิง

วินาทีต่อมา ประตูก็ปิดและลงกลอน

“พี่กู้” หานมู่ร้อนรน และตะโกนอย่างเสียดแทงข้างใน

เมือครู่ที่เฉียวเหลียนพยายาม ก็เพื่อให้ลูกชายไม่เสียเวลา

ตอนนี้อารมณ์ของเธอซับซ้อน

ความพยายามทั้งหมดก็เพื่อป้องกันไม่ให้ลูกชายคนโตเข้าสอบล่าช้า

อย่างไรก็ตาม เด็กคนนี้ยอมแพ้การเข้าสอบ และเลือกที่จะช่วยแม่เลี้ยง

เฉียวเหลียนเหลียนบอกไม่ได้ว่า เธอโกรธหรือโล่งใจ อย่างไรก็ตาม เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว มันสายเกินไปที่จะกังวลว่าจะสอบได้หรือไม่ และการช่วยชีวิตคือสิ่งสำคัญ

เธอเตะคนคนหนึ่งขึ้นไปในอากาศ จากนั้นใช้ชายหนุ่มที่ขวางหน้าเธอ และในขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า "อย่าเข้ามา ไม่งั้นฉันจะบีบคอเขาให้ตาย"

ชายหนุ่มที่สวมเสื้อผ้าเนื้อดีคนนี้น่าจะเป็นบุคคลที่สำคัญมาก ทันทีที่เธอวางมือบนคอของเขา อันธพาลเจ็ดหรือแปดที่อยู่รอบตัวเขาล้วนยืนอยู่ที่นั่นด้วยความกลัว

“ปล่อยเขาไป ไม่งั้นคุณจะเสียใจ” ใครบางคนตะโกน

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว เพิกเฉย ดึงกู้เฉิงไปข้างหลัง และพูดอย่างเย็นชาว่า "ลูกชายฉันหมดสิทธิ์ในการเข้าสอบ จะเสียใจอีกจะเป็นไรไป"

แม้ว่าคุณชายคนนั้นจะถูกบีบคอ แต่น้ำเสียงของเขาก็ยังเย่อหยิ่ง "อย่ากังวล เธอไม่กล้าแตะต้องฉัน ถ้าเธอกล้าแตะต้องฉัน พ่อของฉันจะไม่ปล่อยเธอไป"

พ่อ?

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว และกำลังคิดอะไรบางอย่างเมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนดัง

“ใต้ท้าว มาแล้ว!”