ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 197

เสี่ยวกู้จงกระพริบตา ไม่พูด แต่ตาของเขาแดงกร่ำอย่างรวดเร็ว

จี้หยุนชูเกิดความพอใจในหัวใจ เขาลูบศีรษะกู้จงและอุ้มเด็กชายขึ้นมา "เด็กดี จงเอ๋อร์เป็นเด็กดีจริง ๆ"

ไม่เหมือนกู้โหลวหมาป่าน้อยตาขาว

"พ่อ ทําไมจู่ ๆ พ่อกลับมาล่ะ" กู้เฉิงสงสัย

เมื่อไม่กี่วันมานี้บอกให้เขาระวังความปลอดภัย ระวังหยูเฟยเชิง อีกทั้งต้องปกปิดตัวตน

“หยูเฟยเชิงเดาตัวตนของลูกได้ แต่เขาไม่กล้าบอกใคร สองวันมานี้พ่อขอให้คนเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของเขา จู่ ๆ เขาก็แวะไปที่ตำหนักพักผ่อนขององค์หญิงหญิงบ่อย ๆ พ่อคิดว่าเขาน่าจะบอกความสงสัยของเขา" จียุนชูขมวดคิ้วเล็กน้อย "คาดว่าสองวันนี้ คงมีคนมาทดสอบตัวตนของลูกอีก"

กู้เฉิงหัวเราะ "ทดสอบก็ทดสอบสิ ตอนนี้ผมคือกู้เฉิง ฐานะของพ่อแม่ก็มีครบ พวกเขาสงสัยแล้วจะอย่างไร ?"

พวกเขาคงจะไม่จับ ทรมานและบังคับให้สารภาพหรอก

"พวกเขาสามารถทําให้ลูกหายไปได้" จี้หยุนชูกล่าว “ถึงแม้ว่าจะมีโอกาสแค่หนึ่งส่วนเก้าที่จะเป็นหยูเฟยเชิง แต่พวกเขาก็สามารถทำลายความน่าจะเป็นนี้ได้

แต่ก่อนเขาไม่กล้าเข้าใกล้กู้เฉิง พวกเขาเพียงกลัวว่าจะเป็นการกระตุ้นความสงสัยของคนอื่นว่าเขาทําร้ายเด็ก

เมื่อมีคนสงสัย ตัวตนของกูเฉิงก็ถูกเปิดเผย แต่ก็เป็นการป้องกันอีกแบบหนึ่ง

ไม่ใช่ทุกคนอยากให้หยูเฟยเชิงเป็นพระราชนัดดาคนโตของจักรพรรดิ

"ผมรู้แล้ว" กู้เฉิงเบ้ปาก "ผมจะป้องกันตัวเอง"

ต้องมีชีวิตเพื่อทุกคนที่รักเขาและที่เขารัก

เขาไม่เพียงต้องมีชีวิตอยู่ แต่ต้องมีชีวิตที่ดี แข็งแรงและสวยงาม

จี้หยุนชูโค้งคํานับเล็กน้อยเพื่อเป็นการแสดงถึงการเห็นด้วย "เด็กดี เรายืนพูดคุยข้างนอกไม่เป็นการดี เราต้องเข้าไปคุยข้างใน"

เมื่อพูดจล เขาก็ทำท่าจะเดินเข้าไป แต่เดินอย่างช้า ๆ เหมือนในอ้อมแขนเขานั้นไม่ใช่เด็กแต่เป็นแผ่นหิน

กู้เฉิงมองเขาอย่างสงสัย และเอื้อมมือออกไปเคาะประตู

ไม่นานหลี่ชุนฮัวก็มาเปิดประตู "เฉิงเอ๋อร์ จงเอ๋อร์กลับมาแล้ว"

