ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 133

"เฮ้ ได้ ๆ ลองชิมสิ " คุณหูไม่อยากให้ลูกค้าเก่าขุ่นเคือง เขาก็เลยยิ้มและพูดว่า "ตอนนี้พ่อครัวของภัตตาคารซื่อสี่กำลังทดลองทำอาหารประเภทย่างอยู่ เดี๋ยวทำเสร็จจะให้ทุกคนลองชิม”

ขณะที่เขาพูด เขาก็เข้าไปในครัว และมองเนื้อแกะเสียบไม้ในมือของเฉียวเหลียน ๆ อย่างไม่คาดสายตา

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องการแบ่งปันเนื้อแกะเสียบไม้นี้ แต่กลิ่นหอมหวลเกินไป เดิมเขาต้องการชิมเป็นการส่วนตัว แต่กลิ่นโชยออกไปจนทำให้ลูกค้าอดใจไม่ไหว

เฉียวเหลียนเหลียนโรยผงยี่หร่าซ้ำๆ และอดไม่ได้ที่ยิ้ม "ได้แล้ว เตรียมจานได้"

คุณหูนำจานสองสามใบมาให้เฉียวเหลียนเหลียน

เฉียวเหลียนเหลียนนำเนื้อแกะเสียบไม้ที่ย่างเสร็จมาวางใส่จาน จานละสี่ห้าไม้ และเหลือสิบกว่าไม้

“ผมเอาไปให้ลูกค้าชิม” คุณหูถูมืออย่างมีความสุข และรีบนำไปให้ลูกค้าชิม จากนั้นนำไปให้คุณหานชิมหนึ่งจาน

ส่วนที่เหลือเป็นของคุณหูและพ่อครัวโจว

ทั้งสองกินเนื้อแกะย่างอยู่ในห้องครัวด้วยความเอร็ดอร่อย และยกนิ้วให้เฉียวเหลียนเหลียน

"อาหารจานนี้ต้องขายดีกว่าฃปลาแน่ ๆ " คุณหูรับรอง

“ไม่เพียงขายดีกว่าอาหารประเภทปลา แต่ยังขายดีกว่าลูกชิ้นซื่อสี่อีก” พ่อครัวโจวสมทบ

เฉียวเหลียนเหลียนเช็ดมือ "นี่ไม่ใช่อาหารจานหนึ่ง"

คุณหูตกตะลึง "สิ่งนี้ไม่ใช่อาหารจานใหม่"

"นี่คือ... อุตสาหกรรมใหม่" เฉียวเหลียนเหลียยนพูดอย่างมีความลึกลับ

คุณหูอยากจะถาม แต่เฉียวเหลียนเหลียนขึ้นไปหาคุณหานที่ห้องเสียก่อน

ทันทีที่เปิดประตูเข้าไป กลิ่นยี่หร่าก็อบอวลอยู่ในห้อง

คุณหานเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขุมรอบคอบ เขากำลังรับประทานอาหารอยู่ข้างใน เขากินอย่างเอร็ดอร่อยจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง กินเนื้อแกะหมดไม้ อีกทั้งยังเลียไม้อย่างเอร็ดอร่อย

เมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียนเข้ามา เขาก็กระแอมสองครั้งอย่างเคร่งขรึม "ทำไมคุณไม่เคาะประตูก่อน"

เฉียวเหลียนเหลียนสีหน้าไร้เดียงสา "ฉันเคาะแล้ว แต่ไม่มีใครสนใจเสียงเคาะประตู"

หานจ้าวหน้าแดง เขามีความสุขกับการกินจนลืมเสียงเคาะประตู

“เนื้อแกะเสียบไม้ย่างนี้รสชาติเป็นไงบ้างคะ? ” เฉียวเหลียนเหลียนถามด้วยรอยยิ้ม

"มันเยี่ยมมาก ว่าแต่เครื่องเทศนี้คืออะไร ? กินกับเนื้อแกะแล้วอร่อยมาก เข้ากันอย่างลงตัว" หานจ้าวเช็ดปาก และเริ่มเข้าสู่สถานะของการตักตวง "หากแนะนำอาหารจานนี้ให้ลูกค้า ต้องได้รับความนิยมเป็นแน่ ต่อไปเนื้อแกะต้องขาดตลาด ไม่ได้แล้ว ผมต้องไปซื้อแกะตุนไว้”

"ไม่ต้องกังวล" เฉียวเหลียนเหลียนยืนขึ้น และมองไปนอกหน้าต่าง แล้วชี้ไปทางที่ดินที่ว่างแล้วถามว่า "ที่ดินนี้เป็นของใคร ?"

