ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 211

ดูลูกให้ดูแม่

ประโยคนี้ใช้ได้กับทุกคน

จี้ว่างชูรู้ดีว่าองค์หญิงองค์โตมีนิสัยรุนแรง และหากนางไม่เห็นด้วยเพียงเล็กน้อยนางก็จะตำหนิ เขาจึงรีบเข้าไปเพราะเกรงว่าเฉียวเหลียนเหลียนจะลำบาก

เดิมทีความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งสองก็ไม่ได้ดีมาก และถ้าองค์หญิงองค์โตเอะอะโวยวาย ทั้งสองไม่อาจคืนดีกันได้อย่างแน่นอน

กู้เฉิงตระหนักถึงนิสัยของแม่เลี้ยง แม้ว่าปกติแล้วเธอจะเงียบ แต่เธอมีอาวุธที่มีอำนาจทำลายล้างสูงอยู่ในมือ

ย้อนกลับไปตอนที่กู้เฉิงถูกทำร้าย พวกคนที่มาทำร้ายกู้เฉิงทั้งหมดเสียชีวิตทันที

ทั้งกู้เฉิงและจี้ว่างชูไม่อาจทำได้

ถ้าแม่เลี้ยงใจร้ายและเริ่มใช้อาวุธในมือกับองค์หญิง ผลที่ตามมา...

โชคดีที่พวกเขามาทันเวลา

โศกนาฏกรรมทั้งหมดยังไม่เกิดขึ้น

ณ หน้าประตูหอสานรัก

จี้หยุนชูเป็นคนแรกที่ก้าวเข้ามา เขาหอบแฮ่ก แฮ่ก และทันใดนั้นก็จับไม้มะฮอกกานีที่กำลังโดนหน้าของเฉียวเหลียนเหลียน และขว้างออกไป

หญิงรับใช้ที่ถือไม้มะฮอกกานีตัวสั่นด้วยความตกใจ ถอยหลังหนึ่งก้าว แต่เหยียบรองเท้าตัวเองจนนั่งลงบนพื้น

กู้เฉิงช้าไปครึ่งก้าว แต่ก็ยังรีบไปด้านหน้าอย่างรวดเร็ว ผลักสาวใช้สองคนที่จับตัวเฉียวเหลียนเหลียนออก

องค์หญิงองค์โตมองฉากนี้อย่างด้วยแววตาเหยียดหยามและเหน็บแนม

ในขณะเดียวกันก็มีความอิจฉาเล็กน้อย

"เสด็จแม่" จี้หยุนชูกำหมัดแน่นและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "มาที่นี่ทำไม ? "

องค์หญิงองค์โตมองดูโอรสด้วยความเสียพระทัย “ทำไม ? ข้าเป็นแม่ของเจ้า ข้าจะเข้ามาไม่ได้หรือ ? "

“เสด็จแม่รู้ดีว่าข้าหมายถึงอะไร ?” จี้หยุนชูขมวดคิ้วเล็กน้อย “ข้ายินดีต้อนรับเสด็จแม่เสมอ แต่ทำไมเสด็จแม่ถึงจงใจจะเล่นงานเหลียนเหลียน นางทำผิดอะไร ? ”

"เหลียนเหลียน..." องค์หญิงองค์โตเอ่ยชื่อเฉียวเหลียนเหลียนหนึ่งครั้ง และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็เยาะเย้ย "สนิทสนมกันมากสินะ เจ้ารู้ไหม ? ผู้หญิงคนนี้บอกว่านางไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้า"

เธอเข้าใจสิ่งที่เฉียวเหลียนเหลียนพูดเพียงไม่กี่คำได้ มีบางอย่างผิดปกติระหว่างพวกเขาสองคน

ตอนนี้คำพูดนั้นกลายเป็นคำยั่วยุ องค์หญิงองค์โตรู้สึกขอบคุณเฉียวเหลียนเหลียน

แน่นอนว่าเมื่อเธอพูดจบ สีหน้าของจี้หยุนชูก็เศร้าลง

อย่างไรก็ตาม หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ยิ้มอีกครั้ง "นางพูดถูก ตอนนี้ข้ากับนางไม่มีความเกี่ยวข้องกัน"

องค์หญิงองค์โต และเฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน

ลูกชายของเธแดูแลผู้หญิงถึงขนาดนี้

อีกประการหนึ่งคือเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้รับการยอมรับจากผู้หญิงสองคน

ความประหลาดใจเกิดขึ้น แต่ความรู้สึกในใจของฉันแตกต่างกัน

“งั้นก็ดี” องค์หญิงองค์โตยืนขึ้น ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา “แต่ถ้าข้ายืนกรานที่จะให้นางออกไปจากเมืองหลวงหล่ะ เช่นนั้นเจ้าจะว่าอย่างไร?”

