ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 196

"คุณไม่ใช่พ่อของผม คนหลอกลวง "กู้โหลวตะโกนพร้อมกับหันกลับไป และรีบวิ่งไปที่อื่น

จี้หยุนชูรีบตามหลังไป

ใครจะไปรู้ว่าเด็กอ้วนน้อยคนนี้ฝึกศิลปะป้องกันตัวมา 6 เดือน เขาพัฒนาขึ่นอย่างมาก ทักษะการวิ่งของเขาเร็วขึ้น

ระยะห่างเล็กน้อยระหว่างคนสองคน ต่อให้จี้หยุนชูเดินตามเร็วแค่ไหน เด็กอ้วนน้อยก็นําหน้าอยู่ดี

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังปิดประตูด้วยหลังมือ

ไม้ประตูหนาปิดใส่หน้าเกือบชนดั้งจี้หยุนชู

ชายคนนั้นหยุดอย่างกระทันหัน

เสียงหัวเราะของเด็กน้อยตัวอ้วนดังลั่น

น่าอายยิ่งนัก

แต่เขาไม่สนหรอก เพราะนั่นเป็นความจริง

เขายืนอยู่ที่ประตู ฝ่ามือขนาดใหญ่ตบลงที่ประตูพร้อมร้องเรียกให้เปิดประตูอย่างต่อเนื่อง "เปิดประตู เปิดสิ"

ไม่มีใครสนใจเขาหรอก

เขาเปลี่ยนเป็นเรียกลูกอีกคน "เชวี่ยเอ๋อร์ เปิดประตูให้พ่อหน่อย"

ยังไม่มีใครสนใจเขาเลย

ทางเลือกสุดท้าย "เกอเอ๋อร์ เสี่ยวเกอเอ๋อร์ พ่อมาหาแล้วลูก"

ในที่สุดก็มีการเคลื่อนไหวเบา ๆ

เสียงร้องของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ "พ่อกลับมาแล้ว พ่อกลับมาแล้ว"

จี้หยุนซูได้ยินเสียงนั้นแล้วก็เศร้าและตื่นเต้น เขารู้สึกไม่คู่ควรกับความรักของเด็ก ๆ ที่มีต่อเขา

"เสี่ยวเกอเอ๋อร์ เรียกใครหน่ะ ? “กู้เชวี่ยไม่พอใจมากจึงขึ้นเสียงว่า “พ่อของเราจากไปแล้วนานแล้ว ลืมไปแล้วเหรอ ?”

กู้เกอสําลักพร้อมกับตะโกนว่า "แต่พ่อเพิ่งเรียกเองนะ พ่อกําลังเรียกเสี่ยวเกอเอ๋อร์"

"หูฝาดแล้ว คน ๆ นั้นกำลังหลอกลวงเรา เขาโกหก อย่าขานรับนะ ระวังหมาป่าตัวร้ายหลอกไปกิน"

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ หยุดร้องเรียกอยู่ครู่หนึ่ง

เกอเอ๋อร์เริ่มงอแง "เกอเอ๋อร์คิดถึงพ่อ ทําไมพ่อไม่กลับมา ถ้าพ่อกลับมา พ่อจะได้กลับมาดูแลเกอเอ๋อร์ เกอเอ๋อร์จะได้ไม่ถูกหมาป่ากิน"

จี้หยุนชูเจ็บปวดใจเหมือนกับถูกไฟช๊อต

ปี้ซงและเจียงชุนเดินมากระซิบว่า "วันที่นายท่านจากไป ทุกคืนคุณหนูห้าตื่นขึ้นมาร้องไห้กลางดึกทุกวัน คุณผู้หญิงก็เหมือนกัน บางครั้งทั้งสองก็กอดกันร้องไห้..."

