ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 272

เป็นเพียงเเค่หญิงสาวตัวเล็กๆที่ออกมาจากหุบเขา โชคดีที่มีลูกอยู่รายล้อมข้างกายเเละได้พักอาศัยอยู่กับจวิ้นอ๋องเเห่งชิงผิง

ทำไมถึงพูดคุยอย่างมีความสุขกับองค์หญิงเเละพระชายา เเล้วทำไมถึงดูเหมือนกับปลาที่ได้อยู่ในงานเลี้ยงที่สูงส่งในเมืองหลวงเเห่งนี้

นางสมควรจะได้รับอย่างนั้นหรอ?

มีคนไม่กี่จำพวกที่คิดเช่นนี้ คุณนายจ้าวเเละคุณนายฮัน ก็เป็นหนึ่งในคนจำพวกนั้น

แต่เนื่องจากนี่เป็นงานเลี้ยงของภรรยาท่านนายพล พวกนางจึงได้แต่คิดในใจ และไม่สามารถพูดออกมาได้

มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถรับรู้ได้

ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีลูกห้าคน เเละทำธุรกิจขนาดใหญ่ มีเพื่อนมากมาย เเละประสบความสำเร็จในการเข้าสู่แวดวงสตรีผู้สูงศักดิ์ในเมืองหลวง นางช่างเป็นผู้หญิงที่ทรงพลังเหลือเกิน

บรรดาสตรีผู้สูงศักดิ์ได้เเต่ถามตัวเองอยู่ในใจ มีเพียงไม่กี่คนที่ทำเเบบนางได้

เห็นได้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนนั้นไม่ธรรมดา

ในตอนนี้เนื่องจากนางมีลูกมากมาย เเละลูกของนางก็ยังนำความสำเร็จมาสู่นาง

พวกเขาเติมเต็มซึ่งกันเเละกัน

นางรักพวกลูกๆของนาง เเละพวกลูกๆของนางก็รักนางจากก้นบึ้งหัวใจ

เช่นเดียวกับตอนนี้ สองสาวจูงมือกันเข้าไปในสวนดอกเหมย เมื่อพบเจอผู้คน ก็ก้าวอย่างช้าๆ เเละเปลี่ยนท่าทีให้สงบเสงี่ยม

เบื้อหลังของพวกนาง เหล่าสตรีนางในเเห่งราชสำนักที่วุ่นวายกันจ้าล่ะหวั่น ก็สงบเสงียบขึ้นในทันที

“หญิงสาวสองคนนี้มาจากครอบครัวไหนกัน ทำไมจึงน่ารักอะไรเช่นนี้” สตรีที่เข้ามาร่วมงานเลี้ยงถาม

“ทำไมเรียกหญิงสาว ท่านนี้คือองค์หญิง”

ตั้งแต่ที่ได้ยิน เเขกที่อยู่ที่นั้นก็ยืนขึ้นต้อนรับโดยพร้อมเพรียงกัน

แม้แต่องค์หญิงยังยืนขึ้น

สถานะขององค์หญิงที่มีบรรดาศักดิ์เทียบเท่ากับพระชายา เเต่เนื่องจากองค์หญิงเป็นบุตรสาวจากตระกูลเทียน อย่างไรก็ตาม คงต้องใช้เวลากว่าจะเชิดฉายได้

“ไม่ต้องพิธีรีตองให้มากความนัก” หยูเฟยเชวี่ยเป็นคนที่จริงจัง

เมื่อผู้หญิงทุกคนนั่งลง นางจึงดึงหยูเฟยเกอเข้าไปหาเหล่าพระชายา เเละทำการคารวะอย่างจริงใจ

เมื่อพระชายาทักทายองค์หญิง นั่นคือการเเสดงความเคารพต่อสายเลือดตระกูลเทียน

องค์หญิงทักทายพระชายา นั่นคือการเเสดงความเคารพต่อผู้อวุโส

องค์หญิงรุ่ยและองค์หญิงตวนต่างยิ้มและพยักหน้า "องค์หญิงฮุ่ยและองค์หญิงหลิงก็มาที่งานเลี้ยงชมดอกเหมยเช่นกันหรือ"

"งานเลี้ยงของภรรยาท่านนายพล นางเป็นญาติของข้า เป็นเรื่องปกติที่ข้าจะมา" ขณะที่หยูเฟยเชวี่ยพูด สายตาก็มองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน

เมื่อเห็นรอยยิ้มของแม่เลี้ยง หัวใจของนางก็สงบลงทันที

เมื่อกี้นี้ถูกนางในทำให้เสียเวลาอยู่นานสองนาน เกือบจะต้องปล่อยให้เเม่เสียเปรียบอยู่ฝ่ายเดียว

ยังโชคดีที่ท้ายที่สุดยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ท่านเเม่” หยูเฟยเกอไม่ได้สงวนท่าทีเหมือนกับพี่สาวของนาง ดวงตาของนางเป็นประกายเมื่อเห็นเฉียวเหลียนเหลียน นางลืมคำพูดของพี่สาวไปเสียสิ้นเมื่อนางออกจากวัง นางอ้าแขนของนางแล้วรีบวิ่งไป

มุมปากของเฉียวเหลียนเหลียนยกขึ้น เเต่ก็ยังกางเเขนอ้ารับเด็กหญิงตัวน้อยๆมากอดไว้

“แม่?” หลายคนสงสัย องค์รัชทายาทเเต่งงานกับนางบำเรอคนนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่

