ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 145

หานจ้าวหลับตาลง เขาสัมผัสถึงเนื้อปลานุ่ม ๆ ที่ปลายลิ้น จากนั้นรสชาติเผ็ดร้อนที่สดใหม่ก็ระเบิดในปากของเขา

ผ่านไปครู่หนึ่งเขาแทบไม่อยากปล่อยให้เนื้อปลาที่กินลงไปในหลอดลมและตกถึงท้อง

พอลืมตาอีกทีก็เหลือปลาย่างอยู่ครึ่งตัว

คุณหูกินเร็วกว่าเขามาก เขากัดทีละคำโดยไม่ต้องเคี้ยวมากแล้วกลืน

“กินเร็วจัง?” หานจ้าวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

“ปลาไม่ต้องเคี้ยวมาก แค่คำเดียวก็กินได้อีกสองคำแล้ว” คุณหูกล่าว

เขายังวางตะเกียบลงเมื่อเขากินส่วนท้องของปลา เหลือส่วนที่ดีที่สุดไว้ให้คุณหูได้กินอย่างเพลิดเพลิน

คนไม่มีความกล้าหาญ ไม่สามารถประสบความสำเร็จได้

คนที่มีความกล้า แต่ไม่มีขยิบตาก็ไม่ได้

คุณหูบังเอิญเป็นหนึ่งในคนที่กล้าหาญแต่มีขยิบตาเล็กน้อย พวกเขาเข้าใกล้คุณหานเรื่อย ๆ แต่พวกเขารู้จักยับยั้งความอยาก

ใบหน้าของหานจ้าวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เขาไม่ได้รังเกียจที่คุณหูกินก่อน แต่ยังตบไหล่คุณหูและพูดว่า "เหล่าหู ส่งไปที่ห้องของฉัน"

ของอร่อยต้องกินคนเดียว

“ได้เลยครับ คุณหาน” คุณหูตอบทันที

เมื่อเขาหยิบจานและกำลังจะออกไป จู่ ๆ เขาก็นึกถึงเฉียวเหลียนเหลียนซึ่งกำลังทำอาหารอยู่ และรีบพูดว่า "คุณเฉียวโปรดสอนพ่อครัวโจวและพ่อครัวคนอื่น ๆ จากนั้นให้นำอาหารนี้ออกขขายตอนค่ำ"

เฉียวเหลียนเหลียนเห็นด้วย

ปรมาจารย์แห่งภัตตาคารซื่อสี่นั้นฉลาดมาก อันที่จริงพวกเขาเชี่ยวชาญแล้วในตอนนี้ แต่ตอนนี้ พวกเขาสับสนเล็กน้อยจึงรีบถาม

เฉียวเหลียนเหลียนตอบทีละคนเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนเข้าใจสาระสำคัญของการย่าง และนำไปใช้กับอาหารอื่น ๆ

อาหารทะเลที่เธอสั่งมีไม่มาก และด้วยชื่อเสียงของภัตตาคารซื่อสี่ อาหารเหล่านี้อาจจะหมดในวันเดียว

แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องกังวล ด้วยความสามารถของหานจ้าวการหาอาหารทะเลจึงไม่ใช่เรื่องยาก

ตอนนี้เธอมีเรื่องอื่นที่ต้องกังวล

กู้เส้าได้รับบาดเจ็บสาหัส และไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

งานของครอบครัวตกอยู่ที่เฉียวเหลียนเหลียน ดังนั้นเธอจึงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย

การเปลี่ยนจากประหยัดเป็นฟุ่มเฟือยเป็นเรื่องง่าย แต่การเปลี่ยนจากฟุ่มเฟือยเป็นประหยัดทำได้ยาก

ในอดีต เมื่อกู้เส้าไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ และครอบครัวไม่มีเงิน เธอสามารถอยู่คนเดียวกับลูก ๆ ของเธอได้

ต่อมาเมื่อกู้เส้ากลับมา เขาก็ช่วยดูแลเด็ก ๆ กล่อมเด็ก ๆ ถือผัก และส่งของ แม้ว่าเขาจะทำงานบ้านบ้าง แต่จริง ๆ แล้วเขาแบ่งเบาภาระของเฉียวเหลียนเหลียนได้มาก

ตอนนี้เขาล้มป่วย เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกทรมาน

เธอถอนหายใจออกยาว ๆ ยืดกล้ามเนื้อและกระดูก แล้วถือตระกร้าไม้ไผ่เดินไปตลาด

กับข้าวที่บ้านมีไม่เยอะ เลยต้องซื้อบ้าง

ร่างกายกู้เส้าต้องการกระดูกหมู

ขณะที่ซื้อของ ตะกร้าไม้ไผ่ก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ และเฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกว่ามันหนัก และกำลังจะเปลี่ยนวิธีแบกเพื่อลดความหนัก

