ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 172

การเขียนจดหมายรับรองนั้นค่อนข้างง่าย

จี้หยุนม่อคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาเรียกเขามาเพราะมีเรื่องอื่นที่ต้องสั่งการ

เขาเดินตามติดทุกย่างก้าว และพร้อมที่จะรับฟังเสมอ

อย่างไรก็ตาม เมื่อชายคนนั้นเขียนจดหมายแนะนำตัวเสร็จ เขาก็เช็ดพู่กัน และรอให้หมึกแห้ง จากนั้นนำใส่ซองจดหมาย แล้วเดินกลับเข้าไปไม่พูดอะไร

"พี่ชาย" เขาอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ทำไมต้องให้ผมมาที่นี่ ? "

จี้หยุนชูมองเขาแปลก ๆ

อะไรก็เกิดขึ้นได้ ก็แค่ไม่อยากให้เขาอยู่กับภรรยาตัวเอง

อย่างไรก็ตาม การพูดเช่นนี้กระทบกระเทือนต่อความสง่างามของอ๋องแห่งมณฑลเล็กน้อย ดังนั้นหลังจากที่เขากระแอมอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงพูดเบา ๆ ว่า "เพราะปัญหาเรื่องสถานะ ฉันเลยไม่อาจดูแลแม่ลูกได้ ดังนั้นฉันจะต้องรบกวนนายด้วยน้องรอง”

จี้หยุนม่อพยักหน้า

ดูเหมือนว่าการเดาของเขาจะถูก ลูกพี่ลูกน้องของเขามีความรักอย่างลึกซึ้งต่อหมอเทวดาภรรยาของเขา และเขาไม่ลังเลเลยที่จะขอให้เขาช่วยดูแลเธอ

ในขณะนี้ความรภาคภูมิใจของจี้หยุนม่อก็ไม่อาจควบคุมได้

เขาตบหน้าอก และพูดเสียงดังว่า "พี่ชายไม่ต้องกังวล เรื่องของหมอเทวดา ผมจะดูแลเอง ขณะที่เธออยู่ในเมืองหลวง ผมจะพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อปกป้องเธอ"

ทำไมต้องพยายามอย่างดีที่สุด ? มันควรจะดูแลอย่างดีที่สุด

เนื่องจากที่นี่คือเมืองหลวง แม้ว่าเขาจะเป็นลูกชายของตระกูลจี้ แต่ทุกคนไม่เปิดเผยตัวตนของเขา

เช่นเ องค์หญิงใหญ่

จี้หยุนม่อกำลังหาทางออกให้กับตัวเอง และยังเตือนจึ้หยุนชูถึงอันตรายในวเมืองหลวง

...

หลังจากที่เขียนจดหมายรับรองกลับมา สีหน้าของทั้งสองก็ดูเคร่งเครียดเล็กน้อย

เมื่อเห็นเช่นนี้ เฉียวเหลียนเหลียนไม่อาจถามคำถามใด ๆ ได้ เธอรับซองจดหมาย และออกจากจวนอ๋องชิงผิงไป

จี้หยุนม่อส่งเธอกลับไปที่โรงหมอ

เด็ก ๆ หลายคนกำลังรอเธออยู่ และเมื่อได้ยินเสียงรถม้า ทุกคนก็รีบออกไป

สถานที่แปลก ๆ เด็ก ๆ หลายคนยังไม่คุ้นเคย และนอกจากการหายตัวไปของเฉียวเหลียนเหลียน กู้เกอที่ขี้อายก็ร้องไห้

กู้จงยังยืนอยู่ที่มุมไม่พูดอะไรสักคำ

ส่วนกู้โหลว เด็กอ้วนตัวเล็กช่วยโอ๋น้องสาว

โอ๋แค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์

หลังจากที่เฉียวเหลียนเหลียนลงจากรถม้า กู้เกอก็รีบเรียกหาแม่ "แม่"

เสียงเด็กน้องดังลั่นทำให้คนใจละลาย

เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มเด็กหญิงตัวเล็ก และอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขน "เสี่ยวเกอเอ๋อร์เป็นอะไรไป ร้องไห้ทำไมลูก ฝันร้ายเหรอ ? โอ๋ โอ๋ "

"เกอเอ๋อร์ไม่ได้ฝันร้าย เกอเอ๋อร์คิดว่าแม่จากไปแล้ว" กู้เกอร้องไห้สะอึกสะอื้น "แม่ไปไหนมา ?"