"ทั้งหมดเป็นที่ดินของภัตตาคารซื่อสี่" หานจ้าวลุกเดิน "ตอนที่ฉันซื้อที่ดิน ฉันซื้อจำนวนมากเพื่อไม่ให้มีคู่แข่ง"

ดูสิ รวย และมีอำนาจมาก

แววตาของเฉียวเหลียนเหลียนฉายแววโหยหา "คุณหานใจกว้าง"

"แค่ก แค่ก" หานจ้าวกระแอมสองครั้ง "เหตุผลหลักคือ เศรษฐกิจของเมืองซีหยางในตอนนั้นล้าหลัง และที่ดินก็ไม่แพงมาก"

"คุณหานมีวิสัยทัศน์" เฉียวเหลียนเหลียนชี้ไปบริเวณพื้นที่เปิดโล่ง "ฉันไม่ต้องการให้อาหารจานนี้เป็นแค่อาหารจานใหม่"

"แล้วคุณต้องการ...?" หานจ้าวขมวดคิ้ว และมีความสนใจเล็กน้อย

เขารู้ว่าหญิงตระกูลเฉียวนี้ไม่เพียงมีวิธีทำอาหารมากมาย แต่ยังมีความคิดที่ดีมากมายอีกด้วย

อย่างน้อยตอนนั้นที่ขายผงอร่อย และนำผงอร่อยเปลี่ยนเป็นหุ้นลม สองวิธีนี้ หญิงในซีหยางไม่กล้าคิด และไม่กล้าทำแน่

"วัตถุดิบในการทำเนื้อแกะเสียบไม้นี้ไม่ยาก แม้แต่สมุนไพร หากตั้งใจไปหาต้องหาเจอแน่" เฉียวเหลียนเหลียนพูดช้า ๆ "แทนที่เราจะขายไปซักพักหนึ่ง จากนั้นจะแบ่งให้คนอื่นขาย เราก็ทำให้ลูกค้าอุดหนุนเราที่นี่ไปตลอด”

พวกเขายังเป็นเช่นนี้ตลอดทางไปอันหยาง

หานมู่หยิบกุญแจ และพาทุกคนเข้าพักในบ้านตระกูลหาน

วันนี้เป็นวันพักผ่อน และอีกวันพวกเขาต้องเข้าสอบแล้ว

การสอบคล้ายกับครั้งที่ผ่านมา เนื้อหาการสอบก็ไม่ยากเกินไป เฉียวเหลียนเหลียนมั่นใจในตัวลูกชาย

พูดเป็นเล่น เขาเป็นที่หนึ่งระดับท้องถิ่น แม้ว่าเขาจะไม่ได้สอบสนามสุดท้าย แต่เขาก็สอบผ่าน

หลังจากสอบระดับสำนักผ่านไป กู้เฉิงจะเป็นนักเรียนระดับต้นอย่างแท้จริง ไม่มีใครกล้าที่จะสบประมาทนักเรียนเด็กอายุ 10 ขวบ

ใครจะไปรู้ว่าเขาจะกลายเป็นซิ่วไฉ และกลายเป็นขุนนางระดับสูงในอีกไม่กี่ปีข้างหน้า

เมื่อนึกถึงฉากนั้น เฉียวเหลียนเหลียนก็อดไม่ได้ที่จะมีความสุข

หน้าประตูสถานที่สอบระดับสำนัก เธอตบไหล่เด็กทั้งสอง "ตั้งใจทำข้อสอบหล่ะ"

กู้เฉิงพยักหน้า และกำลังจะนำภาระของเขาไปที่ลานบรรณาการ และคนคุ้นเคยก็ปรากฏตัว

จ้าวชือ ลูกชายผู้ว่าการมณฑลอันหยาง

ครั้งก่อนเขาทำร้ายใครบางคนอย่างไม่มีเหตุผล ภายใต้การข่มขู่ขององค์ชายชิงผิง ผู้ว่าการมณฑลอันหยางเฆี่ยนตีเขาอย่างโหดร้ายถึง 30 ครั้ง

ได้ยินว่าเพิ่งลุกจากเตียงได้ไม่นาน

ไม่คิดว่าจะได้เจออีก

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว เธอหงุดหงิดในใจ ไม่มีที่สิ้นสุด!

“ครั้งที่แล้วฉันทำให้แกทำข้อสอบได้แค่สี่วัน แต่แกก็ยังสอบได้ที่หนึ่ง แกนี่มีความสามารถจริง ๆ” จ้าวชือถลกแขนเสื้อขึ้น และพูดอย่างโง่เขลา “และมิหนำซ้ำยังเป็นเหตุให้ฉันถูกเฆี่ยนสามสิบครั้ง วันนี้ไม่ง่ายแน่ ๆ ฉันจะไม่หาเรื่องแก แต่จะไม่ให้แกเข้าไปสอบ ดูซิแกจะทำอย่างไร!”