ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 191

“มาจากไหน?”

เสียงตะโกนอันดังของเจียงชุนที่รีบวิ่งไปโจมตีคนในชุดคุมสีเทาพร้อมกับองครักษ์สองคน

ปี้ซงและเฉียวเหลียนเหลียนพบช่องว่าง และถอยหลังไปสองสามก้าวทันทีเพื่อสูดลมหายใจในมุมปลอดภัย

"ขอบคุณสวรรค์ ในที่สุดเจียงชุนก็มาถึง" ปี้ซ่งกำลังจะหลั่งน้ำตา

สวรรค์รู้ว่าเขาตื่นตระหนกแค่ไหนเมื่อเห็นคุณผู้หญิงเกือบถูกจับ นายท่านได้ฝากฝังกับเขาและเจียงชุนว่าให้ดูแลคณผู้หญิงเป็นอย่างดี

โชคดีที่มาทันเวลา

เมื่อเห็นชายในชุดคลุมสีเทาสองคนเข้ามาในมุมด้วยอย่างอ่อนแรง ปี้ซงก็หันศีรษะ และมองไปที่ทางเข้าซอย

“ปี้ซงกำลังมองใครอยู่ ?” เฉียวเหลียนเหลียนถามเสียงแข็ง

ปี้ซ่งรู้สึกผิดอยู่ครู่หนึ่ง "เปล่า ผมไม่ได้มองใครเลย"

“จริงเหรอ?” เฉียวเหลียนเหลียนไม่เชื่อ

การแสดงออกของปี้ซงเห็นได้ชัดว่าเขากำลังรอบางคนจะมา และทำไมเจียงชุนถึงมาที่นี่ได้

องครักษ์ที่อยู่ข้างหลังเขามาจากไหน ?

เฉียวเหลียนเหลียนมององครักษ์ที่อยู่ข้างหลังเจียงชุนอย่างสงสัย และฉากหน้าสำนักศึกษาก็แวบเข้ามาในความคิดของเธอ

ในเวลานั้นพระราชนัดดาคนโตของจักรพรรดิกำลังจะส่งตัวเธอไปที่จวนจิงจ้าว แต่เป็นอ๋องชิงผิงหยุดพระราชนัดดาคนโตของจักรพรรดิ และช่วยชีวิตเธอไว้

องครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาดูเหมือนจะสวมชุดที่คล้ายกัน

จู่ ๆ ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในใจของเฉียวเหลียนเหลียน เป็นไปได้ไหมที่อ๋องชิงผิงจะออกหน้าช่วยเธออีกครั้ง ?

ช่วยอีกครั้ง

เฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้าขึ้น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากเข้าปักกิ่งก็เชื่อมโยงอยู่ในใจ

เธอต้องการหนังสือรับรอง และจี้หยุนม่อก็พาเธอไปหาอ๋องชิงผิง และได้รับหนังสือรับรอง

เธอถูกพระนัดดาคนโตของจักรพรรดินำพาความยุ่งยากมาให้ และท่านอ๋องชิงผิงก็ก้าวไปข้างหน้า ดูเหมือนจะช่วย ให้เธอรอดพ้นจากคุก

วันนี้เธอถูกชายในชุดสีเทาสองคนรังแกอีกครั้ง และเจียงชุนก็พาองครักษ์จวนอ๋องชิงผิงมาช่วยสกัดกั้น

เขาเคยยืนหยัดปกป้องเธอมาแล้วที่อันหยาง

ทำไมถึงมีเขาอยู่ทุกที่ ?

ทำไมถึงมีเงาของเขาในทุกที่?

อ๋องชิงผิงจริง ๆ ด้วย เฉียวเหลียนเหลียนเกือบจะคิดว่าเขาคือกู้เส้า

ผู้ชายไร้เดียงสาที่มักจะปกป้องแม่และลูกด้วยวิธีที่เงอะงะ

แม้ว่าลักษณะนิสัยของทั้งสองคนจะแตกต่างกัน แต่ใบหน้าของพวกเขาก็คล้ายกันมาก

แม้แต่รูปร่างยังเหมือนกับพิมพ์เดียวกัน

หากไม่ใช่เพราะว่ากู้เส้าเป็นชาวพื้นเมืองจากหมู่บ้านตระกูลกู้ เฉียวเหลียนเหลียนแทบคิดว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน

......

