ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 218

หลังจากส่งยวี่จานกลับไป หอสานรักก็กลับมามีชีวิตชีวาเหมือนเดิม

ไม่รู้ว่าองค์หญิงองค์โตคิดอย่างไรถึงเก็บยวี่จานไว้ และไม่อาจส่งคนมาได้อีก

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจสิ่งเหล่านี้ และตอนนี้เธอต้องการหาครูที่ดีให้กับลูกสาวตัวน้อยของเธอ

แต่หลังจากหาแล้ว ไม่ใช่แค่ผู้อาวุโสอารมณ์รุนแรงไป หากแต่ผู้อาวุโสเหล่านั้นลักษณะส่วนตัวไม่เพียงพอที่จะเป็นครูของลูกสาว

ในท้ายที่สุด คนที่หายตัวไปเป็นเวลานานก็ก้าวเข้ามาช่วยเฉียวเหลียนเหลียน

ฮูหยินหวังหรือคุณนายหวังที่เธอคุ้นเคย

พูดให้ชัดหญิงผู้นี้คือพระชายารุ่ย

เธอกลับไปที่บ้านแม่ของเธอเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บเป็นเวลาหนึ่งเดือนเต็ม หลังจากที่เธอได้ฟื้นพลังและจิตวิญญาณของเธอ ความงดงามในอดีตของเธอก็กลับคืนมา

ในขณะเดียวกันสิทธิของเธอในฐานะองค์หญิงก็กลับมาเช่นกัน

เฉียวเหลียนเหลียนได้ฟังเรื่องราวของพระชายารุ่ยที่ตงจือถัง

หลังจากที่เฉียวเหลียนช่วยชีวิตพระชายารุ่ยแล้ว เธอก็กลับไปที่บ้านเพื่อพักฟื้น และเล่าสิ่งที่ท่านอ๋องรุ่ยทำกับเธอทั้งหมดให้ครอบครัวฟัง

ครอบครัวของเธอโกรธมาก และขอคำอธิบายจากท่านอ๋องรุ่ย

แม้ว่าท่าอ๋องรุ่ยจะเป็นสมาชิกของราชวงศ์ แต่มารดาของเธอเป็นคนตระกูลหู แน่นอนว่าไม่ธรรมดา ยิ่งกว่านั้น เรื่องนี้เธอต้องเรียกร้องความยุติธรรมจากท่านอ๋องรุ่ย

แต่ใครจะรู้ว่าพระชายารุ่ยเข้าไปห้ามมารดา

เธอมีความอดทน และชอบขัดขวางทุก ๆ ครั้ง ด้วยเธอรู้ว่าแม้ว่าจะไม่ใช่ความพ่ายแพ้

แต่ก็เพื่อประโยชน์ของต้นตระกูลมารดาของเธอ และเพื่อไม่ให้คนที่เธอรักทำร้ายศัตรูของเธอ เธอเลือกที่จะรักษาบาดแผลของเธออย่างเงียบๆ

ทันทีที่อาการบาดเจ็บของเธอหาย เธอรีบจัดการผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำให้ท่านอ๋องรุ่ยไม่แม้แต่จะกลับไปจวน เธอส่งครอบครัวของหญิงคนนั้นไปยังสถานที่อันเหน็บหนาวที่ไม่มีวันกลับมาอีก

เมื่อท่านอ๋องกลับมาทุกอย่างก็ว่างเปล่าแล้ว

ปกติแล้วในเวลานี้เขาควรจะโกรธจัด และออกปากกับพระชายารุ่ยด้วยความหึงหวงที่มีต่อหญิงผู้นั้น

อย่างไรก็ตาม หญิงสาวผู้นั้นเป็นหญิงที่พระชายารุ่ยพามาและมีความสัมพันธ์เหมือนดังพี่น้อง

“หญิงผู้นั้นเป็นน้องสาวที่หม่อมฉันบังเอิญเจอ ตอนนั้นหม่อมฉันเกรงว่านางจะถูกรังแก ไม่คิดเลยว่าหม่อมฉันพานางมาสู่อ้อมแขนของสามีหม่อมฉันด้วยมือตัวเอง” พระชายารุ่ยถอนหายใจด้วยความโกรธ

