ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 212

"เหลียนเหลียน ผมคิดว่ามันไม่เหมาะสม" จี้หยุนชูพูดอย่างมีชั้นเชิง "ผมจะให้คนส่งยวี่จานกลับ"

เฉียวเหลียนเหลียนชำเลืองมองเขา "นี่คือสิ่งแม่สามีในอนาคตปรารถนา ควรรักษาไว้ถึงจะถูก"

จุดประสงค์ขององค์หญิงองค์โตคือแยกเฉียวเหลียนเหลียนและจี้หยุนชูออกจากกัน

หลังจากส่งยวี่จานกลับก็ยังมีจินจาน หยินจาน มู่จาน

เก็บไว้ดีกว่า

อย่างน้อยจุดอ่อนของยวี่จานก็ชัดเจน

คือ... จี้หยุนชู

หญิงรับใช้คนนี้ชอบจี้หยุนชู

เฉียวเหลียนเหลียนชำเลืองมองหญิงรับใช้ที่ยังคงเขินอายแฝงด้วยความหึงหวงในดวงตาของเธอโดยไม่รู้

กู้เชวี่ยและกู้เฉิงเฝ้าดูอย่างใกล้ชิด พวกเขาชำเลืองมองกันและกัน และทันใดนั้นพวกเขาก็ไม่รีบร้อนที่จะขับไล่สาวใช้ที่ชื่อว่ายวี่จานออกไป

“เก็บเธอไว้ก่อนละกัน” กู้เชวี่ยพึมพำด้วยเสียงต่ำ “ถ้ามีเธออยู่ แม่น่าจะคืนดีกับพ่อเร็วขึ้น”

กู้เฉิงพยักหน้าช้า ๆ

สองพี่น้องยับยั้งและจัดการยวี่จานในคราวเดียวกัน

หญิงรับใช้ไม่รู้เรื่องนี้ และยังคงชำเลืองมองจี้หยุนชูด้วยหางตา โดยหวังว่าชายผู้นั้นจะมองมาที่เธอ

เป็นเวลาหลายปีที่เธอรอคอยเขาอยู่ที่ตำหนักขององค์หญิงองค์โต โดยหวังว่าจะได้อยู่เคียงข้างเขาตลอดไป

ย้อนกลับไปเมื่อตอนที่อ๋องชิงผิงกลับมา พี่น้องหญิงรับใช้ต่างพากันยินดีกับเธอ

เป็นเวลาครึ่งปีแล้วที่อ๋องชิงผิงไม่มองมาที่เธออีกเลย และคำพูดของเขาดูว่างเปล่า

ตอนนี้เธอเริ่มที่จะเข้าหาเขาแล้ว และได้แต่หวังว่าเขาจะมองมาที่เธอมากขึ้น

แค่แวบเดียวก็เพียงพอแล้ว

อย่างไรก็ตาม จี้หยุนชูมองเฉียวเหลียนเหลียนไม่ห่าง และเขาแสดงออกถึงความประทับใจในทุกการเคลื่อนไหวของเฉียวเหลียนเหลียน ไม่ว่าจะเป็นขมวดคิ้วหรือยิ้มก็ตาม และเขาไม่เคยมองเธออีกเลย

ทันใดนั้นยวี่จานก็แสดงความไม่พอใจ

มุมปากของเฉียวเหลียนเหลียนโค้งขึ้นเล็กน้อย และอารมณ์หดหู่ของเธอก็เพิ่มขึ้นทันที เธอพูดเสียงดัง "ฉันจะทำอาหารเย็นคืนนี้"

หลี่ชุนฮัวที่เพิ่งกลับจากครัวตอบด้วยรอยยิ้ม "ฉันช่วยเธอเอง"

เนื่องจากเฉียวเหลียนเหลียนได้รับบาดเจ็บ ครอบครัวจึงไม่ได้ทานอาหารที่เธอปรุงมาเป็นเวลานาน

นับประสาเด็กสองสามคน แม้แต่หลี่ชุนฮัวยังตื่นตระหนก

แม้ว่าหลี่ชุนฮัวจะทำอาหารตามขั้นตอนทุกประการ และใช้วัตถุดิบเหมือนกัน แต่รสชาติก็จะแตกต่างกัน

