ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 199

ณ จวนตระกูลจี้

เฉียวเหลียนเหลียนนอนอยู่บนเตียง เอียงศีรษะมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความสงสัยว่าจี้หยุนชูกำลังคิดอะไรอยู่

จี้หยุนชูยืนอยู่ข้างขอบเตียง พยายามจะพูดออกไปหลายครั้ง

หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดเขาก็ใช้ความกล้าและพูดว่า "เหลียนเหลียน คุณ... คุณยังโกรธผมอยู่หรือเปล่า ?"

ขณะที่เขากำลังถามเฉียวเหลียนเหลียน กู้เชวี่ยซึ่งกำลังแอบฟังอยู่ข้างนอกเกือบจะล้มลงกับพื้น

ถามคำถามแบบนี้ แม่ต้องบีบคอตายแน่ ๆ

เฉียวเหลียนเหลียนพูดอย่างใจเย็นว่า "ท่านอ๋องชิงผิงคิดมากไปแล้วเพคะ หม่อมฉันเป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา จะโกรธพระองค์ได้เยี่ยงไร"

ทันใดนั้นช่องว่างระหว่างคนทั้งสองก็กว้างขึ้น

จี้หยุนชูพูดไม่ออก "เหลียนเหลียน ผมรู้ว่าคุณกำลังโกรธ ได้โปรดอย่าโกรธผมได้ไหม ?"

เฉียวเหลียนเหลียนเงียบไป

จี้หยุนชูพูดอีกครั้ง "คุณจะ ตีผม จะโกรธผมยังไงก็ได้ แต่ขอให้คุณกลับมาพูดคุยกลับผมดังเดิม"

เฉียวเหลียนเหลียนหลับตา "หม่อมฉันอยากพักผ่อน ท่านอ๋องได้โปรดออกไปเถิดเพคะ"

เธอไม่อยากฟังเขาพูดด้วยซ้ำ

หัวใจของจี้หยุนชูนั้นซับซ้อน และยากที่จะเข้าใจ

ในตอนแรกเมื่อเขาเข้าไปในจวน เขาคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนจะยกโทษและให้อภัยเขา

แต่ความจริงไม่ได้เป็นเช่นนั้น ทุกคนในจวนเฉยเมยต่อเขาและเฉียวเหลียนเหลียนกับปฏิเสธเขาในทุกสิ่ง ทำให้เขารู้สึกสับสน

จี้หยุนชูทำได้เพียงมองดูหญิงสาวที่กำลังหลับสนิท และออกจากห้องไปอย่างเศร้าใจ

เมื่อเขาเปิดประตู เขาก็ชนเข้ากับกู้เชวี่ยและหลี่ชุนฮัวที่คอยแอบฟังอยู่

“พ่อ พ่อช่างไม่มีวาทะในการพูดเสียจริง” กู้เชวี่ยกล่าว แต่ถึงอย่างนั้นจี้หยุนชูก็ไม่ได้รู้สึกอายที่ถูกจับได้ว่าแอบดูเลย แต่เขาก็พูดอย่างมั่นใจว่า “พูดเช่นนี้ได้อย่างไร ใครจะอยู่ดี ๆ แล้วให้โอกาส?"

จี้หยุนชูถอนหายใจยาว ใบหน้าหล่อเหลากำยำของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและความขมขื่น แต่สิ่งนี้ไม่ได้ทำลายความหล่อเหลาของเขา ในทางกลับกัน ใคร ๆ ต่างอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจเขา

หลี่ชุนฮัวส่ายหน้า

ทุกวันนี้ความเจ็บปวดใจของเธอค่อย ๆ เลือนหายไป เธอเริ่มเรียนรู้วิธีทำอาหารกับเฉียวเหลียนเหลียน และค้นพบตัวเอง

แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่สามารถเป็นหัวหน้าแม่ครัวได้ แต่การทำอาหารธรรมดา ๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธออีกต่อไป

ด้วยเหตุนี้เมื่อหลี่ชุนฮัวเห็นลูกพี่ลูกน้องก็หลีกทางให้และไม่แสดงความเกลียดเขา

"บางที เหลียนเหลียนอาจไม่ต้องการฟังสิ่งที่คุณพูด แต่เธอก็กำลังฟังว่าคุณจะพูดว่าอย่างไร ? " เธอพูดอย่างเงียบ ๆ "เธออาจจะเสียใจกับบางเรื่อง แน่นอนว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดมากกว่านี้ "

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ใช่คนใจอ่อน ดังนั้นกู้เส้าจะไม่ได้รับความอบอุ่น แต่เธอจะอยู่ในใจของเขาตลอดไป