อีกอย่างนางไม่ควรถูกเรียกว่าแม่

“คุณคงไม่รู้ ผู้หญิงคนนี้เป็นเเค่ผู้หญิงบ้านนอกที่มีลูกเยอะ เหล่าองค์หญิงกลับมาเเละยังคงจำนางได้ เเม้เเต่คำพูดก็ไม่เคยเปลี่ยนเเปลง เเละยังดูใกล้ชิดกับผู้หญิงคนนี้เสียงยิ่งกว่าเหล่าพระชายา”

คนที่เข้าใจก็ทำได้เเค่บ่นพึมพำ

เฉียวเหลียนไม่ถามอะไร อุ้มเสี่ยวเกอเอ๋อร์ขึ้นมาแล้วกระซิบข้างหูว่า “พี่สาวเจ้าไม่ได้บอกเจ้าอย่างนั้นหรื ว่าอย่าเรียกข้าว่าแม่ตอนที่อยู่ข้างนอก”

เผื่อมีใครมาเห็นเข้า จะกลายเป็นเรื่องไม่ดีต่อลูกทั้งสอง

หยูเฟยเกอลูบมือเล็ก ๆ ของนางเบา ๆ และพูดด้วยเสียงต่ำ “ท่านเเม่ ข้าลืมน่ะ”

เฉียวเหลียนเหลียน “…….”

ภรรยาของท่านนายพลเคยกินไปครั้งหนึ่ง เเละนางก็ชอบเนื้อตุ๋นอันนี้มาก ตั้งเเต่นั้นมานางก็กินเเค่เนื้อตุ๋นของที่นี้เท่านั้น

จนกระทั่งตอนนี้ทั้งหม้อไฟ ปิ้งย่าง เเละเนื้อตุ๋นของซื่อฉี่ก็ยังคงทำกำไรได้อย่างมหาศาล

ความอร่อยของเนื้อตุ๋นนี้ สามารถมองเห็นได้เลยทีเดียว

"เนื้อตุ๋นนี้อร่อย อร่อยมาก" พระชายาตวนเคี้ยวเนื้อได้สองคำ ตาก็เป็นประกายทันที “ตอนที่ข้าไปทานอาหารเย็นที่ร้านของเจ้า ทำไมข้าไม่เคยเห็นเมนูเนื้อตุ๋นนี้ เหลียนเหลียนเจ้ากำลังปิดบังอะไรอยู่หรือเปล่า? "

"เนื่องจากเนื้อตุ๋นมีราคาถูก จึงเหมาะสำหรับคนทั่วไปเป็นหลัก" เฉียวเหลียนเหลียนอธิบายด้วยรอยยิ้ม “ข้าคิดว่าภรรยาท่านนายพลน่าจะเข้าถึงได้ง่าย ดังนั้นนางจึงมีโอกาสได้กินเนื้อตุ๋นนี้”

ภรรยาของท่านนายพลเม้มริมฝีปากของนาง และก่อนที่นางจะหัวเราะ นางเห็นพระชายาตวนจ้องมองมาที่นาง "เหลียนเหลียน ข้าสงสัยว่าเจ้าหมายความว่าข้าเหนือกว่า"

“มันควรจะสูงส่งและมีเสน่ห์” เซียวเกอเอ๋อร์กระพริบตาทันทีและเสริม

จู่ๆ พระชายาตวนก็เปลี่ยนจากความโกรธเป็นความสุข นางกอดใบหน้าของเสี่ยวเกอเอ๋อร์และกินต่อไปสองคำ และในตอนท้ายก็พูดด้วยอารมณ์ "ถ้าอยากมีลูก ก็ต้องมีลูกสาว นางน่ารักและเอาใจใส่ น่าเสียดาย นี่ไม่ใช่ลูกสาวของข้า"

“เซียวเกอเอ๋อจงฟัง ถ้าเจ้าชอบนางก็เล่นกับนางได้” เฉียวเหลียนเหลียนยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย “ต่อให้คุ้นเคย เเต่ก็ไม่ใช่ลูกสาวของข้าอยู่ดี”

ดังคำกล่าวที่ว่า ใจดีไม่เท่ากับมีเมตตา สำหรับคนซื่อสัตย์ ถ้าคุณปฏิบัติต่อเขาดี เขาจะปฏิบัติต่อคุณอย่างดี

เท่านี้ก็เพียงพอเเล้ว

พระชายาตวนพยักหน้าอย่างครุ่นคิด

แน่นอนว่านางรู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนกำลังสนับสนุนเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ อย่างไรก็ตามนางเป็นองค์หญิงที่ไม่มีแม่ หากนางมีใครสักคนรักเธอ ชีวิตของนางคงจะราบรื่นกว่านี้มาก

แต่แล้วไงล่ะ

อย่างน้อยๆเด็กเเบบนี้ก็พบเจอได้ยากเสียจริง

พระชายาตวนก้มหัวลงและโต้ตอบกับเสี่ยวเกอเอ๋อร์ต่อไป

งานเลี้ยงเป็นไปอย่างราบรื่น

จนกระทั่งมีเสียงเรียกดังขึ้นข้างนอก “ลูกของข้า เฉียวเหลียนเหลียน ลูกของข้าอยู่ไหน!”