ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 186

สามวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ตอนเช้ากู้เฉิงสวมชุดนักเรียนไปที่สำนักศึกษา

เฉียวเหลียนเหลียนพาเด็ก ๆ ทั้งสี่คนไปที่สำนักศึกษาย่อย แต่จู่ ๆ เกิดพลัดหลงกันระหว่างทาง

สามแม่ลูกนั่งอยู่ในรถม้า เมื่อผ่านไปครึ่งทาง กู้เฉิงก็ลงจากรถม้า เฉียวเหลียนเหลียนและกู้จงตรงดิ่งไปที่สำนักศึกษาย่อย

สำนักศึกษาเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยความสามารถทางวรรณกรรมอย่างซิ่วไฉ และซิ่วไฉทั้งหลายต่างมีความเคร่งขรึม

สำนักศึกษาย่อยด้อยกว่าสำนักศึกษามากเมื่อเทียบกันแล้ว ตัวอาคารค่อนข้างทรุดโทรมเล็กน้อย กฏระเบียบโดยรวมหละหลวมกว่า

แต่สิ่งนี้ไม่สามารถหยุดความกระตือรือร้นในการสอบของทุกคนได้

เฉียวเหลียนเหลียนเดินไปจนสุดทาง และเห็นรถม้าหลายคันต่างรีบเร่ง และเมื่อเธอไปถึงที่นั่นก็มีอายุห้าถึงแปดขวบจำนวนมากรอเข้าสอบ

ในปีนี้กู้จงอายุหกขวบ เขาไม่ใช่เด็กอายุน้อยสุดหรืออายุมากสุด แต่เนื่องจากรูปร่างหน้าตาที่เด็กเกินไปของเขา เขาจึงยังคงดึงดูดความสนใจของผู้คนมากมาย

แม้ว่าลูกชายคนเล็กจะมีความเขินอาย แต่พวกเขาก็ไม่หวาดกลัวแม้แต่น้อย พวกเขานิ่งสงบ และปล่อยให้ทุกคนมองดูพวกเขา

ในทางกลับกัน เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกไม่สบายใจ และอยากขัดขวางลูกชาย

หลังจากนั้นไม่นาน ประตูของสำนักศึกษาย่อยก็เปิดออก

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้จงเดินเข้าไปหาที่นั่งตามกระดาษที่เขียนไว้ในวันลงทะเบียน

หลังจากนั้นไม่นานชายชราที่มีเคราก็เดินเข้ามา

ไม่รู้ว่ามันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า ? เธอรู้สึกราวกับว่าชายชรามองพวกเธออย่างมีนัยยะ

ในไม่ช้า เขาก็กระแอมในลำคอ "ทุกคนโปรดเงียบ วันนี้เป็นการสอบเข้าสำนักศึกษาย่อย เชื่อว่าทุกท่านได้มาว่าวิธีการเข้าสำนักศึกษาย่อยนั้นง่ายมาก เพียงแค่เขียนบทกวีได้ก็ผ่านการทดสอบ"

"แต่หากไม่ผ่าน ฉันก็ทำได้แค่ขอโทษทุกท่านด้วย”

เด็กคนอื่น ๆ ที่มาสอบต่างมีความสามารถไม่น้อย พวกเขาเขียนกลอนจบอย่างรวดเร็ว

ชายชราเคราแกะหยิบกระดาษขึ้นมาพร้อมกับอ่านทีละแผ่น เมื่อเขาถึงกู้จง ตาของเขาเป็นประกาย เขาคว้ากระดาษอย่างกระวนกระวายและอ่านบรรทัดทั้งสองด้านซ้ำ ๆ ดวงตาของเขาแสดงให้เห็นความสุขราวกับว่าเขาเห็นสมบัติที่หายาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาจ้องมองที่กู้จงและเฉียวเหลียยเหลียนการจ้องมองของเขาก็หยุดนิ่งอีกครั้ง

“ผู้อาวุโส บทกวีเป็นเช่นไร?” เฉียวเหลียนเหลียนถามซ้ำอย่างมั่นใจ

เธอไม่รู้วิธีแต่งบทกวี แต่เธออ่านบทกวีของราชวงศ์ถังมาแล้ว 300 บท เธอรู้สึกได้ว่าบทกวีของลูกชายคนเล็กของเธอนั้นไม่แย่อย่างแน่นอน

เธอแน่ใจว่าเด็กคนนี้สามารถเข้าเรียนที่สำนักศึกษาย่อยได้

อย่างไรก็ตาม ชายชราส่ายศีรษะ

เฉียวเหลียนเหลียนอึ้งไปครู่หนึ่ง "ผู้อาวุโส ท่านหมายความว่าอย่างไร? "

"บทกวีนี้...ไม่ค่อยดีนัก" ชายชราพูดด้วยความลำบากใจ "ไม่สามารถ...เข้าเรียนสำนักศึกษาย่อยได้”