ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 203

ณ จวนตระกูลจี้

เสี่ยวม่านถูกเจียงชุนอุ้มและโยนลงกับพื้นอย่างแรง

เด็ก ๆ ตระกูลกู้ยืนเอามือไพล่หลังอยู่ที่สนาม และสายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เสี่ยวม่านราวกับว่าพวกเขาต้องการที่จะกลืนกินเธอ

“เธอเป็นคนทำร้ายแม่ผมเหรอ ? ” ดวงตาของกู้เฉิงฉายแววเย็นชา

"หญิงรับใช้ผู้นี้ช่างปากดีนัก ต้องจับบิดลิ้นให้เข็ด" กู้เชวี่ยพูดอย่างเย็นชา

กู้โหลวพับแขนเสื้อขึ้น "ฉันอยากจะตบปากเธอเหมือนกัน"

กู้จงไม่พูดอะไร ได้แต่จับมีดคมกริบในมือราวกับกำลังดูน้ำหนักของมีดอยู่

แม้แต่กู้เกอที่อายุน้อยที่สุดก็ยังกำหมัดแน่น และพูดว่า "ผมอยากจะฆ่าเธอเพื่อล้างแค้นแทนแม่"

จี้หยุนชูไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี "แม่ของลูกอยู่ที่ไหน ? พ่อจะพาเธอเข้าไปหาแม่ "

เด็ก ๆ ที่เหลือต่างยืนระบายอารมณ์ด้านหน้าประตู

"แม่ไปทำแผลที่ตงจือถัง" กู้เฉิงตอบด้วยสีหน้าจริงจัง

“แม่หลับไปแล้ว” ขณะเดียวกันกู้เกอตะโกนออกมา

พี่น้องมองหน้ากันด้วยความเขินอาย

“แม่หลับไปแล้ว” กู้เฉิงแก้ต่าง

ใครจะรู้ว่าอยู่ดี ๆ กุ้เชวี่ยก็ตะโกนออกมาอีกประโยคหนึ่งว่า "แม่ไปทำแผลที่ตงจือถัง"

ตอนนี้สองพี่น้องมองหน้ากัน ทั้งสองต่างพากันหยุดพูด

อืม หยุดพูดดีกว่า

เมื่อท้องฟ้ามืดลง

จี้หยุนชูก็ถอนหายใจ เขาอาจจะคิดผิดเองที่เฉียวเหลียนเหลียนหายโกรธแล้ว

“ให้เขาจัดการกับหญิงรับใช้คนนี้เอง” น้ำเสียงของเขาแผ่วเบา

กู้เชวี่ยถึงกับทนไมได้ "พ่อ แม่ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้น และไม่ได้นอนหลับ แม่อยู่ในบ้าน"

นั่นหมายความว่าเขาไม่อยากเจอเธอ

เฉียวเหลียนเหลียนบาดเจ็บไม่รุนแรง และด้วยผงยาคุณภาพดี และร่างกายของเธอก็แข็งแรง เพียงสามสี่วันเธอก็สามารถลุกจากเตียงได้

ก่อนที่จี้หยุนชูจะมา แม่ลูกยังคงนั่งคุยกันอยู่ในลานบ้าน

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนรู้เธอจึงเอนตัวนอน และบอกเด็ก ๆ ว่าไม่ต้องพูดถึงเธอ

แต่แล้วลูกสาวคนโตก็ใจอ่อน และบอกความจริงให้พ่อฟัง

จี้หยุนชูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขามองไปที่เสี่ยวม่านและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ฆ่าคน และสร้างปัญหาให้ผู้อื่นตามใจชอบ"

จากนั้นเขาก็เดินไปหาเฉียวเหลียนเหลียน

ไม่ได้เจอหน้าเธอสองสามวัน ความโหยหาในหัวใจของเขาดูเหมือนจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ

เปรียบเสมือนประตูฝายถูกปิดไว้ เมื่อน้ำขึ้น น้ำจะเชี่ยวไม่สงบ

"เหลียนเหลียน" จี้หยุนชูลดเสียงลงและพูดว่า "ผมขอคุยกับคุณซักหน่อยได้ไหม ? "

ไม่มีเสียงตอบรับ

“เหลียนเหลียน ผมรู้ว่าผมผิด ให้โอกาสผมได้ปกป้องคุณและลูก ๆ ได้ไหม ?” จี้หยุนชูถามอีกครั้ง