ไม่คิดว่า ทันทีที่กำลังเปลี่ยนวิธีก็มีใครบางคนพยุงไว้

เฉียวเหลียนเหลียนหันไปรอบ ๆ พบว่า คน ๆ นั้นคือ หลี่ชุนฮัว

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา กู้เส้าได้รับบาดเจ็บสาหัส หลี่ชุนฮัวก็เอาของมาให้ แต่เธอไม่ได้อยู่นาน

เฉียวเหลียนเหลียนไม่คาดคิดว่าจะพบเธอที่นี่ และทักทายเธอด้วยความประหลาดใจ "ชุนฮัว ทำไมถึงอยู่นี่? มาซื้อผักหรือ?"

จำได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเฉียวเหลียนเหลียนและหลี่ชุนฮัวนั้นมีอุปสรรคเพราะผู้ชายชื่อเผิงตงหยวนรังแกหลี่ชุนฮัว เฉียวเหลียนเหลียนช่วยชีวิตเธอ และตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลูกพี่ลูกน้องที่มีเสน่ห์ก็กลายเป็นคนรับใช้ส่วนตัวของพี่สะใภ้

ในเวลานั้น เฉียวเหลียนเหลียนเคยถามหลี่ชุนฮัวว่าจะแต่งงานกับเผิงตงหยวนไหม ?

หลี่ชุนฮัวปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

ใครจะรู้ว่าหนึ่งปีผ่านไปเธอจะตกลง?

เป็นอย่างนี้ได้ไง!

"เขาเอง" หลี่ชุนฮัวนิ่งสงบมาก "ฉันอายุมากแล้ว ไม่มีใครต้องการฉัน มีเพียงเขาเท่านั้นที่ขอแต่งงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เมื่อไม่กี่วันก่อนเขาคุกเข่าขอแต่งงาน และบอกว่าจะปฏิบัติต่อฉันอย่างดี ดังนั้นแม่ของฉันจึงเกลี้ยกล่อมฉันเพื่อให้ฉันตกลง”

“นี่เป็นเรื่องชีวิตทั้งชีวิต เขาพูดได้ และเขาจะทำไม? ” เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

“ฉันจะทำอย่างไรดี จะให้ฉันไปเป็นแม่เลี้ยงบ้านอื่นก็ไม่ได้” หลี่ชุนฮัวยิ้มอย่างมีเลศนัย “สองปีที่ผ่านมาฉันอาจจะเลือกไดเ แต่ตอนนี้... จะเรื่องที่ดีมากถ้าฉันได้แต่งงาน”

แม้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนอยากจะปลูกฝังความคิดของผู้หญิงรักอิสระให้เธอ แต่เวลายังไม่เหมาะ เธอยังคงยับยั้งคิดไว้ และกระซิบว่า "อย่าเลือกในสิ่งที่ทำให้ตนเองผิดหวัง"

หลี่ชุนฮัวไม่ได้พูดอะไรต่อ

ทั้งสองกลับไปที่หมู่บ้านหมู่บ้านตระกูลกู้ด้วยเกวียนวัว หลี่ชุนฮัวมอบตะกร้าไม้ไผ่ให้เฉียวเหลียนเหลียน และโบกมือให้เธออีกครั้ง "เราจะจัดงานแต่งงานในอีก 10 วัน อย่าลืมมานะ"

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ มองดูผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยมีชีวิตชีวาและบุ่มบ่ามราวกับพริกไทยเม็ดเล็กๆ ค่อยๆ หายไปจากสายตา

กู้เชวี่ยที่อยู่ในห้องได้ยินการเคลื่อนไหว และเธอจึงวิ่งไปเปิดประตู

เมื่อเห็นว่าเฉียวเหลียนเหลียนอารมณ์ไม่ดี เธอจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า "แม่ เกิดอะไรขึ้น? มีอะไรเกิดขึ้นที่ภัตตาคารซื่อสี่เหรอ?"

“ไม่มีอะไรหรอก” เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ เดินไปที่บ้านและบอกกู้เส้าเกี่ยวกับหลี่ชุนฮัว

กู้เส้าไม่สนใจคนอื่น นอกจากเฉียวเหลียนเหลียนและลูกทั้งห้า ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ออกความคิดเห็น

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนพูดว่าเขาแบกตะกร้าไม้ไผ่ไม่ได้ เขาก็เสนอว่า "ทำไม ไม่จ้างสาวรับใช้?"