ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 205

"แม่จะย้ายไปไหนคะแม่?" กู้เชวี่ยตะโกนด้วยความสงสัย "เราอยู่ที่นี่ไม่ดีเหรอ ?"

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มปากพร้อมกับชำเลืองกู้เฉิง "ย้ายไปอยู่จวนอ๋องชิงผิง"

กู้เฉิงตาเบิกกว้าง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร

แต่กู้เชวี่ยรู้สึกประหลาดใจ "ในที่สุดแม่ก็ยกโทษให้พ่อแล้ว เยี่ยมไปเลย ครอบครัวของเราจะพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง"

สวรรค์รู้ดีว่าเธอสะดุ้งตื่นจากฝันไปกี่ครั้งในตอนกลางคืน กู้เชวี่ยคิดมาตลอดว่าอยากให้ครอบครัวพร้อมหน้ากันอีกครั้ง

ไม่ว่าจะรุ่งเรือง มั่งคั่ง หรือพยาบาท ก็ไม่สุขเท่าครอบครัวพร้อมหน้า

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มปาก และไม่อธิบายอะไร

วันรุ่งขึ้นทุกคนเก็บข้าวของ และย้ายเข้าไปอยู่ในจวนของอ๋องชิงผิง

นี่เป็นครั้งที่สามของเฉียวเหลียนเหลียน ครั้งแรกที่เธอก้าวเข้ามาในฐานะคนอ่อนแอดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

วันนี้เธอสงบลงมาก มองไปรอบ ๆ รู้สึกเพียงความสง่างาม แต่ก็หาไม่ได้เหมือนเมื่อก่อน

จี้ยุนชูอุ้มกู้เกอ และพูดต่อ "ผมพักอยู่ในบ้านเล็กชวนฝัน หอสานรักผมให้คุณอยู่ เชวี่ยเอ๋อร์และเกอเอ๋อร์อยู่หอวิเวก ส่วนคนอื่น ๆ แล้วแต่จะเลือก คุณว่าดีไหม ?”

เฉียวเหลียนเหลียนเหลียนก้มหน้าลงและไม่พูด

"เด็กๆ" ที่อยู่ด้านหลังล้วนหน้าดำคร่ำเครียด

กู้โหลวกระซิบ "ท่านพ่อคงไม่ให้เราอยู่ในมุมอับใช่ไหม ? "

กู้เฉิงปากกระตุก

ในจวนอ๋องชิงผิงมีที่ว่างไม่มาก บ้านเล็กชวนฝันของพ่อ หอสานรักของแม่ หอวิเวกของลูกสาวทั้งสอง

แน่นอนว่าเหลือเพียงที่ที่ไม่น่าอยู่ให้กับลูกชาย

อย่างไรก็ตาม ความแตกต่างนี้ขึ้นอยู่กับการเปรียบเทียบ แต่ทว่าหอที่แย่ที่สุดในจวนอ๋องชิงผิงก็ยังดีกว่าที่อื่นเป็นหลายสิบเท่า

กู้โหลวรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าอย่างไรก็ตามก็เป็นพี่น้องกัน กู้โหลวก็กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

“พี่ชาย ผมชอบ” เด็กอ้วนจับมือกู้เฉิงแล้วกระซิบ “แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทำไมพ่อถึงรวย แต่ผมชอบพ่อที่ร่ำรวย”

กู้เฉิงยิ้ม และลูบศีรษะน้องชายด้วยความเอ็นดู "โหลวเอ๋อร์ ต่อไปเราจะมีบ้านที่ดีกว่านี้ มีลานสนามหญ้าใหญ่กว่านี้อีก"

“จริงเหรอ ?” กู้โหลวตาเป็นประกาย

“แน่นอน” กู้เฉิงหลับตาเล็กน้อย

ถ้าจะดีกว่าจวนอ๋องชิงผิง ก็คงมีแต่พระราชวังองค์รัชทายาท และวังหลวงเท่านั้น

แม้ว่าในอนาคตพี่ชายของเขาจะไม่สามารถอาศัยอยู่ในพระราชวังได้ แต่พวกเขาก็ได้อาศัยอยู่ในจวนของอ๋องชองผิงแห่งราชวงศ์ต้าหยู

“เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก” เด็กชายตัวอ้วนกระโดดขึ้นอย่างมีความสุข

เขามีจิตใจดี และร่างกายที่อ้วนท้วน เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่กู้เฉิงพูดนั้นหมายความว่าอย่างไร ?

