ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 122

你的簪子呢ไม่ว่าลูกคนเล็กทั้งสองจะยินยอมหรือไม่ เรื่องเรียนนั้นเป็นเรื่องที่ถูกกำหนดไว้แล้ว

ในตอนเช้า เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เส้าพาลูกทั้งสองไปหาผู้อาวุโสหลี่

กู้เฉิง กล่าวว่า ผู้อาวุโสหลี่จะสอนเด็กเพียง 4-5 คน เขาเป็นคนเดียวที่ผู้อาวุโสหลี่รับหลังการรักษาอาการป่วย ส่วนคนอื่น ๆ ที่เห็นนั้นเป็นนักเรียนที่ชำระค่าเรียนก่อนที่ผู้อาวุโสจะป่วย

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ผู้อาวุโสหลี่จะรับเด็กสองคนหรือไม่ ? นี่คือปัญหา

เฉียวเหลียนเม้มปากและนิ่งเงียบ

กู้โหลวกระโดดโลดเต้น เขาหวังว่าผู้อาวุโสจะปฏิเสธที่จะรับเขาเข้าเรียน

เฉียวเหลียนเหลียนชำเลืองมองเด็กอ้วน แล้วเคาะประตูบ้านผู้อาวุโสหลี่

ไม่รู้ว่าเธอพูดอะไรกับผู้อาวุโสหลี่ หลังจากพูดคุยกันระยะเวลาสั้น ๆ หญิงชราก็ลูบเคราของเธอแล้วพูดว่า "งั้นฉันจะรับเด็กสองคนนี้"

กู้โหลวตาเบิกกว้าง มองไปที่แม่และพี่ชายและน้องชาย

เขาก้มหน้าด้วยความเสียใจ

เขาไม่อยากอ่านหนังสือ

หลังจากที่เฉียวเหลียนเหลียนทิ้งเด็กทั้งสามที่โรงเรียนเอกชน เธอก็เดินออกมาด้วยความเบาใจ

กู้เกอและกู้เชวี่ยอยู่บ้าน กู้เส้ายืนอยู่ข้างหลังเฉียวเหลียนเหลียน และมองผมที่ว่างเปล่าของเธอ จากนั้นก็ถามว่า "ปิ่นล่ะ?"

“อ๊ะ?” เฉียวเหลียนเหลียนหันศีรษะด้วยความมึนงง “ปิ่นเงินหน่ะเหรอ? ”

กู้เส้าขมวดคิ้วและพยักหน้า

“ใส่ช่วงตรุษจีนก็พอแล้ว นี่ก็เข้าเดือนมีนาคมแล้วนะ” เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้สนใจ และเลี้ยวไปที่ตลาดเพื่อซื้อผักสด

ขณะที่เธอเดินไปตามทาง เธอก็ใจลอย ไม่ได้ยินเสียงตะโกน จากนั้นเกวียนลาก็วิ่งชนมาข้างหน้า

“หลีกทาง ๆ หลีกทาง ๆ ”

เฉียวเหลียนเหลียนเหลียนตกใจ และงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทันใดนั้นก็มีผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเธอดึงเธอให้หลบเกวียนลา

มือของเขาเรียวยาว และมีความร้อนผ่าวเหมือนแท่งเหล็กที่กำลังหลอมอยู่ ความรู้สึกของเฉียวเหลียนเหลียนตอนนี้เหมือนโดนอะไรลวกอย่างไงอย่างงั้น

เธอผลักกู้เส้าออกไปทันที และเมื่อเธอเตรียมจะพูด เกวียนลาก็หยุดไป

ฟังการเคลื่อนไหว ดูเหมือนว่าจะชนคนเข้าแล้ว

คนที่อยู่ข้าง ๆ ไม่พอใจเป็นอย่างมาก “คนเดินผ่านไปมาขนาดนี้จะขี่อะไรเร็วขนาดนั้น ชนคนแล้วไงหล่ะ”

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกแบบเดียวกัน และพากู้เส้าเดินออกไป

ทันใดนั้น ก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งร้องเสียงดัง "เป็นความผิดของฉันเอง เป็นความผิดของฉันเอง แต่ว่าแม่ของฉันป่วย ฉันกำลังพาแม่ไปหาหมอ ขอไปหาหมอก่อนเถอะนะ"

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เส้ามองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

นี่... ไม่ใช่เสียงของหลี่ชุนฮัวหรอกเหรอ?

