ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 123

หมอชราตกใจจนถ้วยชาในมือตกแตก

แม้แต่กู้เส้าดวงตายังเบิกกว้าง

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจ เธอยังคงปั๊มหัวใจต่อไป เพื่อให้เลือดของอาไหลเวียน

จนกระทั่งอาลืมตาขึ้นพร้อมเสียง "ไอโย" และเหลือบมองหลี่ชุนฮัว

เมื่อหลี่ชุนฮัวเห็นแม่หายใจแรง เธอก็งงไปชั่วขณะ

กู้เส้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเดินไปข้างหน้า พยุงอาให้ลุกขึ้น

“ไม่เป็นไรแล้ว อาแค่ตื่นเช้าไปเลยเป็นลม” เฉียวเหลียนเหลียนพูดเบาๆ

โรคนี้ไม่ร้ายแรง เพียงแค่ดูแลดี ๆ

จะว่าร้ายแรงก็ไม่ร้ายแรง แต่ถ้ามาไม่ทันคนอาจจะตายแน่

ไม่ร้ายแรงก็ดีแล้ว แต่ถ้าร้ายแรงจนถึงขั้นเส้นเลือดในสมองตีบ อามีโอกาสเป็นอัมพาตได้

อาเป็นคนดี แม้จะไม่ได้เป็นญาติกัน แต่เฉียวเหลียนเหลียนอยากช่วย

“แล้วจะทำไง? ทำไงดี? ” หลี่ชุนฮัวได้สติ “ฉันไม่อยากให้แม่ไปทำงาน แต่แม่ก็ยังไป ถ้าต่อไปไม่ทำงานก็จะไม่เป็นไรีใช่ไหม?”

"ยังต้องกินยาต่อ" เฉียวเหลียนเหลียนกล่าว "อย่านั่งยอง อย่าลุกนั่งเร็ว ลดของเค็มและของมัน และกินสิ่งที่ช่วยให้การไหลเวียนโลหิตดีขึ้น เพื่อลดภาวะโลหิตจาง"

“ฉันจะจำไว้ แล้วต้องกินยาอะไร” หลี่ชุนฮัวลุกขึ้นจากพื้นและสบตากับหมอชรา “หมอ สั่งยาได้เลย เท่าไหร่ฉันก็ซิ้ "

หมอชราตกตะลึงเล็กน้อย ชำเลืองมองเฉียวเหลียนเหลียน และพูดอย่างหมดหนทางว่า "มีหลายคนที่ป่วยแบบนี้ และสุดท้ายเสียชีวิตในที่สุด และหมอชราก็ไม่รู้ว่าจะใช้ยาอะไร บางทีคุณควรถามผู้หญิงคนนี้ "

กู้เส้าเม้มปาก เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงที่กำลังถูกพูดถึงคือภรรยาของเขา

แต่...ก็ไม่แปลกที่คนอื่นจะเข้าใจผิด

เฉียวเหลียนเหลียน สวมเสื้อแจ็คเก็ตบุนวมธรรมดา ๆ เธอมวยผม และรูปร่างของเธอก็เพรียวบาง บอกใครก็ไม่มีใครเชื่อว่าเธอแต่งงานแล้ว

"ฉัน..." เฉียวเหลียนเหลียน พูดไม่ออก

เธอมียา แต่ตอนนี้เอาออกมาไม่ได้?

หลี่ชุนฮัวน้ำตาคลอ อาหันหน้ามายิ้ม

เฉียวเหลียนเหลียนอดไม่ได้

เธอหันหลัง หยิบขวดยาละลายลิ่มเลือดออกมา เทใส่ขวดลายครามเล็กๆ

“วันละสองครั้ง ครั้งละสองเม็ด” เธอกระซิบ

ส่งอากลับบ้านตระกูลหลี่เสร็จ กู้เส้าก็ยังไม่หายประหลาดใจ

เขารู้สึกประหลาดใจมากที่เห็นเฉียวเหลียนเหลียนแกะแผ่นปูนปลาสเตอร์ให้กู้โหลว แต่การแกะนั้นไม่ยากเท่ากับห่อปูนปลาสเตอร์ แต่กู้เส้าตอนนั้นขี้เกียจไปโรงพยาบาล ก็เลยให้เฉียวเหลียนเหลียนดูแล

