ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 277

เฉียวเหลียนเหลียนมองดูเฉียวเจี้ยนซานร้องไห้อย่างเงียบ ๆ ดวงตาของเขาว่างเปล่าและไม่มีอารมณ์ใด ๆ

จนถึงขณะนี้ทุกสิ่งที่เฉียวต้าเปาประสบเกิดจากเฉียวเจี้ยนซาน

ถ้าเขาไม่ละโมบโลภมากและไม่ได้มาที่เมืองหลวงแห่งนี้ เรื่องพวกนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น

“ลูกเอ๋ย ลูกสุดที่รักของข้า” เฉียวเจี้ยนซานเดินตัวสั่นเข้าไปหาเฉียวต้าเปา ด้วยความอยากที่จะสัมผัสลูกชายสุดที่รักของเขา แต่เขาไม่กล้าที่จะสัมผัส จึงทำได้เพียงแค่ปิดหน้าและหมอบลงไป “ถึงเเม้ว่าเจ้าน่ะเป็นผู้ชาย เเต่เจ้าทนเจ็บปวด ทนทุกข์ทรมานได้อย่างไร"

เฉียวต้าเปาย่อตัวลงและไม่ได้พูดอะไร

เมื่อเห็นแบบนี้เฉียวเจี้ยนซานก็ยิ่งร้องไห้อย่างอย่างหนัก เขาพูดพึมพำเสียงเบา "หมายความว่าอย่างไรที่ผู้ชายทนทุกข์แบบนี้ได้ แต่ผู้หญิงไม่สมควรได้รับความทุกข์เลยหรือ? "

เฉียวถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

ในมโนทัศน์ของมนุษย์ จริงอยู่ว่า ผู้หญิงเท่านั้นที่จะถูกล่วงละเมิดได้

ใครจะคิดว่าเฉียวต้าเปาผู้อ้วนท้วนไร้ประโยชน์และมีใบหน้าที่หล่อเหลาพอควร จะถูกใช้วิธีการที่โหดร้ายเช่นนี้?

หลังจากที่เฉียวเจี้ยนซานระบายความในใจออกมาแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนก็มองมาที่เขาและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ตอนนี้เฉียวต้าเปาอยู่ในภวังค์ ท่านต้องการที่จะทรมานต่อไปอย่างนั้นหรือ?”

"ข้าไม่มีแรงแล้ว ไม่มีแรงแล้ว" เฉียวเจี้ยนซานดูอ่อนล้า "ข้าแก่แล้ว ข้าแค่อยากทำอะไรไว้ให้ลูกชายข้าบ้าง"

ในท้ายที่สุดหัวของเฉียวต้าเปาก็พับลงไป

“ถ้าอย่างนั้นท่านต้องการจะล้างแค้นให้เฉียวต้าเปาหรือไม่” เฉียวเหลียนเหลียนถามเบา ๆ “ท่านคงไม่อยากให้ลูกชายของท่านกลายเป็นแบบนี้ไปเปล่า ๆ หรอใช่ไหม”

เฉียวเจี้ยนซานเงยหน้าขึ้นมาทันที จ้องมองที่เฉียวเหลียนเหลียน แล้วพูดเสียงดัง "เจ้าต้องการใช้ข้าด้วยอย่างนั้นหรือ"

เป็นเพราะแก่และผ่านอะไรมามากมาย เฉียงเจี้ยนซานจึงเดาจุดประสงค์ของเฉียวเหลียนเหลียนได้อย่างรวดเร็ว

แต่เดาอะไรล่ะ?

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างสบายๆ “ข้าไม่ต้องใช้ท่านหรอก ข้าแค่ให้ท่านเลือก ว่าจะล้างแค้นทำตามที่ฉันบอก แล้วข้าจะส่งท่านกลับไปที่หมู่บ้านเมื่อทุกอย่างจบลง หรือรอต่อไปในห้องจนกว่าคนในตระกูลจ้าวจะมาพาท่านออกไป หลังจากนั้นจะโดนลงโทษหรือโดนปิดปากกันแน่นะ”

ลงโทษ?

ปิดปาก?

ไม่ว่าทำไหนที่เฉียวเหลียนเหลียนพูดออกมา เฉียวเจี้ยนซานก็ตัวสั่น

แม้ว่าเขาจะเป็นคนเกียจคร้านและโลภมาก แต่จิตใจของเขาดีอย่างน่าประหลาดใจ และเขาสามารถคาดการณ์เกี่ยวกับอันตรายของตัวเองได้

แม้เฉียวเหลียนเหลียนไม่พูด เขาก็รู้ว่าตระกูลจ้าวและตระกูลฮันไม่พอใจเขาอย่างมาก

ด้วยนิสัยขี้โมโหของขุนนางเหล่านี้ บางทีพวกเขาอาจจะจ้างใครมาฆ่าเขาในภายหลังเพื่อระบายความโกรธก็เป็นได้