สถานการณ์ปัจจุบันค่อนข้างคล้ายกับสถานการณ์เดิม

แต่มีบางอย่างที่แตกต่างกัน

ตัวอย่างเช่น เฉียวเหลียนเหลียนมีปฏิกริยาเหมือนกับตอนที่เขาเป็นกู้เส้า ปฏิบัติต่อเขาอย่างเฉยเมย ราวกับว่าเขาไม่มีสิทธิ์ใด ๆ

แต่ตอนนี้ตรงกันข้าม เฉียวเหลียนเหลียนเบื่อหน่าย ไม่อยากเจอหน้า

ดูเหมือนว่าเธอจะจริงจังมากขึ้น แต่จริง ๆ แล้วไม่มีความเกลียดชังที่ใดที่ไม่มีความรัก และไม่มีการปฏิเสธใดที่แปลว่าไม่ชอบ พูดตรง ๆ คือเฉียวเหลียนเหลียนมีจี้หยุนชุอยู่ในใจ ดังนั้นเธอจึงจริงจังกับเขามาก เธอจึงตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขา ต่อต้านเขา และปฏิเสธเขา

ความรู้สึกนี้ทำให้จี้หยุนชูรู้สึกหวานอมขมกลืน

เขามองไปทางหลี่ชุนฮัว และลูกสาวคนโตอย่างจริงจัง "ฉันรู้ว่าฉันต้องทำอะไร ? "

การปกป้อง และทะนุถนอมใครซักคนนั้นไม่ใช่แค่การพูดแต่เป้นสิ่งที่ต้องทำต่างหาก

คำพูดร้อยล้านคำสู้การกระทำไม่ได้

ผู้เป็นแม่จะด่าว่าลูกเช่นไรก็ย่อมได้

แต่จะไม่ได้ผลอะไร

แม้ว่าแม่นมจางสามารถพูดอะไรกับองค์หญิงคนโตก็ได้ แต่ครั้งนี้เธอไม่กล้าพูดอะไร ทำได้เพียงยิ้มและยกถ้วยชาให้พระองค์หญิง

องค์หญิงอู๋ซวงรับไป และจิบไปสองจิบ จากนั้นก็บ่นเกี่ยวกับลูกชายของเธอต่อ

ทันใดนั้นก็เกิดความโกลาหลขึ้น

คนในชุดสีเทาสองคนก็พุ่งเข้ามาหาเธอ

องค์หญิงอู๋ซวงหน้าซีดด้วยความตกใจ และเธอกรีดร้องเสียงดัง "ใครก็ได้ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย!"

แม่นมจางตัวสั่นไปทั้งตัว แต่เธอก็ยังยืนหยัดอยู่กับหน้าองค์หญิงอู๋ซวงอย่างกล้าหาญ

ทำใดนั้นคนในชุดดำสองคนปรากฏขึ้น

ร่างทั้งสองขยับเล็กน้อย แต่ไม่เห็นชัดเจนว่ากำลังทำอะไร ชายสองคนในชุดเทาสูญสียความทรงตัวและล้มลงกับพื้น

มีชายชุดเทาสองคนอยู่ข้างหลังพวกเขา และพวกเขาถอยออกไปด้วยความตกใจ แต่ไม่คิดว่าชายชุดดำสองคนปรากฏตัวข้างหลังพวกเขา ปราบพวกเขาด้วยการโจมตีครั้งเดียว และทำให้พวกเขาล้มลงกับพื้น

ความอันตรายผ่านพ้นไป

องค์หญิงอู๋ซวงทรุดตัวลง โบกไม้มือไปมา

ชายชุดดำจากไปในพริบตา รู้แค่ว่าพวกเขาอยู่รอบ ๆ แต่ไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน

นี่คือผู้พิทักษ์แห่งความมืดที่แท้จริง

สำหรับทาสในตำหนักและผู้คุ้มกันนั้น พวกเขาได้ยินเพียงการเคลื่อนไหว และพุ่งเข้าหาพวกเขาด้วยดาบยาว แต่พวกเขาเห็นเพียงชายชุดเทาเท่านั้น และไม่มีอะไรอื่นอีก

“องค์หญิง" หัวหน้าองครักษ์คุกเข่าลงบนพื้นด้วยสีหน้าตื่นตระหนก “ข้าน้อยมาแล้ว องค์หญิงเป็นอะไรหรือไม่พะหย่ะค่ะ?”

ใบหน้าขององค์หญิงอู๋ซวงมืดมนและเย็นชา "หากข้าพึ่งพาคนอย่างพวกเจ้า ข้าคงตายไปนานแล้ว"