ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 200

องครักษ์ก้มหน้าก้มตาไม่กล้าพูด

เวลานี้พวกเขาพูดไปก็ไร้ประโยชน์ การแต่งแต้มแกล้งสร้างสถานการณ์เป็นเรื่องปกติ

องค์หญิงอู๋ซวงสูดหายใจเข้าลึก ๆ "จับสี่คนนี้ไปสอบปากคำ​ข้าอยู่ในตำหนักนี้มาหลายปีไม่เคยมีเหตุ ใครกันที่กล้าลงมือ"

เธออารมณ์ไม่ดี และแสดงความโกรธออกมา

แม่นมจางที่อยู่ข้าง ๆ ตัวสั่น

องค์หญิงอู๋ซวงร่ำรวย น่าเกรงขาม นิ่งและสง่างาม​มีเพียงคนเดียวที่รู้เธอเท่านั้นที่รู้ว่าเธอนั้นดุร้ายแค่ไหน

สายเลือดจักรพรรดิจะใจอ่อนได้อย่างไร？

องค์หญิงโหดร้ายเพียงใด ？

นั่นน่าจะมีแต่คนที่เคยประสบด้วยตัวเองเท่านั้นที่สามารถเข้าใจได้

องครักษ์ในตำหนักไม่อาจป้องกันนักฆ่าได้ แต่การสืบสวนนั้นเร็วมาก

​และใช้เวลาครึ่งวันในการสวมความจริงจากทาสสีเทาสองสามคนและรายงานต่อองค์หญิงในตอนเช้า

"อันเล่องั้นหรือ?" องค์หญิงขมวดคิ้ว "ทําไมนางถึงทําให้คนมารอบทำร้ายข้า ？"

องค์หญิงอันเล่อชื่นชอบอ๋องชิงผิง คนเมืองหลวงส่วนใหญ่รู้ดีว่าองค์หญิงพระองค์นี้ประจบสอพลอเสด็จป้ามาก

ทําไมตอนนี้ถึงกล้าขนาดนี้ ถึงขั้นลอบสังหาร

พระองค์หญิงใหญ่รู้สึกว่านี่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล

"บางครั้งท่านอ๋องอาจไม่ตอบสนองต่อความรักที่องค์หญิงมีให้ นางจึงรําคาญ ?" แม่นมจางเดา

องค์หญิงใหญ่ขมวดคิ้ว "แต่ควรจะรอบทำร้ายชูเอ๋อร์ ไม่ใช่ข้า"

แม่นมจางชะงักไปครู่หนึ่ง นางได้แต่ส่ายหัวอย่างจนใจ

ในเวลานี้ หัวหน้าองครักษ์ที่คุกเข่าอยู่บนพื้นบ่นพึมพําว่า "ทาสสีเทาคนนั้นบอกว่า องค์หญิงอันเล่อให้พวกเขาทำร้ายองค์หญิงแต่ไม่ต้องถึงตาย "

องค์หญิวอู๋ซวงดูตกใจ ตาทั้งสองเบิกกว้าง สีหน้าไม่เชื่อ

แม่นมจางจับมือ​องค์หญิงอู๋ซวงและพูดอย่างระมัดระวังว่า "ไม่ใช่...องค์หญิงอันเล่ออยากหิ้องค์หญิงได้รับบาดเจ็บ เพื่อที่ตัวเองจะได้มาแสดงความกตัญญู..."

ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง จิตใจขององค์หญิงอันเล่อก็ชั่วร้ายเกินไป

องค์หญิงอู๋ซวงขมวดคิ้ว สีหน้าของเธอเริ่มมืดมน

แม่นมจางไม่กล้าพูดต่อ เธอก้มหัวลง และแทบจะหาที่ซ่อนให้กับตัวเอง

หัวหน้าองครักษ์กลัวเล็กน้อย

เพราะพวกเขารู้ว่าองค์หญิงอู๋ซวงกำลังโกรธ

"อันเล่อ อันเล่อ" องค์หญิงอู๋ซวงยิ้มด้วยความโกรธ "ใครก็ได้มานี่ซิ พรุ่งนี้ข้าจะจัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ เชิญองค์หญิงมาหลาย ๆ ข้าต้องบอกเรื่องตลกนี้ให้ทุกคนรับรู้"