ใครจะรู้ว่าเธอสามารถรักษาโรคได้จริงๆ

นอกจากนี้ยังเป็นโรคที่แม้แต่หมอในเมืองก็รักษาไม่ได้

ตอนที่ทั้งสองส่งอากลับบ้าน หมอชราจับแขนเสื้อเขาแล้วพูดว่า "ทักษะทางการแพทย์ของหญิงสาวนั้นแปลกใหม่ ทำไมคุณไม่ฝึกแพทย์กับผม รักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คน"

กู้เส้าโกรธ เขาจับมือเฉียวเหลียนเหลียนออกจากโรงพยาบาล

ภรรยาของคุณเก่งมาก แต่การที่เธอเก่งก็ทำให้เขาลำบากใจ

ตัวอย่างเช่น หลี่ชุนฮัวชอบเฉียวเหลียนเหลียน และหลังจากเหตุการณ์ในวันนี้ เธออยากสารภาพกับเฉียวเหลียนเหลียน

หลังจากวางอาลงบนเตียง เธอก็หยิบเหรียญ และคืนให้เฉียวเหลียนเหลียนพร้อมกับของต่าง ๆ ที่มีในบ้าน

ผัก เนื้อสัตว์ ผลไม้

เขาเป็นชายชรา และแก่เกินไปที่จะเปิดร้านในอำเภอ เขาจึงเปิดสาขาเล็ก ๆ ในเมืองซีหยาง ช่วยผู้คนรักษาโรคเล็กน้อย เช่น โรคบิด

หากรักษาไม่ได้ เขาจะแนะนำให้ผู้ป่วยไปตรวจร่างกายที่เซี่ยหยาง

ผู้ที่สิ้นหวังอย่างสมบูรณ์ทำได้เพียงยอมจำนนต่อชะตากรรม

เป็นผลให้เขาพบกับหนทางที่สามารถช่วยชุบชีวิตเขาได้

บังเอิญวันนี้หุ้นส่วนของเขาอยู่ที่นี่ หมอชรานั่งลง และพูดเกี่ยวกับเรื่องของวันนั้น

หุ้นส่วนอายุยังน้อย วัยประมาณยี่สิบ สวมชุดสีขาว ตอนแรกเขาฟังอย่างตั้งใจ

หลังจากได้ยินเช่นนั้น เขาก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ผู้หญิงคนนั้นอายุไม่มาก แต่เธอสามารถรักษาโรคที่รักษาไม่หายได้ คุณรู้ไหมว่าเธอมาจากไหน? ” หุ้นส่วนถาม

หมอชราส่ายหัว "ผู้หญิงคนนั้นแต่งงานแล้ว และสามีของเธอมาด้วย ได้ยินมาว่าเธอมาจากหมู่บ้านตระกูลหลี่"

หลังจากหยุดครู่หนึ่ง เขาพูดอีกครั้งว่า "เด็กหญิงอายุไม่มาก แต่เธอมีเทคนิคมาก อาจเป็น...มรดกตกทอดจากผู้อาวุโสหลี่"

"หลี่ฉือเจินทำงานที่โรงพยาบาลไปไม่ถึงหนึ่งปี ไม่รู้ว่าผู้สืบทอดมรดกจากเขาอยู่ไหน" เขาพูดเบาๆ

แต่ทุกคนรู้ว่าเป็นไปไม่ได้

ตามบันทึกทางประวัติศาสตร์ หลี่ฉือเจินหมกมุ่นอยู่กับการรวบรวมยาสมุนไพร เขาอาจเดินไปทั่วสารทิศเพื่อดูสิ่งต่างๆ เขาจะมีเวลาในการสอนทักษะการแพทย์ได้อย่างไร

ยิ่งไปกว่านั้น เธอคนนั้นยังเป็นหญิงสาวที่แต่งงานแล้ว เกิดและเติบโตในเมืองซีหยาง

อย่างไรก็ตาม ถึงอย่างนั้น เขาก็ไม่อยากยอมแพ้

ชายคนนั้นลูบเสื้อและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "ลุงจู ลุงให้ใครซักคนสอบถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ในวันพรุ่งนี้ ผมมีผู้ป่วยอาการหนำสองสามราย แม้ว่าจะไม่ใช่มรดกจากผู้อาวุโสหลี่ “ตงจือถัง” ของเราต้องแย่งตัวเธอมาให้ได้

“ในเมืองหลวง ยังมีขุนนางอีกสองสามคนที่รอความช่วยเหลืออยู่”