ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 15

สะไภ้รองของตระกูลกู้นั้นไม่ค่อยเอาใจหญิงชรา เธอจึงไม่มีบทบาทในครอบครัว งานบ้านงานสกปรกต่างๆนานา เธอทำทุกอย่าง และเธอก็ไม่ออกความเห็นใดๆ

สำหรับสะไภ้รองแล้ว การสังเกตุห่างๆเป็นเรื่องที่เธอควรทำ

ใครจะไปรู้ว่าอยู่ดีๆ หญิงชราจะเรียกเธอ “เช่นนั้น เธอก็ไปกับสะไภ้รอง พวกเธอสองคนต่างก็เป็นป้าสะไภ้ ดังนั้นควรสร้างสัมพันธ์ที่ดีกับเด็กๆ”

“อ๋า... ฉันเหรอ?” สะไภ้รองไม่เต็มใจที่จะทำเช่นนี้ “แม่ หนูว่าหนูทำไม่ได้หรอก…”

“แค่ให้ไปมาหาสู่กับเด็กๆจะยากอะไรกัน พี่สะไภ้คนโตคนเดียวจะไหวได้ไง เธอต้องไปช่วยพี่สะไภ้แล้วแหละ”

หญิงชราพูดอย่างหมดความอดทนแล้วหันหลังกลับเข้าไปที่ห้อง

ไม่ให้โอกาสคนอื่นพูดเสียเลย

...

ณ บ้านร้างเก่า

การปรากฏตัวของสะไภ้คนโตตระกูลกู้ไม่ได้ส่งผลต่อบรรยากาศในบ้าน

ด้วยความช่วยเหลือของป้าหลิว เพียงสองชั่วโมง แกะสองตัวก็ถูกหั่นเป็นชิ้นใหญ่ และแล้วแกะพะโล้แสนอร่อยก็เสร็จ

เฉียวเหลียนเหลียนเป็นคนใจกว้าง เธอหยิบน่องแกะออกมาหั่นสองชามให้ป้าหลิวและเด็กๆ กินกันอย่างมีความสุข

เมื่อป้าหลิวกำลังกลับบ้าน เธอก็ห่อเนื้อแกะพะโล้ให้กับป้าหลิว

ป้าหลิวปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ไม่เป็นไร ฉันกินเยอะแล้ว ถ้าให้เอากลับอีกจะดีเหรอ”

“ป้า ไม่ต้องเกรงใจ ถ้าไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือของป้า ฉันไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการล้างแกะสองตัว” เฉียวเหลียนเหลียนหัวเราะ “ถ้าป้าเกรงใจ ครั้งหน้าก็มาช่วยฉันล้างเนื้อแกะอีกนะ"

“ได้” ในและแล้วป้าหลิวก็รับชามเนื้อแกะพะโล้ไป

รอจนถึงตอนค่ำ เธอก็นำเนื้อแกะพะโล้ไปไว้ที่ลานบ้านเพื่อเตรียมขายในรุ่งเช้า

เด็กๆต่างกินกันอย่างอิ่มหนำสำราญ ตกค่ำก็พากันนอนหลับปุ๋ย

เหลือพี่ๆสองคนช่วยแม่ทำความสะอาดห้องครัว

“เฉิงเอ๋อร์ เชวี่ยเอ๋อร์ ลูกๆสองคนเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ไปนอนเถอะ” เฉียวเหลียนเหลียนกลัวว่าพวกเขาจะเหนื่อยเกินไป เลยให้พวกเขาไปนอน

“ไม่เป็นไร ผมยังไม่ง่วง” กู้เชวี่ยตอบอย่างรวดเร็ว “ให้หนูช่วยเถอะค่ะ แม่ก็เหนื่อยทั้งวันแล้ว”

เสียงเรียก "แม่" จริงใจและเป็นธรรมชาติมาก

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างมีความสุข

ไม่ง่ายที่เด็กๆเหล่านี้จะยอมรับในตัวเธอ

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เธอก็ต้องขอบคุณพี่สะไภ้คนโต

...