ในอดีต เธอโมโหง่ายเช่นกัน และเต็มไปด้วยความผิดหวัง เศร้าโศก

แต่คราวนี้เธอเสียใจกับชะตากรรมที่หญิงผู้นั้นต้องเผชิญจริง ๆ

พวกเขาไม่รู้ว่าหลังจากเธอตื่นขึ้น ด้านหน้าต้องเผชิญสิ่งใดบ้าง แต่ผู้หญิงที่สวย และมีเสน่ห์ซึ่งมักจะเศร้าเล็กน้อยได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

คน ๆ นั้นยังคงเป็นคนเดิม ความงามยังคงสวยงามมาก แต่ไม่มีร่องรอยของความโศกเศร้า บุคคลทั้งหมดเป็นอิสระ เรียบง่าย และมั่นใจ และเมื่อเธอผลิยิ้มก็มีเสน่ห์ของหญิงสาว

“ขอแสดงความยินดีกับฮูหยินหวังที่ได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง” เฉียวเหลียนเหลียนแสดงความยินดีอย่างจริงใจ

พระชายารุ่ยรู้สึกงุนงงเล็กน้อยในตอนแรก แต่เมื่อเธอสัมผัสถึงคำพูดของเฉียวเหลียนเหลียน เธอก็ยิ้มออกมา

“เธอพูดถูก มันคือชีวิตใหม่จริง ๆ” พระชายารุ่ยวางถ้วยชาลงบนโต๊ะและมองมา “ได้ยินมาว่า เร็ว ๆ นี้เธอกำลังมองหาครูให้ลูกสาว? ถ้าไม่ว่าอะไร ฉันขอแนะนำให้เป็นการส่วนตัว"

เฉียวเหลียนเหลีียนเหลียนรู้ว่าเธออยากขอบคุณที่ช่วยล้างพิษให้เธอ ดังนั้นเฉียวเหลียนเหลียนจึงไม่สุภาพ "งั้นรบกวนองค์หญิงด้วย"

“ไม่มีปัญหา แล้วพบกัน” พระชายารุ่ยยกมุมปากขึ้นอย่างพึงพอใจ

หลังจากอยู่ในตำแหน่งสูงเป็นเวลานานก็ยากที่จะเชื่อในมิตรภาพที่จริงใจและไม่หวังสิ่งใดตอบแทน

เนื่องจากต้องเรียนรู้กฎอย่างละเอียด เธอจะไม่วิจารณ์กู้เกออย่างแน่นอน แต่จะมีคนอื่นที่จะวิจารณ์กู้เกอในอนาคตอย่างแน่นอน

สิ่งเดียวที่เธอทำได้ในฐานะแม่คือฝึกฝนลูกๆ ให้ดี และปูทางที่ราบรื่นให้พวกเขาก่อนที่พวกเขาจะได้ตัวตนของตัวเองกลับคืนมา

เฉียวเหลียนเหลียนเดินอย่างช้า ๆ เข้าไปในสนาม ความคิดของเขายังคงโศกเศร้า เมื่อมีเสียงร่าเริงดังออกมาโดยไม่คาดคิด

“แม่ แม่ ทายสิว่าใครอยู่ที่นี่”

เฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้าขึ้นซ้ำ ๆ และเห็นกู้เชวี่ยเดินเข้าไปในบ้านอย่างกระฉับกระเฉง

เธอมีรอยยิ้มบนใบหน้า เห็นได้ชัดว่ามีความสุขมาก แต่ย่างก้าวของเธอ ไม่เคยเป็นระเบียบ และเธอยังคงมีออร่าแบบที่กุลสตรีพึงเป็น

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ เห็นด้วยอย่างยิ่งกับสิ่งที่มาม่าอาวุโสกล่าว

เมื่อเรียนรู้กฎแล้ว คุณต้องเรียนรู้อย่างละเอียด

“แม่ กำลังคิดอะไรอยู่ ?” กู้เกอวิ่งไปหาเธอ และเขย่าแขนแม่เลี้ยงของเขาเบา ๆ

เฉียวเหลียนเหลียนกลับมามีสติ และยิ้มเล็กน้อย "ทำไม ใครมาที่นี่?"

กู้เชวี่ยยิ้ม "ลุงหาน ลุงหานอยู่ที่นี่"

ลุงหาน ?

กู้เชวี่ยดูเหมือนจะเข้าถึงได้ง่าย แต่จริง ๆ แล้วมีความเย่อหยิ่ง

คนที่จะเรียกลุงได้ต้องเป็น...

พ่อลูกตระกูลหาน!

ดวงตาของเฉียวเหลียนเหลียนเป็นประกายทันที