ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 271

ในขณะที่องค์หญิงอันเล่อวิ่งออกไป สถานการณ์โดยรอบก็ยังคงปกติ

งานเลี้ยงยังต้องดำเนินต่อไป ทุกคนยังคงยิ้มเเย้มให้กันราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจซ้ำเเล้วซ้ำเล่า สายลมพัดเอื่อยๆพร้อมกับฝนตกปรอยๆ เเละใบหน้าที่ไม่เเสดงอารมณ์ใดๆ

คุณยานจ้าวและคุณนายฮันมองหน้ากันด้วยสายตาจริงจัง

กว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับผู้หญิงคนนี้

การกลั่นเเกล้งเล็กๆน้อยๆเช่นนี้ไม่มีประโยชน์อะไร ทำไมถึงไม่รอการเคลื่อนไหวที่มันรุนเเรงกว่านี้เล่า

เป็นผลให้ผู้หญิงสองคนที่กำลังคุยกันอย่างออกรส ตอนนี้ทำได้เพียงเเค่นั่งเงียบ

ภรรยาของท่านนายพลถามด้วยรอยยิ้ม “คุณนายจ้าวเเละคุณนายฮัน ทำไมถึงไม่พูดกันล่ะ กระหายน้ำอย่างนั้นหรือ? หรือว่าจะไม่สบายตรงไหน?”

นางคือภรรยาของท่านนายพลผู้ยิ่งใหญ่ ใครกันที่จะกล้าดูหมิ่นนาง?

สิ่งที่สำคัญคือท่านนายพลไม่ได้อยู่ฝ่ายไหนเลย เเละยังเป็นเป้าหมายของตระกูลหลักทั้งสี่ ได้เเก่ ตระกูลจ้าว ตระกูลฮัน ตระกูลซุน เเละตระกูลจี้

คนอื่นๆสามารถเพิกเฉยได้ เเต่คนเเบบนี้ต้องเอาชนะเท่านั้น พวกนางจึงไม่กล้าที่จะเพิกเฉย

นางฮันยิ้มทันทีและพูดว่า “ปล่อยให้คุณหญิงของท่านนายพลกังวลเสียได้ พวกข้าสบายดี เเละงานเลี้ยงในวันนี้ก็สวยงามมากเช่นกัน เพียงเเค่พวกข้ารู้สึกเหนื่อย จึงอยากพักสักหน่อย”

“หลังจากได้ชมฉากที่สนุกสนานเช่นนั้น ไม่น่าเเปลกใจที่เจ้าจะเหนื่อย” พระชายาตวนพูดพึมพำอยู่ด้านข้าง

ภรรยาท่านนายพลยิ้มและตบมือ จากนั้นพยักหน้าให้คุณนายฮันและคุณนายจ้าว

เรื่องนี้จึงถูกเปิดเผย

เมื่อคุณนายฮันและคุณนายจ้าวมองไปทางอื่น ภรรยาของท่านนายพลก็ลดเสียงลงและมองไปที่พระชายาตวน

พระชายาตวนเบะปากใส่ “ได้อย่างไรกัน ไม่ใช่เพราะพวกนางหรอกหรอที่ยุยงเรื่องเมื่อสักครู่? นางทั้งสองกำลังประจบประเเจงท่านอยู่ ทำไมถึงไม่นึกถึงสิ่งที่จะตามมาบ้างล่ะ ถ้าเกิดมันเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นมา จนพังงานเลี้ยงของท่าน ท่านจะทำอย่างไร?”

ภรรยาของท่านนายพลถอนหายใจและไม่พูดอะไร

ทำไมนางถึงจะไม่รู้เรื่องพวกนี้

จ้าว ฮัน ซุน จี้ สี่ตระกูลหลักที่มีอำนาจสูงสุด พระชายาเอกที่มีความสัมพันธ์กับองค์รัชทายาท ถ้าไม่ใช่เพราะหลานชายคนโตของฮ่องเต้ถูกฆ่าตาย ตอนนี้บัลลังก์คงเป็นของหยูเฟยเฉิงเเน่นอน

ถึงเเม้ว่าตอนนี้หยูเฟยเฉิงจะกลับมาดำรงตำเเหน่ง เเละกลายเป็นหลานชายคนโตของฮ่องเต้ดังเดิม

แต่ในสายตาของตระกูลขุนนางเหล่านี้ หยูเฟยเฉิงอาจจะไม่มีโอกาส

เเต่ในทางเดียวกันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ต่อหน้าต้องนอบน้อมใส่ตระกูลหลักที่สี่ ไม่ว่าจะตระกูลจ้าว ตระกูลอัน ตระกูลซุน เเละตระกูลจี้ พวกเขาล้วนอยู่เบื้อหลังของหยูเฟยเฉิง

ท่านนายพลผู้ยิ่งใหญ่เเห่งราชศ์วงต้าหยูไม่ได้จัดตั้งกลุ่มเเละหาผลประโยชน์ส่วนตัว เเต่นั้นไม่ได้หมายความว่าต้องไปโทษฟ้าโทษดิน