จี้หยุนชูไม่ยอมแพ้ "ถ้าเป็นเช่นนั้น ข้าจะไปกับนาง"

“นางไม่มีความเกี่ยวข้องกับเจ้า แต่เจ้าจะไปกับนาง? ” องค์หญิงองค์โตไม่อยากจะเชื่อ

“ตอนนี้ไม่ใช่ แต่อนาคตไม่แน่” จี้หยุนชูพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

แม่และลูกชายเงยหน้าขึ้น จ้องมองไปในอากาศครู่หนึ่งราวกับประกายไฟวาบ

ในที่สุดเจ้าหญิงองค์โตก็พ่ายแพ้

แต่เธอไม่ได้อ่อนแอเลย "ได้ ไม่เป็นไร ชูเอ๋อร์ ข้าจะไม่บังคับให้นางไป ข้าจะปฏิบัติต่อนางอย่างดี เจ้าชอบนาง แม้ว่านางจะเคยแต่งงาน แล้ว เช่นนั้นข้าจะต้องเป็นแม่สามีในอนาคตของนางใช่ไหม ?”

พูดเหมือนคนที่เกลียดกัน แต่จู่ ๆ ก็เริ่มดีต่อกัน

เธอจงใจปฏิเสธปัญหาที่เห็นได้ชัดเช่นนี้ แต่เมื่อเธอคิดว่าเธอจะไม่มีทางติดต่อกับจี้หยุนชูได้ในอนาคต เธอจึงไม่อาจพูดเรื่องนี้ได้เลย

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มเล็กน้อย “ขอบพระทัยองค์หญิงสำหรับความกรุณาเพคะ”

หลังจากการฝึกฝนหลายครั้งโดยหลี่ชุนฮัว แม้ว่าคำพูดจะไม่สง่างามแต่ก็ยังดูดี

องค์หญิงองค์โตจ้องมองนางอย่างเย่อหยิ่งและเย้ยหยัน "ในเมื่อเจ้ายอมรับ เจ้าก็ต้องปฏิบัติต่อหญิงรับใช้คนนี้ให้ดี ข้าไม่อยากได้ยินข่าวร้ายเกี่ยวกับนาง"

หลังจากพูดแบบนั้น เธอก็หันหลังและจากไปโดยไม่รอให้คนรอบข้างมีปฏิกิริยาใดๆ

กลุ่มหญิงรับใช้จากวังขององค์หญิงตามองค์หญิงออกไปจากหอสานรัก

ยวี่จานหญิงรับใช้ยังคงอยู่ที่นี่ต่อ

เธอดูสวยและประพฤติตัวดี เธอเดินไปหาเฉียวเหลียนเหลียนอย่างถ่อมตน และพูดเสียงเบาว่า "ที่ตำหนักขององค์หญิงใหญ่ ยวี่จานมักจะหวีผมให้องค์หญิง ให้ยวี่จานหวีผมให้ไหมคะ? "

เฉียวเหลียนเหลียนชะงักไปชั่วครู่

หญิงรับใช้คนอื่นกำลังรอเจ้านายของพวกเขาจัดการงาน แต่เธอผู้นี้ถึงกับเสนอตัวขึ้นมา

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอเลือกที่จะประจบสอพลอ เธอไม่ปฏิเสธข้อห้ามของเฉียวเหลียนเหลียน และเธอสามารถไปไหนมาไหนกับเฉียวเหลียนเหลียนได้ตลอด นั่นเป็นกลอุบาย

กู้เชวี่ยก็เข้าใจเช่นกัน และพูดเป็นนัยกับแม่ของเธอ "แม่ห้ามให้สาวใช้คนนี้อยู่ใกล้เป็นอันขาด"

เฉียวเหลียนเหลียนบีบมือลูกสาวคนโตและยิ้มเล็กน้อย “แม่รู้”

เธอให้ยวี่จานทำหน้าที่หวีผมของเธอ

การแสดงออกของกู้เชวี่ยดูเศร้า เธอแค่รู้สึกว่าแม่ของเธองี่เง่า เกรงว่าจะวางงูพิษที่มีเจตนาร้ายลอบกัด

ในทางกลับกัน ยวี่จานดูประหลาดใจ และในขณะเดียวกันก็มองไปที่จี้ว่างชูอย่างเสน่หา จากนั้นก็ก้มศีรษะลงอย่างเขินอาย

เฉียวเหลียนเหลียนเฝ้ามองจากด้านข้าง รอยยิ้มของเธอคาดเดาไม่ได้มากขึ้นเรื่อยๆ

จี้หยุนชูอ้าปากค้าง เขาเกลียดยวี่จานจนแทบอยากให้เธอออกไปไกล ๆ