ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 185

มีลูกชายดีขนาดนี้ แม่จะต้องการอะไรอีก

ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเฉียวเหลียนเหลียน ไม่ใช่ทักษะการทำอาหารของเธอหรือทักษะทางการแพทย์ของเธอ แต่คือการที่ลูก ๆ ทั้งห้ารักเธอหมดหัวใจ

บางทีพวกเขาอาจไม่ใช่คนที่สมบูรณ์แบบ ไม่ใช่แค่คนที่ยอดเยี่ยม แต่พวกเขาเป็นคนที่คิดถึงเธอเสมอ

กู้จงยืนยันที่จะไปสำนักศึกษาย่อยให้ได้ เฉียวเหลียนเหลียนไม่อาจคัดค้านได้ ทำได้แค่พาเขาไปลงทะเบียน

ตั้งแต่ช่วงกลางเดือนตุลาคม สำนักศึกษาย่อยได้เริ่มมีการสอบแล้ว ณ เวลานี้ผ่านไปได้สามวัน

ฉียวเหลียนเหลียนให้กู้จงตั้งใจอ่านหนังสือ แล้วหลังจากนั้นสามวันจะพาไปสอบ

จากนั้นเธอก็ไปที่จวนของอ๋องชิงผิง

แน่นอนว่าเธอไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากมาแต่เป็นเพราะมีคนมาตามเธอให้ไปดูพระอาการประชวรของอ๋องชิงผิง

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

เมื่อสองวันก่อนเพิ่งได้เจอกับเขาด้านหน้าของสำนักศึกษา ในเวลานั้นอ๋องชิงผิงเหมือนกับวัวตัวหนึ่งที่พูดได้ยาวและหน้าไม่แดงเลยแม้แต่น้อย หากเขาป่วย แน่นอนเฉียวเหลียนเหลียนต้องไปตรวจรักษา

ครั้งตอนที่เธอไปขอให้เขาเขียนจดหมายแนะนำ เธอได้จับชีพจร ปรากฏว่าเขาไม่ได้มีอาการเจ็บป่วยเลยแม้แต่น้อย

ณ จวนอ๋องชิงผิง

ที่นั่นยังคงเรียบหรู สะอาดสะอ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนเคาะประตู จากนั้นก็มีเสียงอันสงบเงียบตอบกลับ "เข้ามา"

เธอผลักประตู และเดินเข้าไป

ครั้งนี้อ๋องชิงผิงไม่ได้นอนอยู่บนเตียง แต่กำลังยืนอยู่ด้านหลังม่านเพื่อดูบางสิ่ง

เฉียวเหลียนเหลียนเดินเข้ามาและเห็นร่างที่สะท้อนจากกระจก จากนั้นเธอก็อดไม่ได้ที่จะตะลึง

ชายผู้นั้นมีรูปร่างที่ดี ไหล่กว้าง เอวคอด และมีสัดส่วนของร่างกายท่อนบนถึงท่อนล่างที่สง่างาม และด้วยความที่เขาเก่งศิลปะการต่อสู้เขาจึงมีรูปร่างที่แข็งแกร่ง เมื่อมองจากด้านหลังทำให้คนที่มองรู้สึกถึงความดุดัน

เป็นคนรูปร่างหน้าตาดีมาก

เฉียวเหลียนเหลียน เห็นเพียงสองคนที่มีหลังเช่นนั้น

คนหนึ่งคืออ๋องชิงผิง และอีกคนคือกู้เส้า

กู้เส้า

นานแล้วที่ไม่ได้เอ่ยชื่อนี้

หลังจากที่เธอเข้าเมืองหลวง เธอก็ออกตรวจที่ตงจือถัง และพาลูกชายคนโตไปสอบที่สำนักศึกษา หลังจากผ่านสิ่งเหล่านี้มา เธอแทบไม่ได้ฝันถึงกู้เส้าอีกเลย

เฉียวเหลียนเหลียนคิดว่าชื่อนี้จะไม่ปรากฏในความคิดของเธออีก

แต่ตอนนี้เมื่อมองไปที่ด้านหลังของอ๋องชิงผิง เธออดไม่ได้ที่จะคิดถึงชายคนนั้น

คิดถึงใบหน้าและนิสัยที่ค่อนข้างดื้อรั้นของเขา คิดถึงความเงอะงะที่เขาซื้อปิ่นปักผมเพื่อเอาใจเธอ และคิดถึงดวงตาที่ไร้คำพูดแต่เต็มไปด้วยความรักของเขา