กู้เฉิงพยักหน้ามองจี้หยุนชูด้วยความสงสัยเล็กน้อย

พ่อยอมรับตัวตนแล้ว แต่ทำไมป้าชุนฮัวถึงทำเหมือนยังไม่รู้

"เข้าไปในบ้านเถอะ" หลี่ชุนฮัวไม่แม้แต่จะมองจียุนชู

กู้เฉิงขยี้จมูกและเดินเข้าไปในบ้าน

กู้จงเตะขาสองที เขาอยากกระโดดลงไปเดินเอง

ใครจะรู้ว่าจี้หยุนชูกอดเขาแน่นเหมือนอุ้มเด็กทารกอย่างระมัดระวัง

ระหว่างเดิน เขายังคงมองหน้าหลี่ชุนฮัว

โชคดีที่หลี่ชุนฮัว คิดเพียงว่า เขาไม่มีตัวตน

จี้หยุนชูอยากจะก้าวเท้าเข้าไปในบ้าน

ในที่สุดเขาก็ได้เข้ามาแล้ว

อ๋องชิงผิงเกิดความปีติยินดี

ปี้ซงที่ตามมาที่หลัง นายท่านครับ นายท่านน่าจะต้องกระโดดอย่างมีความสุขนะ

กู้จงผู้น่าสงสารถูกพ่อกอดไว้ในอ้อมแขนยากที่จะหลุดออกมาจากอ้อมแขนนี้ได้ "พ่อ ผมขอเดินเองได้ไหม ?"

จี้หยุนชูได้สติพร้อมกับวางลูกชายคนเล็กลงและจูงมือของเขา

ทั้งสองเดินเข้าไปด้วยกัน

กู้เฉิงรู้เรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ เขายืนอยู่ในบ้านไม่พูด

กู้จงที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร วิ่งเหยาะ ๆ ไปหาเฉียวเหลียนเหลียนอย่างมีความสุข "แม่ วันนี้ผมสอบได้ที่ 1 ผู้อาวุโสชมผมด้วย"

"แล้วใครเป็นคนทํา? " กู้เฉิงพูดด้วยเสียงเข้ม

เขาเต็มใจที่จะแย่งชิงตําแหน่งพระราชนัดดาคนโตของจักรพรรดิ เต็มใจที่จะเปิดเผยตัวตนของเขา เพื่อปกป้องแม่ และน้อง ๆ ของเขา

แต่ตอนนี้แม่ของเขานอนอยู่บนเตียง

จิตใจของกู้เฉิงเต็มไปด้วยความแค้น เขาจะไม่ยอมให้ฆาตกรที่ฆ่าเขามาทำร้ายแม่

"ไม่จําเป็นต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ จี้ยุนชูกล่าว "เฉิงเอ๋อร์ ทำในสิ่งที่สบายใจ เรื่องแก้แค้น ให้เป็นเรื่องของพ่อ"

องค์หญิงอันเล่อก็เป็นองค์หญิงใหญ่ แม้จะไม่ทรงอํานาจเท่าองค์หญิงอู๋ซวง แต่ก็มีอำนาจต่อรองกับจักรพรรดิเช่นกัน

การที่กู้เฉิงหุนหันพลันแล่น ทําร้ายองค์หญิงอันเล่อ ไม่ใช่เรื่องดี

"ไม่ได้" กู้เฉิงตะโกนขึ้นมาทันที "พ่อบอกว่าพ่อจะปกป้องแม่ แต่ตอนนี้แม่กําลังนอนอยู่บนเตียง ผมไม่เชื่อพ่อแล้ว ผมต้องการแก้แค้นให้แม่ด้วยตัวเอง"

จัดการกับไอ้สารเลวที่ทําร้ายแม่ด้วยตัวเอง

"เฉิงเอ๋อร์ ใจเย็นก่อน" จี้หยุนชูกล่าวต่อ "คนที่จะทําร้ายแม่ของลูกในเมืองหลวงนี้ได้ คิดว่าการเป็นซิ่วไฉจะจัดการคน ๆ นั้นได้เหรอ ?"

ตอนนี้กู้เฉิงเป็นแค่กู้เฉิง ไม่ใช่พระราชนัดดาคนโตของจักรพรรดิที่รุ่งโรจน์

เขาไม่มีตัวตน และไม่มีอํานาจ และไม่มีความสามารถในการจัดการใคร

กู้เฉิงกัดฟัน มองไปที่เฉียวเหลียนเหลียนซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ไม่ช้าก็เร็ว ผมจะปกป้องแม่ให้ปลอดภัย ทุกคนจะได้ไม่ทําร้ายแม่"

ด้วยเหตุนี้เขาจึงหันหลังกลับและออกไป

จี้หยุนชูมองไปที่ด้านหลังของเขาอย่างพึงพอใจ สายตาเขามองเห็นกู้จงที่กำลังกำหมัดพอดี เขาจำคนที่ทำร้ายแม่เขาไว้ในใจ

เขาลูบศีรษะลูกชาย และให้ฉินจือพาเขากลับไปที่ห้องเพื่ออ่านหนังสือ

ในห้องเหลือเพียงเขาและเฉียวเหลียนเหลียน

จี้หยุนชูหายใจเข้าลึก ๆ