หนึ่งคนมีรสชาติเดียว และการทำอาหารของเฉียวเหลียนเหลียนก็มีรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอซึ่งไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้

คืนนั้นกลิ่นหอมเย้ายวนทั่วทั้งลานหอสานรัก

จี้หยุนชูและเฉียวเหลียนเหลียนพาลูก ๆ มานั่งทานอาหารด้วยกันพร้อมกับหลี่ชุนฮัว

หญิงรับใช้คนอื่น ๆ มีอาหารไม่กี่อย่าง

แต่พวกเขายังพอใจมาก พวกเขากินและดื่มรอบโต๊ะเล็ก ๆ

ยวี่จานเป็นสาวใช้คนเดียวในปัจจุบัน

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม และพูดว่า "หญิงรับใช้ของเราล้วนแต่โง่เขลา และมียวี่จานคนเดียวที่ได้รับการศึกษาและมีเหตุผล เจ้าดูแลท่านอ๋องก็แล้วกัน"

การพูดว่าคนอื่นโง่เขลานั้นเพื่อดึงตัวตนยวี่จานออกมา แท้จริงแล้วเป็นเพียงวาทศิลป์

ถ้าเป็นไปได้ ยวี่จานไม่ต้องการรอคนอื่น และต้องการกินและดื่มที่โต๊ะเล็ก

โชคดีที่เธอได้ดูแลท่านอ๋อง และยวี่จานยังคงมีความคาดหวังอยู่ในใจ

“หม่อม...หม่อมฉันกำลังรอท่านอยู่” ยวี่จานตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “วันนี้คุณผู้หญิงและคนอื่นใช้หม่อมฉันราวกับแยกร่างได้ หม่อมฉันรู้สึกเศร้า แต่ตราบใดที่หม่อมฉันมีแรง หม่อมฉันก็ยินดีรับใช้"

"เสด็จแม่ยกเจ้าให้กับเหลียนเหลียน ตอนนี้เจ้าเป็นคนของหอสานรัก ไม่ใช่ข้า" จี้หยุนชูดูเหมือนจะไม่เข้าใจสิ่งที่ซ่อนอยู่ในคำพูดเหล่านั้น

ยวี่จานแทบกระอัก

"กลับมาดูแลข้าไม่ได้หรอก ข้าจะส่งเจ้ากลับไปที่ตำหนักองค์หญิง" จี้หยุนชูพูด และหันหลังกลับและจากไป

ค่ำคืนที่มืดมิด พระจันทร์ส่องแสงนวลตา

ชายคนนั้นค่อยๆ หายไปภายใต้แสงจันทร์

น้ำตาแห่งความคับแค้นใจของยวี่จานกำลังจะไหลออกมาอีกครั้ง แต่เมื่อเธอนึกถึงบางสิ่ง เธอก็อดทนและเช็ดน้ำตา

หน้าประตูหอสานรักเงียบไปครู่หนึ่ง

เมื่อเห็นว่าจะไม่มีใครมา กู้เชวี่ยถอนหายใจยาว และดึงพี่ชายและน้องชายออกมาจากความมืด

“ยังดีที่พ่อไม่ถูกหญิงรับใช้คนนั้นล่อลวง ไม่งั้นจะฟ้องแม่” ลูกสาวคนโตโมโห “แต่ยวี่จานทำตัวเหมือนเด็กเกินไปจริง ๆ ”

กู้เฉิงกอดกู้เกออย่างไรเดียวสา สีหน้าของเขาไม่เปลี่ยนแปลง "ไม่รัก"

"จริงเหรอ?" กู้เชวี่ยสงสัย

กู้เฉิงไม่สนใจน้องสาวของเขา เขาไปส่งกู้เกอที่หอสานรักและก็พาน้องชายทั้งสองกลับ

วิกฤตของแม่ได้รับการแก้ไขแล้ว และเขายังมีสิ่งที่ต้องจัดการ

เมื่อท้องฟ้าเริ่มมืดลง

กู้โหลวและกู้จงหลับสนิท กู้เฉิงยังคงเอามือไพล่หลังยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองไปที่ผู้คุ้มกันลับ

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็แสดงรอยยิ้มเหยียดหยาม และกระซิบบางอย่างเบา ๆ

ผู้คุ้มกันลับเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็หันกลับและจากไป