จี้หยุนชูขอบตาแดง

เขาต้องกลับไปเมืองหลง แต่เป็นความผิดของเขาเองที่ไม่กลับมาหาพวกเขา

พวกเขาจะโกรธหรือไม่สนใจก็เป็นสิทธิ์ของพวกเขา

เด็ก ๆ เมินเฉยต่อเขาก็สมควรแล้ว

เขาสมควรถูกเมินเฉย

"เหลียนเหลียน ผมผิดเอง ผมไม่ควรทำเช่นนั้น ขอให้ผมได้เห็นหน้าคุณอีกซักครั้ง อาการบาดเจ็บของคุณสาหัสมาก ผมอยากให้หมอหลวงรักษา ให้หมอหลวงได้ตรวจอาการ..." ชายหนุ่มอ้อนอยู่ข้างนอก

เฉียวเหลียนเหลียนนอนหลับตาอยู่บนเตียง

ดูเหมือนว่าเธอกําลังหลับอยู่ แต่การกระพริบตาของเธอแสดงว่าเธอได้ยินในสิ่งที่เขาพูด

"แม่ " กู้เชวี่ยทนฟังไม่ไหว "พ่อยังรู้ผิดชอบชั่วดี ให้พ่อเข้ามาเถอะ ตะโกนอยู่ข้างนอกให้คนหัวเราะเปล่า ๆ”

เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ โกรธเมื่อรู้ความจริงในตอนแรก แต่เมื่อเวลาผ่านไป การหายไปของพ่อก็บดบังความโกรธของเธอ เธอเริ่มโอนเอนจากแม่ไปพ่อ

เฉียวเหลียนเหลียนค่อย ๆ ลืมตา และเหลือบมองกู้เชวี่ย

เจียงชุนรับคําสั่ง เกอเหย่ยังไม่ทันได้เฝ้าดูจี้หยุนชูก็ต้องออกไปเสียก่อน

น่าเสียดายที่ไม่อาจดูความตื่นเต้นครั้งต่อไปได้

คิดว่าต้องมีความสนุกในฝั่งอันเล่อหน่ะสิ

ทุกคนเบื่อที่จะทําในสิ่งที่พวกเขาต้องทํา และจี้หยุนชูนั่งนิ่ง ๆ บนบันได

ที่นี่มีผู้คุ้มกันลับสี่คน มีเพียงปี้ซงเท่านั้นที่อยู่ในที่มองเห็นได้

"นายท่าน นายท่านทำไปเพราะอะไร? " ผู้คุ้มกันน้อยถอนหายใจ "ยอมเจอคุณผู้หญิงเร็วหน่อยก็ดีแล้ว"

"เป็นเพราะฉันเอง ฉันทำให้เธอไม่มีความสุข" จี้หยุนชูยิ้มเปรย "ถ้าการปิดบังจะทำให้เธอทุกข์ใจ ไม่ปิดบังตั้งแต่แรกดีกว่า แต่ก็จะทำให้แม่ลูกพบชีวิตที่ลำบาก "

ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว

แย่จังที่มาช้าไปหน่อย

ปี้ซงปลอบใจนายท่าน"บางทีนี่การจะเป็นต้นแบบของควาพยายามที่สมบูรณ์แบบ"

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการทุ่มเทจนเกินกว่ากำลัง

ครู่หนึ่ง บรรยากาศก็เงียบกริบอีกครั้ง

จี้หยุนซูคอตก ไม่พูดอะไรสักคํา

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถม้าก็มาถึง ในที่สุดรถม้าก็ทําลายความเงียบงัน

จี้หยุนชูเงยหน้ามองกู้เฉิงและกู้จง สองพี่น้องเพิ่งเดินทางใสถึงและนำเงินให้คนขับรถม้าสิบเหรียญ

ในหมู่บ้านตระกูลกู้ ขึ้นเกวียนลาของลุงหนิว คนหนึ่งต้องให้เงิน

จี้หยุนชูนึกอะไรขึ้นได้ ดวงตาปรากฏแสง

จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นยืน แล้ววิ่งไปหาลูกชายสองคน กอดกู้เฉิงก่อน แล้วก้มลงกอดกู้จงพร้อมกับลูบศีรษะ “ลูก พ่อกลับมาแล้ว ดีใจไหม ?”