ก่อนที่พวกเขาทั้งสองจะรู้ตัว ทั้งสองต่างมีความทรงจำมากมายระหว่างกัน

เฉียวเหลียนเหลียนไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนที่มีอารมณ์อ่อนไหว แต่ในขณะนี้ เธออดไม่ได้ที่จะร้องไห้และยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตะลึง

อ๋องชิงผิงวางพู่กัน เมื่อเห็นเธอกำลังมองเขาเช่นนั้น เขาก็ตะลึงไปครู่หนึ่งเช่นกัน

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนเข้าไปด้านใน เขาก็ได้ยินเสียงแล้ว เข้าคิดว่าเธอจะเดินเข้ามา แต่ที่ไหนได้เธอกลับยืนอยู่ที่เดิม

เขาอดไม่ได้ที่จะเดินออกไปทันเวลาได้เห็นน้ำตาของเฉียวเหลียนเหลียนที่ไหลรินอาบแก้ม

องค์ชายผู้สง่างามเห็นหญิงสาวขุ่นเคืองตนจึงกล่าวขอโทษออกมาอย่างไม่รู้ตัว

เฉียวเหลียนเหลียนตั้งสติได้จึงดึงแขนเสื้อกลับและกล่าวอย่างอ่อนน้อมว่า "หม่อมฉันต้องขออภัยที่แสดงกริยาไม่เหมาะสม"

จี้หยุนชูยิ้ม "คุณนายกู้และสามีคงรักกันมาก น่าอิจฉายิ่งนัก ข้ารู้สึกไม่สบายนิดหน่อย เลยเชิญคุณนายกู้มาตรวจรักษา"

เขาไม่กล้าพูดอะไรอีกเพราะกลัวเฉียวโกรธซ้ำ และกลัวตัวเองจะสูญเสียการควบคุมตัวเอง

ใครจะคิดว่าผู้หญิงที่เขาคิดว่าเธอไม่เคยสนใจมาตลอดกลับมีความรักที่ลึกซึ้งต่อกู้เส้าหลังจากที่เขาจากไป

โดยเฉพาะเมื่อเห็นน้ำตาของเธอปรากฏ จี้หยุนซูรู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก

ถ้าเขาไม่ใช่เพราะเขาคำสัญญาที่มีต่อองค์หญิงใหญ่ เขาจะปิดเผยตัวตนของเขา จากนั้นจึงเล่าแผนการทั้งหมดและทุกอย่างให้เธอฟัง

แต่เขาทำไม่ได้

"วันนี้ข้ายังคงรู้สึกลนลานและใจสั่น และฝันร้ายครั้งแล้วครั้งเล่า ข้ากินยาที่สั่งจากตงจือถังมาพักหนึ่งแล้ว แต่ก็ไร้ประโยชน์..." จี้หยุนชูอธิบายช้าๆ

เฉียวเหลียนเหลียนกลอกตา เมื่อเธอจับชีพจรของเขาเธอกับไม่พบปัญหาแต่อย่างใด เธอทำได้เพียงสั่งยานอนหลับพร้อมบอกให้ข้อควรระวัง

ครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอออกมาจากจวนของอ๋องชิงผิงและเดินกลับไปยังที่พักของเธอ

เธอไม่ทันสังเกตว่ามีคนแอบซุ่มอยู่ใกล้กับจวนอ๋องเก้าระหว่างที่เธอเดินเข้าไปในจวน เมื่อเธอเดินอกจากจวน คนผู้นั้นก็กระโจนออกไป และเดินวนไปรอบ ๆ ทำท่าสนทนากับคนโน้นคนนี้ จากนั้นลุกขึ้นแล้วออกไปเดินตรงไปยังจวนอ๋องเก้า

“องค์หญิง เกล้ากระหม่อมเห็นกับตา เด็กหญิงคนนั้นเข้าไปในจวนของท่านอ๋อง และครึ่งชั่วโมงต่อมาก็ออกจากจวน”

“เกล้ากระหม่อมเห็นท่านอ๋องเช็ดน้ำตาให้แก่นาง ดูเหมือนความสัมพันธ์จะไม่ธรรมดา”

ณ เก้าอี้สูงในห้องโถง หญิงในชุดหรูหรากำหมัดแน่นและกัดฟันกรอด

ผ่านไปครู่หนึ่งก็กล่าวว่า "เฉียวเหลียนเหลียน หึหึ"