กู้จงที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปที่กู้เฉิงอย่างจริงจังแล้วก้มศีรษะลง

ณ หอสานรัก

เฉียวเหลียนเหลียนนำของใช้ต่าง ๆ ส่งให้ฉินจือและหยาจือ จากนั้นพวกเขาก็นำไปเก็บไว้

เฉียวเหลียนเหลียนพับแขนเสื้อขึ้น และทำความสะอาดหอที่เต็มไปด้วยฝุ่น

ในอดีต สมันที่เธออยู่ที่บ้านหลังใหม่ของตระกูลกู้ ภายในบ้านมีห้องสี่ห้อง ทำความสะอาดได้ง่าย

หลังจากมาอยู่ที่เมืองหลวง จวนหนึ่งจวนมีห้องอย่างน้อยเจ็ดหรือแปดห้อง ไม่รวมสนามหญ้า สวนหย่อมและศาลาเล็ก ๆ ที่ด้านหลัง หากจำเป็นต้องทำความสะอาดจริง ๆ คนคนเดียวไม่สามารถทำทั้งหมดให้เสร็จได้ในหนึ่งวัน

แม้ว่าเธอจะเรียกหลี่ชุนฮัวให้มาช่วย แต่หลังจากกวาดลานทั้งหมดแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนก็ยังเหนื่อยมากจนปวดหลัง

วิธีเลือกคนของหลี่ชุนฮัวนั้นเรียบง่าย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับหน้าตา

คนที่สง่างามชื่อหลิวฉิน คนที่สวยเรียบร้อยชื่อหลิวชู​ คนที่ดูสวยหน่อยชื่อหลิวฮั่ว คนที่ดูมีชีวิตชีวาชื่อหลิวอิ่ง และคนที่ดูผธรรมดาที่สุดชื่อหลิวกวง

ชื่อหญิงรับใช้ด้านหน้ายังพอจะมีกฏ แต่พอคนหลัง ๆ​ รู้สึกว่าจะไม่สัมพันธ์ใด ๆ

​

เจียงชุนเดินตามหลัง จี้หยุนชูอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "แจกชื่อแบบไหนกัน？"

หลี่ชุนฮัวคุ้นเคยกับเขาแล้ว เธอจึงไม่สุภาพกับเขามากนัก "ฉันแจกชื่อตามใจชอบ"

เจียงชุนตะกุกตะกัก และไม่พูดต่อ

หลี่ชุนฮัวมีความสุขมาก และพาบรรดาสาวใช้ไปในลานด้านใน จากนั้นจึงเริ่มมอบหมายงานให้พวกเธอ

ตัวอย่างเช่น​ ในครัวสองคน เสิร์ฟชาและน้ำสองคน​ และกวาดลานบ้านอีกสองคน

หลิวอิ่งเป็นคนที่ฉลาดที่สุด และหลังจากได้รับงานแล้ว เธอก็ยิ้มและชมหลี่ชุนฮัวว่า "ขอบคุณกูกู่ที่แบ่งปันงาน ลำบากกูกู่แล้ว"

กูกู่.....ป้าเหรอ ฉันแก่ขนาดนั้นเลย?

หลี่ชุนฮัวรู้สึกมึนงงเล็กน้อย ไม่เข้าใจว่าทำไมหญิงรับใช้ถึงเรียกเธอเช่นนี้​ พวกเธอไม่ใช่กู้เฉิง

เจียงชุนเข้าใจ และกลั้นยิ้มและพูดว่า "ในจวนอ๋อง จะเรียกนางกำนัลอาวุโสที่แต่งงานแล้วว่ามาหม่า ส่วนนางกำนัลอายุประมาณยี่สิบห้าจะถูกเรียกว่ากูกู่ ไม่ใช้ป้าอย่างที่เข้าใจ"

สาวใช้คิดว่าเธอเป็นหญิงรับใช้ของจวนอ๋องชิงผิง?

เฉียวเหลียนเหลียนกลัวว่าหลี่ชุนฮัวจะเสียใจ ดังนั้นเธอจึงตบไหล่เบา ๆ​ เพื่อปลอบโยน

ทันใดนั้น หลี่ชุนฮัวก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ และพูดว่า "เยี่ยมมาก ต่อไปกูกู่จะดูแลฮูหยินเอง"

เธอไม่คิดว่าสิ่งนี้เป็นการดูถูกเหลียนเหลียน อย่างน้อย ๆ เธอมีข้าวกินทุกวัน