ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 276

งานเลี้ยงที่แขกรู้สึกเหมือนอยู่บ้าน

ยกเว้นตอนที่มีเรื่องราวชวนให้ปวดหัว แต่โดยรวมแล้วน่าพึงพอใจมาก

ไม่ว่าจะเป็นหม้อไฟซื่อฉี่ สวนดอกเหมยที่งดงาม หรือแม้แต่ภรรยาท่านนายพลที่แสนจะอ่อนโยน

งานเลี้ยงชมดอกไม้ก็จบลงอย่างสวยงาม

ในฐานะภรรยาของท่านนายพลและในฐานะของเจ้าของงาน มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องส่งเหล่าผู้หญิทั้งหลายไปที่ประตูของบ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนฉวยโอกาสนี้ถอยห่างอย่างเงียบ ๆ และออกจากงานเลี้ยง

ภรรยาของท่านนายพลบอกนางว่าคนในบ้านของท่านนายพลจะส่งเฉียวเจี้ยวซานและลูกชายไปที่ห้องเก็บฟืนเพื่อควบคุมตัว

ภายใต้การนำทางของสาวใช้ เฉียวเหลียนเหลียนกับหย่าจือพบห้องเก็บฟืนอย่างรวดเร็ว

เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบเฉียวเจี้ยนซานและลูกชายของเขาก็ล้มลงบนท่อนไม้ มือของพวกเขาถูกมัด

เมื่อเห็นนาว ดวงตาของเฉียวเจี้ยนซานเป็นประกายในทันที และเขาก็ร้องไห้ออกมา "ฮือ ฮือ ฮือ"

เฉียวเหลียนเหลียนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา "ข้าจะช่วยท่านถอดผ้าออกได้ แต่ท่านต้องฟังข้าและทำตามที่ข้าบอก ไม่เช่นนั้น ข้าสามารถส่งท่านกลับบ้านได้ทุกเมื่อ"

เฉียวเจี้ยนซานพยักหน้าอย่างลนลาน

คนที่ไม่มีทางเลือก บอกให้ทำอะไรก็ต้องทำ

เฉียวเหลียนเหลียนยื่นมือออกไปและดึงผ้าออกจากปากของเฉียวเจี้ยนซาน

เนื่องจากความเร็วที่ผ้าออกมานั้น ดูเหมือนว่าจะดึงฟันผุๆ ของเขาออกมาด้วย

แต่เฉียวเจี้ยนซานไม่ได้สนใจ ทันทีที่ผ้าหลุดออกจากปาก เขาก็ตะโกนขึ้นมาทันที "รีบปล่อยพี่ชายของแกซะ เจ้าลูกอกตัญญู ข้าเป็นพ่อของเจ้า เจ้าทำแบบนี้กับข้าได้อย่างไร ไปตายซะ นังสารเลว "

ใบหน้าของเฉียวเหลียนเหลียนชาไปครู่หนึ่ง

หย่าจือถึงกับหยิบผ้าที่พื้นและกำลัวจะยัดมันกลับคืนไปให้เขา

จากนั้นเฉียวเจี้ยนซานก็กลัวและหยุดพูด "ข้าจะไม่ด่า ข้าจะไม่ด่าแล้ว"

"พูดได้ดี" เฉียวเหลียนเหลียนพูดอย่างเย็นชา "บอกข้ามา ว่าใครพาท่านมาที่นี่"

นางต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการยับยั้งความเศร้า "ท่านรู้ไหมว่าการมาที่เมืองหลวงในครั้งนี้ ทำให้ลูกชายของท่านต้องทนทุกข์ทรมานมาก"

"ลูกชายข้า" เฉียวเจี้ยนซานตกใจเล็กน้อย “ต้าเปาเป็นอะไรไป? อีกอย่าง ข้าบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าให้ปล่อยต้าเปาไป ปล่อยเขาไปเร็ว ๆ!!”

ในสมัยนี้ ผู้ชายมีความสำคัญที่สุด

เฉียวเจี้ยนซานสามารถทุบตีภรรยาของเขาและด่าลูกสาวของเขา แต่เขาไม่กล้าแม้แต่ที่จะสัมผัสนิ้วของเฉียวต้าเปา

เฉียวต้าเปาถูกเลี้ยงมาโดยเฉียวเจี้ยนซาน เขาไม่รู้หรอกว่าถูกเลี้ยงมาดีแค่ไหน ได้กินอิ่มนอนหลับ ผิวขาวตัวอ้วนเช่นนี้

เมื่อพูดถึงหน้าตาขอวตระกูลเฉียว ถึงแม้เฉียวต้าเปาจะไม่ได้ดูดีเท่าเฉียวเหลียนเหลียน แต่ในหมู่คนทั่วไปก็นับได้ว่าเขาเป็นคนที่หน้าตาดีในระดับหนึ่ง

แต่การเจอกันที่เมืองหลวงในครั้งนี้ เขาผอมเสียจนดูแทบไม่ได้ สัมผัสเพียงนิดเดียวเขาก็ร้องไห้เสียแล้ว

เฉียวเหลียนเหลียนคิดว่าเขายังไม่เคยชินกับสภาพแวดล้อมแบบนี้

เมื่อเฉียวเหลียนโน้มเข้ามาใกล้หูของเขาและพูดอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง เฉียวเจี้ยนซานก็เบิกตากว้างทันที และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กรีดร้องอย่างเสียสติ "ไม่ ลูกสุดที่รักของข้า ลูกชายของข้า"