ตรงกันข้าม การโอนอ่อนกับทุกคนนั้นเป็นหนทางรอดเพียงหนึ่งเดียว

ดังนั้นพระชายาตวนสามารถเสียดสีคุณนายจ้าวเเละคุณนายฮันอย่างตรงไปตรงมาได้ เเต่ภรรยาของท่านนายพลไม่สามารถทำได้

เกิดในเมืองเเห่งนี้ ขอทานก็มีทุกข์อย่างขอทาน ขุนนางก็มีทุกข์อย่างขุนนาง

การเกรงกลัวซึ่งกันและกัน หรือเเม้เเต่การสนับสนุนซึ่งกันและกัน คือความหมายที่แท้จริงของความมั่นคงในระยะยาว

“ดีเเล้ว หวานหวานเจ้าพูดให้มันน้อยลงหน่อย” พระชายารุ่ยมองไปที่พระชายาตวนอย่างเฉียบขาด "ใครมันจะไปเหมือนเจ้าที่สามารถทำสิ่งต่าง ๆ อย่างไร้ยางอายโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา”

พระชายาตวนเป็นที่รักของท่านอ๋องตวน และท่านอ๋องตวนเป็นที่โปรดปรานของฮ่องเต้ เมื่อทั้งสองอยู่รวมกัน พระชายาตวนจึงเป็นที่เเยกออกจากคนกลุ่มนี้ทั้งสิ้น

“เอาล่ะ เอาล่ะ ข้าเข้าใจเเล้ว” พระชายาตวนไม่เจ้ากี้เจ้าการให้มากความ ไม่เช่นนั้น นางคงสนิทสนมกับคนเหล่านี้ไม่ได้

“ข้าแค่รู้สึกว่าองค์หญิงอันเล่อค่อนข้างน่าเห็นใจ มีคนมีต้องการใช้นางเป็นเครื่องมือ และแม้แต่แม่ของนางเองก็ยังผลักไสนาง แม้ว่าทั้งหมดจะเกิดจากความโง่เขลาของนาง แต่ข้าก็ยังรู้สึกอายอยู่ดี”

พระชายารุ่ยปิดปากและยิ้ม

ไม่น่าแปลกใจที่พระชายาตวนและภรรยาของท่านนายพลต่างก็ยิ้มแย้ม

พระชายารุ่ยมองเฉียวเหลียนเหลียนด้วยความโกรธ “ทุกครั้งที่ข้าโทรหาเจ้า ทำไมเจ้ายังเรียกพวกข้าว่าพระชายาอยู่อีก ทำไมเจ้าถึงสุภาพกับพวกข้าขนาดนี้ หรือเจ้าคิดว่าพวกเราไม่สามารถเป็นพี่น้องกันได้”

ไอ๊หยา!!!

การเป็นพี่น้องกับพระชายานั้น มันช่างเป็นอะไรที่เกินเอื้ม

แต่เฉียวเหลียนเหลียนมั่นใจ คุณค่าของตัวเองไม่สามารถแทนที่พระชายาได้ง่ายๆ

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอจึงพูดด้วยรอยยิ้มแสนหวาน “มิบังอาจ ท่านพี่โปรดวางใจ ที่ซื่อฉี่นั้นมีห้องส่วนตัว เเค่พวกท่านบอกว่าเป็นเเขกของข้า ท่านก็สามารถเข้าไปโดยไม่ต้องจองคิวล่วงหน้า ”

“แล้วยังต้องจ่ายอีกไหม” จู่ๆ พระชายาตวนก็ถามด้วยความสงสัย

ต่างคนต่างก็หัวเราะชอบใจ

โดยปกติเเล้วพระชายาผู้สง่างามนั้นก่อนที่จะมาร้านอาหารจะมีเงินอย่าน้อยสิบตำลึง เเต่ที่พระชายาตวนถามเช่นนี้ ก็เพื่อเเสดงความสนิทสนมในความสัมพันธ์

หรือที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นการเเสดงมิตรภาพ

เฉียวเหลียนเหลียนเช็ดน้ำตาจากหางตา พยักหน้าแล้วพูดว่า “ปกติจะมีค่าธรรมเนียม ถึงเเม้จะเป็นพี่น้องกันเเต่เรื่องเงินต้องชัดเจน ข้าไม่คิดเงินกับเจ้าได้ ถ้าเจ้ามีเงินน้อยกว่าสองตำลึง ”

“เฮ้!! ท่ายเฉียวเหลียนเหลียน ข้าจ่ายเงินอย่างน้อยห้าร้อยตำลึงสำหรับการตรวจชีพจรให้เจ้าทุกเดือน เจ้าสนใจเงินหม้อไฟเพียงเเค่ไม่กี่สิบตำลึงเงินกับข้าอีกหรอ ขี้เหนียว ขี้เหนียวชะมัด!”

พระชายาตวนหยิกนางด้วยรอยยิ้ม

เฉียวเหลียนเหลียนซ่อนตัวในขณะที่หัวเราะ ราวกับว่าสนิทชิดเชื้อกับพวกเขา

ไม่ใกล้ไม่ไกล คุณนายจ้าวเเละคุณนายฮันเห็นต่างก็อิจฉากันมาก