เฉียวเหลียนเหลียนลูบศีรษะเธอเบา ๆ

เธอกังวลเกี่ยวกับการลงทะเบียนของกู้เฉิงมากเกินไป ดังนั้นเธอจึงไปหาจี้หยุนม่อในตอนเช้า เด็ก ๆ ยังหลับอยู่เธอจึงไม่ต้องการรบกวนพวกเขา

ใครจะไปรู้ว่าเมื่อพวกเขาตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเธอจะมีปฏิกริยาเช่นนี้

กู้เกอเอาแต่ร้องไห้ แม้แต่สาวคนโตกู้เชวี่ยก็ยังตื่นตระหนกกอดเอวเฉียวเหลียนเหลียนไม่ปล่อย

จี้หยุนม่อเฝ้าดูด้วยความสนใจ "เด็ก ๆ ติดหมอเทวดามาก"

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม "เพราะเขาขี้กลัว ขอโทษคุณชายจี้ด้วย"

"ไม่เป็นไร ๆ" จี้หยุนม่อโบกมือ เขาบังเอิญสบตากู้เฉิง แววตาของเขาเกิดความสับสน

เด็กคนนี้หน้าตาคุ้น ๆ

หลี่ชุนฮัวเพิ่งให้กำเนิดลูก ออกมาช่วยเธออีกแรง

เฉียวเหลียนเหลียนนำหมูสามชั้นที่ฉินจือซื้อมา หั่นเป็นชิ้นขนาดหัวแม่มือ โยนลงในน้ำเย็น ต้มหนึ่งน้ำแล้วนำออกมาล้าง

หมูสามชั้นที่ซื้อมานั้นมีไขมันครึ่งหนึ่งและเฉียวเหลียนเหลียนเกรงว่าเด็ก ๆ จะคิดว่ามันเลี่ยนเกินไป เธอจึงทอดจนแห้ง

กลิ่นหอมโชยออกมาแล้ว

หลี่ชุนฮัวที่ช่วยกู้เชวี่ยจุดไฟอยู่นั้นมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เธอเห็นเฉียวเหลียนเหลียน ใส่น้ำมัน ลงในกระทะ จากนั้นโรยน้ำตาลกรวดหนึ่งกำมือ แล้วเริ่มทอด

“เหลียนเหลียนกำลังทำอะไร กำลังทำสามชั้นเคลือบน้ำตาลเหรอ ?” หลี่ชุนฮัวถาม

เมื่อไม่นานมานี้ ภัตตาคารซื่อสี่ ได้เปิดตัวอาหารใหม่คือสามชั้นเคลือบน้ำตาลซึ่งเป็นที่นิยมอย่างมาก เธอรู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนเป็นคนสอน

“เปล่า” เฉียวเหลียนเหลียนส่ายศีรษะ “ลดไฟอ่อนลง อ่อนลง”

หลี่ชุนฮัวเป็นทหารผ่านศึกมาหลายปี มีความเชี่ยวชาญมากกว่ากู้เชวี่ยและลดไฟไปยังระดับที่เฉียวเหลียนเหลียนต้องการอย่างรวดเร็ว

น้ำตาลกรวดที่เคี่ยวนานควรตั้งไฟอ่อน ๆ ถ้าไฟแรงไปจะเละ และถ้าอ่อนไปน้ำตาลจะขม

ระวังอย่าเคี่ยวนานเกินไป ทอดเป็นสีน้ำตาลอ่อน ๆ ก็เพียงพอแล้ว

โยนหมูสามชั้นที่เพิ่งทอดเสร็จจุ่มลงน้ำตาลเคี่ยว 2-3 รอบ จากนั้นเธอก็เทน้ำร้อนลงไปหนึ่งชาม

ทำไมต้องเป็นน้ำร้อน เพราะน้ำเย็นจะทำให้น้ำตาลแข็งตัว และทำให้เนื้อแข็งขึ้น ซึ่งไม่เอื้อต่อการเคี่ยวต่อในภายหลัง

หลังจากนั้นก็ค่อนข้างง่าย ใส่โป๊ยกั๊ก ซอสถั่วเหลือง น้ำตาลและเกลือ ฯลฯ ลงไป

การทำหมูน้ำแดงมีหลายสูตร

ทางตอนเหนือจะออกรสชาติเค็มหน่อย ๆ ใช้น้ำตาลเพื่อดึงรสชาติ

ทางตอนใต้ชอบความหวาน อัตราส่วนของน้ำตาลต้องมากกว่าเกลือ

เด็ก ๆ ตระกูลเฉียวชอบกินขนมหวาน เธอจึงใส่น้ำตาลมากขึ้น เคี่ยวด้วยไฟแรงแล้วเปลี่ยนเป็นไฟปานกลาง เคี่ยวให้เข้ากันแล้วเปลี่ยนเป็นไฟแรง จนกว่าน้ำแดงจะข้น