ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 202

ณ นอกตำหนักองค์หญิงอู๋ซวง

องค์หญิงฉุนเจียจับผ้าคลุมแน่นด้วยมือของเธอ ดวงตาของเธอไร้ความปรานี และเสียงของเธอก็สงบลง "นางเป็นแค่น้องสาวของจักรพรรดิ อย่ากลัวไป นางกล้ารังแกข้า หากหยูชิงหลิงสูญเสียความโปรดปรานจากจักรพรรดิ นางก็จะไร้ค่าในเมืองหลวงแห่งนี้”

"แม้แต่อะไรก็ไม่ใช่ทั้งนั้น"

องค์หญิงอันเล่อตกอยู่ในภวังค์ “ทำไมจู่ ๆ เสด็จป้าดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น ?”

เสี่ยว่างซึ่งกำลังขับรถม้าอยู่ข้างนอก ใช้โอกาสนี้ยื่นหน้าออกไป "ข้าได้ยินว่ามีคนลอบสังหารองค์หญิงองค์โตเมื่อวันก่อน"

“ลอบสังหาร ?” องค์หญิงอันเล่อดูประหลาดใจ “ในเมืองหลวงมีใครกล้าลอบสังหารองค์หญิงอู๋ซวง ?”

นั่นเป็นการกระทำโดยประมาท ?

“นั่นไม่ใช่” เสี่ยวว่างพยักหน้าอย่างจริงจัง “มีคนที่เห็นเหตุการณ์บอกว่าพวกเขาเป็นชายชุดเทาสี่คน ไม่รู้ว่าตระกูลไหนโง่ถึงขนาดลอบสังหารองค์หญิงคนโตได้”

ชายชุดสีเทาสี่คน ?

รูม่านตาขององค์หญิงอันเล่อขยายออกทันใด เธอจำได้ว่าคนที่เธอส่งไปคือทาสสีเทาสี่คน

ผ่านไปสองวันก็ยังไม่กลับมา

“เสี่ยวว่าง ไปสืบเร็ว เกิดอะไรขึ้น ?” องค์หญิงอันเล่อสั่ง

เสี่ยวว่างพยักหน้า และเดินออกไป

การกินขนมหวาน และดื่มชาทำให้รู้สึกผ่อนคลายและผ่อนคลาย

เธอไม่ได้กลัวว่าชายชุดเทาจะเปิดเผยเรื่องนี้

ในไม่ช้า เสี่ยวว่างก็กลับมาแล้วตอบว่า "สืบอย่างชัดเจนแล้ว" จากนั้นรายงานเรื่องนี้ "ทั้งสี่คนได้เสียชีวิตเป็นคนของตำหนักพระองค์หญิง"

องค์หญิงอันเล่อที่กำลังดื่มชาอยู่และเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้เธอก็ผสานมือด้วยความตกใจ และถ้วยชาก็ร่วงหล่นลงบนพื้นแ ละแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ

มันจบลงแล้ว มันจบลงแล้ว

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนของเธอลอบสังหารองค์หญิงอู๋ซวง

ถ้าลอบสังหารสำเร็จก็ไม่มีอะไร

แต่ตอนนี้ล้มเหลว และองค์หญิงอู๋ซวงก็รู้ความจริงแล้ว จึงไม่น่าแปลกใจที่องค์หญิงอู๋ซวงจะปฏิบัติต่อเธอสองแม่ลูกเช่นนี้

องค์หญิงอันเล่อรู้สึกขมขื่นใจ เนื่องจากเธอรู้สึกรำคาญใจที่ทาสสีเทานั้นลอบสังหารและแทงผิดคน

นอกจากนี้ทาสเหล่านี้ยังโง่เขลายิ่งนักที่ไม่ตรวจสอบให้แน่ชัดก่อน แม้ว่าเธอจะไม่รู้สาเหตุที่ทาสสีเทาแทงผิดคน แต่เธอไม่ได้มีเจตนาฆ่า

ยิ่งกว่านั้น องค์หญิงอู๋ซวงไม่ได้เป็นอะไร เหตุใดจึงต้องโทษนาง

องค์หญิงอันเล่อคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดใจ เธอลุกขึ้นทันทีและพูดด้วยความโกรธว่า "พวกเศษสวะ ไร้ประโยชน์ แทงคนโดยไม่ตรวจสอบให้ดีเสียก่อน ไม่มีประโยชน์จริง ๆ !"