ในห้องไม่มีเสียงตอบรับใด ๆ

จี้หยุนชูกัดฟัน และคลื่อนไหวบางอย่าง "จำได้ไหมว่าวันนั้น วันที่เฉิงเอ๋อร์รู้สึกอายต่อสิ่งที่พระราชนัดดาคนโตของจักรพรรดิกระทำ คุณอยากรู้เหตุผลของเรื่องนี้ไหม ? ช่วงนี้เฉิงเอ๋อร์อาจจะตกอยู่ในอันตราย เรา…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียง "เอี๊ยดอ๊าด"

เฉียวเหลียนเหลียนสีหน้าเคร่งเครียด "เข้ามา"

จี้หยุนชูเดินเข้าไปอย่างพึงพอใจ

เฉียวเหลียนเหลียนอดไม่ได้

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เธอมักจะฝันร้ายอยู่เสมอ เธอฝันว่ากู้เฉิงได้รับบาดเจ็บ กู้เชวี่ยถูกใส่ร้าย กู้โหลวถูกซ้อมจนพิการ กู้จงถูกฆ่าตาย และกู้เกอตกเป็นโสเภณี

เธอตื่นจากฝันหลายครั้งพบว่าเหงื่อออกมาก และหัวใจก็เต็มไปด้วยความกลัว

เฉียวเหลียนเหลียนมีพลังในทันที จากนั้นเธอก็ค่อย ๆ เปิดประตูและเดินออกไป

จี้หยุนชูก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับขยิบตาและจับแขนเธอ

เฉียวเหลียนเหลียนชำเลืองมองเขา แต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะให้เขาจับมือ

มุมปากของชายผู้นั้นงุ้มเล็กน้อย แม้เขาจะดูสงบนิ่งแต่หัวใจของเขามีความสุขแล้ว

หยุดโกรธกันสักที

น่าเสียดายที่ความสุขอยู่ได้ไม่นาน

เมื่อจี้หยุนชูพาเฉียวเหลียนเหลียเดินเข้าไปในบ้าน เมื่อเห็นสภาพที่น่าสังเวชของเสี่ยวม่านดวงตาของทั้งคู่ก็เบิกกว้าง

หลังจากที่จี้หยุนชูเดินเข้าไปในบ้าน เสี่ยวม่านก็ถูกเจียงชุนเหวี่ยงโยนลงบนพื้น ร่างกายของเธอเจ็บปวดหมดเรี่ยวแรง

กู้เฉิงขยับคอเล็กน้อย "ได้ยินที่พ่อพูดไหม ?อย่าให้ถึงชีวิต"

นอกนั้นอยากทำอะไรก็ทำ

ในการเป็นวายร้ายตามฉบับของหนังสือนิยาย เด็กเหล่านี้ไม่ไร้เดียงสา และไม่มีพิษภัยมาก่อน

กล่าวคือพวกเขามีความดื้อรั้น และโหดร้ายโดยธรรมชาติ

หลังจากที่เฉียวเหลียนเหลียนได้รับความอบอุ่นจากความรัก ความดื้อรั้นและความโหดร้ายเหล่านี้ก็ถูกบดบังชั่วขณะ

ต่อหน้าเสี่ยวม่าน เด็ก ๆ พร้อมจะปลดปล่อยพลังอย่างเต็มที่

กู้โหลวผู้เป็นผู้นำ นั่งยอง ๆ ที่ม้านั่ง ตบเสี่ยวม่านจนเลือดออก ดวงตาพร่ามัวและหูอื้อ

กู้เชวี่ยเป็นคนฉลาดจั๊กจี้เท้าของเสี่ยวม่าน และปิดปากเธอ เธออยากจะหัวเราะ แต่หัวเราะไม่ได้ ทำได้เพียงน้ำตาไหล

กู้จงโหดเหี้ยมมากขึ้น เขาหยิบมีดและปาดคราบเลือดใบหน้าของเธอ แน่นอนว่าเลือดออกแน่นอน

กู้เกออยู่ในอ้อมแขนของกู้เฉิง แน่นอนพี่ชายจะไม่ปล่อยให้เธอเห็นฉากที่น่าเศร้านี้

เด็กหญิงตัวน้อยเข้าใจเป็นอย่างดี “พี่สาม ตีแรง ๆ ล้างแค้นให้แม่”

เฉียวเหลียนเหลียน และจี้หยุนชูเพิ่งได้ยินประโยคนี้ตอนพวกเขามาถึง

ทั้งคู่รู้สึกละอายใจ