ยังคงมีเสียงดาบ ปืนกระทบกันในซอย เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกราวกับว่าเธออยู่ในที่ที่หนาวเย็นและโดดเดี่ยว

เธอดูเหมือนจะนึกถึงบางสิ่งได้

ไม่มีใครจะดีกับใครอย่างไม่มีเหตุผล อ๋องชิงผิงก็ไม่มีข้อยกเว้น

และไม่มีเด็กคนไหนที่จะจำใครเป็นพ่อของตัวเองได้อย่างไม่มีเหตุผล เว้นแต่เขาจะเป็นคนรู้จักดีจริงๆ

จากอุบัติเหตุของที่เกิดขึ้นกับกู้เส้าจนถึงตอนนี้ แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะยอมรับว่าเขาตายแล้ว แต่ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย จนเฉียวเหลียนเหลียนต้องกลายเป็นแม่ม่ายตัวน้อย

อยู่ต้องเห็นหน้า ตายต้องเห็นศพ

หรืออาจยังไม่ตาย ?

หรือบางที... เขาอาจจะอยู่ในร่างของใครบางคนบนโลกใบนี้ ?

เฉียวเหลียนเหลียนคิดในใจ

ปี้ซงพยักหน้าโดยไม่รู้ตัว

ไม่คิดว่าจะผิดคาดกับสิ่งที่คิด เขารีบตอบว่า "ไม่คุ้นเคยกันเลย เป็นแค่คนเคยรู้จัก"

เฉียวเหลียนเหลียนไม่เชื่ออีกต่อไป และพูดด้วยหน้าตาเฉยเมยว่า "อย่าพยายามโกหกฉันเลย"

ปี้ซงตกใจแ ละส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว "คุณผู้หญิง ผมไม่รู้จักกับท่านอ๋องชิงผิงจริง ๆ ผมเป็นผู้คุ้มกันตัวน้อย ไม่มีโอกาสรู้จักคนอย่างอ๋องชิงผิงหรอก คุณผู้หญิงได้โปรดอย่าจับผิดผมเลย"

“แล้วทำไมไม่ออกไปล่ะ? ” เฉียวเหลียนเหลียนเปลี่ยนเรื่องทันที

ปี้ซงตะลึงงัน "คุณผู้หญิง ขับไล่ผมหรือ ?"

“คุณเป็นเพื่อนกับกู้เส้าที่ตายไปแล้ว คุณควรจะออกไปจากชีวิตของฉัน ทำไมคุณถึงคอยตามฉันและผลักไสให้ฉันมาเมืองหลวง” เฉียวเหลียนเหลียนต้องการความชัดเจน “ทุกอย่างผิดปกติตั้งแต่คุณเข้าปักกิ่ง ปี้ซงคุณกำลังปิดบังอะไรจาก”

เธอถามคำถามกดดันปี้ซงพร้อมกับก้าวไปข้างหน้า

ปี้ซงกลัวมากจนถอยห่าง เขาไม่รู้ว่าจะต่อสู้อย่างไร

ทั้งสองถอยกลับไปหาชายชุดคลุมสีเทาโดยไม่รู้ตัว

เจียงชุนเกือบจะรั้งชายชุดสีเทาสองคนไว้ได้ แต่เขาไม่คิดว่าปี้ซง และเฉียวเหลียนเหลียนจะถอยกลับมา เขาจึงรีบตะโกนว่า "ออกไปจากที่นี่เร็ว ๆ "

ปี้ซงตกใจตื่นจากภวังค์ทันที

ไม่นานชายชุดสีเทาที่อยู่ทางซ้ายก็หยิบมีดปลายแหลมออกมาจากแขนของเขาและแทงเข้าที่หน้าอกของเฉียวเหลียนเหลียน

นายท่านบอกว่า ถ้าไล่พวกนั้นออกไปได้ก็ไล่ออกไป ถ้าทำไม่ได้ ถึงตายก็ต้องสู้

ครั้งนี้พวกเขาไม่อาจหลบหนีได้ แต่เป็นภารกิจต้องทำ

มีดส่องแสงพุ่งเข้ามาพร้อมเสียงผิวปาก

เฉียวเหลียนเหลียนเดิมทีถือไกปืนด้วยมือข้างเดียว ด้วยการเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ชายชุดสีเทาก็จะสูญเสียเรี่ยวแรงและล้มลงกับพื้น

เธอชำเลืองมองที่ทางเข้าซอย กัดฟัน และเก็บปืนพกด้วยมือด้านหลัง

ในชั่วพริบตาต่อมา ใบมีดที่แหลมคมก็ทะลวงผ่านเสื้อของเธอ และแทงเข้าไปในหัวใจของเธอทันที

ทันใดนั้นมีเสียง "ชว้าบบบ" ชัดเจนมาก