หลังจากพูดเช่นนั้น เสี่ยวม่านและเสี่ยวว่างก็ก้มหน้าลงพร้อมกันโดยไม่กล้าตอบ

องค์หญิงอันเล่อหายใจเข้าลึก ๆ "ตอนนี้เสด็จป้าไม่พอพระทัยข้าแล้ว และเกรงว่าต่อไปเรื่องนี้จะแพร่กระจายออกไปในเมืองหลวง"

หากองค์หญิงอู๋ซวงไม่ชอบเธอ เธอก็ยังสามารถเป็นองค์หญิงอันเล่อผู้สูงศักดิ์ได้ อย่างน้อยที่สุดเธอก็ไม่โด่งดังมากนัก

แต่ตอนนี้องค์หญิงอู๋ซวงเบื่อเธอมาก สตรีในเมืองหลวงก็จะปล่อยเธอเดียวดายอย่างแน่นอน

สำหรับองค์หญิงอันเล่อ มันเท่ากับการฆ่าเธอครึ่งชีวิต

“ข้าจะทำอย่างไร ข้าจะทำอย่างไรดี ?” เธอเดินไปรอบ ๆ อย่างหมดหนทาง เธอเต็มไปด้วยความสมเพชและหงุดหงิด

เสี่ยวว่างและเสี่ยวม่านหดคอด้วยความกลัว

ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ วิธีที่ถูกต้องคือออกไปให้เร็วที่สุด

เสี่ยวม่านขยิบตาให้เสี่ยวว่างเพื่อให้เขาเดินออกไป

เสี่ยวว่างพยักหน้าด้วยความเข้าใจ

ด้านนอกตำหนักองค์หญิงอันเล่อ

จี้หยุนชูพร้อมกับเกอเหย่ เจียงชุน และปี้ซงเฝ้ารออย่างเงียบ ๆ

เมื่อถึงเวลาน้ำชา ก็มีคนเปิดประตู และโยนหญิงรับใช้ออกไปด้านนอก

หญิงรับใช้ล้มลงกับพื้น และม้วนตัวด้วยความเจ็บปวด จากนั้นขดตัวและไม่ขยับเขยื้อน

จบได้น่าสมเพช

จี้หยุนชูส่ายหน้า และเดินออกไปอย่างช้า ๆ พร้อมกับผู้คุ้มกันลับและผู้คุ้มกันคนอื่น

เจียงชุนก้าวไปข้างหน้า และหันไปหาหญิงรับใช้ และเสี่ยวม่านพูดถูก "นายท่านรู้ได้อย่างไรว่าหญิงรับใช้คนนี้จะต้องถูกไล่ออกจากตำหนักองค์หญิงอย่างแน่นอนขอรับ ?"

“อันเล่อดูอ่อนโยน แต่ในความเป็นจริงมีอารมณ์รุนแรง เธอมักจะโกรธเมื่อเธอไม่เห็นด้วย เสี่ยวม่านคนนี้เคยทำให้เธอโกรธครั้งหนึ่ง และเธอให้อยู่ตำำหนัก ครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง อันเล่อจะไม่เก็บหญิงรับใช้คนนี้ไว้อย่างแน่นอน "จี้หยุนชูพูดเบา ๆ

เขาและอันเล่อเป็นคู่รักในวัยเด็ก และพวกเขาค่อนข้างเข้าใจกัน

ไม่ว่าอันเล่อจะอ่อนโยนเพียงใด เขาจะไม่มีวันลืมอารมณ์รุนแรง ดวงตาสีแดง และความไร้เหตุผลเมื่อเธอโกรธ

ไม่ว่าองค์หญิงอันเล่อจะชอบจี้หยุนชูมากแค่ไหน จี้หยุนชูก็จะไม่รู้สึกหวั่นไหว

“แล้วทำอย่างไรกับหญิงรับใช้ตัวน้อยคนนี้ดี?” เจียงชุนถาม

เสี่ยวม่านเงยหน้าขึ้นด้วยความยากลำบาก และเห็นจี้หยุนชูมองด้วยรอยยิ้มและพูดว่า "แน่นอนว่า...ต้องนำตัวไปให้เหลียนเหลียน"

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาเก็บกด และไม่ไปที่อื่นนอกจากจวนตระกูลจี้ เพียงเพราะเขากลัวว่าเฉียวเหลียนเหลี่ยนจะไม่มีความสุข

ตอนนี้ผู้ร้ายถูกจับได้ในที่สุด แน่นอนว่าเขาต้องไปที่จวนตระกูลจี้

บางทีภรรยาของเขาอาจมีความสุขและไม่หลบหน้าเขา

จี้หยุนชูยิ้มอย่างมีความหวัง