ช่วงตรุษจีนที่ผ่านมาเฉียวเหลียนเหลียนไปส่งของกินที่บ้านเธอบ่อยๆ ความสัมพันธ์ระหว่างสองครอบครัวดีขึ้น และเฉียวเหลียนเหลียนก็ยอมรับในพวกเขา แต่ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆเธอก็ไม่ส่งข่าวคราว

ช่วงที่ผ่านมาเฉียวเหลียนเหลียนกังวลเกี่ยวกับการสอบของลูกชายจึงไม่ได้ถามถึงหลี่ชุนฮัว

ใครจะคิดว่าจะได้ยินเสียงของหลี่ชุนฮัวในสถานการณ์แบบนี้

"ไปกัน ไปดูกันเถอะ"

ทั้งคู่ตัดสินใจไปดูทันที

เกวียนลาไม่ได้ชนใคร แต่ชนแผงขายมันฝรั่งที่ยื่นออกมา มันฝรั่งกระจัดกระจายไปทั่วพื้น บางส่วนถูกหยิบขึ้นมาโดยผู้คนที่เดินผ่านไปมา และบางส่วนก็ถูกบดขยี้ แม้ว่าหลี่ชุนฮัวจะช่วยเก็บ แต่ก็เก็บได้เพียงครึ่งเดียว

ตอนนี้เจ้าของแผงกำลังเรียกค่าเสียหายจากเธอ แต่เธอขอให้เขาปล่อยเธอไปก่อน

“พี่ชาย ฉันรีบจริงๆ ตอนนี้ฉันไม่มีเงิน ฉันจ่ายให้ที่หลังได้ไหม? ” หลี่ชุนฮัวพูดทั้งน้ำตา

สักพักก็นั่งลงกับพื้น

“ทำไมมันถึงหมดหวัง ? จะหมดหวังได้อย่างไร ? แม่ของฉันเพิ่งคุยกับฉันเมื่อวานนี้ ทำไมวันนี้ถึงหมดหวังได้ล่ะ” เธอตะโกนด้วยความไม่เชื่อ

หลายปีมาแล้วที่แม่ลูกต้องพึ่งพาอาศัยกัน อาเป็นคนใจดี ฉลาดและโปร่งใส แม้จะระวังในการเลี้ยงดูลูกสาว แต่ชีวิตแม่ลูกก็ปรองดองและมีความสุขมาก

และสิ่งที่ระแวงไม่มีอะไรมากไปกว่าความชื่นชมในความรักของพ่อที่ขาดหายไป

มาถึงวันนี้ มีคนบอกว่าหมดหวังแล้ว ก็หมดหวังหรือ?

หลี่ชุนฮัวไม่เชื่อ และเฉียวเหลียนเหลียนก็ไม่อยากเชื่อเช่นกัน

เธอล้มลงกับพื้น เอามือปิดหน้าและร้องเสียงดังว่า "แม่..."

เฉียวเหลียนเหลียนทนไม่ได้ เขาจึงดึงหลี่ชุนฮัวออกไปแล้วนั่งยองๆ ต่อหน้าป้าของเขา

อันดับแรก ตะคอก

หมอชราที่อยู่ข้างๆ ส่ายหัวและถอนหายใจ "ลมหายใจอ่อนแรงมากแล้ว เหลือเวลาเพียงหนึ่งชั่วโมงเท่านั้น"

เฉียวเหลียนเหลียนเปิดตาอาดูอีกครั้ง จากนั้นขึ้นคร่อมร่างของอา พลิกมือขึ้น และกดตรงกลางหน้าอกของเธออย่างสม่ำเสมอและแรง

หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า

สิบครั้ง ยี่สิบครั้ง สามสิบครั้ง

อายังไม่มีการตอบกลับ

เห็นได้ชัดว่าหมอชราไม่ใช่คนโหดร้าย เขาได้เพียงถอนหายใจข้าง "หมดหวังแล้ว ดวงตาแดงก่ำ อย่าทรมานเลย"

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ยอมแพ้

เธอนับหนึ่งถึงสองร้อย จู่ ๆ อาก็หายใจดังเฮือก ขนตาเริ่มสั่นเทา