เมื่อทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อย กู้เชวี่ยก็ไปอาบน้ำและผล็อยหลับไป และกู้เฉิงก็กำลังไปอาบน้ำเช่นกัน

พูดถึงเรื่องความสะอาด เด็กๆตระกูลกู้ค่อนข้างรักความสะอาด โดยเฉพาะพี่ๆสองคน แม้จะใส่ชุดขาว แต่ก็ไม่สกปรกเลย ต่างจากเด็กคนอื่นๆในหมู่บ้านมาก

ไม่มีใครรังเกียจเด็กที่รักสุขอนามัย เฉียวเหลียนเหลียนพึงพอใจ

เธอยื่นน้ำร้อนให้กู้เฉิง และตัวเธอเดินไปที่สนามเพื่อดูกับดักและกรงเหล็ก

ของที่ซื้อมาจะสูญเปล่าไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องพาเด็กๆไปในภูเขา

ขณะที่เธอคิดอะไรบางอย่าง เธอไม่ทันสังเกตว่ากู้เฉิงออกมาแล้ว และแอบมองเธอด้านหลังและเข้าห้องไป

วันต่อมา

เพื่อหลีกเลี่ยงคนอื่นๆ เฉียวเหลียนเหลียนเริ่มออกกำลังกาย เธอคิดว่าคราวนี้เธอจะได้ออกกำลังกายเงียบๆ แต่ทันทีที่อาบน้ำเสร็จ เธอก็เห็นกู้เฉิงลุกขึ้น

“อะไร...ทำไมตื่นเช้าจัง” เฉียวเหลียนเหลียนแปลกใจเล็กน้อย “อากาศหนาว รีบกลับไปนอนเถอะ”

เด็กๆเพิ่งตื่นนอน เฉียวเฉียวทำอาหารเช้า ทุกคนกินอิ่มแล้วก็เริ่มทำงาน

“ลูกสาม ลูกสี่ พวกลูกอยู่บ้านเหมือนเดิม คนอื่นๆไปขายของกับแม่ที่ตลาดดีไหม?” เฉียวเหลียนเหลียนถาม

ลูกทั้งสี่ไม่มีข้อโต้แย้ง มีเพียงกู้โหลวเท่านั้นที่ตะโกนเสียงดัง “แม่ แม่ ผมก็อยากไปขายเนื้อกับแม่ด้วย ผมไม่อยากอยู่บ้าน พี่สี่น่าเบื่อมาก ไม่มีคนเล่นกับผม"

กู้โหลวกระสับกระส่าย แต่กู้จงนิ่งเฉยมาก สองคนนี้มีบุคลิกที่แตกต่างกันมาก ไม่แปลกที่กู้โหลวจะเบื่อ

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งสำคัญ

กู้โหลวคิดถึงคำพูดที่น้องสาวคนที่ห้าเล่าถึงของอร่อยในตลาด ทันใดนั้น น้ำลายก็ไหล

ไม่ได้แล้ว วันนี้เขาอยู่บ้านไม่ได้แล้ว และเขาจะไปขายเนื้อพะโล้ด้วย!

“แม่ ผมก็อยากช่วยแม่” กู้โหลวกอดขาแม่เลี้ยง

เฉียวเหลียนเหลียนช่วยอะไรไม่ได้มาก น้ำลายของมารตัวน้อยนี้เกือบจะเปียกเสื้อผ้าของเธอ

พอกันที

"งั้นเราไปด้วยกัน"

เฉียวเหลียนเหลียนตอบกลับ เด็กๆกระโดดอย่างมีความสุข แม้แต่กู้โหลวอดไม่ได้ที่จะหุบยิ้ม

ครอบครัวมีความเป็นระเบียบเรียบร้อยสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอ

บนเกวียนลาของลุงหนิว

เฉียวเหลียนเหลียนกอดกู้เกอไว้ และเด็กทั้งสี่คนนั่งอยู่ข้างๆเป็นวงกลม มีถังขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางของวงกลม และมีกลิ่นกลิ่นจางๆลอยออกมา

เด็กๆตระกูลกู้ยังดี พวกเขาทุกคนกินจนชินแล้ว และพวกเขาไม่ได้รู้สึกว่ามันหายาก มีเพียงไม่กี่คนในหมู่บ้านเดียวกันที่นั่งอยู่ข้างๆพึมพำ