"ไม่ มันเป็นไปไม่ได้" เฉียวเจี้ยนซานตะโกนและส่ายหัวอย่างลนลาน "ข้าตายไม่ได้ ต้าเปาตายไม่ได้ เราสองคนตายไม่ได้"

“ถ้าไม่อยากตายก็ทำตามข้อตกลงซะ”

เฉียวเหลียนเหลียนเดินออกไป เหลือเพียงแค่ฉินจือที่คอยอยู่เจรจากับเฉียวเจี้ยนซาน

ในอีกสถานที่แต่เวลาเดียวกัน

หน้าบ้านของท่านนายพล

ภรรยาของท่านนายพลเดินนำกลุ่มสตรี พร้อมกับอธิบายที่มาของต้นเหมย

แน่นอนว่าจะไม่กล่าวถึงไม่ได้ กับเรื่องความรักใคร่ของนางกับท่านนายพลเวยหย่วน

ในขณะที่ฟัง ผู้หญิงบางคนก็ส่ายหัว บางคนก็เบะปาก บางคนก็กลอกตามองบน

ภรรยาท่านนายพลยิ้มเพียงผิวเผิน แต่ภายในใจนั้นมีแต่ความกังวล

หมอเทวดานั้นหายไปไหน ทำไมยังไม่มา?

นางปล่อยให้ข้ายื้อเวลาเหล่าสตรีตรงนี้ และนี้มันก็นานเกินไปแล้ว

เดิมที เฉียวเจี้ยนซานก็ไม่พอใจคุณนายจ้าวสักเท่าไหร่ ยิ่งพอมาได้ยินคำพูดแบบนี้ ยิ่งทำให้เขาโกรธ จนในที่สุดเขาก็โผลงขึ้นมาว่า "ตอนนี้เจ้าเรียกข้าว่าคนบ้า ทำไมไม่บอกทุกคนไปล่ะ ว่าเจ้าขอให้ข้ามาใส่ร้ายคนอื่น ยัยผู้หญิงโสโครก กลับกลอก เจ้าไม่พูดความจริง ไม่รักษาสัญญาที่ให้กับข้าไว้ แถมตอนนี้เจ้าก็เรียกข้าว่าคนบ้า และเจ้าก็ยังทำร้ายลูกของข้า ถุย!! คนอย่างเจ้าต้องเจอคนอย่างข้า"

เขาพูดพร้อมกับก้าวขาไปข้างหน้า

สีหน้าของภรรยาท่านนายพลเปลี่ยนไป นางโบกมือเบาๆ เพื่อให้ยามมาพาเฉียวเจี้ยนซานออกไปทันที

ในเมื่อสร้างแต่ปัญหา ก็ต้องแก้ปัญหาเองด้วย แต่อย่างน้อยก็ยังต้องคุ้มกันความปลอดภัยของคุณนายจ้าวอยู่ดี

คุณนายจ้าวผู้สง่างาม หากมีอะไรเกิดขึ้นที่บ้านของท่านนายพล ท่านนายพลเวยหย่วนก็จะมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

“บัดซบ พวกแกสองคนมันเลว ทำตัวใสซื่อ แต่ในใจนั้นดำมืด ข้างในของเจ้ามันเหม็นเน่า มันกลวงโบ๋ว นังสารเลว…”

ยิ่วเฉียวเจี้ยนซานด่ามากขึ้นเท่าไหร่ เขายิ่งเสียสติมากเท่านั้น

เฉียวเหลียนเหลียนแอบพยักหน้าให้ภรรยาของท่านนายพล

ภรรยาของท่าสนายพลโบกมือ เพื่อบอกให้ยามพาเขาออกไป

ความบ้าคลั่งและการสาปแช่งของเฉียวเจี้ยนซาน มีผลกระทบอย่างมากต่อผู้หญิงพวกนั้น แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคำพูดที่อยู่ต่อหน้าเขา

ปรากฎว่าตระกูลจ้าวต้องการใส่ร้ายหมอเทวดาและพวกเขาทำสิ่งนี้โดยเจตนา

ทุกคำที่พูดออกมา คือการทำให้ทุกคนกลายเป็นคนโง่

แม้ว่าทุกคนจะไม่กล้ากล่าวถึงสถานะของตระกูลจ้าวกับองค์รัชทายาท แต่หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดระแวง

ในวันรุ่งขึ้น มีการหยิบยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดอีกครั้ง และในตอนนี้ตระกูลจ้าวก็ยกอยู่ในที่นั่งลำบาก

ในเวลาเดียวกัน ภายในห้องโถงทองคำ

ฮ่องเต้ซึ่งไม่ได้โกรธมานาน ก็โยนอนุสรณ์ลงบนเก้าอี้มังกร หลังจากฟังรายงานของขันที