แม่นมจางไม่กล้าขัดขืน

องค์หญิงอู๋ซวงนั้นมีความสามารถในการออกคําสั่งที่แข็งแกร่งในราชวงศ์ต้าหยู

ดูจากการเชิญมางานเลี้ยงชมดอกไม้ก็รู้แล้ว

ในอดีตเมื่อสุภาพสตรีและภรรยาผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวงจัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ พวกเขาต้องแจ้งให้ผู้คนทราบล่วงหน้าหนึ่งเดือน และประกาศเพียงเพื่อให้ทุกคนหาเวลามาพบปะกันได้ง่ายขึ้น

แต่การทำเช่นนี้ก็มีคนมาไม่ได้จำนวนมาก

อย่างไรก็ตาม หากองค์หญิงอู๋ซวงเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงชมดอกไม้ เธอจะแจ้งให้ทราบทันที และสตรีมากกว่าครึ่งของในเมืองหลวงอาจมา

ส่วนคนที่มาไม่ได้ไม่ใช่เพราะไม่อยากมาแต่เพราะไม่มีคุณสมบัติที่จะได้เข้าร่วม

เมื่อเห็นเช่นนี้ องค์หญิงอันเล่อก็รุดเข้าไปช่วย

"เสด็จป้า" จริงที่ว่าองค์หญิงอู๋ซวงใจดีกับเธอ แต่เธอก็ก้าวไปอย่างใจเย็น "เสด็จแม่คงจะเหนื่อย ให้อันเล่อช่วยทุบหลังเสด็จป้าดีไหมเพคะ ?"

ขณะที่เธอพูด เธอหยิบไม้ทุบหลังจากองค์หญิงฉุนเจีย

องค์หญิงอู๋ซวงชำเลืองมองและไม่ขัดขวาง

องค์หญิงอันเล่อฉวยโอกาสก้าวไปข้างหน้า และช่วยนวดทุบหลังอย่างสง่างาม

เมื่อมองแวบแรก เธอรู้สึกดีจริง ๆ กำลังพอดี และไม่รีบร้อนเกินไป

น่าเสียดายที่องค์หญิงอู๋ซวงไม่ได้สนใจเธอเลย

เธอหรี่ตา รู้สึกถึงไม้นวดหลังที่ทุบด้วยความเร็วคงที่ จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วตะโกนอย่างเฉียบขาดว่า "อันเล่อ เจ้าคิดจะทำอะไร ? "

องค์หญิงอันเล่อจับมือเธอด้วยความตกใจ และไม้นวดหลังก็ร่วงลงกับพื้น

“เสด็จป้า...เสด็จป้าหมายถึงอะไรคะ ?” เธอถามเสียงสั่น

องค์หญิงอู๋ซวงหรี่ตาด้วยสีหน้าเย็นชา “ถ้าไม่อยากนวดทุบหลังให้ข้า ก็ไม่ต้องก็ได้ แล้วยังแอบลอบทำร้ายข้า เจ้าเกลียดชังข้าอยู่ลึก ๆ ลอบทำร้ายข้า และมาทำดีกับข้าหรือ ? "

ทันทีที่คำพูดออกมา ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ ก็อยู่ในความโกลาหล

องค์หญิงอันเล่อแอบวางแผนทำร้ายองค์หญิงอู๋ซวง?

เธอจนตรอกจนถึงขั้นทำเช่นนี้เลยหรือ ?

“เสด็จป้า อันเล่อมิกล้า” องค์หญิงอันเล่อตกใจกลัวมาก และคุกเข่าลงกับพื้น “อันเล่อนวดทุบหลังป้าเฉย ๆ อันเล่อยังไม่ได้ทำอะไรเลย”

องค์หญิงอันเล่อผู้ไร้เทียมทาน

แม่นมจางที่อยู่ข้าง ๆ​ ยืนขึ้น​ ​พร้อมกับตำหนิว่า "องค์หญิงจะหาว่าองค์หญิงองค์โตใส่ร้ายท่านหรือ ? พระองค์หญิงจะใส่ร้ายท่านทำไม ?"